Προπόνησε το ταλέντο σου.

Συνθέτοντας το προσωπικό μου παρανοϊκό “Top-10” των αγαπημένων μου τίτλων του 2022, συνειδητοποίησα πως εκτίμησα το Mario + Rabbids Sparks of Hope πολύ περισσότερο από το διαφαινόμενο και πολύ παραπάνω από games στα οποία – θεωρητικά – είχα αφιερώσει μεγαλύτερο ποσοστό της εμπιστοσύνης μου. Διανύοντας τη μετά-review εποχή, κάθε άλλο παρά ξαφνιάστηκα βλέποντάς το να σηκώνει βραβεία που αναγνώριζαν αφενός την ευστοχία στην υπεράσπιση της υποκατηγορίας του (Best Sim/Strategy στα TGA) και αφετέρου το πόσο άνετα μπορούσε να φαιδρύνει την gaming καθημερινότητά μας (Family GOTY στα DICE Awards). Αναζητούσα καιρό τώρα αφορμή (και χρόνο) για να επιστρέψω στο σουρεάλ crossover του, ξεχνώντας πως φτάσαμε κιόλας στην υποδοχή του πρώτου εκ των τριών προγραμματισμένων DLC’s και κάπως έτσι είδα το Switch μου να με γλυκοκοιτά αραγμένο στο dock-άκι του.

Πρακτικά κοιτώντας το, είναι αδύνατο να συλλαβίσουμε το «Tower of Doooom» δίχως να αναφωνήσουμε ένα εντυπωσιασμένο «ουουου». Η πρώτη αυτή επέκταση του κυρίου παιχνιδιού αφίχθη και αποτελεί ουσιαστικά ένα αυτόνομο mode, απεγκλωβισμένο από τη ροή του προϋπάρχοντος campaign και απαλλαγμένο από την τρισδιάστατη εξερεύνηση από την οποία συναποτελούταν. Αντ’ αυτού, στο Tower of Dooom υπάρχουν μόλις δύο ολιγόλεπτα cutscenes, ένα στην αρχή και ένα στο τέλος μίας «εκστρατείας», με όλο το υπόλοιπο περιεχόμενο να καλύπτεται από τις στρατηγικές μάχες που συναντήσαμε – και αγαπήσαμε δεόντως – στο main game. Μεγάλη διευκόλυνση προς αυτούς που προτιμούσαν αυτή την όψη της διτής του φύσης, εφόσον στο Tower of Doooom δεν θα αναγκαστούν καθόλου να περιηγούνται σε levels και πίστες, ίσα-ίσα που χρειάζονται μονοψήφια δευτερόλεπτα για να μεταβούν από το ένα μαχητικό ταμπλό στο επόμενο.

Εγώ που απολάμβανα αμφότερες τις φιλοδοξίες του, ομολογώ πως μου έλειψε λίγο το υποκατάστατο μπάλωμα του εξαετούς κενού ανάμεσα στο σήμερα και το τελευταίο 3D Mario game – και όχι, δεν μετράω το Bowser’s Fury – όμως αντιλαμβάνομαι πως στόχος του συζητηθέντος DLC είναι να προσφέρει ένα αποσπασμένο κομμάτι παιχνιδιού, που εστιάζει στο combat gameplay και φέρει πιο arcade επιρροές. Αυτή η διαφοροποίηση εξηγείται και σεναριακά, εφόσον το μαγικό κάλεσμα της Madame Bwahstrella (Rabbid-μάντισσα που συναντήσαμε στο base game και σε προηγούμενα installments) φέρνει τέσσερις τυχαίους ήρωες από το ρόστερ του κύριου παιχνιδιού για μία «τελευταία» αποστολή, τη διάσωση του φίλου Spawny, τον οποίο έχουν απαγάγει τα εναπομείναντα minions της Cursa και χρόνος για χάσιμο δεν υφίσταται. Στηριζόμενοι, λοιπόν, στο RNG θα συμβιβαστείτε με τους τέσσερις Heroes που η τεχνητή νοημοσύνη θα επιλέξει για εσάς, κρατώντας τους τρεις στο party και έχοντας τον τελευταίο για καβάζτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα Sparks που ελευθερώσατε στο campaign, εφόσον μόλις μία μισοάδεια χούφτα αυτών είναι διαθέσιμη εξαρχής.

