Still got it.

Κανείς δε θα με κατηγορήσει ότι «παρασκέφτομαι» το The Stanley Parable. To Stanley Parable (θα εγκαταλείψω το «The» αποδώ και πέρα γιατί όλοι συμφωνούμε ότι είναι κουραστικό) θέλει να το σκέφτομαι μέχρι να σκάσει το κεφάλι μου - γιατί αυτό είναι όλο το νόημα - και το απολαμβάνω μέχρι το οδυνηρό τέλος.

Αν δεν έχεις παίξει το original Stanley Parable – εννοώντας την πλήρη κυκλοφορία του 2013 (PC) και όχι το Half-Life 2 mod του 2011 – τότε θα πρότεινα να το παίξεις οπωσδήποτε. Αν όχι μόνο δεν το έχεις παίξει αλλά δε γνωρίζεις και τίποτα για αυτό, τότε ακόμα καλύτερα. Σταμάτα εδώ και πήγαινε να το παίξεις.

ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΟ STANLEY PARABLE, ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ

Αν διαβάζεις ακόμα, τότε είμαι απολύτως βέβαιος ότι είσαι το ιδανικό δείγμα παίκτη για να:

ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΟ STANLEY PARABLE.

Άιντε.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ STANLEY PARABLE

Νομίζω ότι δεν είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός πως το δημιούργημα των Davey Wreden και William Pugh είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στην ιστορία των videogames, παρότι με το ζόρι ανήκει σε αυτή κι επίσης ακριβώς για αυτό το λόγο. Είναι το καλύτερο βιντεογκεϊμικό παράδειγμα “meta” storytelling που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, μαζί με το Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty του δολοφόνου του πρώην προέδρου της Ιαπωνίας Shinzo Abe. Το Stanley Parable είναι ένα έργο αποδόμησης του ίδιου του μέσου του και είναι επίσης πάρα πολύ αστείο. Είναι πραγματικά ένα φανταστικό επίτευγμα σε ένα σωρό μέτωπα. Τεχνικά: στο design του και τις αφηγηματικές του τεχνικές. Φιλοσοφικά: στη βαθύτητα του επιχειρήματος και της κριτικής του, που ξεπερνά κατά χιλιάδες λεύγες, χιλιάδες επιτυχημένα videogames.

Τι λέει το Stanley Parable σχετικά με τα σύγχρονα videogames, το σχεδιασμό τους, τους παίκτες τους, το marketing, τους δημιουργούς και τη βιομηχανία τους; Νομίζω ότι οι απαντήσεις είναι πολλές, αν και δεν πιστεύω ότι οποιαδήποτε απάντηση στέκει εξίσου με οποιαδήποτε άλλη, απλώς επειδή «είναι υποκειμενικό» (μα πόσο βαρετή και αδιέξοδη απάντηση, πια). Σίγουρα δε λέει ένα πράγμα, και εμφανώς απολαμβάνει να περιπλέκει αυτά που λέει δημιουργώντας, ή απλώς μη αγνοώντας, τις αντιφάσεις που προκύπτουν, καθώς το διαδραστικό επιχείρημα εκτυλίσσεται. Σίγουρα, επίσης, παραθέτει ένα σωρό ενδιαφέροντα ερωτήματα.

Τι σημαίνει «ελευθερία» σε ένα game; Τι σημαίνει να «εξερευνώ», να «αποφασίζω» και εν τέλει… να «παίζω»; Ναι, ίσως τελικά το Stanley Parable να αναρωτιέται αν τα σύγχρονα – κυρίως ΑΑΑ – games, παρέχουν πλέον αρκετό «παιχνίδι». Πώς διαφέρει το να παίζω με κάτι από την κατανάλωσή του; Ο όρος game διαφέρει ουσιαστικά από το «play», κυρίως ως προς το πόσο αυστηρά δομημένη είναι η πρώτη διαδικασία συγκριτικά με τη δεύτερη. Ωστόσο, το παιχνίδι, ως μια πιο ελεύθερη διαδικασία, διατηρεί κάποια θέση μέσα σε όλα τα games. Η θεωρητικούρα είναι μια ιστορία για άλλη φορά, αλλά εν προκειμένω προσφέρει μια σημαντική συνειδητοποίηση. Το κατά πόσο «παίζουμε» παραμένει μη αυτονόητο, ακόμα και στα «παιχνίδια».

