...του βουνού ή της οροσειράς;

Έχω βαρεθεί να διατυπώνω – προφορικώς και γραπτώς – τη σημασία της υποστήριξης ενός ικανότατου hardware κομματιού με το κατάλληλο software. Αντιστοίχως, η επιδιωκόμενη επιτυχία ενός προϊόντος όπως το PlayStation VR2 απαιτεί από τη Sony να το υποστηρίξει με τίτλους που θα διαφημίζουν και θα αξιοποιούν τις, αν μη τι άλλο, μεγάλες του δυνατότητες. Για να συμβεί αυτό οφείλει να ξεφυλλίζει διαρκώς τις λίστες των πνευματικών ιδιοκτησιών που τίθενται υποψήφιες προς μία VR εξόρμηση, τόσο από τα ενδότερα των PlayStation Studios όσο και από τα χέρια τρίτων. Το Horizon Call of the Mountain παρουσιάζει διττό διαφημιστικό ρόλο στο λανσάρισμα του νέου PS VR, εφόσον φιγουράρει από τη μία ως τίτλος-επίδειξη της ισχύος του, ενώ από την άλλη παρίσταται ως διαφορετικό entry με το όνομα ενός πολύ-πετυχημένου, σχετικά φρέσκου IP. Με αυτό η Sony επιθυμεί να αποδείξει από το ξεκίνημα του κύκλου του κιόλας πως μπαίνει πια και με τα δύο πόδια στην αγορά της ψυχαγωγίας μέσα από τη δίοδο της εικονικής πραγματικότητας.

Το «Horizon», με οτιδήποτε συνεπάγεται αυτός ο όρος, ρέει στο αίμα του Call of the Mountain από άποψη concept, σύμπαντος και χρονοδιαγράμματος. Οι υπόλοιποι παράγοντες για τους οποίους έγινε γνωστό το franchise έχουν δεχθεί προσαρμογές ή θυσιάστηκαν πλήρως στον βωμό ενός ολοκληρωμένου VR experience, που δεν διστάζει να αλλάξει λογική στο gameplay του, οπτική στην κάμερά του και πρωταγωνιστή στην ιστορία του. Κοινώς, το Call of the Mountain είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που σπάει το μοτίβο open world περιπέτειας – κάμερας τρίτου προσώπου – Aloy, γνωρίζοντάς μας σε ένα καθαρά linear video game, στην απαραίτητη (για το VR) first-person οπτική του και τον Ryas ως κύριο χαρακτήρα. Ευτυχώς, καμία από τις καίριες αναχωρήσεις δεν λειτούργησε κατασταλτικά αφού, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, το δίδυμο Guerilla-Firesprite βρήκε λύσεις, ώστε το παιχνίδι να παραμένει ένα οικείο κεφάλαιο στις μετα-αποκαλυπτικές τους sci-fi περιπέτειες, όσο κι αν παρενέβησαν στη φόρμουλα των δύο πρώτων παιχνιδιών.

HORIZON... PRIME?

Η virtual reality φύση του Horizon VR μας τοποθετεί στο σώμα του ελεγχόμενου χαρακτήρα και αντικρίζουμε τα πάντα μέσα από τους οφθαλμούς του Ryas. Ο συγκεκριμένος ιθαγενής και πρώην επαναστάτης των Shadow Carja μπλέκει σε μία περιπέτεια εξυγίανσης του ονόματός του, την οποία αναγκάζεται να συνδυάσει και με την εύρεση του αδερφού του. Για τη διεκπεραίωση και των δύο στόχων τού ανατίθεται να εξερευνήσει την περιοχή Sundom και να βγάλει πορίσματα γύρω από την αλλόκοτη συμπεριφορά και την επιθετική έξαρση των μηχανικών δεινοσαύρων που ανέκαθεν ταλαιπωρούσαν κάθε φυλή. Μολονότι η πλοκή του Call of the Mountain είναι αισθητά πιο επίπεδη, αφού δεν εμβαθύνει ποσώς στα υψηλά νοήματα που περιστρέφονται γύρω από το ‘Project Zero Dawn’, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον στον τρόπο με τον οποίο απεικονίζει και εξανθρωπίζει τη διαβίωση των υπόλοιπων κοινοτήτων από αυτές που συναντήσαμε με την Aloy. Η δε fan-favorite κοκκινομάλλα έχει πολύ τυπική συμμετοχή στο παιχνίδι, εφόσον είναι ξεκάθαρο σε κάθε σημείο της γραφής πως οι δημιουργοί του Call of the Mountain στόχευσαν και επέτυχαν στην αποστασιοποίηση των αποστολών των δύο ηρώων, συμπληρώνοντας συγχρόνως στο όλο lore.

