Μεγαλύτερο και λαμπρότερο!

Η προ ενός μήνα παρουσία μας στην preview εκδήλωση του Mario + Rabbids Sparks of Hope ήταν αρκετή για να μας δώσει μία πρώτη γεύση του φιλόδοξου αυτού sequel, όπως και για να του επιτρέψει να αυτοποθετηθεί στην προσωπική μου must-play λίστα για το 2022. Αντικρίζοντας έναν τίτλο που έδειξε εξαρχής τη διάθεσή του να διαφοροποιηθεί από το Kingdom Battle και να μεγενθύνει το σκέλος του, υπήρξα συγκρατημένα αισιόδοξος γύρω από τις προσπάθειες των Ubisoft Paris & Milan να δώσουν αρχή, μέση και τέλος στο “άνοιγμα” του crossover με τη Nintendo. Αυτή μου η πίστη έμελλε να εξαργυρωθεί σε μία 20ωρη χαλάρωση εναλλαγών ανάμεσα στο στρατηγικό του gameplay και στην αύρα κινουμένων σχεδίων του που, ομολογουμένως, δεν με κούρασε ούτε λεπτό. Χάρηκα όμως ακόμα περισσότερο όταν ολοκλήρωσα το παιχνίδι και συνειδητοποίησα πως η hands-on περιπέτειά μας στο κλειστό event της Ubisoft ήταν μόλις ένα ορεκτικό των όσων είχε να δώσει αυτό το παιχνίδι.

Ξανά, τα όσα μας επέτρεψαν να δούμε τότε ήταν υπεύθυνα για το πόσο γνώριμη μου ήταν η εισαγωγή του Sparks of Hope, αυτή τη φορά παρακολουθώντας με πιο καθαρό νου και μπλοκάκι σημειώσεων την εισαγωγή του, η οποία μας προσφέρει το πρόωρο ξεκαθάρισμα του παιδιάστικου ύφους του και τη γνωριμία με την Cursa, τον μοχθηρό χαρακτήρα-ανταγωνιστή μας. Aντί αυτή να χαϊδέψει καμία άσπρη γάτα -όπως ο μέσος villain- προέβη σε επίδειξη της κακίας της μολύνοντας διάφορους πλανήτες με τη σκοτεινή της μαγεία και  υπονομεύοντας κατά αυτό τον τρόπο την ευημερία των Rabbids. Για καλή τύχη των τρελοκουνελιών όμως, ο Mario και το gang του ήταν περαστικοί και έτσι προέκυψε ακόμα μία ηρωική εξόρμηση ανάμεσα στις φιγούρες του Super Mario franchise και στα Rabbids counterparts τους. Μαζί τους κλήθηκα να θεραπεύσω μία-μία τις προσβεβλημένες αυτές τοποθεσίες, σε μία αποστολή που ο παίκτης αποδεικνύεται περισσότερο σημαντικός από τα συμμετέχοντα πρόσωπα, όσο βαριά ονόματα κι αν κουβαλάνε.

MARIO WHO?

Το story έχει το ίδιο βάθος με animated σειρά/ταινία του Cartoon Network. Δεν μπήκα στο Sparks of Hope με την ελπίδα να δω βαθυστόχαστα κίνητρα πίσω από τους ήρωες/εχθρούς και υποδειγματική γραφή, αλλά ένα μάτσο εκστατικά κουνέλια να παραδίδουν γελοία one-liners και γερές δόσεις από παιδικό χιούμορ. Σε όλα αυτά το παιχνίδι ευδοκιμεί, γεμίζοντας τις αλληλεπιδράσεις με NPCs και τις διακοπές του gameplay με ευφάνταστους διαλόγους και voice acting (μουγκρίσματα στη πλεινότητά του) όχι περισσότερα των δύο λέξεων/λεπτών. Η πρόθεσή του να προσελκύσει πολλαπλές ηλικιακές κατηγορίες είναι εμφανής και αποδίδει, κάτι που πηγάζει περισσότερο από τη μουγκή του κωμωδία και τις χιλίων λέξεων εικόνες του. Και τι εικόνες να πούμε κάπου εδώ, εφόσον η Ubisoft δείχνει να μην έκανε καθόλου εκπτώσεις στα κόστη παραγωγής του Sparks of Hope, επιτρέποντας στο sequel να δείχνει πανέμορφο καθ 'όλη τη διάρκειά του. Η Snowdrop Engine έκανε το Switch μου να υποφέρει, προκαλώντας του τις αναμενόμενες αστάθειες, κάτι πολύ κατανοητό όταν απλωνόμασταν στα ποικιλόχρωμα levels του. Τα δε animations είναι εκπληκτικά, σε βαθμό που δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από τις αντίστοιχες παραγωγές της Nintendo.

