Επιστροφή.. στη νοσταλγία!

Σαν πρωταπριλιάτικο αστείο φάνηκε η αποκάλυψη του Return to Monkey Island στην… 1η του περασμένου Απρίλη. Σύσσωμη η gaming βιομηχανία σταύρωσε τα δάχτυλά της, ελπίζοντας να αποδειχθεί γεγονός και όχι ένα κακόγουστο αστείο του Ron Gilbert, ο οποίος μας έταξε την επιστροφή των θρυλικών τίτλων της LucasArts που έλαμψαν στα ‘90s. Σε μένα η σειρά συστήθηκε λίγο αργότερα, κάτι που οφείλεται κυρίως στο ότι ήμουν βρέφος μέχρι και την αλλαγή της χιλιετίας, αλλά δεν μπόρεσα να μην παρασυρθώ αργότερα από τη στόμα-σε-στόμα διάδοση του ιδεώδους που τα θέλει να διατηρούν θρυλικό status. Παίζοντας όλα τα games της σειράς και τα remakes αυτών γύρω στην ηλικία των 11-12 δεν δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ -και κατά συνέπεια να υιοθετήσω- και εγώ αυτή την ιδέα, πως τα πρώτα Monkey Island είναι ό,τι καλύτερο μας χάρισε αυτό το genre, ξεπερνώντας ακόμα και αγαπημένα μου, παρόμοια games όπως τα Grim Fandango και Day of the Tentacle.

Έχοντας συγκεντρώσει τα διπλάσια ηλικιακά levels από τότε και έχοντας ολοκληρώσει τα 10πλάσια games σε αριθμό από το στάδιο της προ-εφηβείας μου δεν σας κρύβω πως η περιέργειά μου συνοδευόταν από άγχος για το αν το Return to Monkey Island θα μπορούσε -εκτός του νησιού- να με επιστρέψει και στα συναισθήματα του τότε. Γιατί όποιος έχει παίξει Monkey Island πιθανότατα γνωρίζει και συμμερίζεται πως μεγάλο κομμάτι της μαγείας του πηγάζει από τις παιδικές αναμνήσεις που κατάφερε να μας χαρίσει. Δεν ανησύχησα στιγμή για την αισθητική του μετάβαση ή το ποσοστό σύνδεσης με τους προϋπάρχοντες τίτλους. Ήθελα απλώς να αισθανθώ όπως παλιά, όταν κάθε κλικ ήταν μία χιουμοριστική έκπληξη στην πολύ μικρότερων δυνατοτήτων οθόνη του τότε υπολογιστή μου. Βλέποντάς το σφαιρικά, το Return to Monkey Island αποδείχθηκε ικανότατο στην αποστολή του να με επιστρέψει σε εκείνη την αγνή εποχή, κάνοντας όμως μερικές παύσεις κατά την εκτύλιξη του παραμυθιού του.

WELCOME BACK MY GUY(BRUSH)

Μεταξύ μας τώρα, υπάρχει κάποιος long-time fan που δεν χαμογέλασε αμόλυντα αντικρίζοντας ξανά τον Guybrush Threepwood; Προσωπικά, όσο παραλλαγμένο και αν είναι το trim του στο νέο παιχνίδι, ένιωσα ένα κύμα νοσταλγίας να διαπερνά όλο μου το είναι και μία γεύση από corn-flakes να καλύπτει τα χείλη μου το ίδιο δευτερόλεπτο που ξανασυναντηθήκαμε. Ο βασικός του πρωταγωνιστής είναι ο κύριος υπαίτιος πίσω από την επιτυχία αυτού του sequel στην προσπάθειά του να βγάλει από την σκονισμένη ντουλάπα το ύφος των δύο πρώτων games. Ένα ύφος γεμάτο αστεϊσμούς και διάθεση για ένα ακόμη κυνήγι θησαυρού ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ενός μυστικού. Αν έπρεπε να εξηγήσω τον ”σκοπό” αυτής της κυκλοφορίας θα την απέδιδα στη δημιουργία ενός συγκινητικού επιλόγου για μία όμορφη σειρά περιπετειών. Είναι ξεκάθαρο πως το Return to Monkey Island επαναφέρει τον Guybrush ώστε αυτός να μπερδευτεί για τελευταία (;) φορά σε νέες, κωμικές καταστάσεις προς τη δική μας ψυχαγωγία, υπενθυμίζοντάς μας πως οφείλουμε τεράστια μερίδα της αγάπης μας για το franchise στο πόσο αδέξιος είναι.

