Card Games. I love you 3000.

Τι κοινό έχουν τα Marvel’s Midnight Suns και Marvel’s Guardians of the Galaxy πέραν της προφανούς ομοτιτλίας; Αμφότερα πρωτο-διέρρευσαν στο ίδιο ρεπορτάζ του αδυσώπητου Jason Schreier ως «Marvel XCOM» και «γραμμικό action-adventure» αντίστοιχα, διχάζοντας το comicbookικό κοινό. Προσωπικά, βρίσκω και τρίτη ομοιότητα στο ξάφνιασμα που μου προκάλεσαν όταν μου απέδειξαν πόσο άδικα τα στραβοκοίταξα όταν πρωτεμφανίστηκαν. Ειδικά στο τυφλό άκουσμα του πρώτου κυριαρχήθηκα από δεύτερες σκέψεις και προβληματισμούς. Marvel-κάτι από την ομάδα των XCOM και Civilization; Δυσκολεύτηκα να προσωποποιήσω αυτή την ιδέα, όταν είμαστε συνηθισμένοι σε πιο υψηλού budget και διαστάσεων αδειοδοτήσεις από αυτή που -πιθανότατα- έλαβε η Firaxis Games. Λένε όμως «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του» και η αλήθεια είναι πως ακόμα και αυτό στο Midnight Suns… μαμεί.

Κάθε φορά που ένα game studio αναλαμβάνει κάποιο από τα υπερφορτωμένα (χρηματικά) licenses της Marvel αναρωτιέμαι το πού θα αναζητήσει την παρθενογένεση. Πολλοί ήρωες και πολλά γεγονότα αυτού του ονόματος έχουν αναμασηθεί στα άλλα μέσα ψυχαγωγίας, κάτι που καθιστά δύσκολη την εύρεση μίας αυθεντικής προσέγγισης, πόσο μάλλον υλοποίησης. Η Firaxis φαίνεται πως τράβηξε έναν σκονισμένο τόμο από τη βιβλιοθήκη των διαθέσιμων IPs, αυτό των Midnight Sons (από όπου και εμπνέεται η μετονομασία σε ‘Midnight Suns’) μίας σειράς από κόμικς που εστιάζει σε υπερήρωες και antagonists που ενδεχομένως δεν έχετε ακούσει αν δεν είστε βαθύτατα μυημένοι σε anti-hero ομάδες που δεν ονομάζονται «X-Men» ή «Avengers». Αν όμως έχετε βουτήξει έστω τα ακροδάχτυλά σας στο κύμα του MCU, σίγουρα θα έχετε ακούσει την Hydra.

HAIL NARRATIVE

Η εν λόγω κακοπροαίρετη τρομοκρατική οργάνωση κλασικά… λούζει, ασχολούμενη με έννοιες και οντότητες που δεν έχει κατακτήσει νοητικά. Η απερισκεψία των villains ανασταίνει τη δαιμόνια μορφή της Lillith, η οποία επέστρεψε με εκδικητικές τάσεις και με διάθεση να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους ήρωες της Γης. Το ποτήρι όμως ξεχειλίζει όταν απαγάγει άκοπα την Wanda, ξεκαθαρίζοντάς μας από τον πρόλογο κιόλας πως έχουμε μπροστά μας μία απειλή που δεν θα επιτρέψει να πάνε όλα κατ’ ευχή για όσους προβάλουν αντίσταση. Το «Assemble» αυτή τη φορά φώναξε ο Dr. Strange, που έδωσε τα χέρια με τους Suns και με όποιον άλλο μεταλλαγμένο βρήκε εφημερεύοντα (Spider-Man, Wolverine). Στο Midnight Suns ασχοληθήκαμε (και χειριστήκαμε) 13 χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου του/της Hunter, του παντελώς αδιάφορου ήρθα-για-να-σώσω-τους-σωτήρες-προς-τη-σωτηρία avatar που κληθήκαμε να δημιουργήσουμε, καθ’ ότι RPG παρακαλώ.

