Για λίγο ξεχάσαμε το όνειρο.

Κατατάσσω τον εαυτό μου μεταξύ των πιστότερων ακολούθων του One Piece στη χώρα μας, καταναλώνοντας αφιλτράριστα το όποιο περιεχόμενο μας παρέχεται από τον Oda-sensei και αφιερώνοντας εφ’ όρου ζωής ένα ξεχωριστό κομμάτι της καρδιάς/ζωής μου στις φιλοδοξίες του Monkey D. Luffy. Το ότι αγαπώ ακραδάντως αυτό το franchise όμως κάθε άλλο παρά με ωθεί στο να φερθώ παρωπιδικά, εφόσον αναγνωρίζω πως οτιδήποτε λοξοδρομεί από το manga και μόνο αποσπά στοιχεία από αυτό τείνει να κινείται στη μετριότητα. Από τη μία θα ήταν άδικο να «στολίσω» το συνολικό περιεχόμενο του One Piece Odyssey με την ταμπέλα του ανέμπνευστου, από την άλλη βέβαια δεν νιώθω πως μπορώ να ανταμείψω με λόγια ή πόντους πολλά κομμάτια της 40ωρης συντροφιάς που μου πρόσφερε.

Το παιχνίδι με έφερε σε κατάσταση αμφιταλάντευσης ήδη από το intro και την ευθεία τοποθέτηση στο setting του. Ως συνηθίζεται, κάθε παρακλάδι του πειρατικού αυτού σύμπαντος φέρνει τους Straw Hats σε μία νήσο που ποτέ δεν γνωρίζαμε και που πάντα τυγχάνει να ταλανίζεται από κάποια απειλή ή έναν ραδιούργο ανταγωνιστή. Κάπως έτσι, λοιπόν, η Thousand Sunny ευρέθη διαλυμένη στις ακτές του Waford, ενός θρυλικού βασιλείου, και οι ήρωές μας γνωρίζουν τους Adio και Lim ως μοναδικούς ανθρώπους που κατοικούν σε αυτό και είναι σε θέση να δώσουν εξηγήσεις. Ένα αμυντικό άγγιγμα της τελευταίας, μαγεμένο από το devil fruit που έχει φάει, θα αφαιρέσει «δύναμη» από τους Straw Hats και θα τους αναγκάσει να επιστρέψουν στις αναμνήσεις τους για να την ανακτήσουν.

INHERITED WILL, THE DESTINY OF AGE, THE DREAMS OF ITS PEOPLE

Το story εναλλάσσεται συνεχώς μεταξύ των γεγονότων του πραγματικού κόσμου και αυτών της μνήμης των Straw Hats. Με τα ‘Memoria’ θα επιστρέψετε σε iconic στιγμές του manga/anime, ζώντας από διαφορετική οπτική τα πιο αξιομνημόνευτα, δραματικά και συναισθηματικά φορτισμένα σημεία της σειράς. Δυστυχώς, τα timelines τον έχουν… πιει για τα καλά, αφού η αναπόφευκτη συζήτηση γύρω από το power scaling ακολουθεί λογική νηπιαγωγείου. Υπάρχουν μικρά και μεγάλα προβλήματα στα όσα λαμβάνουν χώρα εντός της πλοκής, από την απουσία των Franky και Brook στο 70% του παιχνιδιού μέχρι και το γεγονός ότι το σενάριο ψιλο-αυτοκαταστρέφεται από τον παράγοντα από τον οποίο απορρέει φυσιολογικά η επιτυχία της σειράς, τον συγγραφέα της, Eiichiro Oda.

