Houston, we have a (frame rate) problem!

Μακριά από τα λαμπερά φώτα των εξαγορών, των αμέτρητων δισεκατομμυρίων, των συμφωνιών περί αποκλειστικότητας και των δικαστικών μαχών που έφεραν στην επιφάνεια σωρεία αποκαλύψεων, η ομάδα της Bethesda Game Studios με παρωπίδες, στόχο και συγκέντρωση επιχειρούσε να φέρει εις πέρας μία νέα πρόκληση. Πρόκειται για μία ομάδα με βαθιά γνώση στα RPG’s, που θέλησε να ξεφύγει από το πέπλο της Γης και να εξερευνήσει το άγνωστο, προσφέροντάς το πίσω σε εμάς για εξερεύνηση. Ο χαρισματικός και έμπειρος Todd Howard ανέλαβε το ρόλο του πιλότου, τόσο στην ανάπτυξη του Starfield όσο και ως το πρόσωπο που θα επικοινωνήσει το παιχνίδι στον κόσμο, υποσχόμενος πως οι καινοτομίες που θα φέρει είναι αποτέλεσμα πολύχρονης μελέτης, αλλά και των παντοδύναμων πλέον κονσολών που έχουμε στην κατοχή μας.

Θελημένα ή μη, το Starfield έστρεψε αρκετά από τα φώτα της βιομηχανίας πάνω του, που περίμεναν να δουν αν η Bethesda είναι και πάλι αντάξια του ένδοξου παρελθόντος της, έχοντας πλέον και μία Microsoft πάνω από το κεφάλι της, η οποία περιμένει να αξιοποιηθούν σιγά-σιγά τα 8+ δις που δαπάνησε πριν μερικά χρόνια για χάρη της. Το hype, λοιπόν, οδήγησε στο πιο αινιγματικό, μυστηριώδες και ελπιδοφόρο παιχνίδι της τωρινής γενιάς του Xbox, με οποιοδήποτε μεγάλο στραβοπάτημα όμως - τύπου Redfall - να μετατρέπεται αυτόματα σε τροχοπέδη της στρατηγικής που ακολουθεί η Microsoft. Τι από όλα αυτά έγινε τελικά; Καλύφθηκαν οι προσδοκίες που ο ίδιος ο Todd έθεσε; Έγινε το Starfield ένα αντάξιο franchise στη σύγχρονη ιστορία της Bethesda και του Xbox ή αποδείχθηκε μία παταγώδης αποτυχία που αναγκάστηκε να ποτιστεί με hype, για να πάρει ακόμα μία χρονική παράταση η Microsoft;

IN A GALAXY MANY MANY YEARS AWAY

Βρισκόμαστε στο μέλλον που έχει φέρει την ανθρωπότητα να καταστρέφει άθελά της τον πλανήτη όπου ανδρώθηκε, εξελίχθηκε και μπόρεσε να επιβιώσει χάρις στα μοναδικά χαρακτηριστικά που διαθέτει. Η Γη δεν είναι πλέον ένας βιότοπος που μπορεί να φιλοξενήσει τα τόσα διαφορετικά είδη ζωής, αλλά ένα μέρος ξηρασίας, θυμίζοντας στην ολότητά της έναν ερημικό πλανήτη. Η ανάγκη για άμεση εγκατάλειψη της Γης έφερε νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις αναφορικά με τα αστρικά ταξίδια και τη διαβίωση σε άλλους πλανήτες, όντας το κύριο μέλημα για την διατήρηση του ανθρώπινου είδους στη ζωή. Η ανθρωπότητα εν τέλει κατάφερε να κάνει πράξη το θέλημα του Elon Musk, εγκαθιστώντας τη στέγη της για αρχή στον πλανήτη Άρη του ηλιακού μας συστήματος, ενώ ύστερα σκορπίστηκε στο σύνολο του χώρου, του χρόνου, της ενέργειας και της ύλης, στο σύμπαν δηλαδή.

