Not so "self made" after all.

Όταν βγήκε το πρώτο Saints Row το 2006, δεν θεωρούταν κάτι παραπάνω από ένας ελαφρώς "goofier" κλώνος του GTA ή τουλάχιστον έτσι το χαρακτήριζαν τα περισσότερα μέσα της εποχής. Με το πέρασμα των χρόνων ωστόσο και τις κυκλοφορίες νέων Saints Row installments, το franchise εξελίχθηκε και έχτισε το δικό του saga, ενώ κατάφερε να διαφοροποιηθεί κατά πολύ, συγκριτικά με το magnum opus της Rockstar. Ωστόσο, ενώ αγαπήθηκε από πολλούς, στάθηκε αδιάφορο σε πολλούς καταναλωτές λόγω του μονοπατιού που διάβηκε η σειρά, μετά το δεύτερο mainline παιχνίδι.

Τι να πει κανείς βέβαια.. οι εξωγήινοι, τα simulations και οι δαίμονες δεν είναι το cup of tea όλων. Η Volition, με σκοπό να κάνει το Saints Row IP μοναδικό, θεώρησε την κωμωδία και τα over the top sci-fi σενάρια ως πιθανές λύσεις του προβλήματος, όμως ειρωνικά αυτά ήταν που οδήγησαν στη πτώση του franchise με την κυκλοφορία του Gat out of Hell το 2015. Εφτά χρόνια αργότερα και ύστερα από ένα κοινώς αποδεκτά αποτυχημένο spin-off, το franchise επιστρέφει στις ρίζες του με ένα ολοκληρωτικό reboot, δίνοντας στη Volition τη μοναδική ευκαιρία για να φτιάξει τα πράγματα. Τα κατάφερε λοιπόν;

WELCOME TO MEXI- SANTO ILLESO

Ο νέος κόσμος του Saints Row είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με τα όσα γνωρίσαμε στους προηγούμενους τίτλους. Για αρχή, αποχωριζόμαστε το γνωστό cast χαρακτήρων όπως Johnny Gat, Kinzie, Shaundi, Pierce, κλπ και καλωσορίζουμε μια νέα τριάδα misfits, η οποία.. βασικά.. ας μιλήσουμε σε λίγο για αυτή.. Πέραν από το καστ, βρισκόμαστε πλέον σε ένα νέο και παραδόξως όμορφο χάρτη ονόματι Santo Illeso, στον οποίο οι Saints θα αγωνιστούν ενάντια διάφορων συμμοριών, την αστυνομία αλλά και μια ιδιωτική εταιρία άμυνας, γνωστή ως Marshall Defense Industries, με σκοπό να χτίσουν τη δική τους εγκληματική αυτοκρατορία στο Μεξικ- εννοώ στο Santo Illeso. Περιληπτικά, αυτή είναι η γενική πλοκή του παιχνιδιού και καλύπτει πάνω-κάτω τα όσα γνωρίζαμε πριν τη κυκλοφορία του. Αρκετά απλή, όμως και αρκετά ενδιαφέρουσα ώστε να επαναφέρει μερικούς die-hard Saints Row fans, που επιθυμούσαν ξανά μια περισσότερο "grounded" εμπειρία, διαφοροποιώντας εντελώς τη φόρμουλα των τελευταίων τίτλων. Ήταν όμως επαρκές αυτό για τη δημιουργία της πολυπόθητης συνταγής της επιτυχίας; Η μικρή απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι δυστυχώς όχι.

Μεταβαίνοντας, λοιπόν, στη μεγαλύτερη απάντηση μπαίνουμε στη κριτική των επιμέρους πτυχών του παιχνιδιού. Όπως ήδη ανέφερα, το Santo Illeso είναι πράγματι ένας πολύ διαφορετικός και όμορφος χάρτης συγκριτικά με τα μονότονα Steelport ή Stillwater των προηγούμενων τίτλων, ενώ όπως ήδη έχετε καταλάβει θυμίζει πολύ μια φανταστική πόλη που θα μπορούσε να ανήκει στο Μεξικό. Μολονότι όταν άνοιξα το map για πρώτη φορά δεν μου φάνηκε μεγάλος σε μέγεθος, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν έχω σούπερ δυνάμεις όπως στο Saints Row IV για να τον εξερευνήσω στο άψε-σβήσε θεώρησα πως είναι όσος χρειάζεται, δηλαδή ούτε πολύ μεγάλος και άδειος δίχως νόημα εξερεύνησης, αλλά ούτε μικροσκοπικός και επαναλαμβανόμενος. Δυστυχώς όμως, τουλάχιστον στο δικό μου playthrough, ο χάρτης περιλάμβανε την απαραίτητη ποσότητα NPCs, καθώς ήταν απειροελάχιστοι στην έκτασή του, ενώ τα ενοχλητικά τους pop-ups κατά τη διάρκεια της ελεύθερης οδήγησης με μεγάλη ταχύτητα δεν ήταν απόντα. Επιπλέον, για τον σχεδιασμό του map σε γενικές γραμμές δεν έχω μείνει παραπονεμένος, κάτι που δεν μπορώ να πω για τα μοντέλα των χαρακτήρων που οριακά έμοιαζαν βγαλμένοι από αντιαισθητικά games δύο γενεών πριν.