Δίχως τρομακτικές παραλλαγές ή διαφορετικά από τα συνηθισμένα εμπόδια στη νέα του επιδρομή προς το Monkey Island, ο ξανθομάλλης πειρατής της καρδιάς μας θα πέσει πάνω σε γνώριμους χαρακτήρες από τα προηγούμενα games, όπως στην λατρεμένη του Elaine ή στη νέμεσίς του, τον απέθαντο LeChuck. Όλα όσα γνωρίζαμε για αυτούς τους NPCs ή όσα τους διέκριναν στα προηγούμενα installments είναι παρόντα, αλλά ομολογώ πως υπήρξαν σημεία που ένιωσα πως το νόημα της ύπαρξής τους έχει μπει στο στάδιο της παρακμής. Μολονότι λύγισα από γέλωτα σε πολλές τοποθετήσεις τους, με άφησαν στο τέλος με ένα ερωτηματικό, γύρω από το αν είχαν να δώσουν κάτι καινούριο στην όλη πλοκή. Μην παρεξηγηθώ, η εξέλιξη της ιστορίας στο Return to Monkey Island είναι όσο ξεκαρδιστική περίμενα να είναι, απλά δεν ρισκάρει να “ξεφύγει” έστω λίγο από την παραχρησιμοποιημένη τροπή της.

ΠΟΛΛΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΦΡΑΝΤΖΑ

Κοινώς, είδα για ακόμα μία φορά τον Guybrush να στερείται κάθε σοβαρότητας, να κουβαλά μηδενική ποσότητα από τακτ και να αποτυγχάνει στο να είναι έστω και λίγο φοβιστικός για τα πρότυπα ενός πειρατή. Αυτό όμως λάτρευα τότε, αυτό λάτρεψα και τώρα. Αυτή τη δυσθεώρητη ανοησία που τον χαρακτηρίζει και τις καταστάσεις στις οποίες τον φέρνει. Αυτό το προφίλ είναι που δίνει αξία σε κάθε διάλογο του Return to Monkey Island. Θα συνιστούσα να αξιοποιήσετε κάθε επιλογή στις συνομιλίες σας και να ελέγξετε κάθε σοκάκι ή ναυάγιο και σας διαβεβαιώ πως θα ανταμειφθείτε με λίγες ακόμη απολαυστικές γραμμές ομιλίας, που από τη μία εξυπηρετούν την πρόοδό σας στο παιχνίδι και από την άλλη δίνουν βάθος ή και σατιρίζουν γεγονότα του πραγματικού κόσμου. Θα μπορούσα να παρακολουθώ τους επικούς διαλόγους που ξεπετάγονται για εκατοντάδες ώρες, οπότε με θλίβει που παρότι εξάντλησα κάθε πιθανή επικοινωνιακή διακλάδωση ολοκλήρωσα το παιχνίδι μόλις σε 14-15 ώρες.

Το essence παραμένει. Όλα τα dialogue prompts περιλαμβάνουν πειρατικές ομιλίες και αναπόφευκτα καταργούν κάθε γραμματική ή σύνταξη όταν είναι αναγκαίο. Σε κάποια φάση το ρεσιτάλ καυστικής γραφής των Ron Gilbert και Dave Grossman επιταχύνει απότομα, στερώντας μας χρόνο για εξερεύνηση από το σημείο στο οποίο αποκτάμε χάρτη και ύστερα. Τότε είναι που -θεωρητικά- θα έπρεπε να ξαμοληθούμε στα γύρω νησιά και να πάρουμε τον χρόνο μας για να “χτίσουμε” το σενάριο της επιστροφής, αλλά αυτό συμβαίνει κατά το ήμισυ ή τουλάχιστον δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί με τον επιθυμητό ρυθμό. Γιατί είναι σημαντικό αυτό; Κυρίως λόγω της κατηγορίας στην οποία ανήκει το παιχνίδι, η οποία δεν διστάζει να μας οδηγήσει στο back-tracking, ίσα-ίσα που στηρίζεται σε αυτό. Ενώ ενθουσιάστηκα στην όψη των περισσότερων επιλογών εκτός του Melee Island, απογοητεύτηκα ελαφρώς από το πόσο πολύ ή γρήγορα έπρεπε να ξεπετάξω τις γύρω τοποθεσίες για να επιστρέψω σε αυτό.