Εκεί ξεκινάει και η δική μας ιστορία, με την αφετηρία να μας βρίσκει ως έναν ταπεινό miner, που επισκέπτεται ένα ορυχείο με σκοπό την εξόρυξη διάφορων πόρων. Η εύρεση ενός μυστηριώδους αντικειμένου και η επαφή με αυτό γεννάει διάφορα οράματα στον πρωταγωνιστή μας, ο οποίος αρκετά γρήγορα κρίνεται ως ο «εκλεκτός» μίας διάσημης ερευνητικής ομάδας, που προσπαθεί να συγκεντρώσει όλα αυτά τα παρόμοια αντικείμενα, τα οποία βρίσκονται διασκορπισμένα στο σύμπαν. Υπό το πρίσμα του Constellation, λοιπόν, η βασική αποστολή που καλούμαστε να διεκπεραιώσουμε είναι η συγκέντρωση όλων αυτών των αντικειμένων που στο παιχνίδι αποκαλούν Artifacts, καθώς πιστεύεται πως εκεί θα βρούμε τις απαντήσεις για πολλά υπαρξιακά ερωτήματα που μας ταλανίζουν χιλιάδες χρόνια τώρα.

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ ΟΝΕΙΡΩΞΗ

Όντας τεράστιο σε έκταση και διάρκεια, το Starfield παρουσιάζεται αρκετά αργό σε σημεία και ειδικά σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της ιστορίας στην αρχή. Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να καταλάβω ποιος είμαι, που βρίσκομαι, πού πηγαίνω, γιατί πηγαίνω, γιατί εξερευνώ, τι έχει συμβεί στο είδος μου και διάφορα άλλα παρόμοια ερωτήματα. Σταδιακά όμως, μέσα από αποστολές, διαλόγους, συμβάντα και διάφορες μικρές ή μεγάλες ιστορίες, έλυσα ένα-ένα τα ερωτήματα που με απασχολούσαν, με τις απαντήσεις να γεννάνε συνεχώς νέες απορίες. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει στη ζωή, έτσι και στο Starfield οι απαντήσεις διευρύνουν τα ερωτήματα, με τον ίδιο τρόπο που διευρύνεται το σύμπαν από τότε που γεννήθηκε.

Το Starfield δίνει αρχικά την εντύπωση πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που ήρθε για να κλείσει το μάτι σε όλους τους λάτρεις της επιστήμης και συγκεκριμένα της αστροφυσικής, δίνοντας την ευκαιρία στην εξερεύνηση χιλιάδων πλανητών, με την λίγο πιο ρεαλιστική πλευρά που μπορεί να προσφέρει ένα video game. Κάθε πλανήτης διαθέτει – όσο γίνεται – διαφορετική βαρύτητα, μέγεθος, ατμόσφαιρα, σύνθεση, θερμοκρασία, χλωρίδα, πανίδα αλλά και οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει μοναδικό έναν πλανήτη. Αυτή είναι η επιφάνεια που έχει χτίσει το Starfield και αποδίδεται με σχετική επιτυχία, αποτυγχάνοντας βέβαια σε σημεία ως προς την οργανική εξερεύνηση που θα αναλύσουμε στη συνέχεια. Η ιστορία του παιχνιδιού, όμως, έρχεται να ξύσει την επιφάνεια, εισχωρώντας όλο και πιο βαθιά προς τον πυρήνα, εκεί που αρχίζουμε να συναντάμε διάφορα φιλοσοφικά ζητήματα σχετικά με την ύπαρξη, τη γνώση και την ηθική. Αυτό αποτέλεσε και το σημείο καμπής για να αλλάξει ένα μεγάλο μέρος της κοσμοθεωρίας μου, ενώ άρχισα σταδιακά να προβληματίζομαι για πολύ πιο σοβαρά θέματα από ό,τι περίμενα. Καλύτερα να μην αναλωθώ σε περαιτέρω λεπτομέρειες, καθώς είναι προτιμότερο να γνωρίζετε όσο το δυνατόν λιγότερα για το συγκεκριμένο θέμα.

ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ SIDE QUESTS, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ MAIN MISSIONS

Δεν αρκείται σε αυτό όμως, με το lore να παρουσιάζει ενδιαφέρον και εκτός της «φιλοσοφικής σφαίρας» που ανέφερα παραπάνω. Η Bethesda είναι μανούλα στο να δημιουργεί εμβληματικές πόλεις που μπορούν να διηγηθούν τη δική τους μοναδική ιστορία, χαρακτήρες που προκαλούν τη συμπάθεια ή την αντιπάθειά μας, συνθήκες και καταστάσεις που χρήζουν άμεσης παρέμβασης και γενικά έναν κόσμο… ή καλύτερα ένα σύμπαν που ζει και αυτό παράλληλα με εμάς, αλλά και πριν από εμάς. Πάνω σε αυτό το κομμάτι δραστηριοποιούνται οι δευτερεύουσες αποστολές ονομαζόμενες "factions", που μόνο συμπληρωματικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Οι διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και η μάχη των ιδανικών δημιούργησαν διάφορα factions που επιβίωσαν ανά της δεκαετίες, επιχειρώντας την υπεροχή τους σε αυτή τη νέα διαγαλαξιακή κοινωνία.

Η συμμετοχή στα διάφορα factions ανοίγει μία νέα κατηγορία αποστολών κάθε φορά, ανακαλύπτοντας τα μυστικά της κάθε «φατρίας», ξεδιπλώνοντας το κουβάρι του lore του Starfield. Η συμμετοχή στις συγκεκριμένες αποστολές καθίσταται προαιρετική και αναγκαία ταυτόχρονα. Προαιρετική, καθώς μπορείτε να δείτε τα credits χωρίς να τις ολοκληρώσετε, αναγκαία όμως, γιατί χωρίς έστω ένα μέρος αυτών δεν θα γνωρίσετε σημαντικά πρόσωπα, δεν θα ανακαλύψετε χρήσιμα αντικείμενα, δεν θα συμμετάσχετε σε ενδιαφέρουσες καταστάσεις, αλλά το σημαντικότερο: δεν θα χρησιμοποιήσετε σωστά τον τρόπο εξερεύνησης που προωθεί και θέλει να προσφέρει η Bethesda.

ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΡΥΖΙ;

ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΠΩΣ Η ΓΗ ΓΥΡΙΖΕΙ;

Από τα πρώτα πράγματα που χρησιμοποίησε ο Todd Howard για να προμοτάρει το επερχόμενο παιχνίδι του ήταν η οργανική και ατελείωτη εξερεύνηση που μπορεί να προσφέρει το Starfield. Η ελευθερία του να ταξιδεύεις με το διαστημόπλοιο σου από πλανήτη σε πλανήτη, ανακαλύπτοντας τα διάφορα μυστήρια του διαστήματος, εξελίσσοντας έτσι και το story του παιχνιδιού, ήταν η βασική ιδέα που όλοι νομίζαμε πως είχε το Starfield. Κάμποσες ώρες αργότερα όμως, αντιλαμβανόμενος το πώς έχει δομήσει η Bethesda το παιχνίδι της, ήρθα στο συμπέρασμα πως η αλληλουχία είναι αντίστροφη. Μέσω των main missions, factions, side quests, activities και οποιοδήποτε άλλων αποστολών δίνεται η αφορμή για διαγαλαξιακά ταξίδια και εξερεύνηση πλανητών, προσδίδοντας έτσι νόημα και ουσία σε ό,τι κάνουμε. Για αυτό και το παιχνίδι μας δίνει απλόχερα και συνεχώς μία σωρεία διάφορων αποστολών για να ολοκληρώσουμε, με κάθε αποστολή να μπορεί να ξεκλειδώσει ένα ή παραπάνω νέα διαθέσιμα quests.

Συγκαταλέγεται, λοιπόν, αυτό στα αρνητικά του Starfield; Έχοντας ένα τόσο καλογραμμένο σενάριο το οποίο επεκτείνεται με μαεστρία ΚΑΙ μέσω των side quests δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για μένα, ενώ πάντα ήξερα πως ο χρόνος μου δεν θα πάει «χαμένος» περιμένοντας να συμβεί κάτι αναπάντεχο από στιγμή σε στιγμή, το οποίο μπορεί και να μην συνέβαινε ποτέ. Φυσικά και συνάντησα και διάφορα fetch quests, όμως ομολογώ πως δεν κατάφεραν να με κουράσουν, αφού εύκολα μπορούσα να τα εγκαταλείψω και να ασχοληθώ με κάτι που θέλω.

