Ένα σφουγγάρι χαμένο στο multiverse της αφέλειας.

Οι συστάσεις για τον Μπομπ Σφουγγαράκη ή στα εγγλέζικα SpongeΒob SquarePants είναι περιττές αφού, λίγο ή πολύ, σε οποιαδήποτε γενιά και αν ανήκετε, όλο και κάπως θα έχετε ασχοληθεί μαζί του, είτε μέσω της τηλεοπτικής σειράς είτε από τους παλιούς ιστορικούς τίτλους εκείνης της εποχής του PS2. Προσωπικά, θυμάμαι να δαπανάω άπειρες ώρες παίρνοντας μαζί μου το - τσιπαρισμένο μου - PS2 σε οποιεσδήποτε καλοκαιρινές διακοπές και ενώ όλοι ήθελαν να πηγαίνουν στις παραλίες και τις πισίνες, εγώ ήθελα να μένω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου παίζοντας Nicktoons: Battle for Volcano Island και το SpongeBob SquarePants: Creature from the Krusty Krab. Ναι, η INFP προσωπικότητα μου φαινόταν από τότε. Μολονότι δεν έχω το ίδιο ενδιαφέρον πλέον για τον Bob ή για τους χαρακτήρες της Nickelodeon for that matter, το αίσθημα της νοσταλγίας μου «χτύπησε» την πόρτα με το Cosmic Shake.

BOTTOMFUL STORY

Όπως γίνεται και τις περισσότερες φορές, η όλη ιστορία εξελίσσεται γύρω από μια κλασσική χαζομάρα του αχτύπητου διδύμου, Πάτρικ – Σφουγγαράκη, με μία απλή μέρα στον Βυθό του Μπικίνι να μετατρέπεται σε ένα αποκαλυπτικό σενάριο. Πως ξεκινάει αυτό; Φυσικά και με τα δάκρυα μιας γοργόνας που εκπληρώνουν ευχές. Ο Πάτρικ μετατρέπεται στο μπαλόνι που τόσο πολύ ήθελε και ο Βυθός του Μπικίνι γεμίζει με δια-γαλαξιακές πύλες ή Wishworlds αν θέλετε, σπέρνοντας το κακό χαμό και απειλώντας την ίδια του την ύπαρξη, μιας και όλοι μας οι φίλοι - μαζί και τα σπίτια τους - έχουν χαθεί στο φάσμα του χωροχρόνου. «Το φίδι από τη τρύπα» μας ζητά να βγάλουμε η shady μάγισσα Madame Kassandra, στέλνοντάς μας σε αποστολές στους κόσμους που έχουν δημιουργηθεί για να σώσουμε τους αγαπημένους μας, μαζεύοντας ταυτόχρονα και ποσότητες Jelly για να της επιστρέψουμε. Εννοείται πως τα πράγματα δεν ήταν όπως μας τα είχε παρουσιάσει, κάνοντας το ταξίδι και τη διάσωση του Bikini Bottom ακόμα πιο δύσκολη.

Πιθανό το concept του campaign να σας τράβηξε τη προσοχή, όπως και εμένα εξάλλου, σε βαθύτερη ανάλυση όμως, δεν είναι και κάτι διαφορετικό από μια goofy, Μπομπ Σφουγγαράκης ιστορία που έχουμε ξαναδεί ανά τα χρόνια και τα πολλαπλά games όλων των ειδών. Προφανώς και δεν αναλύω το Ragnarök ή το Witcher III, όμως προσπαθώ να βρω τα οποιαδήποτε θετικά μπορεί να έχει αυτή, γιατί - πάνω από όλα - είναι single-player, μη έχοντας τη δυνατότητα κάποιου online play ώστε να καλυφθούν τα κακώς κείμενά του. Η επαναληψιμότητά του δυστυχώς χαντακώνει μία πολύ ωραία αρχική ιδέα που δεν θα μπορούσε να διαπρέψει σε έναν τίτλο σαν αυτό.

Η ΚΑΒΟΥΡΟΠΙΤΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ

Όταν μιλάμε για platforming τίτλους το δείγμα ανάλυσης είναι τόσο ευρύ που οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, τόσο με τίτλους του ίδιου franchise όσο και με αντίστοιχους από άλλους δημιουργούς. Τις καλύτερες ώρες μου στα παιδικά μου χρόνια τις πέρναγα συνεχώς με τέτοιου είδους παιχνίδια γιατί ήταν σύντομα και λάμβανα απίστευτη ικανοποίηση ολοκληρώνοντας τα levels. Το ζήτημα όμως είναι πως 20 χρόνια μετά το SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom φαίνεται πως η φόρμουλα έχει παραμείνει ίδια σαν να είναι η συνταγή του καβουροπάτι, μη ακολουθούμενη από την ίδια επιτυχία.