Μου είναι ξεκάθαρο, προσωπικά, πως δεν υπήρξε καμία φιλοδοξία εμπλουτισμού των γνώσεών μας με περαιτέρω στοιχεία του Horizon σύμπαντος. Αντ’ αυτού, το Call of the Mountain είναι μία πραγματοποίηση της ευχής όσων φαντασιώνονταν τη ζωή μέσα σε αυτά τα περιβάλλοντα, στο κατεστραμμένο από την τεχνολογία μέλλον. Αυτή την ιδέα την πετυχαίνει περίτρανα, εφόσον με τις τεχνολογίες του PS VR2 αποκτάμε υπόσταση και μετέχουμε στα δρώμενα του Call of the Mountain με έναν τρόπο ανέφικτο για τα δεδομένα των Zero Dawn και Forbidden West. Φορώντας το headset και αρπάζοντας τα Sense Controllers γινόμαστε πρακτικά ο Ryas. Βλέπουμε μία μονάδα που κινείται, σκέφτεται και αντιδρά σε αντιστοιχία με κάθε μας εντολή, η οποία διαβάζεται με απόλυτη ακρίβεια από το PS VR2. Κάθε στρίψιμο της κεφαλής, κάθε τέντωμα των χεριών ή των δακτύλων μας, κάθε στόχευση του βλέμματός μας φέρει μία αμεσότητα που δεν έχει αντίπαλο στα δεκάδες VR games που έχω δοκιμάσει μέχρι σήμερα.

Σύμμαχοί μας καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ένα κυνηγητικό τόξο και τα διάφορα εργαλεία διευκόλυνσης του exploration κομματιού που, αν και υποτυπώδες, υφίσταται σε ικανοποιητικό βαθμό για μία τόσο γραμμική δομή. Το πρώτο προορίζεται για το προφανές: τα μονοπάτια στα οποία θα βαδίζουμε κατά την άνοδό μας στις διάφορες βουνοκορφές είναι γεμάτα με προηγμένης τεχνολογίας πλάσματα και τη γνώριμη next-gen πανίδα. Stormbirds, Glinthawks, Watchers, Thunderjaws και άλλοι ρομποτικοί δεινόσαυροι, χρήζουν αντιμετώπισης και ο μοναδικός τρόπος να τους εξοντώσουμε πηγάζει από την τοξοβολία σε πραγματικό χρόνο. Χρησιμοποιώντας τα χέρια μας με τον ίδιο τρόπο που θα τεντώναμε ένα βέλος στη χορδή ενός τόξου, το παιχνίδι αντιλαμβάνεται τη πρόθεση μας να αντιμετωπίσουμε τις εχθρικές μονάδες και πανηγύρι ξεκινά. Ξαφνικά, ο χώρος μετατρέπεται σε μαχητική αρένα, που μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε περιμετρικά των enemy units, αποφεύγοντας τις επιθέσεις τους και στοχεύοντας στα αδύναμα σημεία τους. Όπως ακριβώς και στα HZD και HFW, πρέπει να εναλλάσσουμε τα πυρομαχικά μας με ταχύτητα, να είμαστε έτοιμοι για τις όποιες εισερχόμενες απειλές και να γνωρίζουμε πού χωλαίνει το έκαστο machine.