Κάθε φορά που ο μεγαλ-εγκέφαλός του βρίσκει την ευκαιρία να δραπετεύσει από την παράδοση του εβδομαδιαίου κεφαλαίου, τον πιάνει μία φλυαρία. Σε κάθε One Piece ταινία ή game - και γενικότερα σε κάθε orignal story - μπαίνει στον πειρασμό να "στριμώξει" πολλούς χαρακτήρες και γεγονότα που ήδη γνωρίζουμε, ανακατευθύνοντας τη ροή μακριά της επιθυμητής συνοχής, κάτι που κλονίζει την αντιληπτικότητά μου, όταν το One Piece αυτό καθ' αυτό προσφέρει ένα γιγαντιαίο και μονίμως συνδεόμενο narrative. Είναι άξιο απορίας πως αγνοεί ή προχειρογράφει λεπτομέρειες τέτοιων κυκλοφοριών, όταν στο κεντρικό του project φροντίζει κάθε συμβάν ή χαρακτήρας να επηρεάζει (έμμεσα ή άμεσα) το ταξίδι του Luffy προς την αναγνώρισή του ως Pirate King. Όσοι είδατε το πρόσφατο One Piece: Film Red σίγουρα με πιάνετε.

ΒΑΛΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟ WANO…

Καταληκτικά, το σενάριο αναδεικνύεται μονάχα στα σημεία όπου η πλοκή επιστρέφει στην επεξεργασμένη επανάληψη του manga. Αυτός όμως ήταν από ανέκαθεν ο άσσος στο μανίκι κάθε One Piece βιντεοπαιχνιδιού, εφόσον η αναμάσηση χαρακτηριστικών ιστοριών όπως η απώλεια του Ace και η διάσωση της Robin ποτέ δεν απέτυχε στο να συγκινήσει. Εκτός όλων αυτών, η JRPG φύση του παιχνιδιού γεμίζει όλη την ενδιάμεση πορεία στα 4 κορυφαία arcs (Alabasta, Enies Lobby, Marineford, Dressrosa) με πολυάριθμες συζητήσεις που κατέκτησαν άκοπα το χιουμοριστικό ύφος που τόσα χρόνια διατηρεί το IP. Λακωνικό στους διαλόγους του, δεν εξαντλεί τον παίκτη με εκατοντάδες γραμμές ομιλίας ανά λεπτό, κάτι που επέτρεψε και τη φωνητική τους υπαγόρευση, πολυτέλεια που τα περισσότερα games του είδους αναγκάζονται να παραλείψουν και να αρκεστούν σε μονολεκτικές κραυγές.

Σφαιρικά βλέποντάς το, είναι μία «Οδύσσεια» χωρίς πραγματικό νόστο και μία περιπέτεια χωρίς πραγματική εξερεύνηση. Ευτυχώς η ILCA απέφευγε ρητά να ξεστομίσει τις λέξεις "open world" γιατί η ελευθερία που προσφέρει το συγκεκριμένο video game είναι δυσάρεστα περιορισμένη. Μολονότι υπάρχουν δευτερεύοντα μονοπάτια με θησαυρούς και εκπλήξεις, το παιχνίδι έχει σε πολλές φάσεις του την τάση να σε «τραβάει» ενοχλητικά πίσω στο mission. Αν το παιχνίδι δημιουργούταν από πραγματικούς One Piece fans ή γνώστες του σύμπαντος θα επέτρεπαν έστω στον Zoro να μπορεί να περπατήσει διαφορετικά της προκαθορισμένης διαδρομής. Μίας και το θίξαμε, αξίζει να τονισθεί πως κάθε χαρακτήρας του πληρώματος είναι διαθέσιμος on-the-go, πράγμα που σημαίνει πως μπορείτε να περιηγείστε τόσο με τον Luffy όσο και με οποιονδήποτε άλλο nakama επιθυμείτε, άπαξ και το επιτρέπει το εκτυλισσόμενο σημείο του σεναρίου.

