Somewhere There Is A Crime Happening.

Τα παιδιά των late ‘80s και early ‘90s μεγαλώσαμε κάπως διαφορετικά σε σχέση με τις άλλες γενιές. Μην παρεξηγηθώ, αλλά είναι γεγονός ότι η λογοκρισία του σήμερα δεν υπήρχε τότε, τουλάχιστον όχι τόσο όσο υπάρχει – κάπως υπερβολικά - τώρα. Τρανό παράδειγμα του ισχυρισμού μου είναι ο RoboCop. Πώς είναι δυνατόν ο πρωταγωνιστής μιας τόσο βίαιης ταινίας να γίνει είδωλο για όλα τα πιτσιρίκια και ταυτόχρονα εφιάλτης για τους γονείς τους, που τους στοιχειώνουν μέχρι και σήμερα δύο συγκεκριμένες σκηνές; Ο RoboCop και ο Terminator ήταν έτη φωτός μπροστά από οποιοδήποτε άλλο action δημιούργημα της εποχής και αποτελούν ξεκάθαρα κομμάτι της κουλτούρας μας, όπως και τα κλασσικά franchises (Alien, Predator, Back to the Future και Ghostbusters).

Kαι κάπου εδώ έρχεται η πολωνική εταιρεία Τeyon, που μας χάρισε σχετικά πρόσφατα το πολύ καλό Terminator: Resistance. Έτσι, με το που ανακοινώθηκε το RoboCop: Rogue City είχα ξετρελαθεί και ανυπομονούσα να έρθει η ώρα που θα δω πραγματικό gameplay, για ένα franchise που ενώ είχε όλα τα φόντα να αποκτήσει αρκετούς τίτλους στη βιομηχανία του gaming, έμεινε στο κενό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η τελευταία εμφάνιση του RoboCop που μπορώ να θυμηθώ συνέβη το 2003 από την Titus για PC, PS2 και Xbox. Δεν είχα νιώσει ποτέ μου τόση απογοήτευση, αν και έχω παίξει αρκετά έως πολλά “κακά” games. Ακόμη και σήμερα, όσον αφορά στο αγαπημένο μου video game με πρωταγωνιστή τον RoboCop, πάντα επιστρέφω στο αθάνατο έπος ονόματι RoboCop VS Terminator του Mega Drive. Άραγε η Teyon θα καταφέρει να μου αλλάξει αυτή τη συνήθεια; Πιάστε, λοιπόν, ένα βαζάκι παιδικής τροφής και ελάτε να δούμε τα analytics του RoboCop: Rogue City.

TASTES LIKE BABY FOOD!

H πλοκή του παιχνιδιού τοποθετείται χρονικά μεταξύ των ταινιών RoboCop 2 και 3, όταν ο RoboCop (Alex Murphy) έχει εξολοθρεύσει για πάντα τον Cain, τον έμπορο ναρκωτικών και αρχι-κακό της δεύτερης ταινίας. Η ιστορία μας ξεκινάει με τον RoboCop να εκτελεί τα καθημερινά του καθήκοντα ως αστυνομικός του Detroit. Για κακή του τύχη, το άκρως εθιστικό και επικίνδυνο ναρκωτικό «Nuke» συνεχίζει να κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης, την ίδια ώρα που ένας νέος μεγαλοεγκληματίας εμφανίζεται και θέλει να κάνει το Detroit παρανάλωμα του πυρός. Μαντέψτε σε ποιον τυχαίνει να πέσει η επίλυση όλων αυτών. Ναι, καλά μαντέψατε. Ο RoboCop θα αναλάβει το σκούπισμα της πόλης από κάθε λογής απόβρασμα. Βέβαια, πέρα από το main campaign, ο RoboCop έχει στη διάθεση του και side quest,s τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους αλλά έχουν σαν βασική αρχή το τρίπτυχο των Prime Directives: 1. «Serve the Public Trust», 2. «Protect the Innocent» και 3. «Uphold the Law».