Παρατηρήσατε τη χρήση του όρου “απλωνόμασταν”; Για κάποιον που έχει παίξει το Mario + Rabbids Kingdom Battle και του διέφυγε το ότι υπήρχε νέο game καθ’ οδόν, τέτοιες λέξεις θα ήταν εντελώς άγνωστες μπροστά στο υπερβολικά linear και στενό περιβάλλον διεξαγωγής της δράσης στο πρώτο παιχνίδι. Και αν παραδέχθηκα πως εξεπλάγην παίζοντας λίγες ώρες του Sparks of Hope για το preview μας, διπλοπατάω σε αυτή μου τη δήλωση έχοντας πια πολύ καθαρότερη εικόνα του πόσο μεγαλύτερη σε προσέγγιση και δομή είναι η συνέχεια της σειράς. Αποτελούμενο από πολύ μεγαλύτερα, 3D επίπεδα με άνευ περιορισμού ελευθερία κίνησης πάνω τους και θάβοντας στο απύθμενο παρελθόν τη γραμμικότητα του Kingdom Battle, το Sparks of Hope υποδέχεται τη περιέργειά μας για εξερεύνηση με ένα “ξεκλείδωμα” της κίνησης στους χάρτες του, ανάλογο αυτού του Mario σε τρισδιάστατα σύμπαντα.

3D, BIG W

Κάπως έτσι οι δημιουργοί του κατάφεραν να σπάσουν το μεγαλύτερό “αγκάθι” του προγόνου του, που δεν ήταν άλλο από το άχθος του ‘Mario’ στον τίτλο του δίχως να φέρει ιδιαίτερη επιρροή από αυτόν πλην της παρουσίας του ιδίου και της παρέας του. Το Sparks of Hope λάμπει μέσα από τα puzzle/platformer χαρακτηριστικά του, εφόσον υπολείπεται μόλις ενός jump button για να μοιάσει απόλυτα -σε κανονική ροή- με τα 3D Mario games του παρελθόντος και του σήμερα. Αν υπήρχε λίγο μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στα exploration mechanics θεωρώ πως η Ubisoft θα κέρδιζε το δικαίωμά της να το αποκαλεί “SUPER Mario + Rabbids”! Επίσης, αν υπάρχει κάτι για το οποίο φημίζονται τα studios της Ubi είναι το world creation, ιδίως σε ανοιχτά περιβάλλοντα, εξού και η διάθεση/ικανότητα του Sparks of Hope να ενθαρρύνει την εξερεύνηση κάθε βατής γωνίας του. Υπάρχουν τόσα δευτερεύοντα activities υπό τη μορφή side quests, προαιρετικών μαχών, γρίφων, coin challenges, που διευκολύνουν το παιχνίδι στο να μην αγχώνεται ποσώς για το αν ο παίκτης κοιτά το σημαιάκι της κεντρικής διαδρομής.

Κάνοντας όλα τα παραπάνω θα επιβραβευτείτε με Planet Points, πόντους που αντιστοιχούν σε αισθητική αλλά και μηχανική αξιοποίηση, η αξία των οποίων -πιστεύω- θα διαφέρει ανά επίπεδο δυσκολίας. Οι μη-βασικές δοκιμασίες δεν ξεχωρίζουν -δυστυχώς- ανά πλανήτη, αλλά αυτό δεν τις απέτρεψε από το να λειτουργούν ως μία ανάλαφρη λοξοδρόμηση από τον κύριο στόχο. Σε πολλά games που αναλαμβάνω για review και εμπεριέχουν οποιασδήποτε μορφής σεναριακή πλαγιοκόπηση συνηθίζω να θέλω να κάνω τα πάντα στην αρχή και να αρχίζω να “τρέχω” τη διαδικασία όταν αντιλαμβάνομαι πως έχουν περάσει ώρες/μέρες και εξακολουθώ να έχω μία κριτική να ολοκληρώσω. Στο παρόν game, είχα την άνεση και τη διάθεση να δημιουργήσω μία ισορροπημένη διαδικασία προόδου, διεκπεραιώνοντας μεγάλο ποσοστό των προαιρετικών σημείων, κάτι που μιλά για το πόσο χορταστικό -και όχι απαραίτητα rewarding- ήταν το optional content.