Έστω κατά το ήμισυ, το παιχνίδι είναι text-heavy, εφόσον η βάση του στηρίζεται σε άπειρες γραμμές διαλόγων ανάμεσα στα προαναφερθέντα superhero groups. Η Firaxis έγρα- συγγνώμη… καθαρόγραψε αναρίθμητες συζητήσεις και αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους. Σε αυτές συναντήσαμε αρκετές πετυχημένες ανταλλαγές banter, απόψεων και πατροπαράδοτων (για τη Marvel) one-liners, χτίζοντας κείμενο προς κείμενο την πλοκή του Midnights Suns που, να φανταστείτε, απλώνεται σε περισσότερες από 40 ωρίτσες. Παρά τη μεγάλη της διάρκεια, η ιστορία του Midnight Suns επιστρέφει ακμάζοντα αποτελέσματα στη μεγαλύτερή της έκταση, γλιτώνοντάς το από τα λάθη προγενέστερων Marvel games, που ακόμα και με τόσο ισχυρά ρόστερ χαρακτήρων και του έτοιμου σύμπαντος κάπως κατάφερναν να πάσχουν από κρίση ταυτότητας. Στο Midnight Suns θα δείτε τους πρωταγωνιστικούς ήρωες να έρχονται σε συμφωνία και αντιπαράθεση, εμπιστοσύνη και αμφισβήτηση, συνθέτοντας ένα πλούσιο campaign μόνιμα συνοδευόμενο ποιοτικά κείμενα και ένα ηρωικό OST.

ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ THOR-ΥΚΤΟ

Τα δε gameplayακά θεμέλια του Midnight Suns είναι επίσης δισυπόστατα. Η μισή του φύση πηγάζει από τις στρατηγικές του μάχες -τις οποίες αγαπώ δεόντως- τη στιγμή που το άλλο μισό καλύπτει η κοινωνικοποίηση του χειριζόμενου χαρακτήρα σε ένα περιβάλλον υπερηρώων. Ευτυχώς για εμένα, λατρεύω το 50% του gameplay πολύ περισσότερο από όσο μισώ το άλλο κομμάτι της πίτας. Εύγε 2K που ξηλώθηκες (και Marvel που τα πήρες) για να δανειστείς αυτά τα IPs για ένα tactical RPG, έναντι κάποιας τυποποιημένης κυκλοφορίας πιο οικείων, προς τους casuals, κατηγοριών. Ακόμα περισσότερα «μπράβο» στη Firaxis που σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο σε όσους την κατηγόρησαν πως κρύφτηκε στο comfort zone της, παραλληλίζοντας εσφαλμένα τη δομή του με αυτή του XCOM. Με τοιαύτους συμφωνώ μόνο παρατηρώντας την τοποθέτηση πλάνων και το turn-based σύστημα μάχης του, εφόσον λειτουργικά έρχεται πολύ πιο κοντά στη λογική των card-based χειρισμών τύπου Slay the Spire.

Ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα δύο franchises η στήριξη στις πιθανότητες και τα ποσοστά, κάτι που το XCOM διέθετε σε περίσσεια, ενώ το Midnight Suns χρησιμοποιεί σε πολύ-πολύ συγκεκριμένα mechanics. Το τελευταίο αντιμετωπίζει τα μαθηματικά του (damage, block, κλπ) σαφώς πιο στρωτά. Εκεί όμως που το Midnight Suns πραγματικά κατακρεουργεί το μακρινό του ξαδερφάκι, είναι στην παρουσίαση των όσων συμβαίνουν στο πεδίο της μάχης. Από άποψη ρυθμού και VFX φιλοδοξιών, η μάχη του XCOM διαφέρει με αυτή του MS όσο διέφερε ο Steve Rogers από τον Captain America προ της super-soldier μεταμόρφωσής του. Το Midnight Suns βρίσκει ατού στο presentation των αποφάσεών μας, εφόσον μεταφράζει τις κάρτες και τις δράσεις των εκάστοτε ηρώων με φοβερά οπτικά εφέ. Τα combat scenarios δίνουν μία AR ζωντάνια σε ένα, κατά τα άλλα, επιτραπέζιο card game.

