Η μαμά επέστρεψε!

Ύστερα από το παρατράγουδο που βιώσαμε με το Diablo Immortal, και την ανήθικη πολιτική των microtransactions πίστευα πως η σειρά έχει πάρει την κάτω βόλτα, με την κατάσταση να είναι μη ανατρέψιμη. Έσφαλα όμως από ότι φαίνεται, αφού η επιστροφή της Lilith σηματοδοτεί και την ανάσταση της καταρρακωμένης μαμάς Blizzard, που μετά από χρόνια κάνει delivery ένα παιχνίδι αντάξιο με τα παλαιότερα κορυφαία παιχνίδια της. Το Diablo IV κλείνει το μάτι σε κάθε hardcore RPG fan, αφού έχει δομηθεί με το σκεπτικό «content is king». Περιεχόμενο, βάθος, επιλογές, πλουραλισμός, επιβλητικότητα, gore σκηνικά, ατμόσφαιρα, ύφος, όλα κυμαίνονται σε υπερθετικό βαθμό, με το νέο entry του ιστορικού franchise να εγγυάται μία εμπειρία βγαλμένη από τα παλιά.

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Η Blizzard προέβη σε ένα soft άτυπο reboot, εκσυγχρονίζοντας την top-down open-world RPG υπάρχουσα δομή, προσθέτοντας έντονα MMO στοιχεία, με το Diablo IV να θεωρείται ως ένα live-service game. Προτού όμως αρχίσετε να βλαστημάτε και να γεμίζετε με κοσμητικά επίθετα το νέο πόνημα της αμερικανικής εταιρείας, για την κατεύθυνση που πήρε, οφείλω να αναφέρω πως η προσέγγιση – ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μέχρι και σήμερα – είναι παραπάνω από τίμια. Ναι ξέρω, τα GaaS είναι παιχνίδια που συνήθως προσπαθούν να τα «αρπάξουν» από παντού, ναι ξέρω το always online είναι αρκετά κουραστικό για κάποιον ο οποίος θέλει απλά να περάσει μόνος του playthrough του, ναι ξέρω τα microtransactions δηλώνουν «ωμά» πολλές φορές την επιθυμία μιας εταιρείας για μεγιστοποίηση κέρδους, πραγματοποιώντας μικρή προσπάθεια, αλλά υπάρχει ένα τεράστιο ΌΜΩΣ.

Πριν το Diablo IV κάνει αισθητή την παρουσία όλων των προαναφερθέντων, φρόντισε να τικάρει σχεδόν κάθε κουτάκι επιθυμίας των fans της σειράς, παραδίδοντας ένα πέρα για πέρα ολοκληρωμένο παιχνίδι, με άφθονο και ουσιαστικό περιεχόμενο. Ομολογώ πως ούτε εμένα μου αρέσει το store που διαθέτει, που κάθε εβδομάδα φροντίζει να ανανεώνεται με σκοπό να εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα μας έναντι χρηματική αμοιβής, ούτε εμένα μου αρέσει πως υπάρχει πιθανότητα να χάσω το progress μου ή ακόμα χειρότερα να τύχει να πεθάνω στο hardcore mode επειδή για κάποιο λόγο έπεσε το internet στο σπίτι μου, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω ολόκληρη την υπόλοιπη παραδειγματική προσπάθεια των developers. Παρακάτω λοιπόν, θα βρείτε όλους τους λόγους που με έκαναν να θεωρήσω πως η επιστροφή της τεράστιας σειράς βρήκε τη χρυσή τομή, παντρεύοντας κάπως ευχάριστα όλα τα χαρακτηριστικά που διαθέτει.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΕΜΑΛ

Όλα φυσικά ξεκινούν με μία καλή ιστορία, ή έστω με μία ικανοποιητική. Βυθισμένοι στην αμαρτία και τον πόλεμο, οι κάτοικοι του Sanctuary έχουν χάσει για τα καλά τον δρόμο τους. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια, ένας χαρισματικός μάγος βρίσκει τον τρόπο να επαναφέρει την μητέρα αυτού του κόσμου, την δαιμόνια Lilith, με σκοπό να τους σώσει. Μπορεί να λένε πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά ο πόλεμος γεννάει μόνο πόλεμο. Ο ήρωας της ομάδας σας καλείται να γίνει πρωταγωνιστής των γεγονότων, προσπαθώντας να καταστρέψει τα μοχθηρά σχέδια της Lilith, και κατά συνέπεια να αποτρέψει έναν ακόμα πόλεμο που μπορεί να αποβεί μοιραίος. Βάζοντας τα με θεούς αλλά κυρίως με δαίμονες, ο ήρωας μας αποτελεί το κλειδί για την ισορροπία αυτού του κόσμου, και μαζί με τις πολύτιμες δυνάμεις του, αλλά και μία μεγάλη παρέα από NPC’s – ή και των φίλων του - ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι αναζήτησης.

Το lore παίρνει τη σκυτάλη από το προηγούμενο μεγάλο entry, συνεχίζοντας να κρατάει το ενδιαφέρον μας. Η πλοκή όμως δεν καταφέρνει να ξεφύγει από διάφορα κλισέ, με τα γεγονότα που συμβαίνουν να είναι αρκετά προβλέψιμα. Η ιστορία προσπαθεί να κρατήσει τη συνέπεια της, μη κάνοντας μεγάλες κοιλιές και σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει. Αυτό που όμως δεν καταφέρνει είναι να προσφέρει το κάτι παραπάνω, αφού ουδεμία έκπληξη δεν μπορώ να πω πως βίωσα. Από το πρώτο κιόλας λεπτό οποιοσδήποτε μπορεί να μαντέψει με χειρουργική ακρίβεια ακόμα και το τέλος του παιχνιδιού.

Εκπληκτική δουλειά έχει γίνει όμως στον τρόπο αφήγησης, καθώς οι χαρακτήρες συμβάλουν τα μέγιστα σε αυτό, όντας καλογραμμένοι και πιστοί στο ύφος, με τους voice actors να κάνουν παραπάνω από καλά τη δουλεία τους. Νοιάστηκα για αρκετούς από αυτούς, αναπτύσσοντας πραγματικά συναισθήματα. Μπορεί τα CGI cinematics να μου έλλειψαν, με τις λιγοστές εμφανίσεις τους να συγκλονίζουν, όμως εν τέλει τα in-game cinematics βοήθησαν περισσότερο την αφήγηση, βάζοντας τον χαρακτήρα μας σε πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας μου την αίσθηση της σημαντικότητας που έλλειπε από τα προηγούμενα Diablo. Συνοψίζοντας λοιπόν, αν και η εκτέλεση είναι ενδιαφέρουσα μην περιμένετε πως το lore θα αποτελέσει πόλο συζήτησης, ενώ αν παίζετε με παρέα πιθανότατα να αγνοήσετε τεράστιο μέρος του, αφού μάλλον θα μιλάτε και θα σχολιάζεται πάνω από τα λόγια των ηθοποιών. Δεν πειράζει όμως, η ιστορία μπορεί να «θυσιαστεί» για χάρη του περιεχομένου, και εκεί ω διάολε, το νέο Diablo τα πηγαίνει θεσπέσια.

CONTENT IS KING

Προτού επεκταθεί σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, η Blizzard φρόντισε να έχει ως καίριο μέλημα της την αφθονία του περιεχομένου που θα προσφέρει. Ένας τεράστιος κόσμος, με πολλά regions, που κάθε δρόμος του, κάθε δάσος, κάθε biome κρύβει απροσπέλαστες προκλήσεις και σπάνιους θησαυρούς. Αυτός ο κόσμος πέρα από τα main missions είναι εμπλουτισμένος με διάφορα secondary quests, δύσκολα και χρονοβόρα Strongholds και φυσικά Dungeons, που μην κρυβόμαστε, αποτελούν για ακόμα μία φορά το highlight αναφορικά με το content. Όλα τα παραπάνω, μαζί με μερικά events, PvP zones κ.λπ συνθέτουν την ραχοκοκαλιά ολόκληρου του παιχνιδιού και τα θεμέλια του, που χάρης αυτά μπορεί να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Κατά το endgame, στον χάρτη προστίθενται ακόμα περισσότερα πράγματα, ικανά για να αυξήσουν κατά πολύ το played time σας, με το παιχνίδι να αρχίζει για πολλούς σε εκείνο το σημείο, με σκοπό να γίνουν παντοδύναμοι. 