Στη θεωρία, ο καθένας τους σκεπάζεται από συγκεκριμένα πλεονεκτήματα όσο προτιμάτε τον έλεγχο του/της, στην πράξη όμως είναι απείρως σοφότερο να εστιάζετε στον Luffy και το Kenbunshoku Haki του για την αναζήτηση βοηθητικής λείας. Το ίδιο το παιχνίδι δείχνει να παραδέχεται αυτή του την αδυναμία, αφού έχουμε περιπτώσεις όπως του Chopper, του μικροκαμωμένου γιατρού του πληρώματος, ο οποίος είναι ο μόνος που χωρά σε συγκεκριμένα σημεία του εκάστοτε level, αλλά δύο βήματα μετά μπορείτε να επιστρέψετε στη χρήση του Luffy, ακυρώνοντας όλη την ουσία στη χρήση του λανθασμένα θεωρούμενου κατοικιδίου. Όταν πια ξεσφίξει ο κλοιός, μπορείτε να ασχοληθείτε με side quests, κυνήγια bounties και μικρότερης σημασίας δραστηριότητες που φέρουν την αίσθηση/γραφή καλούτσικου filler episode και ουχί αγγαρείας απαραίτητα.

Την πραγματική αξία του One Piece Odyssey εντόπισα – προσωπικά πάντα – στο σύστημα μάχης του, που ναι μεν έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν από άλλο game με το ίδιο προσωνύμιο, αλλά σίγουρα όχι με τόσο φανταχτερό τρόπο, τουλάχιστον στο εμφανισιακό του κομμάτι. Ξανά, όντας συγκαταλεγμένο στο JRPG genre, υιοθετήθηκε μία κλασική turn-based προσέγγιση συμμετοχής στα encounters, την οποία διακρίνω ως την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο χάος των περασμένων Pirate Warrior games και στην collection-based λογική του Treasure Cruise. Από το πρώτο ειδικά πραγματοποιείται στροφή 180 μοιρών, εφόσον αντί να μοιράζουμε απερίσκεπτα Gomu Gomu no Gatling Guns σε μιλιούνια από marines και σουρεάλ πλάσματα, περιοριζόμαστε σε στρατηγική μοιρασιά των βασικών επιθέσεων και των ξεχωριστών τεχνικών κάθε Straw Hat. Πως διαφοροποιούνται ανάμεσά τους; Οι δεύτερες δίνουν το έναυσμα για ένα εξαιρετικό οπτικό εφέ, προκαλούν πολλαπλάσιο damage και – φυσικά – διαθέτουν δική τους ονομασία.

I WANT TO LIVE KEEP PLAYING!

Fun όσο δεν πάει το συγκεκριμένο κομμάτι, ιδίως λόγο της τίμησης των movesets που έχει «χτίσει» ανά τα χρόνια το κάθε μέλος του Straw Hat crew. Κάθε «Santoryu…», «Diable Jambe…», «Hissatsu…» και πάει λέγοντας, θα αναζωπυρώσει τη λατρεία σας για τον αντίστοιχο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα που τα επικαλείται. Συμμετέχοντας όμως σε πάνω από 300 τέτοια σενάρια (έτσι υποδηλώνει το trophy μου) κατέληξα πως δομικά είναι αρκετά άτολμο, κυρίως επειδή δίνει πολλά ελαφρυντικά και επιλογές απόδρασης στον παίκτη, σε βαθμό που και να θες… δεν μπορείς να ηττηθείς. Για παράδειγμα, όσο ευχάριστο και αν είναι να έχουμε όλους τους Straw Hat Pirates "οπλισμένους" για κάθε αναμέτρηση, στην πραγματικότητα αυτό καταργεί κάθε risk-reward διαδικασία, εφόσον δεν φροντίζει να επιβραβεύσει ή να τιμωρήσει τον παίκτη για τις αποφάσεις του στη διάταξη των χαρακτήρων πριν ή και κατά τη διάρκεια της μάχης.

