Διεκδικώντας το μέλλον μαζί, γινόμαστε ένα.

Ξεκινώντας το Xenoblade Chronicles 3, μέσα σε 2-5 ώρες έχουμε κάνει μια πρώτη γνωριμία με όλους τους πρωταγωνιστές, τον κόσμο του παιχνιδιού, το κύριο ζήτημα της πλοκής και τους εχθρούς με τους οποίους θα έρθουμε αντιμέτωποι. Μέσα σε αυτό το πολύ μικρό -σχετικά με τις 60 ώρες που μου πήρε να το ολοκληρώσω - χρονικό διάστημα, έχουμε ένα πολύ καλό δείγμα του τι πρόκειται να δούμε κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου παιχνιδιού. Το real-time combat είναι απολαυστικότατο. O κόσμος είναι τεράστιος, όμορφος και θες να γνωρίσεις όλους τους κατοίκους του.

Οι πρωταγωνιστές μας έχουν βάθος, καθένας με τα δικά του, προσωπικά προβλήματα να αντιμετωπίσει. Aντίθετα, οι περισσότεροι ανταγωνιστές μας είναι επιφανειακοί και οι προσωπικότητες τους θα μπορούσαν να εξισωθούν με αυτές της Ομάδας Πύραυλος των Pokemon (εξαιρούνται δύο καλογραμμένοι χαρακτήρες που ξεκινάς να γνωρίζεις γύρω στις 25 ώρες). Παρόλο όμως που η ανταγωνιστική δύναμη της πλοκής είναι αδιάφορη, το παιχνίδι κατάφερε να κρατήσει αβίαστα την προσοχή μου και την αγωνία μου, καθώς το έπαιξα εις πέρας με μεγάλη ευχαρίστηση, ακόμα και άν στα ¾ του παιχνιδιού χάνεται το μεγαλύτερο κομμάτι της αγωνίας του.

SENA ΚΟΣΜΟ ΜΑΓΙΚΟ

Ο κόσμος όπου διαδραματίζεται το παιχνίδι, ονόματι «Aionios», δημιουργήθηκε από την σύζευξη των παράλληλων συμπάντων των Xenoblade Chronicles 1 & 2. Στον κόσμο αυτό υπάρχει ένας ατέρμονος πόλεμος μεταξύ δύο στρατοπέδων: του Keves και του Agnus. Όσοι έχουν την (κακή) τύχη να γεννηθούν σε αυτόν τον κόσμο, γεννιούνται μόνο για να μεγαλώσουν ως στρατιώτες και να πεθάνουν πολεμώντας. Αυτή, αρχικά, είναι και η μοίρα των  πρωταγωνιστών μας. O Noah, η Eunie και ο Lanz γεννήθηκαν και πολεμούν στην πλευρά του Keves και αναλόγως η Mio, η Sena και ο Taion στην πλευρά του Agnus. Σύντομα όμως οι ήρωές μας θα βρεθούν σε κοινό στρατόπεδο, ενάντια σε όλα τα άλλα.

Στην ύστατη στιγμή, δύο από τους πρωταγωνιστές συνδέονται άρρηκτα, καθώς αποκτούν ένα ενιαίο σώμα με τη μορφή Ouroboros. Η νεοαποκτηθείσα αυτή ικανότητά τους ονομάζεται interlink. Με νέους συμμάχους αλλά και εχθρούς, τους τερατώδεις Moebius τα «ζευγάρια» του πρωταγωνιστικού καστ περπατούν πλέον κοινό μονοπάτι. Αναζητώντας ένα μέρος στο οποίο θα μπορέσουν να γίνουν αποδεκτοί, αναγκάζονται, αν και ορκισμένοι εχθροί, να συμφιλιωθούν και να συνεργαστούν. Ξεκινώντας τη περιπέτεια τους ανακαλύπτουν μια κοινή επιθυμία: να πραγματοποιήσουν έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, στον οποίο θα ζουν το μέλλον τους ειρηνικά.

Στον Aionios, λοιπόν, έχουμε πολλά όμορφα μέρη να συναντήσουμε. Ερήμους, πεδιάδες, στρατόπεδα (αποικίες), νησιά, δάση, άλλοτε με εκθαμβωτικά αξιοθέατα και άλλοτε με ελαφρώς πιο αδιάφορα. Η κάθε περιοχή αποτελεί έναν μεγάλο και ανοιχτό χώρο που μπορούμε να εξερευνήσουμε ελεύθερα για να βρούμε μυστικά μονοπάτια, να συλλέξουμε αντικείμενα που θα μας βοηθήσουν στην περιπέτειά μας και να πολεμήσουμε εντυπωσιακά τέρατα… ή και να τρέξουμε μανιωδώς μακριά τους, ενώ μας κυνηγάνε για να μας φυτέψουν στο χώμα, επειδή τυχαίνει να είναι 30 level παραπάνω από όλους τους χαρακτήρες.