I AM THE ONE WHO KNOCKS

Ας επανέλθουμε στους χαρακτήρες και μάλλον είμαι αναγκασμένος να μιλήσω για την τριάδα συμπρωταγωνιστικών ρόλων που παίρνει μέρος στο πλευρό του custom-made χαρακτήρα μας, ενίοτε γνωστού ως "The Boss". Οι Kevin, Eli και Neenah είναι οι πιο καλογραμμέ- οκ, δεν μπορώ να το γράψω ούτε για πλάκα χωρίς να αναγουλιάσω, συγχωρέστε με. Ειλικρινά, μπορεί να φταίει το γεγονός πως έχω μεγαλώσει με αυτό το franchise και τους χαρακτήρες του, συνεπώς με επηρεάζει η νοσταλγία, αλλά θεωρώ το παλιό καστ άξιο για Όσκαρ συγκριτικά με μας δόθηκε στο νέο Saints Row (εντάξει, αυτό ίσως είναι υπερβολή). Ενώ το writing των χαρακτήρων ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αξιοθαύμαστο, αυτή τη φορά η Volition αστόχησε κατά πολύ. Το design των τριών είναι αδιάφορο, οι προσωπικότητες τους επίσης ρηχές με μηδαμινό character development και οι διάλογοι μεταξύ τους είναι απλούστατα cringe worthy τις περισσότερες φορές, αφού ήταν μετρημένες οι στιγμές στις οποίες υπήρχε εύστοχο χιούμορ. Σχετικά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον The Boss, πέραν των λίγο έξτρα cheesy voicelines, δεν έχω να προσθέσω κάτι θετικότερο, καθώς η εμφάνιση και η φωνή εξαρτάται από το πώς θα τον (ή την/το) δημιουργήσει ο παίχτης, όπως ακριβώς σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα Saints Row games. Κάπου εδώ οδηγούμαι στο customisation, μια από τις πιο βασικές πτυχές ενός παιχνιδιού που σε κάθε διαφήμιση του βλέπαμε το μότο "BECOME SELF MADE".

Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι απέτυχαν σε αυτόν το τομέα, καθώς υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές και συνδυασμοί που μπορούν να προκύψουν, ωστόσο για κάποιο λόγο περίμενα ακόμη περισσότερα, ιδίως περισσότερα κουρέματα και voice actors. Για παράδειγμα, ενώ αρχικά ήθελα να δω κατά πόσο μπορούσα να φτιάξω έναν χαρακτήρα που θα μοιάζει σε εμένα, αφού απέτυχα (μάλλον γιατί είμαι ugly af και ήθελε να μου το πει το παιχνίδι), κατέληξα στην αναγκαστική δημιουργία ενός πολύ γνωστού χαρακτήρα μιας δημοφιλής σειράς (ονόματα δεν λέμε, αλλά SAY MY NAME!). Γενικώς, πειραματίστηκα λίγο και δημιούργησα look-alikes πολλαπλών γνωστών iconic χαρακτήρων και τις περισσότερες φορές ήμουν αρκετά ικανοποιημένος, οπότε θεωρώ πως είναι στη κρίση του καθενός εάν το character creation προσφέρει αρκετά ή όχι. Επιπλέον, αρκετά καλό βρήκα και το vehicle & weapon customisation το οποίο είχε πάντοτε μπόλικες επιλογές, ανεξαιρέτως. Παραδείγματος χάρη, μπορούσα να προσαρμόσω ένα όπλο ώστε να δείχνει σαν να είναι φτιαγμένο από ξύλο, ενώ το αυτοκίνητο μου να στολίζεται με ροζ και μαύρες αποχρώσεις ματ και με πέτρινη εξάτμιση. Γενικά, οι επιλογές (αν και περίεργες) και οι συνδυασμοί στα ρούχα, αυτοκίνητα και όπλα ήταν σχεδόν άφθονες.
 
