Στη Βαγδάτη είναι ωραία, με τον Basim για παρέα.

Mrhban bizumalayik almukhfiiyn ή αλλιώς καλωσήρθατε φίλτατοι Ασσασίνοι σε ένα review που ανυπομονούσα να γράψω, μιας και επιστρέψαμε - μάλλον (;) - στα πάλια, τα ορθόδοξα AC’s. Νομίζω τα μέλη της κοινότητας της συγκεκριμένης σειράς βρίσκονταν και βρίσκονται σε ένα μονοπάτι στο οποίο κανένας δεν ξέρει ποιο δρόμο θέλει να πάρει το franchise. Από το 2017 και τον Bayek της Siwa, όταν και η σειρά άλλαξε μορφή, ακολούθησαν δύο μεγάλοι τίτλοι, το Odyssey και το Valhalla. Σε πολλά πράγματα οι ομάδες της Ubisoft εξελίχθηκαν και σε άλλα έμειναν στάσιμες ή επέλεξαν να μην εξελιχθούν, δεν έχω καταστάλαξει ακόμα. Παρόλα αυτά τα νούμερα συνεχώς ανέβαιναν, τα δισκάκια γινόντουσαν “φτερό”, αλλά μερικά παράπονα παρέμεναν. «Αυτό δεν είναι Assassin’s Creed, η Κασσάνδρα κάνει άλμα από τον Ταΰγετο και δεν πεθαίνει», «ο Bayek είναι μια φτηνή απομίμηση του Altair, εμείς θέλουμε έναν κανονικό Assassin's» και «ο/η Eivor δεν είναι καν Hidden One, αλλά έχει Hidden Blade». Αυτά και άλλα πολλά “παίζουν στη γύρα” σα χαλασμένη κασέτα εδώ και πολλά χρόνια και η Ubisoft αποφάσισε να απαντήσει εμπράκτως σε αυτά τα παράπονα. Μένει να δούμε, όμως, κατά πόσο απέδωσε καρπούς αυτή η προσπάθεια.

I’M AN ASSASSIN LIKE MY ANCESTORS BEFORE ME

Η ιστορία μας διαδραματίζεται στη Βαγδάτη του 9ου αιώνα κατά την εποχή του χαλιφάτου των Αββασιδών (750-1258 μ.Χ) και των πολλών ανακατατάξεων, τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά στη Μέση Ανατολή. O χαρακτήρας μας είναι ο Basim Ibn Ishaq – που πρωτογνωρίσαμε γηραιότερο στο AC Valhalla - μεγαλωμένος μέσα στα στενά ενός προαστίου της πόλης, ορφανός και δίχως μέλλον. Το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να κλέβει και αυτό του προσφέρει τα προς το ζην. Αποτελεί τον πιο ελαφροχέρη κλέφτη ολόκληρης της πρωτεύουσας και η φήμη του φτάνει μακριά. Οι κρυψίνους και μυστήριοι Hidden Ones τον προσλαμβάνουν μέσω τρίτων για θελήματα, μέχρι που οι δρόμοι τους καλώς ή κακώς θα τους ”δουν” να πορεύονται μαζί. Ο Basim, όντας πάντοτε κακεντρεχής και μοναχικός, αρνείται να εμπιστευτεί εύκολα τη Master Roshan και την λοιπή αδελφότητα και μόνο όταν του υπόσχεται πως θα βρει τον εαυτό του είναι πρόθυμος να κάνει commit. Ποιος να φανταζόταν, όμως, πως ένα τόσο στερήμενο 17χρόνο παιδί όπως ο Basim, θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας μια για πάντα.

