To Ragnarök ήρθε για να.. φύγει!

Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι η νορβηγική μυθολογία έχει τρυπώσει για τα καλά, ξανά, στην gaming βιομηχανία με μεγάλους τίτλους (ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ), αλλά και με μικρότερους. Φυσικά, οτιδήποτε περιέχει μυθολογία είναι και ελκυστικό είτε για τον παλιό κλασσικό κινηματογράφο, είτε για τα games καθώς αφήνονται τεράστια περιθώρια για φαντασία και παρερμηνεία εννοιών, ηρώων, καταστάσεων και γενικότερα οτιδήποτε μπορεί να μεταφερθεί εκτός λογικής. Η Square Enix δεν έδρασε διαφορετικά καθώς επέλεξε να επαναφέρει ένα παλιό της IP και συγκεκριμένα τη σειρά των Valkyrie. Το περίεργο κατ’ εμέ είναι η περίοδος η οποία επέλεξε να το κυκλοφορήσει, καθώς βρισκόμαστε στο σημείο, που έχουν μαζευτεί πολλά Ragnarök μαζί. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι fans αρκετές φορές ζήτησαν την αναβίωση της συγκεκριμένης σειράς, με αποτέλεσμα φυσικά το Valkyrie Elysium. Κάπου εδώ θέλω να κάνω ένα quick disclaimer, το οποίο αφορά την κονσόλα στην οποία παίχτηκε το game, η οποία είναι το PS4 (old gen rules!!) και αυτό το αναφέρω διότι πιστεύω ότι κάποια από τα μικροπροβλήματα που συνάντησα (π.χ. πτώση FPS), μπορεί να μην υπάρχουν στις next-gen εκδόσεις.

ANIME ΕΜΠΕΙΡΙΑ.. ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Σε αυτό που παραδέχομαι πάντα τους Ιάπωνες -βασικά σε πολλά τους παραδέχομαι- αλλά ένα εξ’ αυτών είναι το πώς καταφέρνουν και κάνουν τους χαρακτήρες από τα παιχνίδια τους τόσο τρομερούς στιλιστικά. Έμεινα έκπληκτος από τα πανέμορφα κουστούμια/στολές/πανοπλίες που φορούσαν οι χαρακτήρες, από τις τρομερές μουσικές υποκρούσεις, κυρίως οπεροδραματικού μοτίβου, που σου μετέδιδαν αποδοτικότερα τα συναισθήματα της στιγμής μέχρι και τα ξεριζωμένα από χλωρίδα και πανίδα τοπία. Αλλά προσωπικά πιστεύω πως το κερασάκι στην τούρτα στο σχεδιαστικό κομμάτι, ήταν οι χαρακτήρες με μοναδική αναφορά στον κεντρικό χαρακτήρα, την Valkyrie, η οποία κλέβει τα βλέμματα σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται (και είναι σχεδόν όλες, γιατί είναι και ο κεντρικός χαρακτήρας). Ουκ ολίγες φορές έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει την Valkyrie, από το να προσέχει την ιστορία που σε συνδυασμό με την μουσική, όπως προανέφερα, δημιουργούσαν μια μοναδική στιγμή για το κάθε step της ιστορίας.

Βέβαια καλά όλα αυτά, αλλά υπήρχαν και οι ανάλογες αστοχίες που μου δημιούργησαν στιγμές απορίας, όπως για παράδειγμα ο χρόνος που ξοδεύεται στην κάθε αποστολή. Θα μου πει κάποιος JRPG έπαιζες τι περίμενες, αλλά πιστεύω κόβει από το exploration το οποίο, καλώς ή κακώς, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των σύγχρονων παιχνιδιών και ειδικά των πιο πρόσφατων. Φυσικά, ο χρονικός περιορισμός που δεν είναι πραγματικά περιορισμός, αλλά μετράει αρνητικά στην τελική βαθμολογία, σε συνδυασμό με το άπειρο farming/grinding που χρειάζεται για να κάνεις τα upgrades λειτουργούν τουλάχιστον αρνητικά, καθώς αποσπάται η προσοχή σου από άλλα σημεία του παιχνιδιού που πραγματικά αξίζει να ασχοληθείς. Ακόμη, ταλαιπωρήθηκα από την έλλειψη save από το κεντρικό μενού, με αποτέλεσμα κάθε φορά που έβλεπα save point να είναι σαν να βλέπω όαση στην έρημο και να χαίρομαι που επιβίωσα μέχρι εκεί. Τέλος, να προσθέσω πως το replayability δεν είναι ιδιαίτερα rewarding πέρα από το grinding για υλικά για τις αναβαθμίσεις ή για καλύτερες βαθμολογίες στις αποστολές.