Τελευταίο και βασικότερο, το gameplay. Για αρχή, συνιστώ ανεπιφύλακτα το co-op (όταν λειτουργεί δηλαδή) διότι η εμπειρία βελτιώνεται αρκετά με ένα φιλαράκι. Ένα από τα βασικότερα στοιχεία ενός action based παιχνιδιού είναι αναμφισβήτητα το combat και εδώ υπάρχει στη μορφή melee και ranged προσεγγίσεων. Ενώ δεν υπάρχει σύστημα κάλυψης από τα πυρά των εχθρών, η νέα προσθήκη των executions, που γεμίζουν τη μπάρα ζωής του παίχτη, αλλά και τα διασκεδαστικά skills κατάφεραν να επανορθώσουν λίγο για αυτό. Καθώς τα δημιουργικά executions ,τα οποία εκτελούνται με το πάτημα ενός κουμπιού, είναι άκρως διασκεδαστικά (και αστεία μερικές φορές), τα skills προσθέτουν ένα μικρό variety στη μάχη καθώς δίνουν χρήσιμες ικανότητες όπως defense buffs, εκρηκτικά, τη δυνατότητα να πυροβολούμε μέσα από τους τοίχους και άλλα διάφορα τερτίπια. Βέβαια, στην τελική, δίχως όλα αυτά το gunplay είναι αρκετά απλοϊκό και διασκεδαστικό από μόνο του οπότε όλα αυτά, ανάλογα το playstyle του παίχτη, μπορούν να θεωρηθούν περιττά, εφόσον πράγματι απουσίασαν στιγμές που τα έκρινα απαραίτητα στη μάχη (οκ, ίσως εκτός των executions που δείχνουν cool AF).

Εκτός του combat, σε ένα open world game αναμένονται τα μέσα εξερεύνησης και traversal, οδηγώντας μας στο κομμάτι του driving το οποίο -αν και μέτριο στην αίσθηση στη καλύτερη περίπτωση με καθόλου ρεαλιστικό drifting- ήταν enjoyable συνήθως, αλλά τίποτα παραπάνω, καθώς όλα τα οχήματα ήταν πάρα πολύ παρόμοια στον χειρισμό. Μιλώντας για το open world σύστημα, εφόσον η βασική ιστορία του παιχνιδιού είναι πολύ straight-forward -και καθόλου intriguing να προσθέσω- είναι και πολύ μικρή σε διάρκεια, κάτι που σώζουν ευτυχώς τα πολλαπλά activities που εμφανίζονται μετέπειτα του τερματισμού της σε διάφορες γωνιές του χάρτη, κάποιες εκ των οποίων θα προσφέρουν μερικές παραπάνω ευχάριστες -και μη- ώρες παιχνιδιού. Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω πως είμαι αρκετά απογοητευμένος από τις νέες προσθήκες του παιχνιδιού, όχι διότι είναι κακές, αλλά επειδή είναι ελάχιστες και θεωρώ πως οι δημιουργοί έπρεπε να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο σε αυτές καθώς για παράδειγμα το wingsuit, το οποίο δεν υπήρχε παλαιότερα στο franchise, ήταν θεωρητικά πολύ διασκεδαστικό, όμως δεν αξιοποιήθηκε αρκετά. Ααα και φυσικά υπάρχει το soundrack, το οποίο λογικότατα ξέχασα να αναφέρω νωρίτερα, εφόσον αν εξαιρέσουμε κάνα δυο κομμάτια, κατά τα άλλα είναι τελείως forgettable.

Αν μπορούσα να βαθμολογήσω το Saints Row αποκλειστικά για το πόσο διασκέδασα ίσως να του άξιζε κάτι καλύτερο, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω όλα τα αρνητικά που μου πετούσε συνεχώς το παιχνίδι στο πρόσωπο, όπως τα ανεπανάληπτα και άπειρα bugs που υπήρχαν σε ολόκληρο το playthrough. Ο λόγος που δεν τα ανέφερα νωρίτερα σε έμφαση είναι διότι δεν θέλω να κρίνω τη ποιότητα ενός παιχνιδιού από τα bugs τα οποία ελπίζω να διορθωθούν με update, αλλά πιο πολύ από το περιεχόμενο, το οποίο γνωρίζω με βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, καθώς το παιχνίδι έχει χτιστεί τριγύρω από την μέτρια προς κακή ιστορία του και τους αδιάφορους χαρακτήρες του. Τα μοναδικά πραγματικά highlights του παιχνιδιού είναι το customisation και το gameplay του, ενώ ούτε αυτά κατάφεραν να ανταπεξέλθουν πλήρως στις προσδοκίες μου για το reboot.
 
Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!