Η πιο γήινη ιστορία στο διάστημα.

Παραδέχομαι πως αν δεν είχε αυτό το τύπου stop-motion παρουσιαστικό το Harold Halibut θα μου περνούσε απαρατήρητο. Θα ήταν «ένα ακόμα από τα πολλά» games που κυκλοφορούν και δεν βρίσκουν επαρκή δικαιολογία ή χώρο να στριμωχτούν στο ξεχειλισμένο πρόγραμμά μου. Φαίνεται ήταν γραφτό να συναντηθούν οι δρόμοι μας, αφού σπανίως ξεμυαλίζομαι καθαρά και μόνο από τα aesthetics ενός βιντεοπαιχνιδιού. Χαίρομαι, όμως, που τσίμπησα το δόλωμα, αφού στην άλλη άκρη του καλαμιού δεν βρήκα μόνο ένα παιχνίδι που έφτυνα να μην ματιάσω, αλλά και ένα παιχνίδι βαθιά κατευθυνόμενο από αληθινά, ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι ένα περίεργο game από όλες τις πλευρές, όλες τους όμως συγκλίνουν σε ενδιαφέρον κοινό σημείο που έχει όνομα και επίθετο.

ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΟΧΙ ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΛΛΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ

Προτού πάρουμε μονότερμα τον ομώνυμο πρωταγωνιστή του Harold Halibut, καλό είναι να ορίσουμε το σκηνικό του παιχνιδιού, εφόσον σε αυτό και μόνο σε αυτό διαδραματίζονται όλα τα γεγονότα του: Βρισκόμαστε στο διαστημόπλοιο/σταθμό FEDORA I, μία πυραυλο-εγκατάσταση που εδώ και δεκαετίες έχει βουλιάξει σε έναν διαστημικό ωκεανό. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι που έχτισαν τη ζωή τους στα ενδότερά του έχουν γεννηθεί και πεθάνει εκεί, φτάνοντας σε γενιές που έχουν πια χάσει κάθε επαφή και ανάμνηση της Γης από την οποία προέρχονται. Το όνειρο επιστροφής στον πλανήτη μας ή ακόμα και η απόδραση για τη δημιουργία μίας «Γης 2.0» είναι ένα ζήτημα θολό εφόσον, κατά τα αρχικά δρώμενα του Harold Halibut, δεν υπάρχει τέτοια επιλογή.

Η διαβίωσή τους γίνεται φαινομενικά ευκολότερη από τα έργα της All Water Corporation. Ο ΟΑΣΑ του κόσμου τους έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες υποδομές για να μπορούν οι κάτοικοι του FEDORA I να μεταβαίνουν στα διάφορα σημεία του σταθμού με σωλήνες και διαδικασίες νεροτσουλήθρας. Φυσικά, είναι η μοναδική εταιρεία που δεσπόζει σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο, άρα ασκεί έμμεσα και κυβερνητικές εντολές, ενώ έχει περιθώριο να γνωρίζει τα πάντα για όλους. Πολλά συμβαίνουν στο FEDORA I, είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Από σκανταλιές παιδιών μέχρι συνομωσίες των «από πάνω», οι κοινωνιολογικές επιρροές του Harold Halibut είναι ευθέως παρμένες από μία κανονική, ανθρώπινη επαρχεία. Εκεί όμως που σκοράρει το παιχνίδι είναι στο πώς για κάθε εκατοστό που απομακρύνεται από το σκηνικό του την ίδια στιγμή μεγενθύνει αντιστρόφως ανάλογα στους χαρακτήρες του και πολύ περισσότερο στο κεντρικό του πρόσωπο.

