Into the Lakeshore-Verse.

Need for Speed… μια σειρά παιχνιδιών που θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Με πρωτεργάτες τα Underground, Most Wanted αλλά και Carbon αρκετοί από εμάς μπήκαμε στο τρυπάκι να περιμένουμε πώς και πώς να γυρίσουμε σπίτι, να ανοίξουμε την κονσόλα μας και να βυθιστούμε στην απόλυτη καγκουριά. Τα παιχνίδια αυτά απέδειξαν τρανά πως όλοι μας κρύβουμε κάπου εκεί μέσα βαθιά στην ψυχούλα μας, έναν αθώο κάγκουρα. Η ιδέα δεν ήταν ποτέ δύσκολη ούτε περίπλοκη για να την συλλάβεις: πειραγμένα αυτοκίνητα, ταχύτητα, αγώνες και ατελείωτα μπλεξίματα με το νόμο.

Παρ’ όλες τις φουρτούνες και τα σκαμπανεβάσματα των τελευταίων ετών, το όνομα και το μέγεθος που έχει χτίσει η σειρά από το 1994 μέχρι και σήμερα με βρίσκει κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα νέο παιχνίδι της σειράς να ψάχνω μέσω αυτού -έστω με κάποια μορφή νοσταλγίας- κάτι από τα παλιά. Φέτος η Criterion, με το Need for Speed Unbound, προσπάθησε αρκετά και εν μέρει κατάφερε να μου φέρει λίγα από αυτά που πάντα αναζητώ σε αυτά τα παιχνίδια.

ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Μην γελιόμαστε, το δυνατό στοιχείο του franchise δεν ήταν ποτέ ό,τι είχε να κάνει με το narrative στοιχείο, πάντα ήταν κάτι που συνέβαινε στο background. Φέτος το παιχνίδι διαδραματίζεται στην Lakeshore City, μία πόλη εμπνευσμένη από το Chicago. Εκεί για άλλη μια χρονιά εκτυλίσσεται ένα προβλέψιμο story ενός underdog που εν τέλει τα καταφέρνει, νικάει τους “κακούς” αστυνομικούς, λυτρώνεται, όλα πάνε καλά και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Πολλές φορές μεταξύ των διαλόγων στο παιχνίδι, ένιωσα κάποιες δυνατές σφαλιάρες που αποτελούνταν από μπόλικο cringe και αρκετές δόσεις άβολου χιούμορ. Καθώς το story εξελισσόταν, οι χαρακτήρες δεν σταμάταγαν  λεπτό να με κάνουν να νιώθω γύρω στα 70, σαν εκείνο τον θείο που πετάει ατάκες τύπου: ‘’Πώς τα λέτε έτσι εσείς οι νεολάιοι’’. Παρόλες τις αστοχίες στο build-up των χαρακτήρων και των διαλόγων, το story εν τέλει δεν είναι τόσο αδύναμο. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, παρ’ όλη την προβλεψιμότητα της πλοκής, υπάρχουν τουλάχιστον πιο θερμοί χαρακτήρες που κουτσά-στραβά σε βάζουν σε έναν ρόλο που θέλει ό,τι συμβαίνει και όποια εξέλιξη υπάρχει γύρω από την ιστορία, να συμβαίνει τουλάχιστον για κάτι υπαρκτό και ζωντανό. Τονίζω όμως και πάλι πως δεν περιμένω από αυτά τα παιχνίδια να μου προσφέρουν κάτι παραπάνω σε αυτό το κομμάτι.

Όταν βγήκαν τα πρώτα trailers για το παιχνίδι μπορώ να πω πως ήμουν αρκετά σφιγμένος και προκατειλημμένος σχετικά με το καινούριο art style του παιχνιδιού. Καταρχάς, δεν μπορούσα να καταλάβω αν θα ήταν όντως κομμάτι του παιχνιδιού ή αν απλώς θα ήταν ορατό μόνο στις πιο “cinematic” ανάγκες του. Τελικά συμμετέχει κανονικά καθ’ όλη την διάρκεια του νέου NFS και θα έλεγα πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Βαδίζοντας μεταξύ comic και ρεαλισμού, το παιχνίδι μου θύμισε αρκετά το Spider-Man: Into the Spider-Verse. Αυτή η comic/graffiti τεχνική δεν χρησιμοποιείται σε όλα τα assets του παιχνιδιού, παρά μόνο εξ ολοκλήρου στους χαρακτήρες, στους καπνούς από τα λάστιχα, στο drift, στο nitro, ακόμα και στα άλματα. Τα αυτοκίνητα, οι δρόμοι και όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται στο φάσμα του ρεαλισμού, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο blend μεταξύ animation και πραγματικότητας.