RAGNARÖK ΕΔΩ, RAGNARÖK ΕΚΕΙ, RAGNARÖK ΠΟΥΘΕΝΑ

Το Valkyrie Elysium ξεκινάει με ένα πανέμορφο επεξηγηματικό intro για το Ragnarök, το οποίο μας εξηγεί τα συμβάντα που προηγήθηκαν και πως φτάσαμε στην στιγμή που ξεκινάει το παιχνίδι. Έχω να δηλώσω φυσικά ότι η ιστορία δεν με ενθουσίασε, εκτός από κάποια σημεία τα οποία πραγματικά έλαμψε. Όπως εξήγησα, το παιχνίδι διαδραματίζεται μετά το Ragnarök (η Valkyrie ήταν κάτι σαν latecomer to the party) με την Βαλκυρία να παίρνει της εντολές της από τον Odin και να κατευθύνεται στο βασίλειο των θνητών με σκοπό να εξαγνίσει τις ψυχές, που μεταμορφώθηκαν σε undead. Η ιστορία προχωράει με αργούς ρυθμούς γενικά και σχετικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο μέχρι τα τελευταία chapters, που κάνει μια τρομερή επιτάχυνση και κλείνει όλα τα ανοιχτά μέτωπα. Ευχάριστη έκπληξη μου προκάλεσαν οι Einherjar (companions) και το πόσο σημαντικοί είναι στην ιστορία και την τροπή της, αλλά και το growth που προσφέρουν στην Βαλκυρία για να εξελιχθεί σαν χαρακτήρας. Ωραία στοιχεία προσφέρουν στην ιστορία το banter μεταξύ των companions σου, αλλά και τα quests τους που εμβαθύνουν τον καθένα ξεχωριστά.

Γενικότερα τα subquests προσδίδουν μία ενδιαφέρουσα νότα και μας δείχνουν μια άλλη πλευρά της Valkyrie, αλλά και του πως εξελίχθηκε ο κόσμος μετά το Ragnarök, με μοναδικό μου παράπονο ότι βρίσκονται εκτός των main quest, χάνοντας έτσι πόντους στο κομμάτι του continuity της ιστορίας των δευτερευόντων χαρακτήρων (NPC). Επίσης, να αναφερθώ στο ότι υπάρχουν αρκετά μυθολογικά στοιχεία, τα οποία αφορούν κυρίως τις Βαλκυρίες και την ύπαρξη τους, τα οποία είναι έγκυρα, προσφέροντας μια δόση αληθοφάνειας. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω την ύπαρξη ενός αρκετά μεγάλου lore, το οποίο προσφέρεται στο παιχνίδι και μας διοχετεύει με πληροφορίες σχετικά με τους χαρακτήρες, τα τοπία, τα αντικείμενα, τις καταστάσεις και γενικότερα, το οτιδήποτε βιώνουμε στο παιχνίδι με ιδιαίτερη σημασία στα collectibles, που ενώ σε άλλα παιχνίδια όταν συλλεχθούν προσφέρουν απλά ένα reward στο Valkyrie Elysium επηρεάζουν άμεσα την ιστορία και το ending, το οποίο θα ζήσουμε, με το true ending απλά να είναι μία από τις πιο λαμπερές στιγμές στο παιχνίδι, σε ένα σενάριο που κατά τα άλλα πασχίζει από αστοχίες.

DIVINE ASSAULT... NIBELUNG VALESTI

Πέρα των παραπάνω, το πραγματικό στοιχείο-διαμάντι του game βρίσκεται στο combat system του, το οποίο είναι ένα από τα καλύτερα hack & slash συστήματα μάχης που έχω παίξει. Η σειρά όταν ξεκίνησε βασιζόταν σε turn based RPG combat system και πιστεύω ότι η αλλαγή του, ήταν μια σοφή επιλογή για την επαναφορά του Valkyrie IP. Τι να πει κανείς φυσικά για τις μάχες; Από μονομαχίες με τεράστια bosses μέχρι χαώδης μάχες με αρκετά minions, το παιχνίδι προσφέρει καταστάσεις για όλους τους warmonger gamers σαν εμένα. Με την βοήθεια των Einherjar η Βαλκυρία μετατρέπεται στο killing machine του Odin και εκτελεί μαζικές εξαγνίσεις ψυχών. Με ένα arsenal με σχετική ποικιλία από όπλα σε συνδυασμό με τα Divine Arts (μαγεία ουσιαστικά) και τα buffs, τα οποία παίρνει από τα companions της, οι μάχες μετατρέπονται από μερικά λεπτά σε μερικά δευτερόλεπτα. Το παιχνίδι προσφέρει μια γκάμα από skills, τα οποία αναβαθμίζουν την μάχη με finishing moves ή και συνδυασμούς με τα προσωπικά αγαπημένα auto-summoning και soul chain δημιουργώντας τακτικές και σενάρια για μαζικές εξολοθρεύσεις (εξαγνίσεις όπως τα λέει η ίδια) undead τεράτων. Βέβαια τα buffs δεν σταματάνε εκεί, καθώς όσο πιο proficient γίνεσαι σε κάποιο όπλο ξεκλειδώνεις skills αλλά και rune slots κάνοντας τον χαρακτήρα ακόμα πιο OP, χωρίς κάποιον άλλο προφανή λόγο για το proficiency system. 

Φυσικά μπορείς να δοκιμάσεις καινούργιες τακτικές και σενάρια από μάχες στο ειδικό training ground του Asgard, που η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από συνομιλίες με τον Odin. Το παιχνίδι στην αρχή, μάλιστα, προσφέρει και ένα αναλυτικότατο tutorial για το combat system και γενικότερα για το gameplay, το οποίο εναρμονίζεται και με την ιστορία. Κλείνοντας να αναφέρω ότι το μόνο αρνητικό που αντιμετώπισα στα αμέτρητα battles μου ήταν τα camera angles, τα οποία κάποιες στιγμές ένιωθα ότι ήταν και αυτά εναντίον μου, καθώς κολλούσαν πάνω στον χαρακτήρα και σε αποσυντόνιζαν από την μάχη. Θεωρώ πως το παιχνίδι αξίζει να παιχτεί στο hard difficulty, διότι το combat system αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο, με τις μάχες να γίνονται ακόμα πιο απαιτητικές και με ακόμα περισσότερη δόση τακτικής χρήσης των abilities της Βαλκυρίας.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!