Μπορώ να πω πως το story του Assassin’s Creed Mirage είναι μια πάρα πολύ αξιόλογη και fast-paced ιστορία απλωμένη μέσα σε μονάχα 20 ώρες, που συνδέει όμορφα τον χαρακτήρα του Basim με το ευρύτερο σύμπαν του AC, δίνοντας διάσταση τόσο στον δικό του χαρακτήρα, όσο και στους δευτερεύοντες πρωταγωνιστές. Ναι, δεν είναι η μέγιστη και η καλύτερη προσπάθεια που θα μπορούσαν να κάνουν οι δημιουργοί στο κομμάτι της εξιστόρησης, αλλά είναι more than enough. Κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, “τσεκάρει όλα τα κουτάκια” αυτών των πραγμάτων που ζήταγε η κοινότητα. Βλέπετε μετά από 1.5 χρόνο από το DLC, Dawn Of Ragnarok και τρία χρόνια από το Valhalla, επιτέλους έλαβα αυτό το closure με τον χαρακτήρα του Basim και μου λύθηκαν ορισμένες απορίες που είχαν δημιουργήσει εκείνα τα παιχνίδια. Isu, θεοί, μετενσαρκώσεις κ.λπ. τα έχει όλα. Επιπρόσθετα, εκτίμησα πάρα πολύ την ευκαιρία και την προσπάθεια μέσα από προαιρετικούς διαλόγους να μαθαίνουμε για τις προσωπικές ζωές και πάλεις των συμμάχων μας στην αδελφότητα, όπως είναι ο Master Fuladh για παράδειγμα. Κακώς κείμενα όπως αυτά του Odyssey, που ένα story dialogue χρειαζόταν πέντε λεπτά για να τελειώσει δεν υπάρχουν εδώ. Ίσως βέβαια να παραέγραψαν καλά μερικούς συμπρωταγωνιστές εκεί στα γραφεία της Ubi Bordeaux, αλλά who am I to tell;

ΤΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΩΣΑΤΕ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ

Νομίζω αν διάβαζα αυτό το review χωρίς να το έχω γράψει, θα άρχιζαν οι αμφιβολίες μου για το ποιον έχει του συντάκτη. Πόσα χρόνια πάνε που κάποιος έγραψε θετική εισαγωγή για το στόρι ενός AC τίτλου και δεν κατακεραυνώθηκε στα σχόλια; Θα σας πω εγώ. Πολλά. Και ετοιμαστείτε να σας εκπλήξω ακόμη περισσότερο. Το Assassin’s Creed Mirage δεν αντιμετωπίζει θέματα με το performance του. Ναι, συνέβη και αυτό. Περίμενα πως σε αυτό τον τομέα του review θα έβαζα ως υπότιτλο «θα πει κανείς τι πιο σύνηθες να συμβεί» ή κάτι παρόμοιο, αλλά - προς έκπληξη όλων - μας χρησιμοποίησα άλλο greek cult quote. Και να σας πω την αλήθεια είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Πόσο πληγωνόμουν τα τελευταία χρόνια με αυτά που αντίκριζα με τα ίδια μου τα μάτια ή διάβαζα σε review άλλων - πλέον - συναδέλφων.

Πιο συγκεκριμένα, δοκίμασα την έκδοση του PS5 και κατά πλειοψηφία έπαιζα σε performance mode και λιγότερο σε quality. Ο λόγος είναι απλός: ποτέ δεν έλειπε στην Ubisoft η ποιότητα των περιβαλλόντων ή του κόσμου, τους έλειπε η σταθερότητα και το crispiness. Προφανώς, η έκταση και το μέγεθος του τίτλου δεν είναι αντιστοιχούν στα προηγούμενα installments, αλλά όταν μια ομάδα φέρνει εις πέρας τους στόχους της, πρέπει να την ανταμείβουμε. Στις 25 ώρες που περίπου έπαιξα με 60 τοις εκατό πρόοδο στα τρόπαια, αρκετό side content και προφανώς πλήρη ολοκλήρωση της ιστορίας, οι στιγμές που το παιχνίδι είχε κάποιο bug ή πρόβλημα με loading ή frame drop ήταν μετρημένες. Σημαντικό κιόλας πως δεν είχα λάβει κάποιο εξτρά patch σε αυτές τις ώρες πέρα από εκείνο που μας δόθηκε με τον κωδικό. Αναμφίβολα δεν είναι όσο polished θα επιθυμούσα να είναι ούτε όσο “κοφτερό” - κυρίως στα πρόσωπα των χαρακτήρων - αλλά τελείωσα το παιχνίδι με ακατέβατο 60αρι στα frames, dynamic 4K και ήμουν ικανοποιημένος από την γενική εικόνα. Σε κανένα εκ των Origins/Odyssey/Valhalla δεν υπήρχε αυτή η σταθερότητα και μάλιστα ήταν ‘πνιγμένα’ στα bugs. Εξαιρετικό draw distance, ταχύτητες νέας γενιάς - αρκετά σημαντικό μιας και κυκλοφορεί και για PS4 - όλα τα textures είναι ήδη φορτωμένα μετά το fast travel ή μετά από save. Ακόμη και από τα cutscenes φαίνεται πως δαπανήθηκε σημαντικός χρόνος στη μετάβαση μία σκηνή στο κόψιμο της κάμερας, ωστέ να δοθεί ο έλεγχος στο χαρακτήρα.