COP CHASE STARTED x960954

Από τον βασικό κορμό του παιχνιδιού, όπως και στο Need for Speed Heat, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι αστυνομικοί. Οι προστάτες του νόμου, μετά από πρωτοβουλία του δημάρχου της Lakeshore, έχουν ξαμολυθεί στους δρόμους για να καταπολεμήσουν την παρανομία στους δρόμους. Απλά είναι πολλοί. Είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ. Κατανοώ απόλυτα τον ρόλο που θα πρέπει να παίξει ένας αστυνομικός σε ένα Need for Speed παιχνίδι. Θα πρέπει να σε ζορίσει, να σε πιέσει, να σε αναζητήσει, να στην έχει στημένη εν τέλει, αυτό το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι η υπερβολική συχνότητα που εμφανίζονται. Ειδικά στις αρχές του παιχνιδιού, έχοντας σχετικά αδύναμο αυτοκίνητο, το κυνήγι με την αστυνομία ειλικρινά είναι ικανό να σε εξοργίσει, και να σε κάνει να παρατήσεις το χειριστήριο. Πέραν από αυτό, τα κυνήγια με την αστυνομία φέρνουν πολλά vibes από τα Need For Speed Most Wanted και Carbon. Κάθε φορά που σε κυνηγάει κάποιο περιπολικό, νιώθεις το συναίσθημα ότι απειλείσαι. Οι αστυνομικοί επικοινωνούν μέσω ασυρμάτων για ενισχύσεις, για το που σε είδαν τελευταία φορά μέχρι και για το τι αυτοκίνητο οδηγείς, δίνοντας έτσι μια αρκετά ρεαλιστική προσέγγιση.

ALL DAY AND ALL OF THE NIGHT

Το κομμάτι του gameplay βασίζεται, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, σε ένα σύστημα μέρας-νύχτας, με μόνη διαφορά πλέον το ότι οι παράνομοι αγώνες είναι σε 24ωρη βάση, σε αντίθεση με το Heat όπου τις πρωινές ώρες η αστυνομία αδιαφορούσε ολοκληρωτικά για την ύπαρξή μας. Καθώς τρέχεις σε αγώνες και κερδίζεις χρήματα -ακόμα και με την δυνατότητα sidebets μεταξύ των συμμετεχόντων- αποκτάς heat level, ανάλογα με την συχνότητα των events που παίρνεις μέρος. Τα χρήματα θα μπουν στο ταμείο μόνο αν στο τέλος κάθε ημέρας καταφέρεις να μπεις σε ένα safehouse. Το heat level σε ακολουθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ και εξαφανίζεται μόνο όταν αλλάζει η μέρα. Θα πρέπει ο παίκτης σε ένα διάστημα τεσσάρων εβδομάδων να οργανώσει κατάλληλα το πρόγραμμα του, να μαζέψει το μέγιστο κέρδος μέσω των events που παίρνουν μέρος στην πόλη και να αναβαθμίσει το αυτοκίνητο του, έτσι ώστε να πάρει μέρος στο τέλος κάθε εβδομάδας στα qualifiers. Στόχος είναι να συμμετάσχεις στο The Grand, το μεγαλύτερο event της πόλης, στο τέλος της τελευταίας εβδομάδας κερδίζοντας το μεγάλο βραβείο.

RESTART... RESTART… RESTART

Έπαιξα το παιχνίδι στο competitive difficulty και μπορώ να πώ οτι τα βρήκα αρκετά σκούρα. Ειδικά στις αρχές μια λάθος στροφή, ένα τρακάρισμα ή μια λανθασμένη εκκίνηση μπορούν να αποβούν μοιραίες, μιας και το παιχνίδι δεν συγχωρεί αφού σου δίνει την δυνατότητα μόνο για 5 restart ανά ημέρα. Η πρώτη μου in-game εβδομάδα ήταν αρκετά δύσκολη και μου πήρε αρκετό χρόνο να την φέρω εις πέρας. Ο βασικός gameplay διάδρομος του παιχνιδιού, ενώ στην αρχή έχει αρκετό ενδιαφέρον, λίγο μετά τείνει να γίνει αρκετά επαναλαμβανόμενος. Τα meet-ups, τα events, το να μαζεύεις λεφτά και να επιστρέφεις κάθε φορά στο safehouse χωρίς να σε πιάσει η αστυνομία μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, με βρήκε να χάνω το ενδιαφέρον μου σχετικά γρήγορα. Το νέο take-over ήταν μία ευχάριστη προσθήκη και άξιο αναφοράς στα ήδη γνώριμα events, αλλά αποδείχθηκε πως δεν ήταν αρκετό για να με κρατήσει.

