Activating Nostalgia Mode!

Συχνά-πυκνά παρασύρομαι και επικαλούμαι τα γεγονότα του Crisis Core σε συζητήσεις που περιστρέφονται γύρω από το παρελθόν και το μέλλον του Final Fantasy VII, ξεχνώντας αδαώς πως το prequel του θρυλικού FFVII υπήρξε, μέχρι πρότινος, διαθέσιμο μόνο σε PSP. Ως αποτέλεσμα, ακόμα και μεγάλοι fans του κορυφαίου Final Fantasy, υπολείπονται των γνώσεων και του υποβάθρου που προσφέρει η ζωή του Zack Fair, εφόσον παρακολούθησα ουκ ολίγους «δημιουργούς περιεχομένου» να ξύνουν απορημένοι τις κεφαλές τους όταν αυτός εμφανίστηκε στα τελικά στάδια του FFVII Remake. Ειδικά σε όσους ευλογήθηκαν να κατέχουν τη φορητή κονσόλα της Sony (Thanks Νονέ) και αγνόησαν αυτό το release -αλλά θέλουν παρά ταύτα να λογίζονται μεταξύ των FF enthusiasts- έχω μόνο να πω «Φτου σας»!

Την ευκαιρία να σκουπίσετε τη χλέπα μου από τα ανυποψίαστα πρόσωπά σας προσφέρει η Square Enix, εφόσον το Crisis Core -Final Fantasy VII- Reunion είναι η απόπειρά της να εκσυγχρονίσει το ποιοτικότερο παρακλάδι του FFVII Compilation,  που είναι και κατά τη γνώμη μου και το λιγότερο μπανάλ εξ αυτών. Αναλογιζόμενος το πόσο θα «τεντωθεί» το ιστορικότατο PS1 game μετά το Remake, το Rebirth και το όποιο τρίτο κεφάλαιο, αλλά και παίζοντας το Reunion, μου είναι ξεκάθαρο πως η Square επιθυμεί διακαώς να γνωρίζουμε την προϊστορία του FFVII, τη συμβολή του Zack και να σκεπαστούμε με το πανωφόρι ενός context που δείχνει να αποδεικνύεται απαραίτητο και για την πορεία.

ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Όταν καλύπτω ports και επανεκδόσεις αποφεύγω να εξιστορήσω γεγονότα που παρέμειναν απείραχτα, αλλά επειδή πολλοί σπεύσατε να συνεισφέρετε στον day 1 θρίαμβο του Final Fantasy VII Remake, δίχως να είστε χορτασμένοι από το υπόβαθρο, ας κάνουμε ένα γρήγορο ρεζουμέ της πλοκής: Το Crisis Core είναι μία σειρά από τουβλάκια στη βάση του πολύπλοκου «Jenga» που έχει το FFVII για σενάριο. Αυτά τα τουβλάκια αποτελούν βασικό στήριγμα του συνολικού μυθιστορήματος, αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι του σεναριακού παζλ. Πολύ απλά επειδή μας υπενθυμίζει τους λόγους που ο Sephiroth την είδε villain, τα origins του Buster Sword και πώς μεταφέρθηκε ως σκυτάλη από τον Angeal στον Zack και από τον Zack στον Cloud, όπως και πώς ο τελευταίος έφτασε στη Midgar.

Ακόμα και 15 χρόνια μετά, τα δρώμενα που συναποτελούν το Crisis Core συνεχίζουν να φαντάζουν αλλόκοτα μοιρασμένα. Ασχέτως με αυτό όμως, δεν πρέπει να αγνοήσετε ξανά την επιλογή να γνωριστείτε με τον Zack, έναν SOLDIER 1st Class που στέκεται πολύ πιο χαρωπός και εκφραστικός από τον Cloud Strife. Είναι πολύ ευκολότερο να συμπαθήσεις τον μαυρομάλλη ονειροπόλο από τη Gongaga, εφόσον κατείχε ανέκαθεν την εκτίμηση των FF fans, τόσο για τις πράξεις του, όσο και για το ότι παρέμενε μονίμως χαμογελαστός και δραστήριος, παρ’ ότι ζούσε σε έναν κόσμο γεμάτο ψυχωτικούς επιστήμονες και αποτυχημένα πειράματα της Shinra. Το Reunion δεν μας επανενώνει μόνο με τον Zack, αλλά και με μία ιστορία που μας ρήμαξε τη ψυχή, αφού το δεύτερο μισό του παιχνιδιού είναι το τέλος και η αρχή αυτού που γνωρίζουμε ως FFVII.

