Αγαπώ να σε μισώ.

Το φιλεχθρικό beef των δύο αναγραφόμενων μασκότ προϋπήρχε, ήταν όμως το Mario vs. Donkey Kong του Game Boy Advance που πρωτο-αγκάλιασε την κόντρα τους και έστρεψε κατά πάνω της το ενδιαφέρον του Nintendo community. Θεωρητικά, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να εορταστεί η 20η επέτειος του πρωτότυπου παιχνιδιού από ένα remake-υπενθύμιση του μεταξύ τους puzzle-platforming κυνηγητού.

Τα έξω-έξω των αναβαθμίσεων που υπέστη είναι με μιας προφανή. Όπως μας έχει συνηθίσει σε όλες τις επανεκδόσεις που επιχειρεί, η Nintendo εναπέθεσε το έργο στο αποδεδειγμένο ταλέντο της αφρόκρεμας των animators που έχει προσλάβει για τέτοιες δουλειές. Αυτοί δεν είχαν παρά να εκσυγχρονίσουν ένα παιχνίδι που έκανε ντεμπούτο τις μέρες που το κάρφωνε ο Χαριστέας σε πορτογαλικά εδάφη και να το κάνουν να μοιάζει με νορμάλ κυκλοφορία των 2024 ημερών και αντάξια της γεμάτης βιβλιοθήκης του Switch. Και έτσι έπραξαν.

Το remake μεταμόρφωσε την «πλαστική» εικόνα του original τίτλου σε κάτι πολύ πιο μοντέρνο και γουστόζικο. Όλα τα μοντέλα χαρακτήρων, όχι μόνο του Mario ή του Donkey Kong, είναι πλήρως ανασχεδιασμένα σε 3D, πιθανότατα ευθέως παρμένα από άλλα games του τελευταίου Nintendo φορητού συστήματος. Το χάσμα που χωρίζει τις τεχνολογικές δυνατότητες των Game Boy Advance και Switch επέτρεψε στη νέα έκδοση να παρίσταται πλήρως ανακαινισμένη οπτικοακουστικά και να στηρίζεται σε εντελώς animated σκηνικά, αντί σε σε εναλλαγή στατικών εικόνων και μονοφωνικού ήχου.

Αξίζετε, βέβαια, και εσείς που δεν έχετε κάποια προϊστορία με το καυγαδάκι τους ή το πώς έδειχνε αυτό να καταλάβετε τι παίχτηκε ανάμεσά τους και να μάθετε με ποιους τρόπους προσπαθεί το remake να γίνει αρεστό και σε εσάς.

Εν τάχει, η σύγκρουσή τους ξεκίνησε και με τη βούλα όταν ο Donkey Kong σήκωσε το τομάρι του από τον καναπέ του και έσπευσε να βγει να ψωνίσει τις φιγούρες-δράσης Mini-Mario που είναι, κατά τα δρώμενα του παιχνιδιού, το νούμερο 1 προϊόν ζήτησης στο Mushroom Kingdom. Όταν συνειδητοποιεί, όμως, πως το εργοστάσιο της Mario Toy Company έχει εξαντλημένο απόθεμα, το ένστικτο του γορίλλα των οδηγεί στο να κλέψει μερικές φιγούρες σε ένα σακί και να τρέξει μακριά από τον Mario, που δεν έχει άλλη επιλογή από το να διεκδικήσει πίσω τα κλοπιμαία με την ομοιότητά του και τα πνευματικά του δικαιώματα. Peak χιούμορ στα 1-2 FMV’s της εισαγωγής.

