Happy hunting Marines!

Alien(s). Ένα όνομα που στο άκουσμά του οι φίλοι και οι φίλες του κινηματογράφου νοσταλγούν και ανατριχιάζουν. Ένα όνομα γεμάτο μνήμες αγωνίας, τρόμου, εξαιρετικούς χαρακτήρες και πανέμορφα περιβάλλοντα βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες της επιστημονικής φαντασίας. Ένα όνομα που έχει γνωρίσει εξαιρετικές και παράλληλα κάκιστες ταινίες, στοιχείο που έχει μετουσιωθεί αριστουργηματικά και στον χώρο του gaming. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει το εξαιρετικό Alien: Isolation και τις δύο πρώτες ταινίες του franchise, αλλά και το φιάσκο των Aliens: Colonial Marines και του Alien3 (εκτός αν είστε ο Fincher οπότε πάω πάσο). Το γεγονός αυτό, αν και θα μπορούσε κάλλιστα να φοβίσει άλλους developers ή παραγωγούς ταινιών από το να ασχοληθούν με το εν λόγω franchise, φαίνεται πως διαθέτει το αντίθετο αποτέλεσμα και έτσι κάθε τόσο γνωρίζουμε ένα νέο παιχνίδι -ή ταινία- που προσπαθεί να το «σώσει» και να το εμπλουτίσει. Κάπως έτσι, ερχόμαστε και στο σημερινό review, ο αρθρογράφος του οποίου είχε την χαρά και το άγχος να εντρυφήσει στα σκοτεινά ύδατα του Aliens: Dark Descent, της νέας προσπάθειας στο σύμπαν των τρομακτικών Xenomorphs.

“BUILDING BETTER WORLDS, BUILDING THE FUTURE” HUH?

Με εξαίρεση το προαναφερθέν Alien: Isolation που φαίνεται να βγήκε απευθείας από το survival-horror βιβλίο του Ridley Scott, όσα παιχνίδια έχουμε γνωρίσει στο σύμπαν αυτό βρίσκονται στο shooter genre, ακολουθώντας με ανάμεικτα αποτελέσματα το παράδειγμα του James Cameron και του Aliens. Όμως, αυτό που φαίνεται να παραμεριζόταν μέχρι πρότινος στη συζήτηση είναι το γεγονός ότι η εν λόγω ταινία, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει μία σημαντική πηγή έμπνευσης για ένα strategy παιχνίδι. Ένα genre που έχει επισκεφθεί το franchise μία μόλις φορά στη μακρόχρονη ιστορία του με το μέτριο Aliens Versus Predator: Extinction, που πλέον κλείνει 20 χρόνια και που αποφάσισε να επισκεφθεί ξανά με το Aliens: Dark Descent. Μία επίσκεψη που προσωπικά με άφησε ικανοποιημένο και όχι απόλυτα πανευτυχή, καθώς, ενώ συνδυάζει τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα Aliens παιχνίδι, παράλληλα κουβαλάει και τα όχι και τόσο καλά στοιχεία που διαθέτει το franchise. Πάμε να δούμε τι εννοώ.

IN SPACE -AND ON LETHE- NO ONE CAN HEAR YOU SCREAM…

Το Aliens: Dark Descent αποτελεί ένα XCOM-like real-time strategy, όπου οι παίκτες αναλαμβάνουν να οδηγήσουν προς τη διαφυγή και την επιβίωση τους το πλήρωμα του USS Otago, το οποίο απαρτίζεται για τις κύριες δραστηριότητες του παίκτη από τη γραφειοκράτη Maeko Hayes, τον λοχία Jonas Harper και φυσικά τους colonial marines που αυτός ηγείται. Δημιουργώντας μία εναλλασσόμενη τετραμελή ομάδα από marines, οι παίκτες πρέπει να φέρουν εις πέρας αποστολές που θα τους βοηθήσουν να ξεφύγουν από τον πυρηνικό όλεθρο και φυσικά από τα αιμοδιψή Xenomorphs.

Διαχείριση δυναμικού και πόρων βρίσκονται στον πυρήνα του gameplay, το οποίο διαφοροποιείται ευχάριστα κατά το campaign και φέρνει το παιχνίδι ένα βήμα πιο κοντά στο όραμα του James Cameron δίνοντας τη δυνατότητα στους παίκτες να διαχειρίζονται τους πεζοναύτες ως μία ομάδα και όχι ως αυτόνομα μέλη. Το στοιχείο αυτό δένει όμορφα με την σκοτεινή ατμόσφαιρα, τους κλειστοφοβικούς χάρτες και την υψηλή δυσκολία του παιχνιδιού, διότι προσφέρει περιορισμένες κινήσεις και στρατηγικές στους παίκτες αυξάνοντας το άγχος σε απλές αλλά και στρεσογόνες καταστάσεις. Να πούμε στο σημείο αυτό πως ένα μεγάλο μέρος αυτών των καταστάσεων οφείλεται και στον καλοδεχούμενο “Onslaught” μηχανισμό, ο οποίος χτίζεται κάθε φορά που οι παίκτες γίνονται αντιληπτοί από τα Xenomorphs και καταλήγει στην επέλαση μίας πλειάδας από αυτά, αποτελώντας κατ’ ουσία το φόβο και τον τρόμο. Και το καλύτερο; Σχεδόν κάθε φορά που ενεργοποιείται ο μηχανισμός αυτός, αλλάζει και το επίπεδο της in-mission δυσκολίας δίνοντας ένα ακόμα κίνητρο στους παίκτες να ρισκάρουν για μία γρήγορη, αλλά και επικίνδυνη προσπάθεια ολοκλήρωση της εκάστοτε αποστολής. Κάπως έτσι, το Aliens: Dark Descent καταφέρνει να κρατήσει ένα καλό balance μεταξύ horror και action, κάτι που όμως φαίνεται κάπως να λείπει από τα άλλα στοιχεία του παιχνιδιού.