Καλά όλα αυτά και δεν χωράει αμφισβήτηση πως ανυπομονούσα να θυμηθώ το συγκινητικότερο δισκάκι που εισχώρησε (ή εισγώρησε) ποτέ στο PSP μου, αλλά έβγαλα σπυριά στην ιδέα του πως έτρεχε/παιζόταν το Crisis Core στο, ολογράφως, PlayStation Portable. Αν το Reunion δεν πραγματοποιούσε μία… μεγάλη έξοδο στη βελτίωση του gameplay, τα refunds θα έπεφταν βροχή εφόσον όλοι, σχεδόν, συμφωνούμε πως το φορητό game του 2007 είναι το λιγότερο unplayable για τα δεδομένα του σήμερα. Προς καθησύχαση όλων, το Reunion επιτρέπει στον Zack να κινείται ως ο βιρτουόζος της ξιφομαχίας που πάντα ήταν, αφού αυτό που διακρίνει περισσότερο τη νέα έκδοση είναι το responsiveness, η real-time ανταπόκριση του Zack στις εντολές μας.

Επιτέλους το παιχνίδι φέρει την απαραίτητη αμεσότητα, επιτρέποντας στις swordplay διαδικασίες (pretty much στο 80% του παιχνιδιού) να έχει ροή, ρυθμό και στυλ. Το gameplay θα φανεί περισσότερο γνώριμο σε όσους έπαιξαν το FFVII Remake, παρά σε αυτούς που μεγάλωσαν με το original Crisis Core, κάτι που οφείλεται στις δεκάδες προσαρμογές τις οποίες υπέστη για να έχει πιο σύγχρονη αύρα/λογική. Για παράδειγμα, ο παλιός Zack έπρεπε να προβεί σε αψυχολόγητες εφορμήσεις κάθε φορά που εξαπέλυε κάποια επίθεση με το ξίφος του, κάτι που στο Reunion δεν είναι απαραίτητο, αφού μπορεί να δράσει και επιτόπια. Επιπλέον, δεν περίμενα πως εν έτει 2023 θα χειροκροτούσα το γεγονός το ότι μπορούμε να μπλοκάρουμε τα εχθρικά πυρά σαν άνθρωποι, αλλά είναι κάτι που λέει πολλά για το πόσο έχει «γεράσει» η αυθεντική μορφή. Η δε κάμερα λειτουργεί σαφώς πιο ομαλά μέσω των αναλογικών, κάτι που στην εποχή του PSP οριακά μου προκαλούσε ανεύρυσμα, όταν χρειαζόταν να βασιστώ στα bumpers για κάτι όχι και τόσο σύνθετο.

Όταν το σπαθί χρησιμοποιείται παθητικά ή βρίσκεται στην πλάτη του Zack, το Crisis Core συμπεριφέρεται ως ένα ακόμη Final Fantasy game, αφήνοντας τη μαγεία να ανεβεί επί σκηνής. Ξέρετε τώρα, Materia, Summons, Limits Breaks, έννοιες που έχουν καθιερωθεί και επαναχρησιμοποιούνται χρόνια τώρα σε οποιοδήποτε παιχνίδι συγγενεύει άμεσα (Crisis Core) ή και έμμεσα (Kingdom Hearts) με τη σειρά Final Fantasy, οπότε θα ξαφνιαστώ αν δεν τρύπωσαν έστω παράπλευρα στο υποσυνείδητό σας. Από την άλλη, κάτι που ξεχώριζε από γεννησιμιού του το Crisis Core ως μηχανισμός, με ενοχλούσε και συνεχίζει να με ενοχλεί -έστω και λιγότερο χάρις στο Reunion- είναι το DMW. Ένας ψηφιακός κουλοχέρης που μοιάζει με στάμπα στην πάνω-αριστερά γωνία του HUD και λειτουργεί ως ρυθμιστής του ευπρόσδεκτου, κατά τα άλλα, buffαρίσματος του Zack. Πάλι καλά που στο Reunion το «jackpot» του δεν διακόπτει το gameplay, όπως συνέβαινε στον original τίτλο, γιατί δεν θα είχαμε καλά ξεμπερδέματα όταν υπάρχουν τόσα conflicts στα οποία καλούμαστε να συμμετάσχουμε.

