Warped στην εποχή των online games.

Η συγκεκριμένη κριτική καθυστέρησε εσκεμμένα από μεριάς μου. Πρόκειται για μία “θυσία” που έπρεπε να πραγματοποιήσω στον βωμό μίας πιο ολοκληρωμένης ή πιο καθαρής, αν θέλετε, εικόνας για το νέο Crash Bandicoot και ο λόγος είναι ένας και μοναδικός: το “ζωντανό” δομικό του μοντέλο, εφόσον η σειρά εκτέθηκε και αυτή στη live-service πανδημία, βάζοντας την (κάποτε) PlayStation μασκότ και τη φιλεχθρική του παρέα σε μία πρωτόγνωρη (για το franchise) δοκιμασία. Τρολλάρω φυσικά με τον παραπάνω χαρακτηρισμό, για όλα υπάρχει πρώτη φορά και το σταδιακά παρεχόμενο content δεν συνεπάγεται απαραίτητα με λόγο ανησυχίας ή απάτη. Αυτή η προσέγγιση, όμως, χρειάζεται πλάνο υποστήριξης και τις απαραίτητες υποδομές και εκεί είναι που το Crash Team Rumble και η Toys for Bob έριξαν μερικά από τα συλλεχθέντα φρούτα τους… εκτός στόχου.

Για το συγκεκριμένο video game σας είχαμε μιλήσει συντόμως κατά τη διεξαγωγή της beta, επειδή όμως απέφυγε το ραντάρ ακόμα και αρκετών φίλων του franchise ας κάνουμε μία περίληψη της βασικής του ιδέας: Στα επίπεδα του Crash Team Rumble πραγματοποιούνται 4v4 αγώνες με πραγματικούς παίκτες, οι οποίοι ελέγχουν χαρακτήρες από την πλούσια λίστα καρικατούρων που μας έχει χαρίσει η σειρά από το 1996, είτε τους συμμάχους του Crash είτε τους κατά καιρούς ανταγωνιστές του. Ενώ εκάτερα τα teams έχουν κοινό πρωτεύοντα σκοπό, που δεν είναι άλλος από το να επιστρέψουν πρώτοι 2000 wumpas στη βάση τους, έκαστη μονάδα έχει διαφορετικούς ατομικούς στόχους μέσα στο ματς, αναλόγως τον ρόλο που της έχει δοθεί από τους δημιουργούς του παιχνιδιού (scorers, blockers, boosters).

«Άρα τι μας λες ωρέ Ιωάννη, σε αυτό το Κρας Μπάντικουτ δεν χοροπηδάς, σπας κουτιά και μαζεύεις relics, όπως στα άλλα games»; Και εδώ σας ρωτάω εγώ, ποιος είπε πως δεν; Ίσα-ίσα που ακριβώς αυτό συμβαίνει και στο Crash Team Rumble, με την ειδοποιό διαφορά πως όλα τα παραπάνω έχουν σκοπό πολύ βαθύτερο ενός κρυστάλλου, ενός διαμαντιού ή της προσωπικής OCD ικανοποίησης ολοκληρωμένων ποσοστών σε αντικείμενα. Καθετί που πραγματοποιείτε από τη στιγμή που θα λήξει η αντίστροφή μέτρηση και θα ακουστεί το «Rumble!» είναι ένα είδος συνεισφοράς προς το σύνολο, αφού για πρώτη φορά σε παιχνίδι με τον Crash έχετε να νοιαστείτε για τακτικές και σκεπτικά που απομακρύνονται από το «τέλειωσε την πίστα, πάμε στην επόμενη». Βλέπω πολλά σχόλια στα Ίντερνετς περί του genre στο οποίο ανήκει το παιχνίδι και θέλω να αλλάξω πλανήτη. Το παιχνίδι συγκαταλέγεται εντός μίας ειδικής κατηγορίας - που σε καμία περίπτωση δεν έβγαλα μόλις από το κεφάλι μου – και ονομάζεται Strategic Online Platformer Arena. Για ευκολία, SOPA.

