This “Gap” is big unfortunately…

Όσοι με γνωρίζετε μέσα από τη σελίδα μας θα ξέρετε πλέον ότι αγαπώ τα indie games και τις προσπάθειες που γίνονται χωρίς μεγάλα μπάτζετ και επενδυτές από πίσω. Τις προσπάθειες που βασίζονται στην αγάπη για το μέσο και το μεράκι του εκάστοτε ατόμου ή ομάδας. Οι προγραμματιστές πίσω από το The Gap είναι μόλις δύο και προσπαθούν να μας βάλουν σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας του παιχνιδιού, ασχολούμενοι με θέματα όπως η απώλεια μνήμης, οι νευροεπιστήμες και η επιστημονική φαντασία γενικότερα.

MORE SCIENCE THAN FICTION, BUT…

Ο πρωταγωνιστής μας, Joshua, τα έχει όλα. Επαγγελματικά, είναι ένας πολύ σεβαστός νευροεπιστήμονας, ενώ σε προσωπικό επίπεδο ζει με τη στοργική του σύζυγο και την γλυκύτατη κόρη του, που τον λατρεύουν. Κάποια στιγμή -δυστυχώς- η γυναίκα του, Amber, αρχίζει να δείχνει σημάδια Huntington, μίας σοβαρής κληρονομικής ασθένειας και ξαφνικά ολόκληρος ο κόσμος του ραγίζει. Όπως είναι λογικό, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στην ιδέα ότι η αγαπημένη του οικογένεια υποφέρει, οπότε αρχίζει να προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του πάνω στις νευροεπιστήμες για να βρει έναν τρόπο να θεραπεύσει την το άλλο του μισό. Ωστόσο, όντας ένας άνθρωπος με τρομερά περιορισμένο χρόνο, σύντομα συνειδητοποιεί ότι αυτό δεν θα είναι δυνατό, κάτι που τον οδηγεί σε μη αναστρέψιμα μονοπάτια.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για το τι συμβαίνει, παρά ότι αυτό που αγαπώ να βλέπω σε τέτοια παιχνίδια είναι η επικοινωνία της επιστήμης και ο τρόπος με τον οποίο θα βάλει τον παίκτη να μάθει ή και να ψάξει την πληροφορία που του παρέχεται. Στο The Gap οι δύο devs προσπαθήσαν να βάλουν όση επιστήμη, όση φαντασία και τον συνδυασμό τους μπορούσαν, όμως η επικοινωνία τους με τους παίχτες δεν πετυχαίνει. Το προσπαθούν, για παράδειγμα, δίνοντάς μας μία σελίδα να διαβάσουμε και προέρχεται από ένα βιβλίο νευροβιολογίας, χωρίς όμως να παρέχεται το απαραίτητο επιστημονικό context για να πιάσει την ουσία του ο παίκτης. Άρα το αφήγημα που θέλει να χτίσει δεν χωνεύεται ούτε δίνεται τροφή για σκέψη και ψάξιμο της άμεσης πληροφορίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτό συνεχίζει να παρατηρείται στο σενάριο και του υπόλοιπου παιχνιδιού.

WALK, LOOK, REPEAT…

Όσον αφορά το gameplay, το The Gap είναι αυτό ακριβώς που η κοινότητα χαρακτηρίζει «walking simulator», με μερικούς γρίφους στο ενδιάμεσο. Αυτό! Για να σοβαρευτούμε, όμως, ο χρόνος σας θα σπαταληθεί κυρίως στο διαμέρισμα του Joshua και της οικογένειάς του. Θα κοιτάξετε όλα τα αντικείμενα που έχουν άμεσο συσχετισμό με την ιστορία και την προσπάθειά του να βρει θεραπεία για τη γυναικά του. Έτσι, λοιπόν, με πολλά από τα αντικείμενα θα πάθετε ντεζαβού και αναπαριστώντας κάποτε ξεχασμένες στιγμές από παλιά για τον Joshua.

Στην αρχή δείχνει να είναι μία έξυπνη ιδέα αφηγηματικά, που όμως στην πορεία καταντάει κουραστική και επαναλαμβανόμενη. Κάθε αντικείμενο οδηγεί σε άλλο ένα ντεζαβού και όλο αυτό μπαίνει σε επανάληψη. Και οι γρίφοι που σπάνε αυτό τον κύκλο είναι και αυτοί απλοί και κάπως βαρετοί. Δεν θέλουν πολλή σκέψη, είναι σχεδόν λυμένοι από μόνοι τους πριν καν ξεκινήσουμε να τους ανακαλύπτουμε.

THOSE SYNAPSES FAILED

Διατίθεται να συγχωρήσω πολλά αν η ιστορία, οι χαρακτήρες και το συναίσθημα μπουν στο μυαλό μου και κινήσουν τις ενδορφίνες μου, αλλά εδώ δυστυχώς πέσαμε στο κενό ( 😇 ). Διαφορές κατά τη διάρκεια του The Gap προσπαθούν να μας κάνουν να νιώσουμε τον πόνο, την απελπισία των χαρακτήρων του, εγώ όμως το ολοκλήρωσα συναισθηματικά αδιάλλακτος. Και ενώ το voice acting δεν ήταν τόσο κακό, το σχέδιο πίσω από κάθε σκηνή δεν ήταν καλοφτιαγμένο. Οι διάλογοι, όπως και οι αναμνήσεις, ήταν ξέμπαρκοι και η εξέλιξη των χαρακτήρων εξανεμίστηκε.

Το παιχνίδι παρουσιάζει ελλιπώς τις προσωπικότητές τους, κάτι για το οποίο ευθύνεται και η εμφάνισή τους μονάχα ως χρωματιστές σιλουέτες. Αυτή είναι και η μοναδική κουβέντα που μπορώ να πω για τα γραφικά και τις απεικονίσεις του The Gap. Δεν υπάρχει κάποιο βάθος πίσω από αυτή την επιλογή, βλέπουμε μόνο μορφές και όχι λεπτομέρειες.

MIND THE GAP

Το The Gap καταλήγει να είναι ένα walking simulator διάρκειας 2 ωρών, που προσπαθεί να μας δείξει την επιστήμη πέρα από τη φαντασία, άλλα δεν πιάνει τον στόχο του ούτε στην αφήγηση της συγκινητικής ιστορίας του, ούτε στους γρίφους που δεν εμπλούτισαν ποτέ την εμπειρία του ως παιχνίδι. Αντίθετα, έχουμε πολύ νευροβιολογία και αναφορές σε επιστημονική πληροφορία χωρίς επεξήγηση, ξύλινους χαρακτήρες και decent voice acting, που δεν είναι αρκετό, όμως, για να βοηθήσει το γράψιμο. Αυτό που θα θέλανε οι δημιουργοί του να νιώσουμε με το The Gap δεν το νιώσαμε.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!