Οι παραπάνω είναι μόλις γουλιά των quality of life προσθηκών που αφενός ήρθαν για να  διευκολύνουν νέους παίκτες να βρουν γοητεία σε ένα game που φαινομενικά «σκέφτεται» με ιδιαίτερα ντεμοντέ τρόπο και αφετέρου να εξαλείψει τις ανησυχίες όλων εμάς που δυσκολευόμασταν να επιστρέψουμε σε αυτό όσο κι αν μας έτρωγε η… νοσταλγία μας. Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, περαιτέρω χρόνο στα -καθόλου πρωτότυπα, αλλά απαραίτητα- τεχνάσματα που εφηύρε η Square για αυτό το remaster/remake. Πολλά από αυτά που προστέθηκαν και θα καταλογιστούν, εν μέρει, στα θετικά της όλης επιστροφής αποτελούν προτεραιότητες των developers και συνηθισμένες τεχνικές για τα games του σήμερα, όμως τότε ίσως ήταν άπιαστα όνειρα για τα PSP games. Φερ’ ειπείν, τα μενού δίνουν πρόσβαση σε όλα όσα χρειάζεστε on the go, όπως η επίσκεψη του shop ανά πάσα στιγμή, κάτι πρωτόγνωρο ακόμα και για βασικότερα στελέχη του Final Fantasy franchise.

PROTECT YOUR HONOR… AS REMAKE!

Target lock. Καρα-μείζον για το combat, δεν υπήρχε στην παλιά έκδοση. Τρέξιμο πιέζοντας το αναλογικό. Απαραίτητο για την περιήγηση στον χώρο, δεν υπήρχε στην παλιά έκδοση. Markers. Ακρογωνιαίο για την εστίαση του objective, δεν υπήρχε στην παλιά έκδοση. Φαντάζομαι συλλαμβάνετε το μοτίβο. Έλα που μπορώ να απαριθμήσω πολλά περισσότερα: Οι πολλαπλές επιλογές επιστροφής σε διαφορετικά checkpoints μου έλυσε επίσης τα χέρια. Τα presets που μπορούσαν να κρατηθούν για τα materia loadouts το ίδιο. Μιας και τα αναφέραμε, η εμφάνιση του αποτελέσματος του πολυμερισμού των materia ήταν επίσης μεγάλο ζητούμενο κάποτε και έγινε πραγματικότητα στο Reunion. Μην πούμε για τα results bonuses που μας επιβραβεύουν πια με επιστροφή ποσοστού του HP/Mana/AP ανάλογα με το πώς αποδίδουμε στις μάχες. Αφήστε που είναι εμφανώς πιο γρήγορο σαν εμπειρία, εφόσον επιτρέπει την αποφυγή χρονοβόρων σκηνών/διαδικασιών που «παγώνουν» το gameplay.

