The path of the righteous…

Θα μπορούσα να σας γράφω και να σας μιλάω με τις ώρες για το franchise του The Last of Us. Για το remake του πρώτου παιχνιδιού τα έχει γράψει εξαιρετικά ο Γιάννης στο σχετικό review του πέρσι. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το Part II, ή καλύτερα για τη Remastered έκδοση του Part II. Θα προσπαθήσω -αλλά δεν υπόσχομαι- να μην σας κουράσω πολύ και να μείνω στα βασικά και νέα χαρακτηριστικά που προσφέρει αυτή η έκδοση. Τουτέστιν, για τη μετάβαση του παιχνιδιού στη νέα γενιά, το roguelike survival mode με τίτλο No Return, αλλά και την πανέμορφη έκπληξη που επιφυλάσσει η Naughty Dog με τα Lost Levels. Buckle up people!

THE CYCLE OF REMASTERS

Κατά την προσωπική και ταπεινή μου άποψη, το The Last of Us Part II αποτελεί το καλύτερο sequel που θα μπορούσε να φτιάξει η Naughty Dog και ένα από τα καλύτερα που φτιάχτηκαν ποτέ. Ο λόγος; Πολύ απλά γιατί ενώ θα μπορούσε να επαναπαυθεί και να μας προσφέρει μία καλοφτιαγμένη αλλά κλασσική συνέχεια στην ιστορία των Joel και Ellie, αποφάσισε να τα δώσει όλα και να δημιουργήσει κάτι που δεν θα περίμενε ποτέ κανείς. Κάτι που either you love it or you hate it. Το God of War Ragnarök και το Spider-Man 2 ήταν αμφότερα εξαιρετικά και τα ευχαριστήθηκα πλήρως. Από άποψη ιστορίας όμως δεν μου προσέφεραν κάτι το μη αναμενόμενο. Για την ακρίβεια, ούτε και το Part II εφηύρε ξανά τον τροχό όσον αφορά πλοκή και εξέλιξη χαρακτήρων. Εκεί όμως που παίρνει παραπάνω από άριστα είναι η εκτέλεση και παρουσίαση της ιστορίας, η οποία δεν σταματούσε να με τραβά μέσα στη ψυχοσύνθεση και τις συνέπειες που μπορεί να έχει η βία και η εκδίκηση σε έναν άνθρωπο. Θεματικές οι οποίες δεν αποτελούν κάτι νέο στον καλλιτεχνικό περιβάλλον, αλλά η ND κατάφερε να τις μετουσιώσει εξαιρετικά στο χώρο του gaming, παρουσιάζοντας μας μία brutal και βαθιά συναισθηματική ιστορία.

Αλλάζει κάτι σε αυτό η Remastered έκδοση; Ως επί τω πλείστων όχι. Οι fans του παιχνιδιού θα μπορέσουν να ξαναζήσουν την ιστορία της Ellie στην καλύτερη δυνατή εκδοχή της, η οποία όμως δεν απέχει και πολύ από την εξαιρετική κατάσταση που ήδη βρισκόταν. Το haptic feedback είναι μία ευπρόσδεκτη προσθήκη, το speedrun mode δεν νομίζω να ήταν ο διακαής πόθος πολλών ανθρώπων, τα γραφικά έλαβαν ένα ελαφρύ ρετουσάρισμα, κυρίως στις μακρινές αποστάσεις των τοπίων, ενώ η είσοδος του Voice Vibration στο Dualsense, αποτελεί μία εξαιρετική προσθήκη, που απλώς όμως ανεβάζει ένα σκαλοπατάκι το όλο experience. Αν το remaster είχε γίνει μόνο για αυτά τα χαρακτηριστικά, θα ήμουν ο πρώτος που θα σας έλεγε πως δεν αξίζει να επενδύσετε τα έξτρα 10 ευρώ για την αναβάθμιση. Μόλις 3.5 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του το παιχνίδι τρέχει εξαιρετικά στο PlayStation 5. Όμως, για καλή μας τύχη, η Naughty Dog δεν στόχευε σε κάποιο cash grab, αλλά στην προσθήκη περισσότερου ουσιαστικού content.

