If she drowns, she was a witch... if she does not, she wasn't.

Δεν νομίζω να έχει υπάρξει κάποιος από εμάς που να μην έχει καθίσει ποτέ του να ακούσει ή και από μόνος του να διαβάσει ένα παραμύθι. Να παρακολουθήσει, ρε παιδί μου, μία ιστορία στην τηλεόραση απ' τις γνωστές έστω, που έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς πρόλαβαν να παίξουν το Blacktail, αλλά η The Parasight κατάφερε μέσα από το δικό της παραμύθι να με κάνει να δω την indie σκηνή με τελείως διαφορετικό μάτι και το εννοώ με την ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλή έννοια. Πριν ξεκινήσω να σας μιλώ για το παιχνίδι, θα ήθελα να σας εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για την ύπαρξη μικρών studios που απαρτίζονται από υπο-ομάδες, που επιδιώκουν να κάνουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Μάλιστα, δηλώνω ένοχος που σπανίως αναζητώ τέτοιες περιπτώσεις ανάμεσα στα indies, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

Το παιχνίδι είναι βασισμένο στην ιστορία της Baba Yaga, ενός υπερφυσικού πλάσματος που εμφανίζεται κυρίως στα σλαβικά παραμύθια, είτε ως υποστηρικτική είτε ως εχθρική μορφή. Η υπόθεση του Blacktail, ξεκινά με την Yaga, μία νεαρή κοπέλα, η οποία διώχνεται από το χωριό στο οποίο διέμενε, με την κατηγορία πως είναι μάγισσα. Μία μέρα θα ξυπνήσει χαμένη και μπερδεμένη στο δάσος, καθώς φαίνεται να έχει χάσει ένα μέρος των αναμνήσεων της, αλλά και η αδερφή της, η οποία όλα αυτά τα χρόνια ήταν το στήριγμα και η προστάτιδά της, φαίνεται να αγνοείται. Έτσι ξεκινά ένα ταξίδι, στο οποίο η νεαρή πρωταγωνίστριά μας θα χρειαστεί να επιζήσει από τις μάχες που θα δώσει με τα τέρατα που βρίσκονται στον κόσμο του Blacktail, με σκοπό να μάθει να βρει τις χαμένες τις αναμνήσεις αλλά και το τι απέγινε η αδερφή της.

Θα απογοητευόμουν αν ήξερα ότι θα περιγράψω ένα παραμύθι και το δυνατότερο στοιχείο μέσα σε αυτό δεν θα ήταν η αφήγησή του. Το ίδιο θα γινόταν, λοιπόν, και με το Blacktail, αν δεν ήταν ίσως το καλύτερο narrative-driven παιχνίδι που έχω παίξει. Δεν ξέρω αν σας ακούγεται υπερβολή, ύβρις ή οτιδήποτε, αλλά σας απευθύνομαι ως gamer που τα story-based games τα έχει ιδιαίτερη αγάπη, μιας και τις περισσότερες ώρες τις "γράφω" εκεί. Μέσα από την ιστορία του παιχνιδιού, όπως και σε όλα σχεδόν τα παραμύθια κρύβεται ένα νόημα, μία αλήθεια αν θέλετε καλύτερα, και για τον κόσμο που ζούμε σήμερα και αυτό ήταν που με εξέπληξε κάθε άλλο παρά δυσάρεστα. Πραγματικά οι άνθρωποι της The Parasight πέτυχαν με έναν μοναδικό τρόπο να με καθηλώνουν διαρκώς στην πολυθρόνα μου κάθε φορά που έπαιζα και περίμενα την εξέλιξη της πλοκής με ανυπομονησία, η οποία κατάφερνε να ξεδιπλωθεί μπροστά μου με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Οι δημιουργοί του παιχνιδιού, είτε μέσα από την πρωταγωνίστρια, είτε μέσα από διάφορους αφηγηματικούς τρόπους που μπορούσαν να φανταστούν -και πιστέψτε με είχαν αρκετή φαντασία πάνω σε αυτό- κατάφεραν να μου αφήσουν, μαζί με όλα τα παραπάνω την καλύτερη εντύπωση. 

