Δοκιμάσαμε το μεγάλο RPG της Capcom!

Το πρώτο Dragon’s Dogma το αγόρασα επειδή ερχόταν μαζί με το μοναδικό demo για το Resident Evil 6. Φαινόταν διασκεδαστικό παιχνίδι, αλλά ήταν το κερασάκι της τούρτας που με λύγισε, διότι ήμουν και παραμένω μεγάλος φαν της survival horror σειράς. Δεν φανταζόμουν τότε πως το Dragon’s Dogma θα αποδειχθεί ένα από τα αγαπημένα μου games στη γενιά των PS3/Xbox 360. Κάπως έτσι, η πρόσκληση που δεχτήκαμε από τη CD Media για να παίξουμε το πολυαναμενόμενο sequel, τουλάχιστον για εμένα, ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Στην μία ώρα που είχα με το παιχνίδι κάηκα ζωντανός, πολέμησα μυθικά τέρατα, πέταξα εχθρούς και συμμάχους από γκρεμούς και υιοθέτησα μια κότα.

VOCATION, VOCATION, VOCATION

Η έκδοση του demo που έπαιξα μας έδωσε τη δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα σε τρία διαφορετικά classes - γνωστά ως «vocations» εντός παιχνιδιού - το καθένα με το δικό του σημείο εκκίνησης σε ξεχωριστά μέρη του παιχνιδιού καθώς και μια προεπιλεγμένη ομάδα από συμμάχους που συμπληρώνουν το party μας. Επέλεξα να ξεκινήσω με το Thief vocation, καθώς φαινόταν να ξεκινά λίγο αργότερα στο παιχνίδι όπου θα είχα περισσότερες ικανότητες ξεκλείδωτες και θα μπορούσα ενδεχομένως να αντιμετωπίσω σκληρότερους και πιο ενδιαφέροντες εχθρούς στη μάχη. Ένιωσα άμεσα μια οικειότητα με τον χειρισμό, είχε τη μοναδικά ευχάριστη αίσθηση που ξεχώριζε στο πρώτο Dragon’s Dogma καθώς και στα παιχνίδια δράσης της Capcom γενικότερα. H ανταπόκριση ήταν άψογη, οι δεξιότητες και οι ικανότητες των όπλων είχαν έναν ικανοποιητικό συνδυασμό ήχου, animation και εφέ στους εχθρούς και ο κόσμος που απλώθηκε μακριά και ευρέως μετέφερε την ακριβή αίσθηση που χρειάζεται αυτό το παιχνίδι.

Το game είναι ξεκάθαρα εντός του dark fantasy genre, με λεπτομερή αληθοφάνεια στον κόσμο και τα τέρατά του. Με εξαίρεση κάποιες πιο φανταχτερές κινήσεις και ικανότητες, το παιχνίδι αποδίδει μια ρεαλιστική βαρύτητα στην φαντασία που παρουσιάζει. Ο κόσμος του είναι μεσαιωνικός άνευ ρομαντισμού. Για κάθε κάστρο σε αξιόλογη κατάσταση υπάρχουν δεκάδες ερείπια και μονοπάτια με ενέδρες. Τα τέρατα που πλημμυρίζουν τα δάση και τα βουνά δρουν αναλόγως του μεγέθους τους. Καθώς πολεμούσα έναν κύκλωπα, τα χτυπήματα του διόροφου θηρίου έσπαγαν κορμούς και ξερίζωναν ρίζες των τριγύρω δέντρων. Σε μια μάχη με ένα griffin, το τέρας έπιασε με τα νύχια του μια σύμμαχο μου, πέταξε στους ουρανούς και άφησε τους νόμους του Νεύτωνα να κάνουν τη δουλειά του.

Υπάρχουν πολλά games που σε φέρνουν αντιμέτωπο με εχθρούς πολλαπλές φορές το μέγεθος του χαρακτήρα σου, όμως η προσέγγιση της Capcom είναι παντελώς διαφορετική από το σύνηθες. Η συμπεριφορά των τεράτων απαιτεί παρατήρηση και τα αδύναμα σημεία τους εκμετάλλευση.

Ο Κύκλωπας έχει τον μοναδικό του οφθαλμό κάτι που ένας χαρακτήρας σε ένα vocation με ξόρκια ή τόξα θα μπορούσε να χτυπήσει με σχετική άνεση. Τα melee vocations όπως ο Thief, όμως, πρέπει να βρουν κάποια διαφορετική προσέγγιση. Η πρώτη σκέψη είναι να χρησιμοποιήσουμε το grab. Με το R2/RT μπορούμε να πιάσουμε οποιοδήποτε πλάσμα και αντικείμενο ίσο ή μικρότερο του χαρακτήρα μας ή στην περίπτωση των γιγάντιων εχθρών να αρχίσουμε να σκαρφαλώνουμε πάνω τους αλά Shadow of the Colossus. Βέβαια αυτό που παρατηρεί κάποιος άμεσα είναι πως δεν παραμένουν παθητικά σε κάτι τέτοιες ενέργειες και θα προσπαθήσουν να μας τινάξουν ή να μας πιάσουν από την ράχη τους.

Η άλλη μοναδική προσέγγιση που λειτούργησε φανταστικά στο δικό μου playthrough είναι να χτυπάς επανειλημμένα τα γόνατα του κτήνους μέχρι να κουραστεί και να πέσει κάτω για ένα χρονικό διάστημα.