POINT OF NO RETURN

Το μεγάλο νέο feature του παιχνιδιού αποτελεί το No Return. Ένα roguelike survival mode, όπου οι παίκτες, αφού επιλέξουν έναν από τους 10 γνωστούς χαρακτήρες της ιστορίας, καλούνται να φέρουν εις πέρας μία σειρά από randomized δοκιμασίες σε γνωστές τοποθεσίες του παιχνιδιού ώσπου να φτάσουν στο final boss του run. Διαφορετικά επέρχεται permadeath και πρέπει να ξαναρχίσουμε ένα νέο run. Οι χάρτες, οι εχθροί, το είδος των δοκιμασιών και τα mods που εμπεριέχονται σε αυτές προσφέρουν μία ωραία ποικιλία, ενώ αποτελούν στοιχεία γνωστά -ως επί τω πλείστων- από την αρχή του κάθε run, δίνοντας μας τη δυνατότητα να χτίσουμε την καλύτερη δυνατή στρατηγική προς την πορεία μας για το final boss. Επιπρόσθετα, οι παίκτες μπορούν είτε να αφήσουν το παιχνίδι να φτιάξει εξ ολοκλήρου το run ή να δημιουργήσουν το δικό τους, αφήνοντας ή βγάζοντας mods και challenges. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον δείχνει και το Daily Run, το μόνο online στοιχείο του No Return, όπου οι παίκτες όλου του κόσμο έχουν μία ευκαιρία μέσα στη μέρα για να φέρουν εις πέρας ένα μοναδικό κάθε φορά run και να συγκριθούν για το αποτέλεσμα τους (πόντοι, χρόνος ολοκλήρωσης κλπ.).

Τόσο οι ιδέες πίσω από το No Return όσο και η υλοποίηση τους είναι αρκετά καλές και ενδιαφέρουσες, με το gameplay να προσφέρει έναν ωραίο συνδυασμό stealth και all-out attack, με την «κλάση» του εκάστοτε χαρακτήρα να παίζει καθοριστικό ρόλο. Παράλληλα, τα rewards και η έλλειψη αυτών ανάλογα το run είναι τόσα όσα χρειάζονται για να κρατούν τους παίκτες σε μία διαρκή εγρήγορση για το τι μπορούν να ξοδέψουν και τι όχι σε κάθε δοκιμασία. Ένα μικρό παράπονο που έχω είναι πως κάποιοι χάρτες δεν αρμόζουν σε όλους τους χαρακτήρες και με όλες τις κατηγορίες των δοκιμασιών, όμως η μικρή σχετικά διάρκεια του κάθε challenge λειτουργεί θετικά στο να ξαναμπούμε γρήγορα σε ένα νέο run.

Ένα μεγαλύτερο όμως παράπονο που έχω είναι η ύπαρξη των βαθμών δυσκολίας του story που κάνουν την εμφάνιση τους κι εδώ. Σίγουρα μετά το Normal (Moderate) φαίνονται οι πραγματικοί post-apocalyptic survivors και οι ικανότητες του A.I., ενώ οι χαμηλότερες βαθμίδες δίνουν τη δυνατότητα σε μεγαλύτερο μέρος του κοινού να παίξει το παιχνίδι. Όμως, θεωρώ πως με τις βαθμίδες δυσκολίας χάνεται ολίγον τι από το νόημα του roguelike, το οποίο έχει σκοπό να προσφέρει μία τυχαία εμπειρία προσαρμοσμένη στις ικανότητες και τη στρατηγική του παίκτη. Θεωρώ πως θα συνέβαλε ακόμα περισσότερο στο experience, αν αγνοούσα το πως θα συμπεριφέρονταν οι εχθροί μου και το ποιο θα ήταν το πλήθος των resources του χάρτη, κάτι που μπορώ να το προσαρμόσω μέσα από την custom δυσκολία, αλλά που θα ήθελα να μου προσφέρεται αυτόματα.

Τέλος, ένα θεματάκι που συνάντησα - προς έκπληξη μου - ήταν η λειτουργία του Fidelity Mode στο No Return. Η εν λόγω επιλογή προσφέρει 4Κ ανάλυση στοχεύοντας στα 30 fps και λειτουργεί στην εντέλεια στο story mode. Όμως το ίδιο δεν ισχύει και στο No Return, όπου αν και η ποιότητα της εικόνας παραμένει το ίδιο αψεγάδιαστη, φαίνεται να υπάρχει μία μικρή πτώση στα fps η οποία κάνει ακόμα μεγαλύτερη τη διαφορά με το Performance mode, το οποίο λειτουργεί εξαιρετικά παντού. Θεωρητικά θα είναι ένα από τα πράγματα που θα διορθωθεί με το πρώτο update, ενώ σε επόμενα δε θα απέκλεια και την εισαγωγή περισσότερων χαρακτήρων και χαρτών, μιας και μετά την ακύρωση του multiplayer παιχνιδιού, θαρρώ πως η Naughty Dog θα επενδύσει στο No Return.