Στην πορεία θα δείτε διάφορες καταστάσεις που σας βάζουν για τα καλά στο κλίμα των ταινιών, όπως ληστείες σε καταστήματα, διακίνηση ναρκωτικών, συνωμοσίες της OCP (της πανίσχυρης πολυεθνικής που είναι σήμα κατατεθέν του Detroit) και ταυτόχρονα θα δείτε και την προσπάθεια του RoboCop να διατηρήσει την ανθρώπινη πλευρά του παρόλο που είναι πλέον ένα cyborg. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο σε αυτή την κυκλοφορία, αλλά ευτυχώς οι developers έδωσαν αρκετή βαρύτητα σε αυτό το κομμάτι καθώς έτσι υπάρχει περισσότερη και πάντα ευπρόσδεκτη ποικιλία. Με αυτό τον τρόπο προστίθεται και το απαραίτητο βάθος στο τελικό προϊόν και αποφεύγεται η κλασσική ταμπέλα του τυπικού first-person shooter. Σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού μάλιστα ξετυλίγονται επιλογές διαλόγων, οι οποίες θα επηρεάσουν τη στάση των χαρακτήρων απέναντί σας αλλά και στο φινάλε της περιπέτειας. Έτσι μπορείτε να έχετε διαφορετικά τέλη ανάλογα τη συμπεριφορά σας καθώς μπορείτε να είστε εντελώς απρόσωποι στους NPC’s ή πιο συναισθηματικοί. Σαν σύνολο, το σενάριο είναι αρκετά ικανοποιητικό και διασκεδαστικό και πιάνει ακριβώς το νόημα και το ύφος των ταινιών.

DEAD OR ALIVE, YOU'RE COMING WITH ME

Ξεκάθαρα, το RoboCop: Rogue City είναι ένα FPS και σίγουρα δεν διεκδικεί βραβεία πρωτοτυπίας ή ευρηματικότητας. Η Teyon προσπάθησε να μας προσφέρει την εμπειρία του να φοράμε την πανοπλία του RoboCop και το κατάφεραν σε αρκετά μεγάλο βαθμό. O RoboCop είναι αργός και βαρύς, αλλά ευτυχώς όχι σε τέτοιο βαθμό που να κουράζει τον παίκτη. Cover system δεν υπάρχει, αλλά μπορείτε να πραγματοποιήσετε manual κάλυψη πίσω από κάποιον τοίχο ή κολώνα. Εγώ βέβαια προτιμούσα να τη δω κυριολεκτικά RoboCop, να μπουκάρω σε ένα δωμάτιο με πολλαπλούς εχθρούς και να τους αποτελειώνω έναν-έναν, αδιαφορώντας για τα πυρά τους και για την ενέργειά μου. Είναι όμως άκρως διασκεδαστικό, ειδικά όταν ξεκινήσετε και αναβαθμίζετε τον χαρακτήρα σας, και σίγουρα θα σας ταξιδέψει δεκαετίες πίσω, στις θρυλικές σκηνές των ταινιών όπου ο RoboCop τα κάνει όλα μ******* (σ.σ. πιπέρι).

Κύριος κορμός του gameplay είναι το καλό σημάδι και η προσοχή στα «ζόρια». Οι εχθρικές σφαίρες δεν προξενούν τόσο μεγάλη ζημιά στον cyborg-μπάτσο μας, αλλά αν κάθεστε και τρώτε μολύβι συνέχεια κάποια στιγμή θα κάνει shut-down. Αυτό που θέλει προσοχή είναι οι χειροβομβίδες και γενικά ό,τι αφορά εκρηκτικά (νάρκες, grenade launchers κ.ά.). O RoboCop δεν είναι άτρωτος και δεν διαθέτει regeneration όπως ο Wolverine, o Deadpool ή τα φανταράκια του Call of Duty. Έχει όμως στην κατοχή του περιορισμένο αριθμό από recovery charges, τα οποία βρίσκει από δω κι από κει ή και σε κλεμμένα κιβώτια OCP. Υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα να «φορτίσετε» με κάποιους διάσπαρτους ηλεκτροπίνακες που υπάρχουν στα περιβάλλοντα. Ο RoboCop πετάει το διάσημο καρφί από το χέρι του και το χώνει μέσα γυρίζοντάς το για quick charge.

Η αίσθηση των όπλων περίμενα να είναι πιο ικανοποιητική (κάποια αποδίδονται ρεαλιστικά και κάποια δεν πολυπείθουν), αλλά το αποκορύφωμα είναι το default όπλο του RoboCop, το Αuto 9, το πασίγνωστο πιστόλι που βρίσκεται στη μπουτο-θήκη του. Τα θετικά του; Άπειρες σφαίρες, αναβαθμίσεις με νέα motherboards και chips και, γενικά μιλώντας, πρόκειται για το πιο cool πιστόλι ever. Με τις κατάλληλες αναβαθμίσεις θα μπορείτε να εκτελείτε recoil shots, precision shots, να ρίχνετε κατά ριπάς σαν machine gun και να φτάσετε σε σημείο που θα αναρωτιέστε «μα καλά, δεν θέλει reload αυτό το τέρας;». Όπως είχε αναφέρει ο Patrick Stewart στη ταινία Ted, μιλάμε για το απόλυτο όπλο μαζικής καταστροφής. Όλα τα δευτερεύοντα όπλα που θα βρείτε στον διάβα σας θα σας φανούν άχρηστα όταν καταφέρετε και δαμάσετε αυτό το θηρίο.