RETURN TO MONKEY ISLAND WINDOWS XP

Καλά όλα αυτά, αλλά με το παραπάνω επιχείρημα παρατήρησα πως τόση ώρα σας παραθέτω τη γνώμη μου για το Return to Monkey Island λες και γνωρίζετε όλοι περί τίνος πρόκειται, ενώ είμαι βέβαιος πως η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών δεν έχει παίξει όλα ή ίσως κανένα από τα προηγούμενα games. Το τελευταίο ενδεχόμενο δεν θα μου προκαλούσε καθόλου εντύπωση, εφόσον φίλοι και συνεργάτες με κοιτούσαν με άνευ προηγουμένου απορία να πανηγυρίζω στο reveal του παιχνιδιού, αφού εκεί που εγώ έβλεπα την επιστροφή των νεαρών μου gaming απολαύσεων εκείνοι έβλεπαν ένα μάτσο υπερκινητικές καρικατούρες. Έστω και καθυστερημένα σε αυτό το κείμενο, ας εξηγήσουμε τα όσα καθιστούν ιδιαίτερο το Monkey Island franchise ξεκινώντας με την κατάταξή του στο point-and-click genre. Ούτε 3D χοροπηδήματα, ούτε όπλα, ούτε ανοιχτοί κόσμοι. Στο Return to Monkey Island, όπως και στους προγόνους του, υπάρχουν μόνο clicks, διάλογοι και cinematics πολύ χαμηλών απαιτήσεων. Παρ ‘ότι στερούνται όλα τα δομικά στοιχεία των AAA θαυμάτων, είναι το ίδιο εξαιρετικά.

Ο παρών τίτλος διατηρεί αυτό το είδος gameplay και στηρίζει πάνω του την ανακάλυψη των τεχνασμάτων του. Ελέγχοντας τον Guybrush θα πρέπει να κλικάρετε στην οθόνη σας για κάθε κίνησή του, όπως και για την αλληλεπίδραση με τα αντικείμενα ή τους χαρακτήρες της εκάστοτε τοποθεσίας. Η μαεστρία του Ron Gilbert και των συνεργατών του στο τμήμα του game design αποδεικνύεται από το γεγονός το ότι κάθε interactable στοιχείο έχει σκοπό και αξία, είτε για να προχωρήσετε παρακάτω, είτε για την ενίσχυση του context. Αν αποφύγετε τους βοηθητικούς μηχανισμούς (τους οποίους θα σχολιάσω σύντομα) και βασιστείτε καθαρά στην αντίληψή σας για την επίλυση των puzzles θα καταλάβετε πόση παρατηρητικότητα οφείλετε να έχετε και πόσο συνδυαστικά πρέπει να σκέφτεστε κάθε φορά που προσθέτετε ένα νέο εργαλείο στο inventory σας ή μία νέα πληροφορία στα υπόψιν σας. Οι επιλύσεις των “γρίφων” του παιχνιδιού είναι ευφάνταστες ακόμα και αν η λογική από πίσω τους είναι κατά κάποιον τρόπο παιδιάστικη.

CLICK TO WIN

Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι story εξελίξεις με οδήγησαν να πω «Ωωωωω, εκεί χρειαζόταν» κάθε φορά που το παιχνίδι έδινε λόγο ύπαρξης σε κάτι που είδε ή έπιασε ο Guybrush. Επειδή όμως υπάρχουν σίγουρα πολλοί που θα τους ξενίσει η point-and-click περιπλάνηση και οι όποιες απαιτήσεις αυτής, υπάρχει ένα “book of hints” που προσφέρει άφθονη καθοδήγηση κάθε φορά που τα βρίσκετε σκούρα. Αν και θεωρώ απαγορευτική τη χρήση του για ευνόητους λόγους, ίσως είναι αυτό που θα στρώσει ένα μαξιλαράκι ασφαλείας στους νέους παίκτες που ενδεχομένως κομπλάρουν στο ξένο, για αυτούς, σύστημα προόδου. Ξανά, σας συμβουλεύω να μην το χρησιμοποιήσετε, εφόσον τεράστιο μέρος της ικανοποίησης που προσφέρει το Return to Monkey Island κρύβεται στις προσωπικές διαπιστώσεις στις οποίες θα προβείτε και στην αυθόρμητη, γελοία αν θέλετε, ροή του. Οι παλιοί, καταλαβαίνω πως συμφωνείτε μαζί μου, αλλά μην ενοχληθείτε από αυτή την προσθήκη, εφόσον υπάρχει εξαρχής το hard mode για εσάς, αν κοτάτε.