Προς έκπληξη κανενός, η μάχη του Horizon Call of the Mountain αποτελεί ένα εκ των πιο – αν όχι το πλέον – απολαυστικών στοιχείων του παιχνιδιού. Ο Ryas δεν δρα ποτέ ανερώτηγα, ίσα-ίσα που περιμένει όλα να γίνουν από τα χέρια μας, βυθίζοντάς μας όσο βαθύτερα γίνεται στον πρωτοφανή ρεαλισμό του. Παρά την ύψιστη εκτίμηση που με διακατέχει για τα άλλα δύο Horizon games, το Call of the Mountain προσφέρει μία αίσθηση προσωπικού κατορθώματος που δεν κατείχαν οι περιπέτειες της Aloy, αφού όλα τα πελώρια κτήνη χάνουν τα εξαρτήματά τους και σωριάζονται στο έδαφος από τα δικά μας χέρια. Από μικρός, το ενδιαφέρον μου έρεπε προς τον συνδυασμό τόξου-βέλους, από άποψη προτίμησης ανάμεσα στα όπλα, και βρήκα επιτέλους το παιχνίδι που κάλυψε αυτή μου την κλίση. Βίωσα από πρώτο χέρι τα set pieces, τα εκρηκτικά εφέ, το σκέλος των τεράτων του Horizon, χάρις στην κοντινή θέαση που είναι ικανό να εξάγει ένα σύστημα όπως το PS VR2. Στις περιπτώσεις όπου οι μάχες διαδέχονταν η μία την άλλη ένιωθα τόσο immersed, που οριακά ξεχνούσα πως βρίσκομαι σε video game.

ALOY, ΤΡΑΒΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΝ ΕΡΧΟΜΑΙ... ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΕΣΑ

Από αυτή την κατάσταση μας αποσπά το έτερο μισό του παιχνιδιού… ή μάλλον τα υπόλοιπα ¾, αν υπολογίσουμε την κατανομή τους στη συνολική διάρκειά του. Αυτό αφορά το πιο ελεύθερο ταξίδι του Ryas αυτό καθ’ αυτό, που περιλαμβάνει γρίφους, συλλογή αντικειμένων και πολύ… πολύ… ΠΟΛΥΥΥΥΥ… σκαρφάλωμα. Παρότι ως διαδικασία λάμπει δια της αποκρίσεώς της και όλο και αναπτύσσεται με τη σταδιακή απόκτηση νέων εργαλείων, δεν μπορώ παρά να χρησιμοποιήσω αποσιωπητικά για να υπονοήσω την έκταση που καταλαμβάνει μεταξύ των αποστολών. Όσο και αν εξοικειώθηκα και αν επιταχύνθηκε εκ φύσεως η άνεσή μου με την αναρρίχηση, δεν άργησε να γίνει κουραστική, ειδικά γνωρίζοντας το πόσο πιο γρήγορα περνούσε ο χρόνος όταν απασφάλιζα το τόξο από την ράχη μου για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Τα λοιπά activities λειτουργούν πολύ έξυπνα και ευφάνταστα, σε άριστη αρμονία με τα χειριστήρια του PS VR2 και έχουν πάντα μία λογική από πίσω, ώστε να τα επιλύουμε προαισθηματικά.