Ο RoboCop δεν διαθέτει άλμα και δυστυχώς δεν μπορεί να πιάσει χειροβομβίδες και να τις επιστρέψει συστημένες, αλλά διαθέτει διάφορες άλλες τεχνικές. Τεχνικές που έχει αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Τεχνικές που… Ώπα, αναφορά Liam Neeson είχα κάνει σε προηγούμενο review. Οπότε τώρα επειδή δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό θα το πάω κυριλέ: δεν διαθέτει άλμα, που λέτε, αλλά μπορεί και κάνει αρπαγή (σ.σ. όχι που θα γλιτώνατε) των εχθρών και να τους πετάξει πάνω σε άλλους, πάνω σε φράχτες, σε καρέκλες, τραπέζια, Παλιατζήηηηηηηης… Τι λέγαμε; Α ναι, μπορεί να τους κρατήσει και σαν ανθρώπινη ασπίδα (αν χρειάζεται) και το ίδιο πράγμα μπορεί να το κάνει και με κάποια αντικείμενα που βρίσκονται στο περιβάλλον. Αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχουν και κάποια RPG στοιχεία καθώς ολοκληρώνοντας κάποιες αποστολές, side quests ή ακόμα κι όταν κόβετε μια κλήση για παράνομο παρκάρισμα αποκτάτε XP και συγκεντρώνετε skill points, τα οποία θα ξοδέψετε κάποια στιγμή στην αναβάθμιση του RoboCop βάσει των προτιμήσεων σας.

YOU CALL THIS A GLITCH?

Οπτικά τα πράγματα είναι καλά σε γενικές γραμμές, αλλά υπάρχουν θεματάκια. Οι χαρακτήρες είναι ικανοποητικά σχεδιασμένοι, αλλά τα facial models πάσχουν από έλλειψη λεπτομέρειας και θυμίζουν σίγουρα games προηγούμενης γενιάς. Ειδικά στα cutscenes, όπου το lip-sync είναι αρκετά άστοχο, φαίνεται η έλλειψη budget. Επιπλέον, υπάρχουν αρκετά glitches στα γραφικά και κωμικά ragdoll physics, ακόμη και στα cutscenes, τα οποία χαλάνε πολύ την εμπειρία με τα ανεπαίσθητα pop-ups και το scan της στόχευσης που δουλεύει όποτε το θυμηθεί. Ο σημαντικότερος, όμως, χαρακτήρας του παιχνιδιού, ο RoboCop /Alex Murphy, καθώς και κάποιοι συγκεκριμένοι χαρακτήρες και εχθροί, είναι εξαιρετικά σχεδιασμένοι και τα περιβάλλοντα είναι και αυτά με τη σειρά τους ικανοποιητικά και ποικίλα.

Υπάρχουν σημεία όπου μπορείτε να καταστρέψετε το περιβάλλον, π.χ. κολώνες ή τοίχους, αλλά σίγουρα έχουμε δει καλύτερα αποτελέσματα σε άλλα games του είδους. Η μεταφορά του υποβαθμισμένου Detroit είναι εξαιρετική, αλλά σε σχέση με τον πανικό που επικρατούσε στις ταινίες φαίνεται άδειο, καθώς υπάρχουν ελάχιστοι NPC’s στους δρόμους και κανένα αυτοκίνητο εν κινήσει.

Η βία σίγουρα υπάρχει και πρωταγωνιστεί, με κομμάτια σάρκας να πετάγονται δεξιά και αριστερά και ακρωτηριασμοί άκρων να είναι τόσο συχνοί, που ο RoboCop θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με απόλυτη σιγουριά ως «ο σφάχτης του Detroit». Αλλά αρκετές φορές θα παρατηρήσετε ότι μπορεί να εξαπολύετε πυρά σε αλήτες και κακοποιά στοιχεία και αυτοί να είναι σε φάση «I can take it like a champ», λες και δεν τους νοιάζει καν! Υπάρχουν όμως στιγμές που μπορεί και να σας κάνουν να προσπεράσετε κάτι τέτοιο, όπως για παράδειγμα όταν χτυπήσετε κάποιον που κρατάει χειροβομβίδα και αυτή πέσει, τότε η έκρηξη θα τον κάνει σκόνη και θα πάρει μαζί της και όσους εχθρούς είναι κοντά.