Το Stanley Parable αποδομεί το μέσο, αλλά ασκεί κριτική στο design που κάνουν άνθρωποι, και στην επιθυμία των καταναλωτών για αυτά τα designs. Αυτό είναι πολύ πιο γενναίο από το να τα βάζω με το απρόσωπο και ανήμπορο να απαντήσει, αφηρημένο ΜΕΣΟ. Τόσο στην πρωτότυπη, τόσο και στην ULTRA DELUXE έκδοσή του, το Stanley Parable εκτιμά πως το νόημα του να παίζουμε είναι να είμαστε περίεργοι και να εξερευνούμε και συνεπώς ότι ο παίκτης δε χρειάζεται πολλά-πολλά για να «διεγερθεί», παρά μόνον τα εργαλεία για κάποιον παιχνιδιάρικο πειραματισμό. Ως εκ τούτου, θέτει και έναν πολύ ουσιαστικό προβληματισμό ως προς τη σχέση της διάρκειας ενός videogame με την αξία του.

Τούτου λεχθέντος, ας φτιάχνει ο καθένας ό,τι τον ενδιαφέρει κι ας παίζει ό,τι τον ευχαριστεί.

THE STANLEY PARABLE: ULTRA DELUXE

To Stanley Parable: Ultra Deluxe είναι μια νέα έκδοση εμπλουτισμένη ακριβώς με τον τρόπο που θα έβγαζε νόημα για το συγκεκριμένο game, χωρίς αυτό να καθιστά τα κόλπα της προβλέψιμα.  Στη θεματολογία του, αλλά και στα σενάρια στα οποία μας τοποθετεί, το Stanley Parable: Ultra Deluxe είναι μια «ενημέρωση» του original, που συνυφαίνεται με αυτό αντί απλώς να καταλαμβάνει το δικό της χώρο, όπως ένα πιο τυπικό sequel. Μιλάω για sequel, διότι, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, το Ultra Deluxe είναι περισσότερο «ανάπτυξη» του The Stanley Parable, παρά «αναβάθμιση». Αναπτύσσει τη θεματολογία του, κινούμενο βαθύτερα προς τα ζητήματα του game development, των game reviews, του marketing και του κάθε «Ultra Deluxe» εκεί έξω.

Διστάζω να σχολιάσω τις λεπτομέρειες του πώς ακριβώς το πετυχαίνει αυτό, δεδομένου ότι εν τέλει αυτό και μόνο μένει να δείτε και δε θα ήθελα να στερήσω μια ανυποψίαστη γνωριμία με το νέο περιεχόμενο. Αν σας άρεσε το original Stanley Parable, τότε χωρίς αμφιβολία αξίζει να επιστρέψετε για τη νέα του έκδοση, αν όχι, και δεν ενδιαφέρεστε να δώσετε δεύτερη ευκαιρία, τότε μάλλον δε θα σας αλλάξει τη γνώμη. Αν δεν το έχεις παίξει ποτέ, τότε τι θα έλεγες να:

ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΟ STANLEY PARABLE, ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η μόνη «πρόκληση» που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει στο Stanley Parable (original και Deluxe) είναι η πρόκληση του να εκφραστείς. Η μόνη εικασία που θα κάνεις ποτέ στο παιχνίδι είναι: «πώς θα ανταποκρινόταν το παιχνίδι αν έκανα αυτό; Πώς μπορώ να τοποθετηθώ – εν τέλει κυριολεκτικά – απέναντι στα λόγια του αφηγητή, στο context των καταστάσεων που προβάλλονται; Μοναδικός τρόπος να το κάνεις είναι να πας ή να μην πας κάπου, να πατήσεις ή να μην πατήσεις κάτι. Τα εργαλεία είναι απλά, αλλά το γράψιμο συμπράττει με το design για να εξυψώσουν αυτές τις δυαδικές αποφάσεις σε πραγματικά ενδιαφέροντες ερωταπαντήσεις μεταξύ εσένα και του παιχνιδιού, και σημαντικότερο, εσένα και του εαυτού σου. Η πιο απλή εκδοχή αυτού του «μηχανισμού» είναι το βασικό δίλημμα που σου εκθέτει το παιχνίδι στο ξεκίνημά του.

Μετά από μια σύντομη εισαγωγή, αποκτάς τον έλεγχο και ξεκινάς να κόβεις βόλτες στα μουντά εταιρικά γραφεία όπου λαμβάνει χώρα το παιχνίδι αναζητώντας το meeting room. Αρχικά η πορεία σου είναι πρακτικά σε ράγες, χωρίς εναλλακτικές, ώσπου φτάνεις σε ένα δωμάτιο αντιμέτωπος με δύο απολύτως πανομοιότυπες ανοικτές πόρτες. Καμία λεπτομέρεια του χώρου δεν υπονοεί κάποια διαφορά μεταξύ της αριστερής και της δεξιάς πόρτας, ενώ και οι διάδρομοι στους οποίους οδηγούν φαίνονται επίσης… αδιάφορα αδιάφοροι.

«Όταν ο Stanley έφτασε αντιμέτωπος με δύο πόρτες, μπήκε στην αριστερή πόρτα,» ανακοινώνει ο Αφηγητής.

