Πλατφόρμες ανώτερο των προσδοκιών.

Μέσα σε 3.5 ώρες προλαβαίνεις να βγάλεις άφθονα συμπεράσματα για ένα video game, ξεκινώντας από το πώς λειτουργεί και παίζεται, και φτάνοντας πολλές φορές και μέχρι το συμπέρασμα του αν αξίζει περαιτέρω ενασχόληση. Στην περίπτωση εμού και του Prince of Persia: The Lost Crown, τα πορίσματα των παραπάνω ερωτημάτων είναι «εξαιρετικά», «ευχάριστα» και «ανυπομονώ» αντίστοιχα. Οι CD Media και Ubisoft μου παρείχαν πρόωρη πρόσβαση σε αυτό, επιτρέποντάς μου να πάρω μία προ-γεύση των εναρκτήριων ωρών του, καταλαβαίνοντας το νέο setting και συναντώντας στοιχεία που με κράτησαν συγκεντρωμένο και αισιόδοξο για τον τρόπο με τον οποίο θα επιστρέψει η σειρά.

Και μόνο που δεν ελέγχουμε τον ίδιο τον «Prince» αλλά τον Sargon η Prince of Persia φόρμουλα ήδη ταράζεται. Αυτή είναι όμως και η μοναδική – ευπρόσδεκτη by the way – ανωμαλία του The Lost Crown, εφόσον κατά τα άλλα όχι μόνο αντλεί στοιχεία από κάθε προηγούμενο entry, αλλά τείνει να τα συνδυάζει όλα μεταξύ τους προς κάτι ξεχωριστό. Το 2D plaforming της πρωτεμφάνισής του συναντά στη μέση το gameplay από τα πιο σύγχρονα action-adventures του σύμπαντος, οπότε το The Lost Crown θα σας είναι αντισυμβατικά γνώριμο, είτε γίνατε fans της σειράς στα 90’s, είτε δεθήκατε μαζί της μετά το The Sands of Time. Το θετικό είναι πως δείχνει να δανείζεται τα θετικότερα στοιχεία των παιχνιδιών που συναποτελούν την ιδέα του.

Αν διαβάσετε την περιγραφή του προφίλ μου θα δείτε πως δηλώνω αβέβαιος για το αγαπημένο μου genre βιντεοπαιχνιδιών. Ψεύδομαι μερικώς, αφού η ενστικτώδης μου απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα είναι τα platformers. Τυγχάνει, λοιπόν, το The Lost Crown, όπως και κάθε Prince of Persia, να βασίζει το συντριπτικό ποσοστό της διάρκειάς του σε ανεβοκατεβάσματα και παρκούρ ανάμεσα σε πλατφόρμες, με μεγαλύτερη αυστηρότητα και ρίσκα από τις αντίστοιχες μανούβρες ενός Assassin’s Creed ας πούμε. Ανάμεσα στα άλματα του Sargon η αποτυχία από τη λύση ενός γρίφου απέχουν κλάσματα του δευτερολέπτου, συνεπώς θα πρέπει να αποκρίνεστε χωρίς delay στις προκλήσεις του εκάστοτε level.

Speaking of levels, το The Lost Crown παρουσιάζει τα επίπεδά του συνδεδεμένα με τα πρότυπα που συνήθως βλέπουμε στα metroidvania. Αυτό μπορεί σημαίνει πολλά για τη φύση και την εξερεύνησή του: περιλαμβάνει αρχικώς απρόσιτες τοποθεσίες που περιμένουν να επιστρέψετε σε αυτές μετά την εύρεση κάποιου όπλου/εργαλείου, γίνεται ανάσταση των εχθρών κάθε φορά που βρίσκετε κάποιο checkpoint και γενικά όλη του η εξέλιξη διασκορπίζεται στα διάφορα σημεία του χάρτη, ξέροντας πως το όλο non-linearity θα σας πηγαινοφέρει στις άκρες του. Προσόν του The Lost Crown τα αναλώσιμα «Memory Shards», που μου επέτρεπαν να φωτογραφίζω σημεία ενδιαφέροντος και πιθανού backtracking, κάτι που σε άλλα metroidvania χρειάζεται να ξαναπροσεγγίσω από μνήμης. Το The Lost Crown δίνει πάτημα και τρόπο να επισκεφτούμε ξανά τα προηγούμενα υπό-επίπεδα, δίχως να μπορούμε να καταχραστούμε αυτή του τη διευκόλυνση.