"Just because something works, doesn’t mean it can’t be improved."  - Shuri, Black Panther
Για κάθε αποστολή του παιχνιδιού (κύρια ή μη) χρειάζεται να συναθροίσουμε τρεις ήρωες, καθένας εκ των οποίων κουβαλά το δικό του deck, άκρως θεματικό και αντιπροσωπευτικό του ποιος είναι πραγματικά. Φερ’ ειπείν, ο Captain χρησιμοποιεί την βιμπρανιούχα ασπίδα του για να γεμίζει με ‘block’ stats τον ίδιο και το υπόλοιπο party. Αντίστοιχα, ο βαμπιρικός Blade του Michael Jai White (μέχρι να αξιωθεί να φορέσει τα ρούχα του ο οσκαρικός Mahershala Ali) προκαλεί ‘bleed’ effects στις εχθρικές μονάδες. You get my point. Κάθε κάρτα τους, λοιπόν, συνυπολογίζεται στις επιτρεπτές στρατηγικές μας κινήσεις ανά γύρο και κάπως έτσι το combat καταλήγει να συναρμολογείται από πολλαπλά sub-genres. Κάτι που θεωρώ πολύ εύστοχο, σαν ακόμα μία απομάκρυνση από την XCOM φόρμουλα, είναι το πόσο στενότερος είναι ο χώρος δράσης μας στη μάχη, επιτρέποντας τη χρήση combo cards και περισσότερων AOE εξάψεων.

Ομολογουμένως, αν ήθελε η Firaxis θα μπορούσε να το «σκάψει» πολύ βαθύτερα από τακτικής απόψεως, ωστόσο υπάρχει αρετή στην απλότητα των εφικτών επιλογών, ανοίγοντας το spidey-sense προς πιθανές περιπλοκές. Ακόμα πρέπει να διπλοσκεφτείτε προτού πράξετε ή να βγάλετε μέγιστη αξία από κάθε card play ή redraw, εφόσον τα πάντα κοστίζουν έναν αριθμό δράσης. Δεν υπάρχει περιθώριο επιπολαιότητας και συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, λαμβάνουμε ένα από τα πιο συναρπαστικά turn-based συστήματα μάχης, προερχόμενο φυσικά από βετεράνους του είδους. «I can do this all day» σκέφτηκα κατά τα εναρκτήρια tutorials και η στάση μου δεν άλλαξε ούτε σε φάσεις όπου οι ζώρικες αποστολές τράβηξαν παραπάνω turns. Ίσα-ίσα, τότε ήταν βασικά που έλαμψε περαιτέρω η γραφή του Midnight Suns, εφόσον το παιχνίδι παρέστη πανέτοιμο να υποδεχθεί περισσότερους γύρους από το προβλεπόμενο, έχοντας φρέσκα interactions, voice lines και στεκόμενο κάθε άλλο παρά σιωπηλό.

THIS IS THE DRAW OF OUR LIVES. AND WE’RE GOING TO WIN. WHATEVER IT TAKES.

Τα general missions ήταν αυτά που με απεγκλώβιζαν από τη χρήση του generic avatar που φτιάξαμε ως πρωταγωνιστή/στρια, γιατί δεν σας κρύβω πως δυσανασχετούσα μπροστά στην υποχρέωση που του/της είχα στις κύριες δραστηριότητες. Αν όμως υπάρχει κάτι που πραγματικά βαριόμουν, αυτό ήταν το άλλο μισό του παιχνιδιού, όταν δεν ήμουν τοποθετημένος σε μαχητικούς χάρτες. Το Midnight Suns επιβάλλει την κοινωνικοποίηση του/της Hunter με τρόπους που προσωπικά δεν ασπάστηκα όταν είναι τόσο πρόχειρα μελετημένοι. Ρίχνοντάς μας στο X-Mansi- πάλι μπερδεύτηκα, στο Abbey, βομβαρδιζόμαστε από υπενθυμίσεις που μας παραπέμπουν στο να προβούμε σε διαχείριση σχέσεων με τα έτερα μέλη των Midnight Suns, δίχως άμεση ωφέλεια πέραν του ανεβάσματος των friendship levels. Η βάση των συμμετεχόντων υπερηρώων πασχίζει να ονομαστεί οτιδήποτε διαφορετικό από «κάτι hub», αλλά δεν του αξίζει να λέγεται κάπως αλλιώς.