Αλλά εμείς, ο Stanley, είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε. Το γεγονός ότι καμία πληροφορία δε συνιστά πως κάποια από της πόρτες είναι πιο επωφελής ως προς το στόχο μας (να φτάσουμε στο meeting room) ή έστω πώς θα μετέβαλλε την εμπειρία μας προς αυτόν, σε ένα πιο συμβατικό, challenge-based game, θα ήταν απλώς προβληματικό design. Στο Stanley Parable όμως, οι παράμετροι αυτές αφαιρούνται ώστε ο προβολέας του ενδιαφέροντός μας να φωτίσει όχι την σχέση της απόφασής μας με τον στόχο, αλλά τη δική μας σχέση με την απόφασή μας, στο context της αφήγησης.

Προκειμένου να απαντήσω στο δίλημμα «ποια πόρτα να επιλέξω;», θα πρέπει να αναρωτηθώ όχι ποια πόρτα με εξυπηρετεί ως προς το σκοπό μου, αλλά τι μπορεί άραγε να δηλώνω με κάθε πόρτα. Με την ερώτηση αυτή, ουσιαστικά έχω ανοίξει ένα σωρό άλλα ερωτήματα προς απάντηση από το παιχνίδι, τα οποία διεγείρουν και το ενδιαφέρον μου να συνεχίσω να εξερευνώ όχι μόνο τι περιέχει, αλλά και τι είναι.

Τι θα γίνει αν δείξω ανυπακοή στην αφήγηση; Θα προσαρμοστεί το παιχνίδι στην έκφρασή μου, κι αν ναι πώς; Τι άλλα διλήμματα μπορεί να μου επιφυλάσσει; Υπάρχουν αδιέξοδα; Υπάρχει κάποιος τρόπος να εξαντλήσω την προσαρμοστικότητά του; Φυσικά προκειμένου να το πετύχει αυτό, δεν αρκεί το design. Το Stanley Parable: Ultra Deluxe φέρνει στο τραπέζι το μαγικό συστατικό χωρίς το οποίο η συνταγή του original δε θα είχε δέσει ποτέ, δηλαδή το φανταστικό του γράψιμο. Βαθύ και ξεκαρδιστικό, απρόβλεπτο και πάντοτε ικανό να προβληματίσει.

ΑΝ ΕΦΤΑΣΕΣ ΩΣ ΕΔΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΟ STANLEY PARABLE ΤΟΤΕ Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΑΝ ΟΧΙ, ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ ΤΗ

Ο αληθινός λόγος που ήθελα να πας το παίξεις δεν ήταν επειδή με νοιάζει να αποφύγεις τα spoilers ή τον προϊδεασμό, αλλά γιατί βαριέμαι πάρα πολύ να περιγράφω τα βασικά ενός παιχνιδιού. Προτιμώ να πηδάω κατευθείαν στο ψητό χωρίς να κοπιάζω για να περιγράφω πιο ολοκληρωμένα απλά τι σκατά είναι το game. Αλλά μπορείς να με κατηγορήσεις πραγματικά; Στο παγκόσμιο οικοσύστημα των «νεών μέσων» που έχει κυριεύσει τον ανθρώπινο πολιτισμό, υπάρχουν θαυματουργά πράγματα όπως το YouTube, όπου μπορείς να παρακολουθήσεις οπτικοακουστικό περιεχόμενο απευθείας από το παιχνίδι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έχουν δημοσιευτεί επίσης ήδη αναρίθμητες βασικές περιγραφές του τι είναι το Stanley Parable. Τι περισσότερο θα μπορούσα να δώσω σε 150 λέξεις; Ή μήπως να αφιερώσω το μισό κείμενο σε μια υπνωτικά εξονυχιστική περιγραφή;

Από την άλλη, γιατί πρέπει να είναι «κάτι περισσότερο» για να αξίζει να το κάνω; Ποιος μου εγγυάται ότι εσύ έχεις τη διάθεση να αναζητήσεις τρεις ή τέσσερις διαφορετικές πηγές για ένα ζήτημα που ενδεχομένως ποσώς να σε ενδιαφέρει; Θα το εκτιμούσα αν άφηνες ένα σχόλιο στο παρόν άρθρο ή στο συνοδευτικό μας post στο Instagram.