I LOST MY LEVELS, BUT FOUND MY SOUL

Όταν βγαίνουν στη φόρα μισοτελειωμένα πλάνα ή μισές πληροφορίες για έναν επερχόμενο τίτλο, στην καλύτερη περίπτωση το κοινό καθησυχάζεται από το γεγονός ότι το παιχνίδι που περιμένουν πως και πως βρίσκεται καθοδόν, ενώ στη χειρότερη -και πιο συχνή- περίπτωση το κοινό αναπτύσσει μία υστερική στάση λόγω του γεγονότος ότι το παιχνίδι δεν είναι ακόμα έτοιμο ή αυτό που φανταζόταν. Όπως όλοι και όλες ξέρουμε η Naughty Dog είναι μία ακόμα εταιρεία στη μεγάλη λίστα όσων έχουν «καεί» από τέτοια leaks. Το τσουνάμι αρνητικών αντιδράσεων πριν την κυκλοφορία του Part II οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος του κοινού να είναι στην καλύτερη περίπτωση σκεπτικό για το αποτέλεσμα που θα παρέδιδε η εταιρεία, κυρίως όσον αφορά την ιστορία και θεματολογία του παιχνιδιού. Κοινώς, αποτέλεσαν ένα στίγμα για την κυκλοφορία του πιο πολυαναμενόμενη τίτλου της προηγούμενης δεκαετίας. Ένα στίγμα, που η Naughty Dog θέλει να βγάλει από πάνω της με την συμπερίληψη των τριών Lost Levels του The Last of Us Part II Remastered.

Ειδικότερα, σε μία αρκετά σπάνια κίνηση για το χώρο, η εταιρεία δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να παίξουν μία pre-alpha έκδοση τριών επιπέδων που εν τέλει κόπηκαν από το τελικό παιχνίδι. Παράλληλα, προσφέρει και τη δυνατότητα in-game commentary, όπου οι παίκτες πατώντας τα χαρακτηριστικά συννεφάκια διαλόγου, μπορούν να ακούσουν τους δημιουργούς του παιχνιδιού να εξιστορούν το τι γίνεται στα εν λόγω levels, αλλά και να προσφέρουν μία βαθύτερη ματιά στο σκεπτικό πίσω από αυτά.

Και τα τρία levels υστερούνται πραγμάτων, όπως ήχο στους διαλόγους των χαρακτήρων, μερικά animations και έναν σημαντικό βαθμό από το art τους. Κάτι απόλυτα λογικό, καθώς ο σκοπός τους δεν είναι να μας προσφέρουν τρία ακόμα επίπεδα, αλλά να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τη διαδικασία και το σκεπτικό του να δημιουργήσεις ένα level και κατ’ επέκταση ένα game. Χωρίς να πω πολλά για το περιεχόμενο τους, θα πω πως και μόνο η ύπαρξη τους αποτελεί στα μάτια μου κάτι παραπάνω από ένα θετικό στοιχείο για το Remaster. Ικανοποιεί την επιθυμία μου να μάθω περισσότερα για το game development, μου δίνει τη δυνατότητα να ακούσω από τους ίδιους τους δημιουργούς το γιατί πίστευαν πως τα κομμάτια αυτά έπρεπε να ειπωθούν και γιατί τελικά δεν αποτέλεσαν μέρος του τελικού παζλ, ενώ παράλληλα δείχνει και τις θυσίες που κάνουν οι δημιουργοί προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο δυνατό. Όσοι και όσες έχετε δει το ντοκιμαντέρ του πρώτου The Last of Us και αναρωτιόσασταν αν θα βλέπαμε ποτέ το Grounded II, σας λέω πως αυτό έρχεται αλλά δεν έχει την ίδια σημασία που έχουν τα Lost Levels. Γιατί; Πολύ απλά αποτελούν μία εξιστόρηση γεγονότων. Τα Lost Levels αποτελούν τα ίδια τα γεγονότα και για μία εταιρεία που έχει στιγματιστεί από leaks, αυτά αποτελούν το μεγαλύτερο θρίαμβο της.

Ευχαριστούμε πολύ το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!