Δεν έχετε να ταξιδέψετε σε πλανήτες, ούτε να αλληλεπιδράσετε με NPC’s, ούτε τίποτα. Αράζετε μονίμως στο τσαντίρι (?) της κουνελο-χαρτορίχτρας και καλείστε να επιλέξετε ποιο portal/challenge θα αναλάβετε. Οι επίσης τυχαίες δοκιμασίες που ξεπροβάλλουν κάθε φορά αναγράφουν από νωρίς τον αριθμό και τους τύπους εχθρών, το χαμηλότερο ή υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας τους, όπως και όλα τα rewards σε περίπτωση διεκπεραίωσής τους. Έτσι απλά, το παιχνίδι στήνει ένα πολύ όμορφο και στρωτό σύστημα ρίσκου-επιβράβευσης, εφόσον από την αρχή του εκάστοτε expedition σας ξεκαθαρίζεται πως για να φτάσετε έστω να βρείτε τον Spawny θα πρέπει να επικρατήσετε σε 10 συνεχόμενα ταμπλό. Το Tower of Dooom έχει roguelike πιτσιλιές πάνω στην tactical RPG ζωγραφιά του, απαιτώντας από τον παίκτη να σκέφτεται όσο μακρύτερα γίνεται στα συνεχόμενα challenges, στα κέρδη αυτών και στη διαχείριση του party. Θα το ήθελα να είναι λίγο πιο τιμωρητικό στην ιδέα της ήττας, εφόσον αυτή δεν θα εμφανίσει game over screen, αλλά δίνει κάθε ευκαιρία στον παίκτη να ξαναδοκιμάσει.

MARIO + RABBIDS = LOVE 4 EVER

Παρ’ ότι το content εντός του Tower of Doooom είναι μόνο μία σειρά από μάχες, η ευχαρίστηση που αυτές προσφέρουν δεν έχει εικόνα ίσιου καρδιογραφήματος. Αυτό επιτυγχάνεται χάρις στο ότι κάθε δοκιμασία θα φιλοξενηθεί και σε διαφορετική (τυχαία ξανά) πλατφόρμα, με διαφορετικό στόχο (Defeat Enemies, Reach the Area, κλπ) και με ανακατεμένα enemy units. Από τη στιγμή που απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να αποφύγουν τις βόλτες ή σε όσους θέλουν μία on-the-go διαδρομή προς το υπέροχο turn-based gameplay του δεν χρειάζεται και κάτι άλλο, εφόσον η ροή αυτού διακόπτεται μονάχα από τις επιστροφές στο hub και από την προετοιμασία του εκλεκτού team για το επόμενο challenge. Από κει και πέρα, όλα όσα μας διασκέδασαν σε αυτό το 50% του Mario + Rabbids Sparks of Hope, είναι παρόντα και αποκτώνται πίσω γρήγορα. Δεν θα λέγαμε όχι σε κανένα νέο enemy type, αν με ρωτάτε, αλλά η αφιλτράριστη μίξη των όσων αντιμετωπίσαμε στο campaign είχε και αυτή τη χάρη της.

Το Tower of Dooom μπορείτε – και θέλει – να το χορταίνετε ξανά και ξανά. Πειραματιστείτε, παίξτε το με κάθε τυχαία δοσμένη τετράδα, πάτε για το κάτι παραπάνω και θα ανταμειφθείτε αναλόγως. Μόλις το ολοκληρώσετε μία φορά θα ξεκλειδώσετε και το premium mode, μία εσωτερική επιλογή μέσα στην εσωτερική επιλογή, που αυξάνει όσο να ‘ναι την πρόκληση. Το συγκεκριμένο DLC αποτελεί αδιάκοπη δίοδο προς το πιο αξιέπαινο κομμάτι του Mario + Rabbids Sparks of Hope. Μέχρι να κυκλοφορήσουν και τα έτερα expansions, μέχρι τα Rabbids να ξανασυναντηθούν με τον Rayman, μπορώ να ευχηθώ στις ομάδες της Ubisoft σε Μιλάνο και Παρίσι να τριτώσουν τις επιτυχίες με νίκη στην υποψηφιότητά τους στα επερχόμενα BAFTA Games Awards, γιατί το παρόν DLC μου υπενθύμισε πόσο το αξίζει.

Υστερόγραφο για εσάς και μόνο, την ημέρα που κατέφθασε το Tower of Doooom συνοδεύτηκε και από ένα δωρεάν demo στο Nintendo eShop, οπότε αξιοποιήστε το δωρεάν trial προς όφελός σας και θα με θυμηθείτε.

Ευχαριστούμε τις CD Media και Ubisoft για την παροχή του review copy!