Αν το Harold Halibut διαθέτει ένα ζωτικό όργανο είναι ξεκάθαρα ο ίδιος ο Harold. Είναι το Α και το Ω του παιχνιδιού. Είναι η ασπίδα και το σπαθί του και δικαίως ο φακός δεν φεύγει στιγμή από πάνω του. Γιατί μέσα από τον Harold περνιούνται προς εμάς και όλα μηνύματά του. Ο Harold είναι μία αγνά likeable κωμικοτραγική φιγούρα. Είναι η απεικόνιση της παγίδευσης του ανθρώπινου πνεύματος στη ρουτίνα. Εκπροσωπεί την ανάγκη των ανθρώπων να γνωρίσει νέες πραγματικότητες και το παιχνίδι διαλέγει άπαιχτα το πότε θα του ανοίξει κάποια δίοδο.

Αν το δούμε πιο κυριολεκτικά, ο Harold είναι βοηθός της επιστήμονος Mareaux, αλλά μετατρέπεται σε «παιδί για όλες τις δουλειές». Επειδή υπάρχει τέλμα στο πόσα μπορεί να ανακαλύψει σε ένα 40 τ.μ. εργαστήριο η υπεύθυνή του, ο Harold καθοδηγείται από την καλοσύνη του και εξυπηρετεί τους πάντες. Είτε θελημένα είτε άθελά του, στο πώς καταφέρνει να ενώσει τους ανθρώπους του FEDORA I μέχρι και η Nokia θα του έβγαζε το καπέλο. Δεν γίνεται να μην τον συμπαθήσεις. Αν και εκφραστικά άοσμος, είναι πολύ καλοσυνάτος. Αν και αρκετά αδέξιος, είναι πολύ πρόθυμος. Είναι η προσωποποίηση του «ακόμα και ένα χαλασμένο ρολόι είναι σωστό δύο φορές τη μέρα». Το παιχνίδι σε βοηθά να νιώσεις για αυτόν και αποφασίζει κατάλληλα πότε να χαράξει μπροστά του ένα μονοπάτι με νόημα, αφήνοντας στην άκρη τη ματαιοδοξία και τα υπαρξιακά που δικαιώς τον ταλανίζουν. Ο Harold από μόνος του είναι ο βασικότερος λόγος να παίξετε το παιχνίδι.

Ελέγχοντάς τον, λοιπόν, θα κληθείτε να γλιτώσετε τους κατοίκους του FEDORA I από τις αγγαρείες τους. Για την εφευρέτισσα του πλοίου θα πηγαινοφέρνετε πετρώματα, θα καθαρίζετε φίλτρα ή θα επισκευάζετε συσκευές σε μορφή mini game. Ο ταχυδρόμος, ας πούμε, θέλει βοήθεια στο ξεχώρισμα των εκκρεμών γραμμάτων. Ο – περιττά μαυρισμένος – δάσκαλος θέλει παρέα στην παρακολούθηση της αγαπημένης του σαπουνόπερας όταν ξεκουράζεται μεταξύ των διδακτικών ωρών. Με τέτοια χαζοπράγματα και μικροδραστηριότητες θα ασχοληθείτε. Πάντα είναι ξεκάθαρο ποια από αυτές συνεχίζει χωρίς καθυστέρηση την ιστορία του παιχνιδιού, αλλά στοιχηματίζω ότι θα θελήσετε να ακολουθήσετε κάθε δευτερεύουσα συζήτηση, αφού κάθε ανθρώπινη ύπαρξη εκεί μέσα ξεκλειδώνει και μία διαφορετική πτυχή της προσωπικότητας ή των σκέψεων του Harold. Το πρόβλημα είναι πως, για να καλύψετε τις ανάγκες όλων, μεσολαβεί πολύ κενό πήγαινε-έλα ανάμεσα στις υπο-περιοχές του διαστημόπλοιου. Αν χρειάστηκε ποτέ να μεταπηδήσετε συνεχόμενα από τη μία γραμμή του μετρό στην άλλη καταλαβαίνετε ήδη το πώς ο Harold σπαταλά τον δικό του και κατ’ επέκταση τον δικό μας χρόνο προχωρώντας προς το επόμενο objective.