Το gameplay γενικότερα σπάει σε δύο τμήματα. Η συνήθιση των side-scrolling μηχανισμών είναι σίγουρα μία υπόθεση που δεν μπορεί να παραμεληθεί. Το timing είναι το παν στα άλματα, τις εφορμήσεις και τις εναέριες κωλοτούμπες του Sargon και θα πρέπει – καλώς ή κακώς – να το συνηθίσετε αν δεν θέλετε να τον δείτε να βουτά συνεχώς στον θάνατο. Ο ίδιος συγχρονισμός χρειάζεται να τηρείται και στο έτερο μισό του παιχνιδιού, αυτό που αφορά τη μάχη του. Στο 3ωράκι+ που έπαιξα ήρθα αντιμέτωπος με μονάδες που εκτείνονταν μεταξύ απέθαντων στρατιωτών και μυθικών τεράτων. Όλες τους όμως είχαν κοινό στόχο το να με κατασπαράξουν ή έστω να με ταλαιπωρήσουν κατά τη μετάβασή μου στο επόμενο sub-level.

Θα έλεγα «παλιό καλό Prince of Persia» αναφερόμενος στο combat system, ωστόσο το τι εστί «Prince of Persia» είναι παρεξηγημένο όπως προ-λογήσαμε. Αν για εσάς η τριλογία που ξεκίνησε με το The Sands of Time ήταν το πρώτο ερέθισμα, σίγουρα αυτό θα σκεφτείτε. Ντρίμπλες πάνω και κάτω από τους εχθρούς, wall-jumps για ανάκτηση του high ground, γρήγορες μαχαιριές και άρνηση της πραγματικής ροής του χρόνου. Όλα αυτά είναι ξανά παρόντα και στο The Lost Crown και εκδηλώνονται με τρομερά εφετζίδικες απεικονίσεις. Δοκίμασα πολλές φορές να μάθω το parry, για να μην με… πάρει ο Χάρος και δέχτηκα πολλά χαστούκια από το πολύ κλειστό χρονικό παράθυρο που προσφέρεται και σε αυτό το mechanic. Τα μεγάλα ρίσκα, όμως, φέρνουν και ανάλογη επιβράβευση. Το The Lost Crown μπορεί να παιχτεί κάλλιστα με υπομονή και στρατηγική, αλλά δεν το συζητάμε πως ενθαρρύνεται το να είμαστε επιθετικοί και να δοκιμάζουμε και την αντίληψή μας γύρω από ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να προκαλέσουμε ζημιά ή να υπεκφύγουμε αυτής.

Σίγουρα το «demo» που έπαιξα μου έδωσε καθαρές εικόνες του πώς θα λειτουργούν μερικές πτυχές του νέου Prince of Persia, υπήρξαν όμως και πράγματα που εξέτασα πολύ επιφανειακά. Από όπλα, ίσα που πρόλαβα να εντοπίσω ένα τόξο και μία περιστρεφόμενη λεπίδα, ενώ υπήρξαν αντικείμενα που με παρέπεμψαν σε στοιχειώδεις RPG επιλογές για πιο εξατομικευμένο gameplay. Πολύ ρηχά αλληλεπίδρασα και με την όλη πλοκή, ασχέτως που μέσα σε λίγες ώρες πρόλαβα να βιώσω το στήσιμο του setting και την πρώτη ανατροπή.

Ο τομέας που δεν σταμάτησε να με εντυπωσιάζει από την αρχή του δοκιμαστικού session μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι ο αισθητικός. Η Ubisoft Montpellier επέλεξε σχέδια και animations που μου θύμισαν έντονα τις καλλιτεχνικές δημιουργίες της Riot Games και του LoL, ενώ οπτικά το παιχνίδι στεκόταν ανώτερο κάθε προσδοκίας σε κάθε σχεδιαστικό στρώμα, ξεπερνώντας ακόμα και το μακρινό υπόβαθρο. Υπήρξαν δευτερόλεπτα που η προσοχή μου αποσπάστηκε από τις μεγαλοπρεπείς μεταμορφώσεις της πίστας κατά τη διεξαγωγή puzzle-solving διαδικασιών, εφόσον σε τέτοιες στιγμές το The Lost Crown συμπεριφέρεται ως 2.5D παιχνίδι.

Μόνο και μόνο που ο χρόνος που είχα με το παιχνίδι, αν και εκτενής, έληξε και με άφησε να ζητάω κι άλλο, λέει πολλά για την αρχική τουλάχιστον εντύπωση που αφήνει το Prince of Persia: The Lost Crown. Χαίρομαι που βλέπω κάτι τόσο φρέσκο, απροσδόκητο ως προς το πώς περιμέναμε να επαναφέρει το franchise και μεταξύ αυτού και το remake του The Sands of Time – όπως το είδαμε τότε – θεωρώ χίλιες φορές ορθότερο το The Lost Crown να κάνει ποδαρικό στη νέα εποχή του ονόματός του.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Ubisoft για την πρόσκληση στο hands-on event!