IT'S A-ME, YOUR WORST NIGHTMARE

Όλο το παιχνίδι, λοιπόν, είναι μία ευχάριστη διαδικασία συλλογής των χαμένων αθυρμάτων, με κάθε επίπεδό του να ολοκληρώνεται τη στιγμή που ο Mario φτάνει στην ανάκτηση ενός από τα χαμένα Mini-Marios. Κάθε πίστα είναι ουσιαστικά ένα σύντομο, έξυπνα δομημένο puzzle, ένας γρίφος, που στο πρώτο μισό θέλει να βρείτε τη λύση του για να ανοίξετε μία πόρτα, που με τη σειρά της οδηγεί στη δεύτερη φάση του εκάστοτε level και στον εντοπισμό της μικροφιγουρίτσας. Για να επιτεχυθούν όλα αυτά θα χρειαστεί φυσικά να χοροπηδήξετε σε πλατφόρμες, να ενεργοποιήσετε/απενεργοποιήσετε τουβλάκια, να σκαρφαλώσετε σε σχοινιά και αλυσίδες, να κουβαλήσετε και να εκτοξεύσετε αντικείμενα για να φτιάξετε βατά μονοπάτια ή για να αντιμετωπίσετε εχρθούς, να αιωρηθείτε και να τσουλίσετε σε κάθε διαθέσιμο εκατοστό της οθόνης. Όλα αυτά συμβαίνουν με τον καθιερωμένο 2D Mario τρόπο, εφόσον το Mario vs. Donkey Kong στηρίζεται σε αρκετές – όχι όλες όμως – από τις platforming δεξιότητες του πρωταγωνιστή.

Παρά τη μειωμένη ευκινησία που επιτρέπει, το level design καλά κρατεί μέχρι και σήμερα. Η αλήθεια είναι πως σε τέτοια games της Nintendo – και δη Mario – το gameplay σπανίως αιμορραγεί και το Mario vs. Donkey Kong, αν και παλιό, δεν στερείται ποσώς της σχεδιαστικής οξυδέρκειας των πιο πρόσφατων αποκλειστικών της Nintendo. Δεν είναι ό,τι πιο εύγλωττο στην εξήγηση των μηχανισμών του, αλλά έχει τον τρόπο του να σε διδάσκει εμπειρικά. Το μεγαλύτερο κοπλιμάν που μπορώ να απευθύνω στους δημιουργούς του αρχικού είναι πως εξακολουθεί να μου αρέσει ο τρόπος που κάθε level βάζει το μυαλό μας να δουλέψει. Όλα τους περιμένουν να τα αντιμετωπίσουμε σαν χαριτωμένα μαθηματικά προβλήματα, σαν οξύνοες interactive σπαζοκεφαλιές, που μας παροτρύνουν να ψάξουμε περισσότερο τον «τρόπο» από ό,τι τον «κόπο». Το να καταπολεμήσετε την αντιξοότητά τους δεν θα είναι δύσκολο και δεν χρειάζεται να φοβάστε να χάσετε, γιατί αυτό είναι και το κεντρικό νόημα: η αποτυχία δεν είναι το αντίθετο της επιτυχίας, αλλά κομμάτι της.

Το γνωμικό αυτό, φυσικά, δεν θα ίσχυε άπαξ και το remake δεν δοκίμαζε να απλουστεύσει μερικές από τις συνθήκες που μέχρι πρότινος θα ταλαιπωρούσαν όλους όσους πειραματίζονταν με το αυθεντικό Mario vs. Donkey Kong. Το νεόφερτο «Casual Style» είναι η σανίδα σωτηρίας για αυτούς που θέλουν να αποφύγουν την αντίστροφη μέτρηση και να επωφελούνται από πολλαπλές ευκαιρίες σε περίπτωση λάθους, όπως και από mid-level checkpoints. Στην πράξη είναι όντως αρκετά ανακουφιστικό, εφόσον επιτρέπει στον καθένα να παίξει στον ρυθμό του. Πολύ βοηθητικό σκοπό έχουν και ορισμένα Bonus Stages, που αντικατέστησαν τα παλιά Present Mini Games και αφήνουν να μαζέψετε μέχρι και 8 ζωούλες απανωτά. Αν θέλετε να αξιοποιήσετε στο έπακρο το accessibility και τις quality-of-life αλλαγές του remake, να θυμάστε πως μέσα σε κάθε πίστα μπορείτε να κινείτε την κάμερα για να την σκανάρετε ολόκληρη και να στήνετε το πλάνο σας, όπως και να συνδέσετε δεύτερο παίχτη, που θα ελέγχει τον Toad και θα χωρίσει την περάτωση της αποστολής σας στα δύο.