Στα χαρτιά, το combat system χωρίζει τις μάχες του σε διαφορετικά «areas» αλληλεπίδρασης, κάτι που έχει ουσιαστική επιρροή μόνο στην εχθρική πλευρά, αφού μπορείτε να αλλάξετε τις θέσεις των ελεγχόμενων πειρατών ή να κατευθύνετε τις επιθέσεις τους σε κάθε περιοχή, ανά πάσα στιγμή και όσες φορές το θελήσετε. Σαν να μην έφτανε αυτό, το παιχνίδι αποφεύγει να προσφέρει επιλογές δυσκολίας, άσχετα που η ίδια η δυσκολία απουσιάζει. Το ίδιο επιεική παρίστανται και τα RPG στοιχεία του παιχνιδιού, εφόσον είτε μιλάμε για τα skill trees των ηρώων, είτε για τα accessories που craftάρουμε και τους «ντύνουμε», όλα έχουν ένα «undo», επιτρέποντάς μας ξανά να ακυρώσουμε την όποια πρόοδο και βυθίζοντας το παιχνίδι σε επίπεδα χαμηλότατων απαιτήσεων. Λαϊκιστί, χάνεται κάθε άγχος τοποθέτησης οποιουδήποτε από το Weakling Trio (Nami, Usopp, Chopper) σε δυσμενή θέση, όταν μπορώ με δυο κουμπιά να τους αντικαταστήσω με το σαφώς ισχυρότερο Monster Trio (Luffy, Zoro, Sanji).

“I Won’t Die, Partner.” – Gol D. Roger

Θα κλείσω τη σειρά των παραπόνων σχολιάζοντας την επαναχρησιμοποίηση των assets, η οποία έχει φτάσει να μου τη δίνει. Ανάμεσα στα games των ίδιων σειρών (π.χ. One Piece Pirate Warriors 1-4) δεν ενοχλούμαι τόσο όταν αξιοποιούνται εργαλεία και κομμάτια των προηγούμενων games, είναι φυσικό και επόμενο, δεν γίνεται όλα να χτίζονται εκ του μηδενός ή ανά παιχνίδι. Αυτή η λογική, όμως, εισβάλλει κατά κόρον σε κάθε παράλληλη One Piece κυκλοφορία, είτε αφορά κάποιο από τα τέσσερα PW games, είτε το Burning Blood, είτε το World Seeker και ούτω καθ’ εξής. Τα character models ειδικά των One Piece games εξακολουθούν να είναι "παγωμένα" στις πρώτες μέρες της μετά-timeskip περιόδου, διατηρώντας – ειρωνικά - τους παλαιικούς πια σχεδιασμούς των 'Mugiwara Kaizokudan'. Αδυνατώ να προσπεράσω πως από την επιστροφή του πληρώματος στο Sabaody Archipelago έχουν μεσολαβήσει 7 story arcs, καμιά 600αριά επεισόδια και πόσα games, παρ' όλα αυτά είμαστε δεμένοι με kairoseki στο να αντικρίζουμε τις ίδιες απεικονίσεις των κεντρικών χαρακτήρων.

Μέχρι ο Oda να βάλει τελεία στο τεράστιο σύμπαν που εξακολουθεί να εμπλουτίζει, ας βάλουμε εμείς μια τελεία στο παρόν review, ξεκαθαρίζοντας ότι το One Piece Odyssey απευθύνεται εξ ολοκλήρου στους fans του manga και της anime μεταφοράς. Οποιοσδήποτε σας πει το αντίθετο δεν έχει συλλάβει το μήνυμα/στόχο του Oda και της ILCA μέσα από αυτό το game, που δεν είναι άλλο την υπενθύμιση της One Piece κληρονομιάς, που επίσης ενισχύεται στα τωρινά chapters, έως ότου φτάσουμε στον επίλογο. Όταν τα ισχυρότερα ατού του παιχνιδιού μοιράζονται στις θρυλικές στιγμές της ήδη γραμμένης ιστορίας, γνωστές «κινήσεις» των Straw Hats και στην πιστή ακολούθηση της συμπεριφοράς τους ακόμα και σε ένα original story, είναι εμφανές πως ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει εμάς που – καλώς ή κακώς – το παρακολουθούμε αδιάκοπα και ας έχει σπάσει καιρό τώρα το φράγμα των 1000ων parts.

Ευχαριστούμε τη Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!