Τι γίνεται αν κάποιος παρακάμψει το manual του Starfield που ανέφερα παραπάνω και επιχειρήσει να ταξιδέψει και να γνωρίσει τους πλανήτες μόνος του; Θα συναντήσει διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, τα οποία ίσως τον βοηθήσουν στη συλλογή πόρων, στην γνώση του σύμπαντος στο οποίο βρίσκεται, στο να συναντήσει ένα νέο questline οργανικά και διάφορα άλλα, με το κυριότερο όμως που θα ανακαλύψει να είναι πως ο ίδιος βρίσκεται μέσα σε μία γυάλα. Στο Starfield κάθε πλανήτης έχει τα δικά του «αόρατα» όρια, τα οποία δεν επιτρέπεται να ξεπεράσετε, φανερώνοντας πως η «εξερεύνηση» δεν είναι τόσο ελεύθερη όσο ίσως περιμέναμε. Άρα δεν μπορούμε να περιηγηθούμε από άκρη σε άκρη, αλλά σε συγκεκριμένα σημεία, τα οποία είτε τα έφτιαξε ένας developer είτε δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης. Το αποτέλεσμα; Η γνώση πως η ελευθερία είναι τελικά μία σχετική έννοια και στο Starfield, φέρνει μία κατακόρυφη μείωση του immersion.

ΠΡΟΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Σε αυτή την απότομη προσγείωση βάζουν το λιθαράκι τους τα συνεχή, υποχρεωτικά και κουραστικά loading times που χρειάζεται να υπομείνουμε κατά την αλλαγή ηλιακού συστήματος, κατά την προσεδάφισή, κατά την απογείωση, αλλά ακόμα και στο άνοιγμα κάποιας πόρτας σε ορισμένα σημεία σε διάφορες περιοχές. Τα τελευταία χρόνια και με την έλευση των νέων κονσολών, μία από τις υποσχέσεις που όντως κατάφεραν να υλοποιηθούν (στα περισσότερα games) με επιτυχία ήταν η μείωση μέχρι και ο αφανισμός των χρόνων φόρτωσης, με παιχνίδια να κάνουν ακόμα και το fast travel θέμα μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου. Αυτή, λοιπόν, την ευκολία ήρθε να μου πάρει μέσα από τα χέρια μου η Bethesda, θυμίζοντας μου πόσο ντεκαυλέ είναι να περιμένω κοιτώντας την οθόνη να φορτώσει και μάλιστα σε τόσο μεγάλη συχνότητα. Κάτι που πρέπει επίσης να βγάλουμε από τη μέση είναι σίγουρα τα «κλειδωμένα» 30FPS.

Υπερασπιζόμενος τη λογική που ακολουθεί η Bethesda για ακόμα μία φορά με τα 30FPS να είναι μονόδρομος, ο Todd Howard ανέφερε πως ήταν μία αναγκαία θυσία που έπρεπε να γίνει για τη συνοχή του παιχνιδιού. Μπορώ να αποδεχτώ το συγκεκριμένο statement, όμως μπορώ και να κρίνω αν τα 30FPS είναι αρκετά ή όχι για μένα. Βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα αν μου αρκούν ή όχι, γιατί – προς μεγάλη μου έκπληξη – διαπίστωσα πως τα καρέ δεν είναι καν κλειδωμένα στα 30. Θα ήθελα πολύ να είναι βασικά και ειδικά σε ορισμένες μάχες όπου η στόχευση κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τα frames. Σε μία γενιά που έχει δημιουργήσει ένα σωρό επιλογές στον τρόπο παιχνιδιού, θεωρώ μεγάλο πλήγμα να κυκλοφορούν τόσο μεγάλα παιχνίδια χωρίς την υποστήριξη κάποιου performance mode, που θα επέτρεπε μία πιο smooth εμπειρία, με ορισμένες θυσίες στην ανάλυση.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ (ΤΩΝ ΓΡΑΦΙΚΩΝ) ΤΟΥ STARFIELD