Θα ήθελες περισσότερες εκτενείς περιγραφές ή προτιμάς να αφιερωνόμαστε κυρίως στην ανάλυση;

Με εκτίμηση,

Δρίτσας Γιώργος

ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΤΟ REVIEW ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΠΡΩΤΑ ΤΟ STANLEY PARABLE ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ο αληθινός λόγος που ήθελα να πας το παίξεις δεν ήταν επειδή με νοιάζει να αποφύγεις τα spoilers ή τον προϊδεασμό, αλλά γιατί βαριέμαι πάρα πολύ να περιγράφω τα βασικά ενός παιχνιδιού. Προτιμώ να πηδάω κατευθείαν στο ψητό χωρίς να κοπιάζω για να περιγράφω πιο ολοκληρωμένα απλά τι σκατά είναι το game. Αλλά μπορείς να με κατηγορήσεις πραγματικά; Στο παγκόσμιο οικοσύστημα των «νεών μέσων» που έχει κυριεύσει τον ανθρώπινο πολιτισμό, υπάρχουν θαυματουργά πράγματα όπως το YouTube, όπου μπορείς να παρακολουθήσεις οπτικοακουστικό περιεχόμενο απευθείας από το παιχνίδι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έχουν δημοσιευτεί επίσης ήδη αναρίθμητες βασικές περιγραφές του τι είναι το Stanley Parable. Τι περισσότερο θα μπορούσα να δώσω σε 150 λέξεις; Ή μήπως να αφιερώσω το μισό κείμενο σε μια υπνωτικά εξονυχιστική περιγραφή;

Από την άλλη, γιατί πρέπει να είναι «κάτι περισσότερο» για να αξίζει να το κάνω; Ποιος μου εγγυάται ότι εσύ έχεις τη διάθεση να αναζητήσεις τρεις ή τέσσερις διαφορετικές πηγές για ένα ζήτημα που ενδεχομένως ποσώς να σε ενδιαφέρει; Θα το εκτιμούσα αν άφηνες ένα σχόλιο στο παρόν άρθρο ή στο συνοδευτικό μας post στο Instagram.

Θα ήθελες περισσότερες εκτενείς περιγραφές ή προτιμάς να αφιερωνόμαστε κυρίως στην ανάλυση;

Με εκτίμηση,

Δρίτσας Γιώργος

ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΠΑΙΞΕΙ ΤΟ STANLEY PARABLE ΠΡΟΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ REVIEW ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΞΕΙ, ΤΟΤΕ Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ο αληθινός λόγος που θέλω να το παίξουν πρώτα δεν είναι επειδή με νοιάζει να αποφύγουν τα spoilers ή τον προϊδεασμό, αλλά γιατί βαριέμαι πάρα πολύ να περιγράφω τα βασικά ενός παιχνιδιού. Προτιμώ να πηδάω κατευθείαν στο ψητό χωρίς να κοπιάζω για να περιγράφω πιο ολοκληρωμένα απλά τι σκατά είναι το game. Αλλά μπορούν να με κατηγορήσουν πραγματικά; Στο παγκόσμιο οικοσύστημα των «νεών μέσων» που έχει κυριεύσει τον ανθρώπινο πολιτισμό, υπάρχουν θαυματουργά πράγματα όπως το YouTube, όπου μπορείς να παρακολουθήσεις οπτικοακουστικό περιεχόμενο απευθείας από το παιχνίδι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έχουν δημοσιευτεί επίσης ήδη αναρίθμητες βασικές περιγραφές του τι είναι το Stanley Parable. Τι περισσότερο θα μπορούσα να δώσω σε 150 λέξεις; Ή μήπως να αφιερώσω το μισό κείμενο σε μια υπνωτικά εξονυχιστική περιγραφή;

Από την άλλη, γιατί πρέπει να είναι «κάτι περισσότερο» για να αξίζει να το κάνω; Ποιος μου εγγυάται ότι όλοι έχουν τη διάθεση να αναζητήσεις τρεις ή τέσσερις διαφορετικές πηγές για ένα ζήτημα που ενδεχομένως ποσώς να τους ενδιαφέρει; Θα το εκτιμούσα αν άφηνες ένα σχόλιο στο παρόν άρθρο ή στο συνοδευτικό μας post στο Instagram.

Θα ήθελες περισσότερες εκτενείς περιγραφές ή προτιμάς να αφιερωνόμαστε κυρίως στην ανάλυση;

Με εκτίμηση,

Δρίτσας Γιώργος

THE END IS NEVER THE END IS NEVER THE END

Το The Stanley Parable: Ultra Deluxe είναι ένα εκπληκτικό πράγμα-περίπου videogame. Ήταν απαραίτητη η ύπαρξή του; Σίγουρα, όχι. Χαίρομαι που υπάρχει; Αναμφίβολα, ναι. Ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής της κατηγορίας “Videogames περί Videogames» επιστρέφει με όλη του την αίγλη και κάμποση ακόμα. Βιντεογκεϊμόφιλοι, game developers, μαρκετίστες και κριτικοί, είμαστε όλοι προσκεκλημένοι για μια ακόμα ματιά στον καθρέφτη του Stanley.

Many thanks to Crows Crows Crows for providing us with the review copy!