Εκτός από την κύρια πλοκή, τρομερή δουλειά έγινε και στις ιστορίες των side quests. Γνώρισα πολλές... "προσωπικότητες", θα έλεγα, που μου ανέθεσαν να εκτελέσω κάποια αποστολή που μου τραβούσε πολύ περισσότερο το ενδιαφέρον ακόμα και από τη βασική υπόθεση που ήδη λάτρευα. Τα side quests μπορούσαν να βρεθούν σε κάθε σημείο του κόσμου και ανάλογα με το μέρος, το κάθε quest έπαιζε και διαφορετικό ρόλο, το γιατί θα το καταλάβετε στην συνέχεια όταν θα μιλήσουμε για το map του παιχνιδιού. Κάθε quest είχε και κάτι μοναδικό να προσφέρει, ένα κρυφό νόημα, θα μου επιτρέψετε να πω κιόλας, ένα ηθικό δίδαγμα και δεν θα κρύψω πως αρκετά από αυτά με συγκίνησαν αρκετά και ήταν τότε που κατάλαβα με σιγουριά ότι αυτός ο τίτλος θα μου χαρίσει μία αξέχαστη εμπειρία. Κάτι που έβαλε το λιθαράκι του και βοήθησε απίστευτα σε όλο αυτό το κομμάτι της αφήγησης και της ατμόσφαιρας μέσα στον κόσμο του Blacktail ήταν και η μουσική, καθώς σε κάθε στιγμή μου μετέφερε και το ανάλογο συναίσθημα που ήθελε να βιώσω. Επιπρόσθετα, κάθε πλάσμα, πέρα από την εξυπηρέτηση στο σενάριο και στις αποστολές, είχε και κάτι να εξιστορήσει για τον εαυτό του, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Οι developers δούλεψαν και με το παραπάνω, κατά την άποψη μου, το character growth, με πρώτη και καλύτερη την περίπτωση της 'Inner Voice' της Yaga, που μάλλον ήταν η αγαπημένη μου προσωπικότητα από κάθε άλλη στο παιχνίδι.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΨΥΧΟΥΛΑ

Από την πρώτη κιόλας στιγμή στο παιχνίδι αντιλήφθηκα πως έπρεπε να κατασκευάσω χωρίς βοήθεια τον εξοπλισμό με τον οποίο θα πολεμάω, αφού το παιχνίδι μου έδινε απλόχερα τα απαραίτητα υλικά. Έτσι κατάλαβα δύο πράγματα: α) ότι έχω να κάνω με καθαρόαιμο RPG παιχνίδι (win) και β) ότι είναι "πολύ open world" (double win). Tα RPG στοιχεία του παιχνιδιού - κατά την άποψη μου πάντα - είναι τόσο-όσο. Δεν απαιτούν αναζήτηση με τις ώρες για τη δημιουργία ενός spell, αλλά χρειάστηκε να ψάξω αρκετές ώρες να βρω τα λεγόμενα 'Lost Pages', ώστε να μπορέσω να μάθω τα skills και να τα ξεκλειδώσω με τη χρήση των σωστών materials. Κάτι το οποίο δεν μου άρεσε ήταν ότι μερικά από αυτά τα Lost Pages ήταν κρυμμένα σε διάφορα chests μέσα στο world map και δεν με χάλασε το γεγονός ότι ήταν σε chests συγκεκριμένα, αλλά ότι και αφότου τα άνοιγα αυτά παράμεναν εκεί, με αποτέλεσμα να υπάρχει η δυνατότητα να ξανα-ανοιχτούν και επειδή δεν έχω και μνήμη ελέφαντα, κατέληγα αρκετές φορές να ανοίγω τα ίδια και τα ίδια chests, τα οποία με αντάμειβαν με materials που μπορούσα να βρω παντού. Κοινώς έχανα άσκοπα αρκετό χρόνο.

Το map του παιχνιδιού σίγουρα δεν πιάνει την κλίμακα του Red Dead Redemption II, αλλά σίγουρα ήταν αρκετό για να το εξερευνήσεις, τόσο έτσι ώστε να μείνεις ευχαριστημένος αργότερα και σαν άνθρωπος που έχω «καταπιεί» το map του RDR2 ομολογώ πως έχω μείνει τρομερά ευχαριστημένος από το μέγεθός του. Ο δε σχεδιασμός του ήταν ακόμα καλύτερος. Αν και άργησα να το αντιληφθώ, ο χάρτης ήταν χωρισμένος σε τέσσερα μέρη/εποχές, το Φθινόπωρο, τον Χειμώνα, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι - και εδώ θα επιστρέψουμε στα side quests - που ανάλογα και την εποχή υπήρχε και το ανάλογο concept. Μέχρι και τα NPC's μέσα έκαναν trigger ανάλογα με την εποχή. Για παράδειγμα όταν βρισκόμουν στο "Καλοκαίρι" και ήθελαν να μου κάτι σχετικό με την "Άνοιξη" μου μιλούσαν σε παρελθοντικό χρόνο, ένα mechanic που βρήκα τρομερά έξυπνο και immersive. Επιπρόσθετα, η παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιήθηκε στην κάθε περιοχή ήταν πολύ εύστοχη, καθώς στην κάθε εποχή αντλούσες και το ανάλογο vibe που ήθελε ο σχεδιαστής να περάσει. Για παράδειγμα το Φθινόπωρο με την βροχή και την πιο σκοτεινή παλέτα χρωμάτων που διέθετε, πολλές φορές με έκανε να νιώθω πως παίζω κάποιο horror game (στοιχείο που υπάρχει αρκετά στο Blacktail).