Όποιος από εσάς έχει ασχοληθεί με οποιουδήποτε είδους πλατφόρμα μπορεί να κατανοήσει πως δεν γίνεται να είναι όλα Ratchet and Clank: Rift Apart και Hollow Knight μιας κι ακόμη και αυτά έχουν μια (μικρή) επανάληψη. Στο Cosmic Shake όμως δεν μπορώ να σας πω μια στιγμή που δεν βαρέθηκα. Δυστυχώς το originality στο gameplay είναι απών και είναι τόσο μα τόσο επαναλαμβανόμενο που και οι πιο try-hard fans του δεν θα ικανοποιηθούν. Ενώ εκτίμησα την ύπαρξη των διαφορετικών όπλων ή το gliding με την πίτσα, δεν σε «αναγκάζουν» να τα χρησιμοποιήσεις αρκετά ώστε να ικανοποιηθείς. Πέρα δηλαδή από τα boss fights, μπορείς να παλέψεις όλους τους εχθρούς με το basic attack της απόχης. Το main lobby του παιχνιδιού μάλιστα είναι ο Βυθός του Μπικίνι που σιγά-σιγά τον χτίζουμε και έχει μια ημι-ανοιχτού κόσμου προσέγγιση κάτι που με παραξένευσε αρκετά. Ο μόνος λόγος που θα χρειαστεί να ασχοληθείτε με τα τριγύρω είναι καθαρά και μόνο για τα collectibles, τα οποία απαιτούν ένα αχρείαστο grind μιας και πολλά από αυτά είναι κλειδωμένα πίσω από abilities που αποκτούνται με το τέλος του παιχνιδιού. Υπάρχουν και μερικά mini-games όπως να φτιάχνεις Krabby Patties για μερικές αντζούγιες αλλά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Συμπληρωματικά, όταν το παιχνίδι έχει τόσο λίγα side quests που και αυτά αφορούν κυρίως αντικείμενα να συγκεντρώσεις από τα διάφορα levels, the whole thing smells fishy.

NEXT-GEN PROTOCOL NOT FOUND

Αν και δεν με πολύ ενόχλησε γιατί δεν περίμενα κάποια γραφική υπεροχή από ένα παιχνίδι που προορίζεται κυρίως για μικρές ηλικίες, η αποχή κυκλοφορίας μιας έκδοσης για τη νέα γενιά ήταν λίγο sus και παίζοντας, κατάλαβα το γιατί. Νομίζω και η ίδια η THQ Nordic ήξερε πως δεν έχει να περιμένει πολλά από τον τίτλο και για αυτό δεν δαπάνησε πόρους για μια αμιγώς next-gen κυκλοφορία. Δεν θα βελτίωναν ούτε τα 4Κ γραφικά, ούτε το haptic feedback ένα παιχνίδι που είναι άψυχο και κάνει απλά τα βασικά και ακόμα και έτσι είναι αμφιλεγόμενο. Ό,τι σώνεται, σώνεται λόγω νοσταλγίας και των μικρών traits, όπως η παρουσία του original cast στις φωνές των χαρακτήρων και οι διάφορες αναπαραστάσεις σκηνών από την σειρά. Τουλάχιστον στο Switch OLED μου έβλεπα πολύ όμορφα χρώματα -σκηνικά και με ιδιαίτερη ικανοποίηση που δεν αντιμετώπισα κάποιο σημαντικό bug ή πρόβλημα, πέρα από κάποια σημεία over-loading και διακοπές στον ήχο.

AIGHT, IMMA HEAD OUT

Αν σταθώ μονάχα στο κομμάτι της νοσταλγίας και του fan service, το SpongeΒob SquarePants: The Cosmic Shake παίρνει πολύ καλό βαθμό όπως και οι πρόγονοί του, διότι γνωρίζουν με ποιον τρόπο να παραδώσουν αυτό καθαυτό. Από την άλλη όμως, η εξέλιξη είναι πολύ σημαντική και εγώ δεν είδα σε κανένα σημείο κάτι που θα ξεχωρίσει αυτό το platformer από κάποιο άλλο που δεν έχει το brand του Μπομπ. Φυσικά και το κοινό στο οποίο αποσκοπεί είναι – κυρίως - μικρότερης ηλικίας αλλά even so, δώστε σε ένα 10χρονο να παίξει Super Mario Odyssey και δώστε του και αυτό. Θα πάρετε πολύ άμεσα την απάντηση σας. Η ποσότητα στο συγκεκριμένο genre είναι πολυπληθής και αν δεν μπορέσεις να ξεχωρίσεις, τότε απλά θα χαθείς στο κουτί του χρόνου. Βάζοντάς το και δίπλα δίπλα από το remaster του SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom κρίνεται κατώτερο των περιστάσεων στην σύγκριση με τον ίδιο του τον εαυτό. Τελικά SpongeBob δεν είσαι ο υπάλληλος του μήνα...

Many thanks to THQ Nordic for providing us with the review copy!