ΚΑΘΕ ΓΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ

Κάθε φορά που αποφάσιζα να προχωρήσω προς την ανακάλυψη του μυστηρίου των Sparks (θα επιστρέψουμε σε αυτά) το παιχνίδι είχε στήσει για μένα ορισμένα αφιλόξενα ταμπλό για στρατηγικές μάχες να με περιμένουν. Και λέω στρατηγικές διότι, είτε θέλετε να το αποδεχτείτε είτε όχι, οι αναμετρήσεις στο Mario + Rabbids Sparks of Hope έχουν καθαρόαιμη, turn-based strategy ταυτότητα, πάντα με τη Mario περιποίηση. Μπορεί να μην τα βάζω στην ίδια ευθεία με τα Total War και XCOM, όμως το σύστημα μάχης και του δεύτερου παιχνιδιού είναι για αυτά ό,τι είναι το Mario Kart για το Need for Speed. Αν η σύγκριση σας φαίνεται άστοχη, μάλλον δεν εντοπίζετε το ότι περιστρέφονται γύρω από τον ίδιο gameplayακό πυρήνα. Το συγκεκριμένο μάλιστα είναι πολύ πιο χαλαρωτικό και engaging σε αυτό το κομμάτι, ξανά εξαιτίας των συμμετεχόντων, κάτι που πιστεύω θα επιτρέψει σε πολλούς ενδοιαστικούς προς το genre να ρίξουν τις αγοραστικές τους ασπίδες.

Με την είσοδο στα μαχητικά sections και μετά την τακτική προ-ανάλυσή τους, θα κληθείτε να φέρετε εις πέρας ένα objective του τύπου ‘κερδίστε όλους τους εχθρούς’, ‘φτάστε στο τέλος’ ή ‘επιβιώστε’, στόχοι που ναι μεν διαφέρουν στις απαιτήσεις τους αλλά κακά τα ψέματα, δεν μεταλλάσσουν και πάρα πολύ τα επιθετικά δρώμενα. Αυτό που προσφέρει σε περίσσεια το Sparks of Hope έναντι του Kingdom Battle και σε αυτόν τον τομέα είναι η ελευθερία. Ελευθερία κίνησης, ελευθερία συνδυασμών, ελευθερία σκέψης, ελευθερία εκτέλεσης. Από την στιγμή που θα επιλέξετε να “τρέξετε” ένα τέτοιο σενάριο θα χρειαστεί να επιλέξετε αν χρειάζεστε τον all-rounder Mario και τον long-rage Luigi ή αν θα σας φανεί κάποιο χρησιμότερο -για την περίσταση- Rabbid, όπως η Rabbid Peach με τις healing δεξιότητές της. Όπως είπα και στο preview, πρέπει να κοιτάτε μπροστά, να συνυπολογίζετε τι προηγείται και τι ακολουθεί των κινήσεών σας για να έχετε μία κερδοφόρα, επιτραπέζια πορεία.

Σε αυτό το κομμάτι, το Sparks of Hope τοποθετείται εύκολα μεταξύ των καλύτερων του είδους του και δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να κατακτήσει την προσοχή μου και την έγνοια μου να βελτιωθώ στην τακτική χρήση των ηρώων και της εκάστοτε πίστας. Το γεγονός το ότι στο sequel όλες οι επιλογές μας πραγματοποιούνται σε πραγματικό χρόνο ήταν μία no-brainer εξέλιξη που όλοι οι λάτρεις του πρώτου game επιθυμούσαν, δημιουργώντας συνολικά μία σουρεάλ μίξη κρυφτού, αγαλματακίων ακούνητων και.. Stratego; Αυτό στο οποίο προσπαθεί να μας ξεγελάσει -και προσωπικά δεν με έπεισε- είναι η ιδέα πως μπορούμε να μετακινήσουμε τους ήρωες μας χωρίς όρια και κατά βούληση. Ναι, και αυτό γίνεται σε real-time και ναι, αφαιρέθηκαν τα ορατά περιοριστικά “κουτάκια” θέσεων, αλλά στο τέλος της ημέρας η ελεγχόμενη τριάδα καταλαμβάνει συγκεκριμένες γωνίες του μαχητικού επιπέδου, αποδεικνύοντας πως η Ubisoft σκέπασε τους, what proved to be, δεσμευμένους χώρους.