Μην περιμένετε κάτι παραπάνω από αυτές τις «δουλίτσες» στο gameplay. Στο Harold Halibut σχεδόν τα πάντα γίνονται μετά διαλόγων, εξ ολοκλήρου voice-overed παρεμπιπτόντως.

Αν και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για κωμωδία, βρήκα αρκετά αστείες αρκετές συνομιλίες του Harold με τον περίγυρό του. Αυτό διότι και το χιούμορ στο Harold Halibut στερείται των επίγειων προτύπων. Άλλωστε ένας Θεός ξέρει τι λογίζεται ως «χιούμορ» εκτός της στρατόσφαιρας. Το περιεχόμενο των συζητήσεων, κατά τα άλλα, παρουσιάζει μία εξωγήινη μουντάδα. Αυτό διότι οι συμμετέχοντες χαρακτήρες δεν έχουν κουράγια να εξερευνήσουν το inner space τους και ούτε περιθώριο να εξερευνήσουν το outer space. Μέχρι το πρώτο μισό του παιχνιδιού κάθε μέρα είναι ένα ντεζαβού της προηγούμενης για τον Harold και τους συνανθρώπους του. Μέχρι την ανατροπή.

Προφανώς κάτι φέρνει τούμπα τα πράγματα. Το χρειαζόταν το παιχνίδι ειδάλλως θα έμοιαζε με το Chicken Run αν αυτό πάθαινε sci-fi και κατάθλιψη. Και τότε είναι που η ιστορία του παιχνιδιού από εκεί που απλά φώτιζε ξεκινά να λάμπει. Είναι τελικά μία ιστορία φιλίας. Είναι μία γλυκιά ιστορία ανθρώπινων σχέσεων που εξελίσσεται αργά και μελαγχολικά. Ένα story τίγκα σε συμβολισμούς και real-life παραλληλισμούς, όσο αλλόκοτες και αν είναι οι εικόνες πίσω από τις οποίες κρύβονται.

Βλέπετε, με ικανοποίησε τόσο πολύ το αφήγημα του Harold Halibut που οριακά ξέχασα γιατί θέλησα να το παίξω εξαρχής. Η ομορφιά του είναι βγαλμένη από άλλο ηλιακό σύστημα. Χάζευα αδιάκοπα τις φιγούρες του να κινούνται σαν μπλοκ ζωγραφικής που ξεφυλλίζεται. Οι σπασμωδικές εκφράσεις των προσώπων τους είναι τέλειες. Όλη αυτή η εμφάνιση πλαστελίνης είναι καταπληκτική σε κάθε στρώση κάθε εικόνας ανά πάσα, τυχαία στιγμή του παιχνιδιού. Το αποτέλεσμα της απεικόνισης πηγαίνει χεράκι-χεράκι με αυτό της πλοκής. Είναι σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα, από καλλιτεχνικής άποψης, παιχνίδια που έχω παίξει – και πιθανότατα θα παίξω – στη ζωή μου.

Σίγουρα το Harold Halibut βασίζεται στη γραφή και στην εικόνα του για να ξεχωρίσει. Αν ήταν ταινία θα της έβαζα 10. Όντας βιντεοπαιχνίδι, όμως, ο παράγων «διαδραστικότητα» και πιο πολύ η ουσία αυτής είναι συζητήσιμη. Η 3D εξερεύνηση του FEDORA I δεν ανήκει στα δυνατά του σημεία. Θεωρώ εύκολο να συγκινηθείτε από τις σελίδες του, αλλά δύσκολο να συμπαθήσετε τα ενδιάμεσα της ανάγνωσής τους. Γιατί, αν το κρίνουμε μπακαλίστικα, απλά κάνουμε αλλεπάλληλα fast-travels προς τον επόμενο βασικό διάλογο. Παρ’ όλα αυτά δεν αποσυντονίστηκα στιγμή από την εξέλιξή του. Για τον Harold και μόνο, θα το ξανάπαιζα.

Ευχαριστούμε πολύ τη Slow Bros. για την παροχή του review copy!