Παρόμοια εμπειρία είχα και εναντίον ενός μινώταυρου. Τουλάχιστον στη ρεβάνς διότι την πρώτη φορά που τον πετύχαμε μονοβόλιασε την ομάδα μου σε χρόνο ρεκόρ αφού μας όρμησε μέσα από κάτι βράχια. Την δεύτερη φορά φρόντισα να κρατήσω την απόσταση μου και κρατούσα τις επιθέσεις μου σύντομες και ακριβείς. Προς έκπληξή μου, ο μινώταυρος ύστερα από αρκετές προσπάθειες να σουβλίσει την ομάδα μου με τα κέρατά του ή να την ισοπεδώσει με το τσεκούρι του άρχισε να δείχνει ξεκάθαρα σημάδια κόπωσης. Το αποτέλεσμα ήταν η πτώση του σε μία ακόμη απόπειρα του να με ποδοπατήσει και παρέμεινε γειωμένος για αρκετό χρόνο ώστε να τον αποτελειώσουμε.

SHOW ME THE DRAGON

Σε αυτό το σημείο ο αντιπρόσωπος της Capcom με ρώτησε αν θα ήθελα να δω τον δράκο. Γύρισα να τον κοιτάξω. Το βλέμμα μου, φαντάζομαι, πρέπει να θύμιζε παιδιού πριν πει στον Άι Βασίλη τι θέλει να του κάνει δώρο. Ύστερα από πιο γρήγορο «ΝΑΙ» που έχω ξεστομίσει, με παρότρυνε στο να ξεκινήσω το demo ξανά ως Archer αυτήν τη φορά.

Πράγματι το συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού εδώ ήταν πιο κοντά στην τυπική εμπειρία ενός RPG με ένα main quest που καθόριζε τον ρυθμό του game. Ίσως επειδή άρχισα να πηγαίνω πιο αργά και ήμουν χαμηλότερο level, αλλά σε αυτό το κομμάτι της εμπειρίας μου εκτίμησα αρκετά το πόσο όμορφο ήταν το παιχνίδι και τη λεπτομέρεια στον σχεδιασμό των λοιπών στοιχείων του περιβάλλοντος και του εξοπλισμού των χαρακτήρων. Επίσης εκτίμησα και δύο καινούρια στοιχεία που έλλειπαν από το πρώτο Dragon’s Dogma. Το πρώτο ήταν το camp, ένα σύστημα που μας επιτρέπει να περάσουμε τη νύχτα εκτός πόλεων και να προετοιμάσουμε φαγητό. Είναι μια ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη αλλαγή καθώς οι νύχτες στο Dragon’s Dogma έχουν μεγάλη διάρκεια, πολλαπλούς κινδύνους και είναι απόλυτα σκοτεινές. Η δεύτερη και πιο σημαντική προσθήκη είναι τα ox carts, ένα σύστημα fast travel που θυμίζει μέσο μαζικής μεταφοράς, με το κάθε ox cart να έχει τη δικιά του “γραμμή”.

Ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις κατέληξα στα καμένα ερείπια ενός φρουρίου. Εκεί ο χαρακτήρας μου θυμήθηκε την αναμέτρηση του με τον Δράκο. Βάζω κεφαλαίο Δ, διότι από το μέγεθός και την παρουσίασή του το κέρδισε. Ο Δράκος, λοιπόν, στο flashback έκαψε σε κάποια δευτερόλεπτα τους ιππότες του φρουρίου, ανάμεσά τους και ο χαρακτήρας που έλεγχα, ο οποίος γλύτωσε την αρχική του επίθεση επειδή τον έκρυψα πίσω από κάτι κτήρια που σταδιακά έχαναν τοίχους. Επιχείρησα μια επίθεση επί του λαιμού του, έχοντας βρει την ευκαιρία να σκαρφαλώσω πάνω του, αλλά οι φολίδες του απέκρουαν το ξίφος μου. Εν τέλει, ο λαιμός του Δράκου φώτισε την νύχτα, δηλώνοντας πως ετοίμαζε μια ακόμη φλογοβόληση και ο χαρακτήρας μου επέλεξε να προστατεύσει τον στόχο του, με αποτέλεσμα την ημι-απανθράκωση του. Ο Δράκος αναγνωρίζοντας το θάρρος του, έκλεψε την καρδιά του και την κατάπιε, μια πράξη που παραδόξως επαναφέρει στην ζωή τον χαρακτήρα μας και παράλληλα, επιτρέπει την άμεσε επικοινωνία με τον Δράκο ο οποίος μας τάζει να τον επιδιώξουμε και να τον πολεμήσουμε ξανά.

Έτσι έκλεισε η ώρα μου με το Dragon’s Dogma 2. Για την ακρίβεια έκλεισε λίγα λεπτά αργότερα αφού δοκίμασα και το Warrior vocation, σκοτώνοντας κάποιες γιγαντοσαύρες και κουβαλώντας μαζί μου μια κότα που βρήκα σε ένα επιβλητικό κάστρο όπου μπορούσα, αλλά η πρόσκληση του Δράκου κατέλαβε τις σκέψεις μου. Έφυγα από την δοκιμή του game πλήρως ικανοποιημένος και με ανυπομονησία να δοκιμάσω το πλήρες παιχνίδι στο λανσάρισμα του.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τη CD Media και την Capcom Europe για την πρόσκληση στο event!