Προτού όμως βιώσουμε την εμπειρία την αναζήτησης της μητέρας Lilith, καλούμαστε να δημιουργήσουμε τον χαρακτήρα μας, επιλέγοντας έναν εκ των: Barbarian, Necromancer, Rogue, Sorcerer και Druid. Και οι πέντε αυτές διαθέσιμες επιλογές προσφέρουν ένα εντελώς διαφορετικό playstyle, με τον τρόπο προσέγγισης να αλλάζει ραγδαία. Οποιαδήποτε επιλογή και να ακολουθήσετε, το δέντρο που ξεφυτρώνει εν ονόματι skill tree έχει πολλά κλαδιά και παρακλάδια, τα οποία μπορούν να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο παιχνιδιού, ενώ πολλά από αυτά μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Το αποτέλεσμα; Το πάντρεμα των skills διεγείρει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας, με στόχο το βέλτιστο αποτέλεσμα. Η απλότητα του gameplay μαζί με τα εντυπωσιακά move sets έχουν δημιουργήσει συνθήκες fun to play, καθιστώντας το Diablo IV εθιστικό από την αρχή, μέχρι το πολύ μακρινό τέλος του. Ύστερα από 40+ ώρες δεν λέω εύκολα όχι στην είσοδο ενός ακόμη dungeon, με στόχο να σφαγιάσω οποιονδήποτε συναντήσω, ενώ είναι δεδομένο πως θα κάνω φύλο και φτερό κάθε δωμάτιο που θα συναντήσω. Το αίσθημα του 100% δεν πιστώνεται στο OCD - που δεν έχω - αλλά στην εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει η Blizzard.

DIABLO II RE-IMAGINE

Κατά γενική ομολογία το Diablo III θεωρείται μία αρκετά βατή εμπειρία, με τα πιο δύσκολα επίπεδα δυσκολίας να μην προσέφεραν αυτά που είχαν υποσχεθεί. Μπαίνοντας στο Diablo IV και παίζοντας κάποιες ώρες, προς ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα πως αυτό δεν ισχύει και εδώ. Εδώ φίλοι μου έχει πραγματικό ξύλο. Σκεπτόμενη στρατηγική προσέγγιση για κάθε εχθρό, μελετημένη διαχείριση και συνειδητοποιημένη χρήση των skills και σωστό ξεσκαρτάρισμα και τοποθέτηση του gear είναι μερικά από τα πράγματα που θα πρέπει να σκέφτεστε συνέχεια, αν επιλέξετε τα δυσκολότερα επίπεδα. Επιπλέον, απαραίτητο είναι πλέον και το grind, αποσκοπώντας σε συνεχής αναβαθμίσεις του χαρακτήρα σας, των health potion, την εύρεση καλύτερου gear και άλλων σημαντικών παραγόντων, που θα σας δώσουν έστω ένα μικρό πλεονέκτημα για την ολοκλήρωση του campaign, και όχι μόνο. Το Diablo IV μπορεί να ζητάει πολλές ώρες από εσάς, όμως κάνει τα πάντα για να μην δημιουργούνται κοιλιές, βαρετά σημεία και νεκρούς χρόνους.

Με αρκετά quality of life στοιχεία, η Blizzard κάνει τα πάντα για να μην περπατάτε άσκοπα ή αργά, με πολλά σημεία μέσα στον χάρτη διαθέσιμα για fast travel, δίνοντας για πρώτη φορά mount για να κατευθύνεστε ταχύτερα, ενεργοποιώντας portals που γίνονται διαθέσιμα κατά τη λήξη του dungeons, οδηγώντας σας έξω από αυτό, διευκολύνοντας την αναζήτηση των skills, ενώ υπάρχει ακόμα και δυνατότητα refund των skills και άλλα πολλά. Σίγουρα δεν έχει πιάσει το ταβάνι, αφού υπάρχουν πράγματα που μπορεί να εξελίξει και να βελτιώσει καλύτερα σε αυτό το κομμάτι, όπως για παράδειγμα να επιτρέψει μελλοντικά την επιλογή παραπάνω από μία αποστολών ταυτόχρονα. Όμως, δεν αισθάνθηκα πως η Blizzard προσπάθησε να αυξήσει τις ώρες του παιχνιδιού δυσκολεύοντας κάπως ανούσια το έργο μου.