GAME OVER MAN, GAME OVER!

Την παραπάνω ατάκα, αυτοσχεδίασε και προσέφερε αριστουργηματικά στο κινηματογραφικό κοινό ο εκλιπών Bill Paxton στο sequel του Alien. Είναι μία ατάκα που σκέφτεται κανείς αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια του Aliens: Dark Descent μιας και -όπως δηλώνει και το ίδιο στην αρχή- είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν ο μόνος λόγος που με ανάγκασε να ξεφωνίσω την έκφραση αυτή, καθώς αν και στο performance mode το παιχνίδι τρέχει πολύ καλά στα 60FPS, εμφανίζει αρκετά συχνά bugs τα οποία σε αναγκάζουν εν πολλοίς να βγεις και να ξαναμπείς στο save σου. Αν και σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για κρασαρίσματα ή για μεγάλα προβλήματα τύπου Redfall, σίγουρα η εμφάνισή τους κάθε λίγο και λιγάκι είναι ένας παράγοντας που σε εκνευρίζει ολίγον τι και σε βγάζει από την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Το ίδιο και σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό ισχύει και για το quality mode, που προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί υφίσταται μιας και το παιχνίδι δείχνει εξαιρετικό στο performance και σίγουρα τα 30FPS δεν βοηθούν στο να έχουν οι παίκτες μία smooth εμπειρία.

Επίσης, η ύπαρξή του δεν βελτιώνει το συχνό pop-up στα textures κατά την αρχή της πλειοψηφίας των cinematics, τα οποία αν και έχουν αρκετά καλό voice acting και σκηνοθεσία, παρουσιάζουν λίγο ξύλινα τους χαρακτήρες. Χαρακτήρες, που αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι κακογραμμένοι, σίγουρα δεν φτάνουν στα επίπεδα της Ellen Ripley. Γεγονός που μπορεί να ειπωθεί και για την γενικότερη ιστορία και πλοκή του παιχνιδιού, η οποία έχει τις στιγμές της και εμπλουτίζει σε ένα βαθμό το lore του σύμπαντος, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι που να μην έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν και χωρίς να παίρνει ιδιαίτερα ρίσκα, στοιχείο κάπως στενάχωρο μιας και φαίνεται ότι αποτελούσε το κέντρο της προσοχής για την Tindalos Interactive.

CASSANDRA, THE VOICE OF THE ASCENTED

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα όνομα που εμφανίζεται και παίζει βασικό ρόλο στην ιστορία του παιχνιδιού. Η Κασσάνδρα στην Ελληνική μυθολογία ήταν η κόρη του βασιλιά της Τροίας Πριάμου και σύμφωνα με μία από τις εκδοχές του μύθου της, ο θεός Απόλλωνας της πρόσφερε το χάρισμα της μαντικής ως αντάλλαγμα για τον έρωτα της. Όμως, αρνούμενη η ίδια αυτή την ανταλλαγή, ο θεός του Ήλιου την εκδικήθηκε δίνοντας της μαζί με το χάρισμα και την κατάρα του να μην πιστεύει κανείς τις προφητείες της. Προσωπικά, η συμπερίληψη του ονόματος αυτού, αν και κατανοώ ότι έχει βαθύτερο νόημα για την ιστορία του παιχνιδιού, θεωρώ ότι παίζει κι ένα διττό ρόλο αποτελώντας ένα μικρό hint των developers για το τι πιστεύουν για το παιχνίδι τους και την κατάσταση του franchise στο χώρο του gaming. Το Aliens: Dark Descent είναι ένα παιχνίδι που παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα του, πετυχαίνει το σκοπό του και δεν αποτελεί μία ακόμη μαύρη κηλίδα στην ιστορία του franchise. Αντιθέτως, απέδειξε ότι δε χρειάζεται κανείς να ακολουθήσει την οδό των shooters ή των survival horrors για να φτιάξει ένα καλό παιχνίδι στο σύμπαν του Alien, επομένως η Tindalos σίγουρα θα πρέπει να είναι χαρούμενη με το παιχνίδι της. Όμως, όπως και οι προφητείες της  Κασσάνδρας, μένει μόνο το αν θα καταφέρει να πείσει τους gamers ότι αυτά που προσφέρει μπορούν να ανοίξουν την πόρτα για κάτι καλύτερο για ένα αρκετά ταλαιπωρημένο franchise.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!