Μιας και αναφέρθηκα στους όμοιούς μου, τους OGs, κράξτε με όσο θέλετε αλλά βρίσκω αρκετή γοητεία στο νέο art style. Πέσατε να τον φάτε τον Rex Crowle ωρέ κακοπροαίρετοι διάβολοι και οκ, δεκτό το να προτιμάτε την παλαιά αισθητική. Επειδή όμως στο review υπογράφω με το όνομά μου, θα υπερασπίζομαι all-day το ότι αυτό είναι το οπτικό στυλ που ταιριάζει περισσότερο στα Monkey Island games. Παρότι η διαφορά είναι εμφανής δεν ταλαιπωρήθηκα στιγμή νιώθοντας πως «αυτό που βλέπω δεν είναι Monkey Island». Τουναντίον, ήμουν απορροφημένος στα όσα μου έλεγε ή μου έδειχνε το παιχνίδι, σαν να χρησιμοποιούταν το ίδιο οπτικό υπόβαθρο. Γιατί τα Monkey Island διακρίθηκαν για το χιούμορ και την περιπετειώδη νοσταλγία τους, όχι για τις λιγότερο ή περισσότερο καρτουνένιες φιγούρες τους. Θεωρώ πως για ένα παιχνίδι αυτού του τόνου και αυτής της δομής, όπου η πληροφορία της οθόνης είναι το Α και το Ω της ανάπτυξής του, έγινε φανταστική δουλειά στον οπτικό τομέα.

Προφανώς και τα animations πήγαν λίγο πίσω χάρις σε αυτή την επιλογή, αλλά δεν παύουν να είναι καλαίσθητα καλλιτεχνικά. Τι να κάνουμε, είναι ένα κομμάτι των παλαιότερων games που δεν είχα θέμα να πειραχτεί, κάτι που δεν ίσχυε για παράδειγμα στην περίπτωση των voice-overs. Εκεί, δεν ήθελα καν να φανταστώ το ενδεχόμενο αντικατάστασης ορισμένων φωνών που “χάραξαν” τα παιδικά μου χρόνια και φυσικά χαίρομαι που δεν είχαμε πολλές απώλειες. Κάθε ατάκα που ξεστόμιζε ο Dominic Armato άνοιγε διαφορετική δίοδο αναμνήσεων για εμένα, όμως υπήρξαν αρκετά μέλη του cast που ανταποκρίθηκαν των προσδοκιών. Unpopular opinion, αλλά πιστεύω πως το Return to Monkey Island είχε προοπτικές να λάμψει ακόμα και αν επιστρέφαμε στις παλαιολιθικές text-only περιόδους του gaming. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θεωρώ το Return to Monkey Island ικανό να διασκεδάσει κάθε λάτρη της σειράς, όσο και άτομα που θα μπουν για πρώτη φορά στα παπούτσια του Guybrush.

Ολοκληρώνοντας το Return to Monkey Island ένιωσα να βρίσκομαι σε μία ευχάριστη αλλά περίεργη κατάσταση. Ήταν κάτι πολύ συγκινητικά οικείο, όμως υπήρξαν πολλά σημεία που αναρωτήθηκα αν χαμογέλασα εξαιτίας των όσων σημαίνει για μένα η σειρά και των ωρών που περάσαμε μαζί ή αν ήταν όντως τόσο καλοδουλεμένο. Για την ποιότητα του δεν έχω αμφιβολία, μπορώ όμως να αμφισβητήσω το πόσο μαγικό θα φανεί σε κάποιον με κενότερο background ή με απειρία απέναντι στα point-and-click adventures. Ξανά όμως, επειδή μιλάμε για τη δική μου εμπειρία, εγώ παρακολούθησα την ιστορία του Return to Monkey Island με το δέος που άκουγε την ιστορία του πατέρα του ο μικρός Boybrush. Δεν είναι το επαναστατικό sequel ή κάποια αναβίωση της σειράς. Είναι μία κατακλείδα σε ένα καταπληκτικό παραμύθι πολλών κεφαλαίων των παιδικών μας χρόνων. Ένιωσα πως ο Gilbert μας αποχαιρετά και μας κλείνει το μάτι ταυτόχρονα, περισσότερο από όλα όμως: ένιωσα πάλι παιδί.

Many thanks to Devolver Digital and Cosmocover PR for providing us with the review copy!