Σε αντίθεση με αρκετά παιχνίδια αυτής της γενιάς, το Diablo IV λανσαρίστηκε τεχνικά άρτιο και απροβλημάτιστο αναφορικά με bugs, frame drops ή οποιοδήποτε άλλο θέμα ταλανίζει ακόμα και κορυφαία παιχνίδια της εποχής. Μπορεί αυτό κάποιος να το αιτιολογεί στην isometric κάμερα που διαθέτει, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Αφήνοντας πίσω την cartoon αισθητική που χρησιμοποιούσαν τα Diablo III και Immortal, το Diablo IV επαναφέρει τα ρεαλιστικά γραφικά που είχαμε δει στο II, με τα textures να είναι λεπτομερή, τις σκιές και τους φωτισμούς να είναι αληθοφανής, ενώ η gore αισθητική έχει είναι αυτή που πρωταγωνιστεί στο art direction. Τα skills που χρησιμοποιούμε αλληλοεπιδρούν οργανικά με το περιβάλλον, ενώ ο στρατός από εχθρούς που γεμίζουν κάθε γωνίας της οθόνης μας δεν νικά τα FPS, τα οποία παραμένουν σταθερά και αμετάκλητα. Η επαναφορά της κατεύθυνσης σε μία πιο σκοτεινή προσέγγιση μετατρέπει αυτόματα το νέο Diablo σε κάτι πιο σοβαρό, μελαγχολικό και μυστηριώδες, πιστό στο lore και τον κόσμο που έχει δημιουργήσει η Blizzard. Η μουσική που έχει επιλεχθεί ακολουθεί το ίδιο μοτίβο, μεταφέροντας και στα αυτιά μας το ύφος του παιχνιδιού. Τα γεγονότα που συμβαίνουν μαζί με το μέρος που βρισκόμαστε συνθέτουν ένα εκπληκτικό soundtrack, αντάξιο της κλίμακας του παιχνιδιού.

BLESSED MOTHER

Μπορεί πολλές φορές να το ξεχνάμε – και είναι και λογικό – όμως κάποτε η Blizzard ήταν ικανή να ξεσηκώσει κάθε ακροατήριο που απαρτιζόταν από gamers απλά με την παρουσία της. Η δημιουργία συμπάντων με κολοσσιαίους villains να πρωταγωνιστούν, οι γεμάτοι βάθος και ουσία gameplay μηχανισμοί, αλλά και το ατελείωτο περιεχόμενο, ήταν μερικά χαρακτηριστικά που την καθιέρωσαν στη βιομηχανία. Δυστυχώς αυτά τα χαρακτηριστικά τείνουν να εκλείψουν, με το Diablo IV όμως να επαναφέρει ξανά πολλά από αυτά, παραδίδοντας μία άκρως πλούσια και ενδιαφέρουσα εμπειρία. Το αίσθημα της ανακούφισης ήταν αυτό που υπερτερούσε κάθε άλλου όσο έπαιζα, αντικρίζοντας ένα εκπληκτικό παιχνίδι, από μία εταιρεία που ως παιδί αγάπησα με ανιδιοτέλεια. Θέλω όμως να πιστεύω πως το GaaS μοντέλο δεν θα επιτρέψει την είσοδο microtransactions που ξεπερνούν τα cosmetics, ρισκάροντας να χαθεί η υπάρχουσα ισορροπία, στον βωμό του κέρδους. Μπορούμε όμως να κρίνουμε μόνο τα υπάρχουσα δεδομένα, τα οποία καλούν κάθε πιστό να λάβει της ευλογίας της μητέρας Lilith.

Ευχαριστούμε την AVE Tech για την παροχή του review copy!