Κανένα από τα πταίσματα του Horizon Call of the Mountain δεν είναι ικανό να τραβήξει την προσοχή μας από τα μαγευτικά του τοπία. Το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών και ως αποτέλεσμα, τα τριγύρω περιβάλλοντα μαγνητίζουν μονίμως τα βλέμματα. Η τεχνική προεργασία είναι το καταπίστευμά μας απέναντι στη Guerrilla, εφόσον γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι τεχνικά δεν πρόκειται να απογοητεύσει. Ακόμα και με αυτές τις προσδοκίες, δεν νομίζω πως οι λέξεις μπορούν να ανταποκριθούν στην τεχνική ποιότητα από την οποία λούζεται κάθε πλάνο του παιχνιδιού. Όλα όσα αγαπούσατε κοιτώντας τα από την απόσταση της οθόνης σας στα Horizon Zero Dawn και Horizon Forbidden West θα ζωντανέψουν μπροστά σας. Η πολυχρωμία της βλάστησής τους και η τιτάνια διάσταση μηχανών τους θα σας συνεπάρουν με πολύ διαφορετικό τρόπο από ό,τι συνηθίζεται σε ένα βιντεοπαιχνίδι και αν κάτι καταφέρνει αδιαπραγμάτευτα το Horizon Call of the Mountain είναι να δείχνει πέρα για πέρα αληθινό. Ακόμα και αν δεν τα βρείτε με το campaign, υπάρχει ένα mode-περιοδεία, που θα απελευθερώσει τους λιγότερο δραστήριους από τη δράση και τη γυμναστική της ιστορίας, προσφέροντας μία διαδραστική έκθεση που από μόνης της δείχνει το επίπεδο που έχουν φτάσει τα games.

"VR" FOR "VERY REAL"

Μείζονα ευθύνη στην ομαλότητα όλης της εμπειρίας του Horizon Call of the Mountain ανήκει στα ίδια τα περιφερειακά του PS VR2. Το headset προσφέρει διάπλατες γωνίες θέασης, ανάδραση πυροδοτημένη από τα in-game γεγονότα και το σοκαριστικά εύχρηστο eye-tracking. Το τελευταίο λειτουργεί ως ανεπίσημο aim-assisting, όπως και απλοποιεί πολλές από τις κινήσεις μας, την ώρα που οι φακοί φροντίζουν να προστατεύουν την όρασή μας με το foveated rendering. Τα Sense Controllers δίνουν επίσης ρεσιτάλ με το haptic feedback, της αντίληψης των δακτύλων και την άψογης συνεννόησής τους με το headset και τις κόρες των ματιών μας. Θα χρειαστείτε μόλις λίγα λεπτά για να αντικαταστήσετε νοητικά τα χειριστήρια του PS VR2 με τα εργαλεία που ξεκλειδώνετε στο Call of the Mountain και η όλη εμπειρία επωφελείται από την εργονομία και την ελαφρότητα που τα χαρακτηρίζει.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, δεν θα χαρακτήριζα το Horizon Call of the Mountain «system seller», το ξεχωρίζω όμως ως κατ’ εξοχήν λόγο να αποκτήσει κανείς το PS VR2. Μπορεί οι τραπεζοειδείς μου να έσφιξαν από την υπερβολική εξάρτηση στους climbing μηχανισμούς, αλλά άξιζε κάθε προσπάθεια να ανεβώ στο επόμενο checkpoint για να χαζέψω τη χορταστική θέα που ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμη να μου επιστραφεί. Είναι μία πολύ διαφορετική Horizon εμπειρία, που όμως δεν συμπυκνώνει τα όσα μας αρέσουν στα παιχνίδια με την Aloy, αντιθέτως κάνει διάλογο μαζί τους και τα προσαρμόζει έτσι ώστε να είναι εξίσου διασκεδαστικά και συμβατά με την VR προσέγγιση. Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν, αλλά είναι στην παρούσα φάση η σημαία του τεχνικού άλματος που πραγματοποιεί η Sony με το νέο PlayStation VR, όπως και μία ενθαρρυντική ένδειξη πως σε αυτή τη γενιά θα στηριχθεί με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα η βιβλιοθήκη του από τα κυβερνώντα PlayStation IP’s. Guerrilla και Firesprite είχαν εξαιρετικές ιδέες και στην πλειονότητά τους τους βγήκαν.

Ευχαριστούμε πολύ το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!