Γενικότερα ο τρόπος και η αίσθηση της οδήγησης μοιάζει να βασίζεται αρκετά στο μοντέλο του NFS Heat. Στα πρώτα σου βήματα στο παιχνίδι το να χειριστείς το αυτοκίνητο σου φαίνεται κάπως άγαρμπο. Οι στροφές, το πότε θα πρέπει να φρενάρεις, το πώς θα κρατήσεις το αυτοκίνητο σου στην ευθεία, πως θα κάνεις το ιδανικό drift, όλα φαίνονται λίγο άβολα. Όσο εξοικειώνεσαι με τους μηχανισμούς και βελτιώνεις το αυτοκίνητο σου η ζωή σου διευκολύνεται. Φέτος θα μπορεί κάποιος μαζί με το κλασσικό nitrous, να έχει μια εξτρά εκρηκτική ώθηση μέσω του άκρως εθιστικού burst, το οποίο γεμίζει μόνο κάνοντας draft, drift, έχοντας close calls και airtimes. Overall θα έλεγα πώς η αίσθηση της ταχύτητας και το όλο feeling είχε μια μίξη από το Carbon, το Most Wanted (το παλιό) και το The Fast and the Furious που είχε κυκλοφορήσει για το PS2.

ΓΚΟΛΦΑΚΙ ΤΟΥ 90’ vs. LAMBORGHINI AVENTADOR; ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Το selling point των Need for Speed -και προσωπικά ένας από τους λόγους που έχω ξοδέψει τόσες ώρες πάνω στο franchise- ήταν και είναι οι τεράστιες δυνατότητες που σου παρέχονται μέσω του customization. Έτσι και εδώ το παιχνίδι δίνει πόνο στο μέγεθος του ρόστερ των αυτοκινήτων του, με πάνω από 140 οχήματα για να επιλέξεις. Η ποικιλία σε επίσημα και μη body kits, αεροτομές και ζάντες, ακόμα και οι πολλές δυνατότητες στο performance των αυτοκινήτων είναι αρκετές έτσι ώστε να σε κρατήσουν με τις ώρες καρφωμένο στο παιχνίδι.

Μία σύντομη βόλτα στους δρόμους της πόλης με έπεισε πώς αυτή τη φορά μοιάζει πιο ζωντανή. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια και η αυξημένη κίνηση από τα αυτοκίνητα της χαρίζουν μία αρκετά ρεαλιστική όψη. Ψηλαφίζοντας τον χάρτη έπιασα τον εαυτό μου να περιηγείται ανάμεσα σε πελώριους ουρανοξύστες, underground σοκάκια, μέχρι λατομεία και λιμάνια, όπου μπορώ να πω ότι πέρασα αρκετές ώρες δοκιμάζοντας τα skills μου στο photo mode. Οι τοποθεσίες του παιχνιδιού, τα δάση, οι βροχεροί δρόμοι, οι σταγόνες στο αυτοκίνητο σου καθώς τρέχεις δείχνουν όλα πολύ όμορφα, χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν ή να διαφέρουν πολύ σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς. Έχει γίνει για άλλη μια φορά λεπτομερέστατη δουλειά σε ότι αφορά τo rendering των αυτοκινήτων, από το Volkswagen Beetle μέχρι και τη Buggati Chiron, όλα τους μοιάζουν αρκετά polished, όπως και όλα τα parts που είναι διαθέσιμα για customization. Το παιχνίδι έτρεξε στο PS5 απροβλημάτιστα στα 60FPS, χωρίς να συναντήσω frame-drops ακόμα και στα πιο απαιτητικά του κομμάτια. Κάποια minor bugs έκαναν την εμφάνιση τους δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να αλλοιώσουν την εμπειρία μου.

Στο Unbound η playlist των κομματιών βασίζεται αποκλειστικά στην ηλεκτρονική μουσική. Οι προσθήκες των Bicep, Playboi Carti και A$AP Rocky προσδίδουν τέλεια μια δόση αδρεναλίνης που είναι απαραίτητη για ένα arcade racing παιχνίδι. Παρ’ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα λάτρης του συγκεκριμένου είδους, θεωρώ πως η επιλογή των κομματιών είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό εύστοχη, μιας και συνδυάζεται καταπληκτικά με το όλο comic-underground vibe του παιχνιδιού. Ο A$AP Rocky έχει την τιμητική του μιας και συμμετέχει στο παιχνίδι και ως racer με το δικό του αυτοκίνητο, το οποίο έχεις την δυνατότητα να αποκτήσεις κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.

Μετά από αρκετό καιρό η σειρά φαίνεται να μπαίνει σε έναν σωστό δρόμο και θα πρέπει να χτίσει πάνω σε αυτό. Το Need for Speed Unbound, κρατώντας τους μηχανισμούς και τον κορμό από τον προκάτοχο του, εμφανίζεται φρέσκο με μία ξεχωριστή ταυτότητα μέσω του μοναδικού του comic-feeling art style. Η Criterion μπορεί να παρέδωσε μία αρκετά δοκιμασμένη συνταγή, όμως κατάφερε να την εκτελέσει πάρα πολύ καλά. Ο χρόνος που πέρασα με το παιχνίδι μου προσέφερε ότι ακριβώς σκοπεύει να δώσει ένα καλό arcade racing παιχνίδι. Μία fun-to-play εμπειρία.

Ευχαριστούμε πολύ τη Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!