Η μόνη ένσταση που έχω είναι πως το lip-sync συνεχίζει να απογοητεύει στα μέγιστα, αφού επουδεμία στιγμή αυτά που λέει ο Basim ή οι NPC’s ταιριάζουν με τις κινήσεις των χειλιών και των μορφασμών του προσώπου, παρά μόνο όταν είναι στο προσκήνιο η Roshan της Shohreh Aghdashloo. Δεν ξέρω τι διαφορετικό έγινε στο δικό της motion capture, αλλά αυτό το πρωτόκολλο θα έπρεπε να έχει ακολουθηθεί και για τον Basim.

UP FOR A SMOKE BOMB?

Όσοι παίζουν Assassin’s Creed λατρεύουν τρία πράγματα: το Hidden Blade, το παρκούρ και το stealth. Και το Mirage έχει πάρα πολύ και από τα τρία. Το gameplay του παιχνιδιού είναι πράγματι κατασκευασμένο έτσι ώστε να ικανοποιήσει τόσο τους νοσταλγικούς παρελθοντολάγνους όσο και το νέο κοινό που η σειρά προσέλκυσε με τα τελευταία RPG’s, φυσιολογικά λιγότερο. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η ιστορία δεν φλυαρεί πάρα πολύ και μας βάζει ευθέως στο κλίμα και το ύφος του παιχνιδιού, άρα μην αγχώνεστε, μέσα στην πρώτη ώρα η λεπίδα θα είναι δικιά σας. Από εκεί και έπειτα θα έρθετε σε επαφή με μια πάρα πολύ ομαλή εμπερεία σε όλους τους τομείς, από το παρκούρ μέχρι και τα εργαλεία που “βρωμάνε και ζέχνουν” Assassin’s Creed, πάντα με την καλή έννοια. Τα assassinations είναι εξαιρετικά φτιαγμένα, με χρησιμοποιημένα assets μεν αλλά τοποθετημένα σε ένα καλύτερο πλαίσιο δε. Η φαρέτρα μας περιλαμβάνει από smoke bombs μέχρι και noisemakers, για να πλανάρουμε κάθε αποστολή με τον δικό μας τρόπο, είτε για μάχη 1v100 είτε για να στείλουμε στην Κόλαση όλη τη φρουρά του χαλιφάτου ήρεμα και ωραία. Παρόλα αυτά το παιχνίδι έχει την τάση μας προωθεί σε μια πιο stealth τακτική/λογική, γιατί εκεί είναι η χάρη του, κακά τα ψέματα.

Τα αγαπημένα σε όλους blackbox missions επέστρεψαν και πριν από κάθε main boss που θα πρέπει να σκοτώσετε, ακολουθεί μια εισαγωγή από τον Basim, που συνοδεύεται από τι και πώς έπραξε ο λεγάμενος “κακός” του the Order of Ancients, κατά κόσμον «Templars». Η διαφορά που παρατήρησα από το Unity για παράδειγμα - που ήταν και η τελευταία φορά που είδαμε τέτοιου είδους αποστολές - είναι η παραπάνω λεπτομέρεια, αλλά και η έλλειψη ανταμοιβής άμα ακολουθήσουμε κάποιο συγκεκριμένο μονοπάτι για να δολοφονήσουμε τον στόχο μας.