Αν και το Starfield χρησιμοποιεί μία παλαιωμένη και ίσως παρωχημένη μηχανή γραφικών, το αποτέλεσμα που αντίκρισα σε σημεία είναι αρκετά εντυπωσιακό, αλλά παρουσιάζει ορισμένες ανισορροπίες. Το φαινόμενο του παράδοξου φαίνεται πως δεν χτύπησε το χωροχρονικό συνεχές του παιχνιδιού, αλλά τα textures των γραφικών. Ενώ παρατηρείται εντυπωσιακή λεπτομέρεια σε ό,τι έχει να κάνει με τις στολές, τα όπλα, τα πλοία και διάφορα άλλα αντικείμενα που βρίσκουμε στον χώρο, την ίδια στιγμή αν συναντήσουμε ένα δέντρο, ένα φυτό ή το χορτάρι θα νομίζουμε πως η συγκεκριμένη χλωρίδα όχι απλά προήλθε από άλλο πλανήτη, αλλά πως προήλθε από άλλο παιχνίδι. Δεν είναι λίγα τα δέντρα που φαίνονται ψεύτικα, σαν αυτά που αγοράζουμε για να στολίσουμε τα Χριστούγεννα. Ανισορροπία συναντάμε και μεταξύ πρωταγωνιστικών χαρακτήρων και NPC’s, με τις εκφράσεις των τελευταίων να είναι λιγάκι τρομακτικές! Αξίζει βέβαια να αναφερθούμε στο πόσο όμορφα φαίνονται τα άστρα και οι πλανήτες από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν τα δούμε, ενώ αν παρατηρήσουμε για ώρα θα διαπιστώσουμε πως όλα αυτά όπως και ο πλανήτης που πατάμε τα πόδια μας περιστρέφονται.

Όντας παιχνίδι της Bethesda, το Starfield είναι και αυτό ένα διαλλακτικό παιχνίδι που επιτρέπει διάφορους τρόπους για την επίτευξη ορισμένων στόχων, με τις ανάλογες συνέπειες φυσικά. Χρειάστηκε να είμαι συγκεντρωμένος ώστε να ακούσω τα δεδομένα, τα ζητούμενα να εξετάσω τις υπάρχουσες επιλογές και εν τέλει να πράξω. Ένιωσα πως δεν υπάρχουν περιθώρια για επιπόλαιες κινήσεις, φέρνοντας με κάθε φορά στη θέση του πρωταγωνιστή μου, αντιδρώντας ακριβώς όπως ίσως θα έκανα σε μία παρόμοια κατάσταση. Εκεί βρίσκω και την μαγεία των RPG’s, να έχω μεν αρκετές διαθέσιμες επιλογές, όμως εν τέλει να πράττω με βάση τον χαρακτήρα μου, τις πεποιθήσεις μου και την προσωπικότητα μου, με το Starfield να μου επιτρέπει να ξεδιπλωθώ όπως θεωρώ πρέπον. Για να παίξω ακριβώς όπως επιθυμούσα χρειάστηκε να ξεκλειδώσω συνειδητά μερικές από τις ικανότητές του, κατά τα άλλα, μεγάλου και εφευρετικού skill tree. Για την εξέλιξη των ικανοτήτων χρειάζεται να επιδείξω με το playstyle μου πως χρησιμοποιώ συχνά τις δυνατότητες που μου προσφέρουν, κάτι που παροτρύνει τη σύνεση και τη λογική.

ΜΟΥΣΙΚΟ(ΘΗΚΕ) ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

Εκτός από τον διάλογο το αμέσως επόμενο μεγάλο όπλο μας είναι τα ίδια τα όπλα μας. Από νωρίς το παιχνίδι καθιστά σαφές πως τόσο οι μονομαχίες στην επιφάνεια ενός πλανήτη όσο και οι μονομαχίες στο κενό του διαστήματος, με τη βοήθεια του ship μας, είναι άκρως απαραίτητες. Το shooting με όπλα, λοιπόν, παρουσιάζεται αρκετά μέτριο και σύνηθες, μη αγγίζοντας τα standards που έχουν φτάσει ορισμένα looter shooters. Όμως, υπάρχει ένα wow παράγων που το κάνει κάπως πιο απολαυστικό. Στο Starfield ένιωσα πως κάθε σφαίρα έχει αντίκτυπο και πως δεν πυροβολώ κάποιον για να τον δω να σφαδάζει από τον πόνο όταν τελειώσει το health bar του. Από τις πρώτες κιόλας σφαίρες οι εχθροί αντιδρούν με ρεαλιστικό τρόπο, ανάλογα με το πού τους πέτυχες, ενώ μπορούν μέχρι και να πέσουν κάτω χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν ακόμα και πριν τελειώσει η ζωή τους. Αυτό έδωσε - στο κατά τα άλλα άκρως τυπικό shooting - νόημα και ουσία, ως προς την στρατηγική που θα ακολουθήσω, ενώ βοήθησε και στον ρεαλισμό.