Η απόσταση του SOPA από τη «σότα» βέβαια, θα απείχε πολύ λιγότερο ενός γράμματος, άπαξ και ο gameplay πυρήνας που περιγράψαμε ήταν επιφανειακός. Αν η εισαγωγή μου αφήνει αποθαρρυντικές εντυπώσεις, παρντόν, γιατί στην πραγματικότητα είμαι πολύ ευχαριστημένος από τον τρόπο που παίζεται το Crash Team Rumble. Δεν θα αρκεστώ στο να σχολιάσω ότι, έστω μακροσκοπικά, είναι τέρμα fun-to-play. Θα ήταν άδικο να παραμείνω σε αυτό, κρίνοντας ένα video game που λάμπει για τη στρατηγική ευελιξία που προσφέρει και την προσαρμοστικότητα που ζητά από τους παίκτες. Κάτι που δεν είναι διόλου προφανές εξαρχής και σε αυτή την έκπληξη που προκαλεί συνεισφέρει το ταχύ σύστημα εκμάθησης των μηχανισμών και των επιμέρους παραγόντων του, μέσα από ένα τρίλεπτο tutorial. Είναι άξιο θαυμασμού το ότι κάποιος που θα αγοράσει το παιχνίδι θα χρειαστεί δευτερόλεπτα για να αρπάξει γερά το concept του, αλλά θα χρειαστεί και αμέτρητες ώρες, δοκιμές και προσπάθεια για να βρει την ιδανική “θέση”, για τον ίδιο, στον αγώνα και να συλλάβει πως, εν τέλει, κάθε ματσάκι έχει διαφορετικές απαιτήσεις και δεν υφίσταται απολυτότητα στο πώς πρέπει να δράσει κάθε φορά για να κερδίσει η ομάδα του.

Όλο αυτό το ανατρεπτικό στοιχείο είναι που μας κράτησε επί ωρών στα lobbies του. Πολύ απλά γιατί ό,τι κι αν αποφασίσεις ή χρειαστεί να πράξεις στον αγωνιστικό χώρο είναι εξίσου διασκεδαστικό. Αν αναλάβεις τον ρόλο του scorer (Crash, Tawna, Catbat), όλη σου η προσοχή κεντράρει στο πόσα τροπικά φρούτα κουβαλάς και στο πώς θα τα εξαργυρώσεις κρυφίως στο δικό σας bank, που αποδείχθηκε και η πιο χορταστικά “πονηρή” διαδικασία για εμέ. Το ίδιο ενδιαφέρουσα μπορεί κάλλιστα να φανεί σε κάποιον άλλο η προσπάθεια ενός blocker (Dingodile, N. Brio, N. Tropy, Ripper Roo) να καταστρέψει το παιχνίδι των αντιπάλων, αφού ποιος έπαιξε στη ζωή του online game και δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να βγάλει τα κόμπλεξ του εκατέρωθεν. Ακόμα και σαν booster (Coco, N. Cortex), κατακτώντας τα gem pads και ενεργοποιώντας τα εντός της πίστας power-ups εξακολουθείς να είσαι το ίδιο – αν όχι περισσότερο – σημαντικός για τη νίκη του τιμ. Όχι να περιαυτολογήσω, αλλά κρίθηκα ικανός να τα κάνω και όλα μαζί για να πετύχω όταν η ομάδα δεν τράβαγε και – ευτυχώς - δεν ήταν ανέφικτο. Αυτό λέει πολλά για την πολύ καλή δουλειά που έχει πέσει γύρω από το balancing των ηρώων, εφόσον όλοι τους μπορούν να δημιουργήσουν ή λύσουν προβλήματα για τους αντιπάλους και συμπαίχτες αντίστοιχα, σε λογικά πλαίσια.