Κάτι άλλο που έρχεται σε σχετικά διαφορετική μορφή, δίχως να είναι απαραίτητα καινοτόμο, είναι τα Sparks, πάνω στα οποία βασίζεται το lore, το gameplay και το marketing του sequel. Εκ πρώτης όψεως, τα χαριτωμένα, φιλικά αστεροειδή έμοιαζαν να είναι η προσθήκη που χρειαζόταν το Sparks of Hope, αλλά όσο χρήσιμα και αν αποδεικνύονται, δεν παύουν να είναι εναλλακτική υλοποίηση των weapon effects. Στο πρώτο παιχνίδι θα αλλάζαμε όπλα στους ήρωές μας ανάλογα με τα abilities που πιστεύαμε πως θα μας φανούν χρήσιμα. Τα Sparks κάνουν κτήμα τους αυτά τα abilities, προσφέροντας ξεχωριστά AOE και on-hit effects, στέλνοντας το weapon variety στην καρτέλα των cosmetics. Για να είμαι όμως και απόλυτα δίκαιος με τα στρουμπουλά υβρίδια, είναι μεγάλη η άνεση του να μπορούμε να επιλέξουμε τη μοιρασιά και την αναβάθμισή τους σε κάθε χαρακτήρα, τη στιγμή που τα όπλα περιορίζονταν σε έναν ήρωα στον original τίτλο.

GAMEPLAYΑΚΟΣ “ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ”

Καινοτόμα ή όχι, τα Sparks και οι συνδυασμοί τους είναι τα στοιχεία που έδωσαν διάρκεια στο ενδιαφέρον μου να δω περισσότερα, εφόσον μου επέτρεπαν να πειραματιστώ με αυτά και τους ήρωες προς τη δημιουργία μοναδικών combos και στρατηγικών. Έξυπνο το ότι χρησιμοποιείται το XP sharing και για τα εκτός party μέλη, ειδάλλως δεν θα υπήρχε τρόπος να παίξετε με περισσότερους από τρεις χαρακτήρες, κάτι που θα ήταν πολύ κρίμα για το πόσο διαφορετικά αποτελέσματα προσφέρει έκαστος. Τα experience points υπάρχουν γιατί το Sparks of Hope έφερε μαζί του και ένα διακριτικό leveling system, συνοδευόμενο από ένα τίμιο skill tree για κάθε καρικατούρα και ωραίες επιλογές που προσαρμόζονται και επαναφέρονται ανά πάσα στιγμή. Είναι ξεκάθαρη η διάθεση της Ubisoft εδώ να επιτρέψει στον καθένα μας να παίξουμε το Sparks of Hope όπως το επιθυμούμε, από την αρχή και την περιήγηση στα levels μέχρι την τελευταία, τεράστια μάχη του επιλόγου και δεν μπορώ παρά να το εκτιμήσω.

Καταληκτικά, το Mario + Rabbids Sparks of Hope είναι μία πολύ προχωρημένη εκδοχή των όσων θέσπισε η Ubi με το Kingdom Battle. Είναι πιο ελεύθερο και ανοιχτό σε κάθε πιθανό τμήμα του design, αφήνοντας πταίσματα όπως τα reskins των εχθρών και μικρές παραπλανήσεις “αλλαγών” να φαντάζουν αρκετά ελαφριά. Σε αντίθεση με το Kingdom Battle, το Sparks of Hope μπορεί εύκολα να ικανοποιήσει και τους συνηθισμένους σε κλασικές Mario περιπέτειες, χωρίς όμως να καταργεί τη διαφορετικότητα του συστήματος μάχης του ή της συνεργασίας με τα Rabbids. Γελοίο όσο δεν πάει, με αστειάκια και quips που ξέρουν πώς να λυγίσουν τον παίκτη, είναι ανάλαφρο, διασκεδαστικό και ξέρει πότε να σταματάει προτού κουράσει. Για τη Nintendo, ο δανεισμός των όποιων licenses είναι μονόδρομος για το μέλλον.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Ubisoft για την παροχή του review copy!