Το διάστημα είναι απέραντο, άπειρο και πολλές φορές αρκετά άδειο. Η αίσθηση της μοναξιάς και της απομόνωσης αποτελεί μία απολύτως φυσιολογική συνθήκη για κάθε ταξιδιώτη, ενώ το αίσθημα της μικρότητας σε σύγκριση με το διάστημα ενισχύει ορισμένες φορές τον πόθο για εξερεύνηση. Με αυτά ως δεδομένα, ο συνθέτης Mark Lampert κατάφερε να προσθέσει ακόμα μία σημαντική επιτυχία στο παλμαρέ του, με το Starfield να διαθέτει ένα επιβλητικό αλλά συνάμα απαλό soundtrack, ικανό να συντροφεύσει ευχάριστα ένα άγνωστο ταξίδι αναζήτησης και μυστηρίου. 

ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κραυγαλέα το Starfield φωνάζει από πολλά έτη φωτός μακριά πως έχει αναπτυχθεί από την Bethesda, με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται με αυτό. Ύστερα, λοιπόν, από τα The Elder Scrolls και Fallout η Bethesda φαίνεται πως απέκτησε ακόμη ένα μεγάλο franchise, το οποίο αργά αλλά σταθερά γιγαντώνει το σύμπαν που δραστηριοποιείται, ενώ παράλληλα «παίζει» με διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα, θεωρίες, πολιτικές πεποιθήσεις και πιστεύω, βουτώντας το χειριστήριο στο μυαλό μου όσο λίγα παιχνίδια έχουν καταφέρει. Πρόδηλα, λοιπόν, το πιο πρόσφατο πόνημα του Todd Howard βασίζεται στη δύναμη της πλούσιας ιστορίας του και πολύ λιγότερο στις καινοτομίες που είχε υποσχεθεί πως το ίδιο θα φέρει. Χωρίς τα τόσο ενδιαφέροντα quests και βάζοντας την εξερεύνηση σε πρωταρχικό ρόλο, το Starfield θα ήταν ένα «γυμνό» παιχνίδι που θα πάλευε να πείσει το χρυσόψαρο πως βρίσκεται στη θάλασσα και όχι μέσα στη γυάλα.

Τελικά, όπως φάνηκε, οι κονσόλες τωρινής γενιάς δεν αρκούσαν στη Bethesda ώστε να ξεδιπλώσει στο 100% το μεγαλεπήβολο project που τόσα χρόνια οραματίζεται και σχεδιάζει. Προσωπικά τα "30FPS" αποτέλεσαν μεγάλο βραχνά στο δικό μου ταξίδι, εμποδίζοντάς με σε σημεία να απολαύσω το παιχνίδι, όσο θα το απολάμβανα έστω και με 15 καρέ περισσότερα, ενώ τα loading times με έκαναν ουκ ολίγες φορές να σιχτιρίσω. Συγχωρεμένο το Starfield; Συγχωρεμένο, αφού με εξαίρεση αυτά τα δύο και την ανολοκλήρωτη ελευθερία στην εξερεύνηση παρουσιάζεται πλήρες και έτοιμο να φιλοξενήσει τους εκατομμύρια ταξιδιώτες που θα κατακλίσουν το σύμπαν του, για να ζήσουν μία περιπέτεια γεμάτη μυστήριο για το άγνωστο.

Υ.Γ.: Το τέλος για το Starfield είναι μία αόριστη έννοια, που αποτυπώνεται πλήρως και στο ending του παιχνιδιού, με το New Game Plus να συνδέεται για πρώτη φορά τόσο άρρηκτα με την πλοκή του παιχνιδιού, καθιστώντας σχεδόν υποχρεωτική την ενασχόληση του κάθε παίκτη με αυτό. Προτού, λοιπόν, θεωρήσετε πως τα έχετε δει όλα, ρίξτε μία καλύτερη ματιά, μπορεί να αλλάξετε γνώμη.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!