Εμφανισιακά είναι επίσης πολύ πειραγμένο, εφόσον εκεί είναι πράγματι remade σε Unreal Engine 4, αντικαθιστώντας τα μοντέλα κεντρικών και μη χαρακτήρων με πολύ ομορφότερα, ολοκαίνουρια renders. Το ίδιο συμβαίνει με τα περιβάλλοντα και τις τοποθεσίες που θα επισκεφτείτε στη διάρκεια του παιχνιδιού, όλα εκ των οποίων επανασχεδιάστηκαν ξανά χάριν αντιστοιχίας με τις υλοποιήσεις τους στο FFVII Remake προ τριετίας, δίχως όμως να πιάνουν ούτε για ζήτημα το βάθος της δικής του ευκρίνειας. Τα cut-scenes έχουν ξαναγυριστεί (μαζί με τα voice-lines και τα sound mixes), αλλά δείχνουν να κουβαλάνε τα άβολα animations της PSP έκδοσης, εφόσον οι αντιδράσεις των χαρακτήρων και οι κινήσεις τους στον χώρο ταιριάζουν σε πολύ πιο αδύναμα hardwares από τα σημερινά. Τα πλήρη cinematics όμως και τα όποια FMVs επιστρέφουν σχεδόν ατόφια, έχοντας δεχθεί μόνο up-res στα 1080p και τίποτα πιο εξεζητημένο.

Βέβαια, δεν θα μπορούσαν να μην υπήρχαν και κάνα δυο στοιχεία που ευχόμουν να δω διαφορετικά και έμεινα με την… ελπίδα. Το Crisis Core Reunion εξακολουθεί να διακόπτεται πάρα μα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ συχνά. Είναι ακόμα ταγμένο σε αυτή την PSP λογική που ήθελε τα επίπεδα να φορτώνουν βήμα-βήμα, πράγμα που σημαίνει πως κάθε φορά που μας δίνεται ο έλεγχος ή που τον επιστρέφουμε στο σύστημα, υπάρχει ένα loading. Hell, υπάρχουν σημεία του χάρτη που δεν φιλοξενούν καν κάποιο conflict ή ιδιαίτερο interaction, παρά μόνο μία 4-5 δευτερολέπτων διάσχισή τους και για κάποιο λόγο ήρθαν απαράλλαχτα στη νέα βερζιόν. Το ίδιο συμβαίνει και με την ομαλότητα της μετάβασης από κινηματογραφικό πλάνο σε gameplay και το αντίστροφο, εφόσον κι εκεί παρατηρείται αυτή η ασυνέπεια. Αυτό ίσως κακοφανεί έντονα σε όσους έπαιξαν προσφάτως το FFVII Remake, το οποίο έλαμπε δια των φοβερών του transitions.

Για να καταλήξουμε στο πόρισμα και στις προθέσεις του Reunion, θα έλεγα ότι έχουμε ένα τόσο-όσο remake, εννοώντας πως δέχθηκε μόνο τις παραμετροποιήσεις που θεωρήθηκαν κρίσιμες για να φανεί αρεστό σε παλιούς και υποψήφιους υποστηρικτές του. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Η Square Enix του φέρθηκε σαν μία συμπληρωματική κυκλοφορία στη μεγάλη τριλογία που ετοιμάζει και ξεκίνησε με το FFVII Remake, αφού ο λόγος ύπαρξής του δεν είναι άλλος από την εξήγηση των όσων προηγούνται του Remake, του Rebirth και -I’m calling it now- του Re-Vengeance, όπως πιστεύω θα ονομαστεί το τρίτο μέρος. Είναι λίγο άδικο για το κάλλος του Final Fantasy VII Remake να αποκαλούμε και το Reunion με τον ίδιο όρο, αλλά θα ήταν και άδικο να χαρακτηριστεί και απλό remaster. Για να κοιμάμαι ήσυχος, μία θα το λέω «remaster+», μία «remake-».

Ουδέποτε θεώρησα αριστουργηματικό το Crisis Core, αλλά ποτέ δεν εξέλαβα την προσπάθειά του να υπερβεί το «βασικό» FFVII. Από τις ιστορίες όμως που τοποθετούνται στα πέριξ αυτού, σίγουρα το κατατάσσω στην κορυφή και με το Reunion πιστεύω θα δείτε όλοι με άλλο μάτι το Final Fantasy VII Remake και τα όσα ακολουθήσουν, άρα εγκρίνω και με το παραπάνω την επαναφορά του. Οι προσθήκες/αλλαγές ήταν μόνο οι οφθαλμοφανείς, αφού υπάρχουν αμέτρητες λεπτομέρειες που τροποποιήθηκαν και είναι μικρές αλλά θαυματουργές.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!