Όσοι έχουν τα κότσια και τα ψυχικά αποθέματα να αποφύγουν όλες τις παραπάνω ανέσεις και να παίξουν στο «Classic Style», τους περιμένει μία απότομα πιο δύσκολη περιπέτεια και η επίλυση των puzzles θα είναι σαφώς πιο αγχωτική. Στα 130 levels του παιχνιδιού, αριθμός που προκύπτει από τα δύο εξτρά, ολοκαίνουρια «Worlds» του remake (Merry Mini-Land και Slippery Summit) θα χρειαστεί πολλές φορές να ελέγξετε έμμεσα και τα Mini-Marios, με τον αστερίσκο να βρίσκεται στο ότι αυτά απλά αντιγράφουν τις κινήσεις του Mario και ακολουθούν τα βήματά του. Εκεί είναι που για ακόμα μία φορά το Mario vs. Donkey Kong χωλαίνει και μπορεί να γίνει εκνευρισιτκό, εφόσον αυτό gameplay που Lemmings-ίζει χρειάζεται πολύ συνδυαστική σκέψη, δίχως να επιστρέφεται η μέγιστη δυνατή υπακοή από τα companions. Η ετεροχρονισμένη κίνηση των toys θα οδηγήσει σε αρκετές χαμένες ζωές, ενώ σε όλες τις πίστες του Worlds+ (στους 8 αναδιαμορφωμένους κόσμους μετά τον πρώτο τερματισμό) θα χρειάζεται να ξεπροβοδίζετε το μοναδικό toy στην πόρτα της εξόδου και στην ολοκλήρωση του level.

I D K ΤΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ

Κατέληξα στο να χρησιμοποιώ πολλάκις το «Casual Style» ούτως ώστε να βρω κίνητρο να κυνηγήσω το 100%, αφού μόνο μαζεύοντας όλα τα «προαιρετικά» δωράκια και συγκεντρώνοντας όλα τα αστέρια μπορούσα να ξεκλειδώσω και τα 16 Expert Levels, που ήταν οι μακράν πιο επώδυνα απολαυστικές πίστες του παιχνιδιού. Εκεί η πρόκληση είναι πραγματικότατη και είναι και αυτά με τη σειρά τους μονόδρομος για να δούμε όλα τα endings και κάθε ευθεία αναμέτρηση με τον Donkey Kong. Από τη μία, είναι ωραίο που κάθε boss fight αξιοποιεί το κεντρικό mechanic του κόσμου στον οποίο διεξάγεται, από την άλλη οι μάχες των δύο είναι πολύ απογοητευτικές αν σκεφτούμε πως γύρω από αυτές περιστρέφεται όλο το νόημα του παιχνιδιού. Πάλεψα πάνω από 15 φορές με τον Donkey Kong και σε όλες έπρεπε να του ρίχνω βαρέλια κατακέφαλα, με το puzzle στοιχείο να πηδιέται απ’ το παράθυρο και να επικρατεί γενικά μία μονοτονία.

Αυτό που ήθελα περισσότερο από όλα να μου δώσει το remake ήταν να αλλάξει ή έστω να γυαλίσει τα 1v1 των δύο μασκότ, ώστε να ξεφύγουν από τους περιορισμούς του Game Boy Advance και να είναι πιο ευφάνταστα. Εν τέλει, το remake προβαίνει σε επιμέρους διορθώσεις ή πλήρεις επισκευές πολλών άλλων levels και σημείων όπου ο original τίτλος έχει βγει εκτός εποχής, αλλά όχι σε αυτές που ο περισσότερος κόσμος θα ήθελε ενδεχομένως. Ως αποτέλεσμα, το Mario vs. Donkey Kong του 2024 εξακολουθεί να είναι καλοστημένο ως ένα κουρδισμένο puzzle-platformer, αλλά φαίνεται πως έχει τη φιλοσοφία κάποιου παιχνιδιού που έβρισκε φραγμούς σε φιλοδοξία και σκέλος, κάτι που δεν θα ίσχυε ούτε στο ελάχιστο αν χτιζόταν από το μηδέν για το Switch.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!