ΙΣΩΣ ΟΧΙ Ο ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ ΛΥΚΩΝ

Δεν θα σας πω αν η Yaga ήταν καλύτερη κυνηγός από αυτόν της Κοκκινοσκουφίτσας, ούτε αν συνάντησα την ίδια. Αυτό που θα σας πω είναι πως το τόξο της Yaga είχε δει και καλύτερες μέρες. Πολλοί από εσάς ίσως να καταλάβατε ότι το combat του παιχνιδιού δεν είναι και το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσατε να βρείτε εκεί έξω και η αλήθεια είναι ότι με στεναχώρησε, αφού σε όλα τα άλλα έχει γίνει τρομερή δουλειά. Το οπλοστάσιο της Yaga αποτελείται από το τόξο της, τρία ήδη βελών, μία μαγική σκούπα και ένα ξόρκι που έχει μάθει η μάγισσά μας - που σίγουρα δεν θα ζήλευε ο Harry Potter - ένα οπλοστάσιο που μου δεν ξετρέλανε, καθώς το βρήκα αρκετά φτωχό για μία μάγισσα που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε λογής πλάσμα που θα έβρισκε στο διάβα της. Όλα αυτά συνοδεύονται από δύο potions, ένα antidote και ένα που boostaρει τα skills της. Skills, τα οποία έχουν την δυνατότητα να αναβαθμιστούν σε μεγάλο βαθμό και μάλιστα μπορούμε να τα διαμορφώσουμε διαφορετικά ανάλογα με το playstyle που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Για παράδειγμα κάποια skills σου δίνουν την δυνατότητα να κουβαλάς περισσότερα βέλη από κάποια άλλα. Κατά συνέπεια, το combat το βρήκα αρκετά ενοχλητικό, καθώς ούτε τα hitboxes δεν είναι και τα καλύτερα που υπάρχουν.

Μπορεί να έφταιγε που έχω συνηθίσει σε πιο «αληθοφανή» gameplays ίσως, σε παιχνίδια που το aiming και τα όπλα είναι πιο περίπλοκα. Δεν κρύβω πως στην αρχή σκέφτηκα να αλλάξω και τη δυσκολία του παιχνιδιού, στην οποία υπάρχουν δύο επιλογές, το Adventure Mode και το Story Mode με το δεύτερο να μου φαινόταν όλο και πιο ιδανικό καθώς έπαιζα. Παρ' όλα αυτά, όταν συνήθισα τον χειρισμό του παιχνιδιού και έφυγε όλος αυτός ο εκνευρισμός που με διακατείχε, η αλήθεια είναι ότι πέρασα αρκετά ωραία με το Blacktail. Οι εχθροί, κακά τα ψέματα, δεν είναι πάρα πολλοί. Θα έλεγε κανείς πως είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και επαναλαμβάνονται, ευτυχώς όμως όχι τόσο που φτάνουν να είναι κουραστικοί, αλλά αρκούν για να μου δώσουν μία ωραία εμπειρία. Αυτά που με απογοήτευσαν, αφού και πέρασαν και δεν ακούμπησαν, θα έλεγα ήταν boss fights, τα οποία θα μπορούσαν σαφώς να ήταν πολύ καλύτερα και σίγουρα να είχαν επίσης περισσότερη ποικιλία.

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, το σενάριο έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη που  στο Blacktail αντικρίζω ένα μικρό διαμάντι, που κοσμεί με τον δικό του τρόπο την indie σκηνή. Μπορεί οι ατέλειες του να μην του επιτρέπουν να λάμψει υπέρλαμπρα, αλλά αρκεί για να σας τραβήξει την προσοχή και να σας χαρίσει μία ωραία εμπειρία, η οποία είμαι σίγουρος ότι θα σας αφήσει τρομερά ικανοποιημένους.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!