CRASH THEIR REALITY

Περιττό να τονίσω πως θα το απολαύσετε πολύ περισσότερο με παρέα. Στο SAVE THE GAME συγκεντρώσαμε μία τετράδα από συνεργατικούς no-lifers για να παίζουμε together και φέραμε αρκετό κόσμο στην κατάσταση που δεν ξέρεις αν θες να επιστρέψεις το παιχνίδι ή να το σπάσεις. Όλη η μεταξύ μας συνεννοήση γέννησε μία ακόμα πιο ευχάριστη ροή στα πολύ γρήγορα matches του Crash Team Rumble, ενώ μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να αλλάξουμε ρόλους και χαρακτήρες για να σπάμε τη μονοτονία του. Μιας και το αναφέραμε, στα ατού του προσμετράται η μικρή διάρκεια των αναμετρήσεων, εφόσον ο Μ.Ο. τους δεν ξεπερνά τα 4-5 λεπτά και καταναλώνονται έτσι πολύ θρεπτικά. Λεπτά γεμάτα δράση και ενέργεια, εφόσον κάθε δευτερόλεπτο αδράνειας μπορεί να αποβεί μοιραίο για το αποτέλεσμα. Αν τα video games χωρίζονταν σε μέρη του λόγου, το Crash Team Rumble θα ήταν ξεκάθαρα ένα ρήμα. Περιμένει να κάνεις πράγματα, απαιτεί από τις ομάδες που κοντράρονται να διατηρούν άσπαστο τον συνδυασμό σχεδίου και εκτέλεσης, με έμφαση στο τελευταίο. Λίγο να αποκλίνετε από αυτό και θα χάνετε σταθερά με double score. Για αυτό τον λόγο, το πόσο θα το ευχαριστηθείτε θα καθοριστεί και από πόσο καλοί είστε εκ φύσεως στο Crash Team Rumble ή στο πόσο διατίθεστε να βελτιωθείτε. Αν στα 100 matches χάνετε τα 90, δεν νομίζω πως θα υπάρχει διάθεση να παραμείνει κανείς “στη φάπα”.

Ένας ακόμη λόγος να προτιμήσετε το παρεΐστικο matchmaking έναντι του μοναχικού – και για να μπούμε στα κακά της υπόθεσης σιγά-σιγά – είναι η αποτροπή του αλγορίθμου από το να γεμίσει την ομάδα σας με bots. Στην Toys for Bob θεώρησαν εύλογο για το Crash Team Rumble να βιάζεται να συμπληρώσει τα όποια κενά ανάμεσα στις δύο ομάδες με CPU-ελεγχόμενους χαρακτήρες. Τόσο που αν στο μονόλεπτο countdown έχουν απομείνει 20 δεύτερα και ακόμα δεν έχει γεμίσει η οχτάδα, γίνεται ένας αχταρμάς που ίσα προλαβαίνουν να clock-άρουν τα ανθρώπινα μάτια και ξαφνικά 3-4 μποτάκια αράζουν σιμά μας. Και όλο αυτό το κουκλοθέατρο λαμβάνει χώρα σε ασταθείς servers, που τη μία θα σε πετάνε από το lobby, την άλλη θα σε αποσυνδέουν από το τρέχον match ή που για να αποδεχθείς λειτουργικό invite πρέπει να κάνεις προσευχή στον Aku-Aku. Φιλική συμβουλή: αν δεν μπορείς να γίνεις διακομιστής… γίνε διακοσμητής. Για always online παιχνίδι χρειάζεται να καλυφθούν πολλά κενά, εφόσον αυτό που αντικρίζουμε σχεδόν έναν μήνα in παραμένει μετέωρο.

Όταν δε πρωτοάκουσα τους όρους «Crash Bandicoot» και «battle pass» στην ίδια πρόταση προέβηκα στο εξής ξεκαθάρισμα: μη και δω pay-to-win συστήματα και τσουμπλέκια, θα έχουμε αίματα. Ευτυχώς, οτιδήποτε συλλέγουμε με την πρόοδό μας στο παιχνίδι περιορίζεται στην κοσμητική του υπόσταση και όσο παραμείνει έτσι το πράμα δεν θα βγάλουμε τα μαχαίρια απέναντι στην Activision. Μακάρι βέβαια και η υπόλοιπη live-service όψη του να έβγαζε νόημα. Ένα αποκλειστικά premium battle pass – ασχέτως που ήταν δωρεάν την πρώτη σεζόν του – για όλους, progression για κάθε χαρακτήρα και τίποτα άλλο. Για να σας γλιτώσω από μαθηματικά, μόλις μαξάρετε κάθε χαρακτήρα και πάρετε τα rewards του, αν δεν πληρώνετε το (αγνώστου κόστους) battle pass στις επερχόμενες seasons, δεν θα κερδίζετε τίποτα. Προλάβαμε την άφιξη ορισμένων events και προσθηκών από το αναρτημένο roadmap και τι καταλάβαμε; Χαζό-double XP ΣΚ, χαρακτήρες που μπαίνουν πρώτα σε early access και θέλουν challenges σε συγκεκριμένο χρόνο ημερησίως για να ξεκλειδωθούν και προβληματική εφαρμογή όλων των παραπάνω. Πιάσ’ το αυγό και κούρεφ’ το.