STAY OUT OF TROUBLE

Καλώς ή κακώς μου έτυχε ένα περιστατικό που δεν γίνεται να μην αναφερθεί. Σε μία αποστολή που έπρεπε να συναντήσω το αφεντικό της OCP, ένας μπράβος μου έκλεινε το δρόμο και δεν μπορούσα να περάσω τη πόρτα που ήθελα. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι ο συγκεκριμένος ήταν glitch-αρισμένος, όντας κατά το ήμισυ χωμένος στο πάτωμα! Μετά από διάφορα restarts και εφόσον έβλεπα ότι το πρόβλημα δεν διορθωνόταν αποφάσισα να κάνω άλλα side quests μπας και σταθώ τυχερός. Ευτυχώς το πρόβλημα λύθηκε και ανακάλυψα ότι ο συγκεκριμένος μπράβος ήταν κανονικά στον κάτω όροφο!

Επιλογή για manual save δυστυχώς δεν υπάρχει, όμως το παιχνίδι κάνει auto-save κατά διαστήματα χωρίς να είναι εμφανές το πότε. Έτσι, μπορεί να έχετε ολοκληρώσει κάποιο side quest και να κλείσετε τη κονσόλα και γυρνώντας πάλι στο παιχνίδι να ξεκινήσετε ένα μικρό στόλισμα (έρχονται και Χριστούγεννα) μόλις συνειδητοποιήσετε ότι δεν έχει σωθεί η πρόοδός σας.

Ήρθε η ώρα να αναλύσουμε και τι ακούν τα αυτάκια μας. Ο Peter Weller επιστρέφει κανονικότατα και μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο με τις θρυλικές ατάκες του, ενώ το εξαιρετικό theme του Βασίλη Πολυδούρη, που μας καλωσορίζει από την πρώτη κιόλας αποστολή, είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Το soundtrack σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καλό με μόνο μελανό σημείο ένα rock κομμάτι που ενώ παρουσιάζεται μέσω μιας συναυλίας, στην πορεία θα το ακούσετε αρκετά συχνά και πιθανόν να σας κουράσει. Από την άλλη οι υπόλοιποι χαρακτήρες αποδίδονται από ένα καλό, αλλά σχετικά αδιάφορο cast, ενώ τα ηχητικά εφέ, όπως τα βαριά βήματα του RoboCop, ο ήχος του Auto 9 και λεπτομέρειες όπως τα γρυλίσματα και οι θόρυβοι του ED-209 απογειώνουν την εμπειρία και σας βάζουν για τα καλά στο κλίμα.

Ο χειρισμός είναι άψογος, αν και θέλει λίγο χρόνο να τον συνηθίσετε λόγω των κάποιων περιορισμών που διαθέτει ο RoboCop, αλλά στη πορεία και εφόσον αναβαθμίσετε κατάλληλα το tank-μπάτσο θα δείτε ότι αρκετά πράγματα εκτελούνται ακόμα πιο εύκολα. Cover, duck και άλμα απουσιάζουν όπως ανέφερα πιο πάνω αλλά δεν είναι τόσο τρομερή απώλεια καθώς ο RoboCop ουσιαστικά και «ρεαλιστικά» δεν τα χρειάζεται ούτως ή άλλως.

THANK YOU FOR YOUR COOPERATION

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι fans του RoboCop θα διασκεδάσουν με το Rogue City και πιθανόν να προσπεράσουν και τα διάφορα προβλήματα. Δεν διεκδικεί βραβείο Game of the Year, αλλά πραγματικά το σενάριο έχει αρκετό ενδιαφέρον, με τις αναφορές σε χαρακτήρες και λεπτομέρειες των ταινιών να δίνουν ηχηρό παρών. Επιπλέον, το παιχνίδι περιλαμβάνει τόσο γραμμικά τμήματα μέσα σε κτίρια/εγκαταστάσεις όσο και σε πιο ανοιχτά περιβάλλοντα, όπως το κέντρο του Detroit και σας κρατάει όσο το δυνατόν περισσότερο το ενδιαφέρον.

Αν βέβαια σε κάποιους ο RoboCop περνάει εντελώς αδιάφορος ή δεν τον γνωρίζουν καν είναι σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα αφήσουν ασχολίαστα τα τεχνικά θέματα που προανέφερα και ειδικά, σε περίπτωση που τους τύχει ένα glitch σαν το δικό μου, μπορεί και να τους κάνει να παρατήσουν εντελώς την ενασχόλησή τους με τον εν λόγω τίτλο. Για μένα προσωπικά, μετά από το τραγικό παρελθόν που είχα με το game της Titus, το RoboCop: Rogue City μου έδωσε μια πάρα πολύ καλή RoboCop εμπειρία (γύρω στις 15 ώρες ήρθε και η πλατίνα) με ένα story που θα μπορούσε να γίνει κυριολεκτικά ταινία. Η προσπάθεια των developers φαίνεται ότι έγινε με αρκετό μεράκι και πιστεύω πως αν είχαν καλύτερο προϋπολογισμό θα είχαμε ένα σίγουρα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!