Αυτό το δικαίωμα του στερώ, προσωπικά, εξαιτίας του ανέμπνευστου exploration και της παρουσιαστικής ασυνέπειας στα δρώμενα του αρχηγείου. Τι εννοώ; Για ένα game που προσπαθεί τόσο πολύ να εντυπωσιάσει με το presentation των γεγονότων του πεδίου της μάχης, είναι ειρωνικό να αντικρίζουμε πόσο λειψά, φτωχά παρουσιάζονται τα αποτελέσματα αλληλεπίδρασης με το μονίμως ενισχυόμενο crew. Είτε επιλέξετε να περάσετε τον χρόνο σας κάνοντας sparring με τους συν-ήρωες, είτε κατεβείτε στα μπουντρούμια για crafting, είτε αράξετε μαζί τους για μπύρες και gaming, όλα τους θα προσφέρουν στην καλύτερη 2-3 γραμμές διαλόγων και στη χειρότερη απλά item gains. Στην προσπάθεια «δημιουργίας δεσμών» το Midnight Suns κάπως Person-ίζει, δείχνει όμως να τρέμει κατά τη στόχευση του πραγματικού ενδιαφέροντός μας για σύνδεση με τους υπολοίπους. Όσο cool κι αν είναι να υιοθετείς την καθημερινότητα ενός υπερανθρώπου, το υποτυπώδες morality system είναι περίεργα δομημένο και μπορεί εύκολα να αλλάξει κλίση, χάνοντας την ουσία του.

ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΞΕΜΕΙΝΑ ΑΠΟ MIDNIGHT PUNS

Τις ίδιες διακρίσεις μεταξύ card-combat και 3D περιήγησης δείχνει να έκανε η Firaxis και στον τεχνικό τομέα. Στολίσαμε με κοπλιμέντα τις οπτικοακουστικές απόπειρές της όταν παλεύαμε με τα τσουτσέκια της Hydra και τον Venom, αλλά εκτός των παρόμοιων στιγμών το παιχνίδι δεν έχει τρόπο να εντυπωσιάσει οπτικά. Πολλά μοντέλα ηρώων μοιάζουν σχεδιασμένα στο χέρι από ερασιτέχνες, σε cinematics η ανάλυση προσγειώνεται απότομα στα 480p και αν εξαιρέσουμε ξανά τις μάχες, το Midnight Suns έχει κρεμασμένη στο σβέρκο του μία ταμπέλα mid-tier παραγωγής. Η ομάδα ανάπτυξής του δεν φημιζόταν ποτέ για τις προσπάθειες ανάδειξης του technical achievement, αλλά δεν θα αδικήσω κάποιον που βλέποντας/ακούγοντας το παιχνίδι θα το γειώσει συγκρίνοντάς το με games της PS3/Xbox 360 εποχής. Η τεχνική φιλοδοξία των τελευταίων Marvel games έχει υποστεί συρρίκνωση και το Midnight Suns μας επιστρέφει σε προσγειωμένες, προ-Insomniac περιόδους, όπου τα licenses ήταν δανεικά και αγύριστα.

Όλο το πάθος της Firaxis Games για το AAA βάπτισμα κατευθύνθηκε στις κάρτες και τα όσα είναι ικανές να προκαλέσουν. Οι όποιες αστοχίες του Midnight Suns συσσωρευόντουσαν μακριά από αυτές, καθιστώντας δύσκολη την αναμονή μέχρι το επόμενο mission. Δεν αρκεί να είσαι Marvel fan για να το απολαύσεις, ούτε XCOM fan, ίσα-ίσα στοχεύει σε πολύ πιο συγκεκριμένο κοινό. Είναι μία ενδιαφέρουσα μίξη στρατηγικού παιχνιδιού ρόλων, με μάχη που βασίζεται σε γύρους και κάρτες, αλλά και που προσπαθεί να δημιουργήσει προοπτικές συμβίωσης με τη social sim φύση του. Ίσως του κάνει καλό η ενέσιμη mainstreamίλα του Marvel Snap, όσο διαφορετικά και αν είναι μεταξύ τους. Από το Midnight Suns πήρα πολλά περισσότερα από όσα ήθελα και περίμενα, και εφόσον τα στοιχεία που με βρήκαν σύμφωνο είχαν τα πρωτεία στην προτεραιότητα των developers… από μένα είναι «ναι».

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!