Μας δημιουργούνται επομένως ψιλο-ανάμεικτα συναισθήματα. Τείνω να επιβραβεύω τα games για την καλοδουλεμένη πεμπτουσία τους πολύ περισσότερο από ό,τι τιμωρώ τα εξωαγωνιστικά τους λάθη. Πήρατε τον Crash, όμως, και τον βουτήξατε στα trends, άρα θα κριθείτε και με βάση τη μόδα. Επί πληρωμή παιχνίδι, χωρίς εξέλιξη για τους αρνητές του battle pass και δίχως limited-time events στα κοντά; Θα υπάρξουν ναι, το γνωρίζουμε, αλλά αυτό που έχει δείξει η Toys for Bob ως πλάνο είναι ολίγον εφιαλτικά απλωμένο στους επόμενους μήνες για παιχνίδι που απέτυχε στο να γίνει viral. Οι χάρτες, οι νέοι ήρωες; Μακριά και με πολύ αμφιλεγόμενη υλοποίηση.

ACTIVITSIO MEMES

Κακά τα ψέματα, το παιχνίδι μας ταΐζει αρχικώς με τα “αποφάγια” του Crash Bandicoot 4. Το καταλαβαίνω εν μέρει, η ομάδα προχώρησε στη δημιουργία ολοκαίνουριων levels, re-design κάθε γνωστού χαρακτήρα, έπεσε δουλειά και ό,τι θα δείτε στην αρχική μορφή του Crash Team Rumble πηγάζει απευθείας από εκεί. Θα στεναχωρηθώ πολύ, λοιπόν, αν και μετά από τα όσα ξέρουμε πως έρχονται δεν αξιοποιηθούν πρωταγωνιστές και στοιχεία που υπήρχαν και πριν το CB4, όπως οι Tiny Tiger, Papu-Papu, Crunch Bandicoot και οι μάσκες του παρελθόντος αντίστοιχα. Δεν θα ήθελα με τίποτα να αποδειχθεί πως το Crash Team Rumble είναι απλά ένα ετοιματζίδικο άρμεγμα των πόρων του τελευταίου παιχνιδιού και τίποτα παραπέρα ή πιο ευφάνταστο από αυτό. Βρίσκω παρηγοριά στο ότι κάθε υπάρχων χαρακτήρας έχει τη μοναδικότητά του, κάθε αρένα έχει τα τερτίπια και τα κόλπα της, μπορώ να καταλάβω πως το παιχνίδι φτιάχτηκε από fans του Crash για τους fans του Crash.

Θα προτιμήσω, όπως καταλάβατε, να ολοκληρώσω σε θετικό κλίμα. Πολλά πράγματα από όσα αγάπησα, παίζοντας Crash Bandicoot από τεσσάρων, τα ξαναβλέπω μπροστά μου. Μολονότι το παιχνίδι διαφέρει αισθητά σαν ιδέα, σαν προσπάθεια, σαν μονίμως εξελίξιμος τίτλος, η ταυτότητα που του πρωτο-έδωσε η Naughty Dog (και στη συνέχεια πείραξαν πολύ) βρίσκεται ακόμα εκεί. Και το παιχνίδι λειτουργεί. Θεού θέλοντος, διαδικτύου επιτρέποντος, μπορούσαμε να παίξουμε καμιά 20-25αριά ματσάκια χωρίς να το καταλάβουμε και δεν το βαρεθήκαμε στιγμή. Ωστόσο, δεν μπορώ να σας πω με αυτοπεποίθηση πως η Toys for Bob δείχνει διατεθειμένη να μας βομβαρδίσει με νέο περιεχόμενο. Το παλιό, το καλό, το ορθόδοξο CTR (Crash Team Racing) στο remaster του έλαβε εξουθενωτικό support από τη Beenox, που είχε συγκινήσει όλη την κοινότητα. Διήρκησε μόλις έναν χρόνο, αλλά κυριολεκτικά το ξεθέωσε και ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Δεν βλέπω σε καμία περίπτωση την ίδια αντιμετώπιση και εκτιμώ πως θα χρειαστεί να παρθούν σοβαρές αποφάσεις και να γίνουν στροφές 180ο μοιρών, αν το Crash Team Rumble ευελπιστεί να παραμείνει καιρό μαζί μας ή να κρατήσει και εμάς τους hardcores.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!