Ο πιστός ιπτάμενος συνεργάτης μας αυτή τη φορά ονομάζεται Enkinu και είναι αναπόσπαστο κομμάτι του gameplay, που πλέον συνδυάζεται με ένα κανονικό eagle vision, χωρίς περιορισμούς, τόσο στις δυνατότητες όσο και στη διάρκεια. Το σύστημα με τα XP αποτελεί παρελθόν και ο τρόπος που λειτουργεί το level system είναι τα skill points που αποκτάμε ολοκληρώντας tasks, contracts και γενικότερα οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει αντίκτυπο στον κόσμο. Προσωπικά, το βρίσκω μία πάρα πολύ καλή αρχή ή επιστροφή, ανάλογα της οπτικής σας, για μελλοντικούς τίτλους. Χωρίς farming και χωρίς περιττό fetch questing, σίγουρα η ποιότητα του τίτλου αυξάνεται ραγδαία και είναι αναμφίβολα πιο αξιοκρατικό. Και σίγουρα δεν μου λείπει καθόλου το άπειρο και άχρηστο loot με 10 ίδιες πανοπλίες που προσφέρουν +1 stamina, μιας και δεν επιβεβαιώνεται πάντοτε η συνθήκη quantity = quality.

ΠΑΡΚΟΥΡ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ

Ειδικότερα αξίζει και μια ειδική πνοή στο parkour του τίτλου, που δένει άρρηκτα με το level design της πόλης. Αν είστε και εσείς μέλος της παρέας μας που θεωρεί πως το AC Unity έχει το καλύτερο παρκούρ σε όλη τη σειρά, τότε θα ικανοποιηθείτε σε μεγάλο βαθμό από τη δουλειά που έχει γίνει στο Mirage. Όλη η πόλη και τα πέριξ αυτής είναι χτισμένα έτσι ώστε να σας δίνεται κάθε στιγμή η ευκαιρία να απεμπλακείτε από μια μάχη σκαρφαλώνοντας έναν τοίχο ή να φτάσετε στην απέναντι ταράτσα χρησιμοποιώντας ένα ξύλινο πάσσαλο. Είναι όσο πιο γήινο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό, αλλά μου φάνηκε σε κάποια σημεία λίγο πιο αργό απ’ ότι περίμενα. Δηλαδή, παρότι έχει πάρα πολύ φυσικές κινήσεις και εξαιρετικά δομημένο movement, κάποιες φορές ένιωθα πως απλά παίζω σε slo-mo. Πρακτικά είναι η μόνη μου ένσταση σε όλο τον μηχανισμό του παρκούρ ή στη ροή αυτού και είμαι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος, γιατί πραγματικά ένιωσα να παίζω ένα AC game όπως το έμαθα.

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ A LA UBI STYLE

Η πραγματικότητα έχει ως εξής: οι ομάδες που δουλεύουν επάνω σε αυτούς τους τίτλους είναι υπερταλαντούχες και δεν ξέρω τι τους οδηγεί στις συνεχείς αστοχίες που συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια, αλλά πάντα κατάφερναν και μας έδιναν φανταστικά περιβάλλοντα και τις αντίστοιχες αναπαραστάσεις των εκάστοτε ιστορικών περιόδων. Είναι πραγματικά άξιο απορίας. Και έτσι, λοιπόν, παρέδωσαν μαθήματα για μια ακόμη φορά στο πως χτίζουμε μια αρχαία πόλη με πολιτισμό και το πως θα μεταφέρουμε τα μνημεία της, σε άμεσο συνδυασμό με την ιστορία του Assassin’s Creed franchise. Η Βαγδάτη είναι μια πάρα πολύ ζωντανή πόλη με κόσμο όσο χρειάζεται για να βοηθάει το gameplay, χωρίς πολλά φρου-φρου και αρώματα, προσηλωμένη στο να μας οδηγήσει στην καλύτερη δυνατή εμπειρία εκείνης της εποχής. Ναι, και εδώ βλέπουμε παρελθοντικά assets τόσο σε NPC’s όσο και σε κτήρια, αλλά έχουν εκτελεστεί πέρα για πέρα ορθά και αναλογικά. Το να ανεβείς με τον Basim επάνω στην καμήλα και να ταξιδέψεις στην έρημο γύρω από την πόλη ή να περιτριγυρίσεις κάθε στενάκι της Βαγδάτης είναι μαγευτικό και ευτυχώς το photo mode μας βοηθάει να δημιουργήσουμε αναμνήσεις. Τα synchronization viewpoints δείχνουν πραγματικά τα “δόντια” του AC Mirage και σε συνδυασμό με το attention to detail που έδειξαν φέτος για την διαρρύθμιση όλων των περιβαλλόντων, προσδίδει παραπάνω πόντους, when its all said and done.

ΤΕΛΙΚΑ, Ο ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ;

Φτάνοντας σιγά-σιγά στην κατακλείδα αυτού του review, δεν θεωρώ πως το Mirage μπορεί να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα. Κουβαλώντας ένα τεράστιο legacy και έχοντας πίεση - και όπως προείπα σύμφωνα με τα νούμερα δεν θα έπρεπε - για να διαφέρει από τους προηγούμενους τίτλους, βρίσκεται ανάμεσα και στους δύο αντικρουόμενους κόσμους αυτού του σύμπαντος. Το όνομα και το λογότυπο πάντοτε θα γράφουν Assassin’s Creed μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Στο τέλος της ημέρας όμως, κάθε ομάδα που δουλεύει πάνω σε αυτό, έχει ως μπούσουλα τα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια και προσπαθεί να επιτύχει. Έφερε κάποια τρελή καινοτομία το Mirage; Επ’ ουδένι. Είναι ένα καλό single-player παιχνίδι; Ναι. Αναλωνόμαστε τόσο πολύ στο γιατί δεν μοιάζουν όλα με τα AC II και Brotherhood και γιατί η σειρά επέλεξε να γίνει RPG, που χάνουμε το δάσος. Εφόσον τα κύρια στοιχεία είναι εκεί και μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι παίζουμε με το χειριστήριο ή ποντίκι μας, θα έπρεπε απλά να δεχτούμε την εξέλιξη ή την απουσία αυτής.

Εν ολίγοις, το Assassin’s Creed Mirage είναι ένας τίτλος που προσπαθεί να ξεχωρίσει από το πρόσφατο παρελθόν του - ίσως και μάταια - χωρίς απαραίτητα να είναι κακό. Οι νεότεροι φίλοι των RPG’s ίσως απογοητευτούν από την έλλειψη πολλών στοιχείων που είχαν συνηθίσει με τις πρόσφατες προσθήκες, αλλά η κύρια συνταγή παραμένει ίδια. Το τρίπτυχο της επιτυχίας μεταξύ κόσμου-ιστορίας-χαρακτήρων εξελίσσεται και σε θέμα ποιότητας είναι άρτιο. Τα παλαιότερα στοιχεία που λατρεύει η κοινότητα και ανέδειξαν τη σειρά επιστρέφουν ανανεωμένα, αφήνοντας μια όμορφη επίγευση για ένα αισιόδοξο μέλλον στο σύμπαν του AC. Σε συνδυασμό με την πολύ φιλική διάρκεια και τιμή του, το Mirage αποδεικνύεται ένας από τους πιο αξιόλογους τίτλους φέτος και έναν από τους καλύτερους του σύμπαντος του Assassin’s Creed.

Ευχαριστούμε πολύ τις Ubisoft και CD Media για την παροχή του review copy!