ΚΑΘΟΛΟΥ XΕΝΟI

Ένα από τα μέρη που παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ όσο θα περίμενε κανείς είναι τα campfires, τα οποία επιτρέπουν στους πρωταγωνιστές να ξαποστάσουν γύρω από τη φωτιά. Σε αυτά, το party μπορεί να δειπνήσει για κάποια bonuses, να προπονηθεί για επιπλέον level ups (με bonus XP χάρις στο οποίο δεν θα χρειαστείτε ποτέ να κάνετε grind). Αυτό που τα ξεχωρίζει όμως από ανάλογους μηχανισμούς του genre, είναι η αφηγηματική τους λειτουργία. Σε αυτές τις στιγμές ηρεμίας, μπορείτε να επιτρέψετε το ξεκίνημα μίας συζήτησης για κάποιο θέμα που μπορεί να έχετε κρυφακούσει ή συναντήσει στην περιπέτειά σας.

Αυτά τα θέματα μπορεί να είναι αφορμές για να ξεκινήσει ένα side quest/hero quest, αλλά μπορεί και να μην έχουν κανέναν απώτερο σκοπό. Η “ανταμοιβή”, στη δεύτερη περίπτωση   είναι να πουν τη γνώμη τους και να αλληλεπιδράσουν/τσακωθούν/πειραχτούν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές, με έναν τρόπο που δεν θα βλέπαμε στο main quest. Το αξιοσημείωτο κομμάτι αυτού του μηχανισμού βρίσκεται στο ότι τους βλέπουμε να μιλάνε και να νιώθουν άνετα μεταξύ τους. Καθώς ξαπλώνουν ο ένας πάνω στον άλλον, ξεμπλέκουν τα μαλλιά τους και γυμνάζονται μαζί, παίρνουμε μία μικρή αλλά γοητευτική ματιά στις πιο ιδιωτικές τους στιγμές. Έτσι, ερχόμαστε πιο εύκολα κοντά τους.

Το μεγαλύτερο ατού του παιχνιδιού, λοιπόν, δεν βρίσκεται πίσω από κάποια βελτιωμένα gameplay mechanics που έχουμε συνηθίσει από άλλα games, αλλά στο πώς προσέχει όλες τις σημαντικές λεπτομέρειες, εντός και εκτός combat, που μας βοηθάνε στο να δεθούμε με τη βασική παρέα της ιστορίας. Για παράδειγμα, στο Xenoblade Chronicles 3, όλοι οι χαρακτήρες που συναποτελούν το party είναι πάντα ορατοί και συμμετέχουν στο gameplay εντός αλλά και εκτός combat. Ως αποτέλεσμα, νιώθουμε ότι όλοι είναι ενεργά μέλη της ιστορίας. Αντιθέτως, σε άλλα RPG/JRPG, μόνο ο πρωταγωνιστής ή οι χαρακτήρες που επιλέγουμε για το combat party μας είναι ορατοί στην οθόνη. Οι υπόλοιποι καταλήγουν απόντες από το gameplay -και κατ’ επέκταση από τη συνείδησή μας- εφόσον εμφανίζονται μονάχα στα cutscenes.

HOLDING OUT FOR A HERO

Την ίδια αντιμετώπιση έχει και το 7ο μέλος της ομάδας, παρόλο που δεν συμμετέχει πάντα στην πλοκή του παιχνιδιού. Το μέλος αυτό ονομάζεται hero και είναι ένας/μία χαρακτήρας της επιλογής σας, που παίζει βοηθητικό ρόλο στο combat του παιχνιδιού και δεν μπορείτε να ελέγξετε άμεσα μέσω gameplay (συγκριτικά με όλο το υπόλοιπο party). Τέτοιες/τέτοιους χαρακτήρες θα συναντήσετε μέσω των hero quests, αποστολές που είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες από τα side quests. Αφενός ξεχωρίζουν οπτικά με το χρώμα τους στο UI (είναι κίτρινα ενώ τα side quests μπλε), αφετέρου προσφέρουν πολύ πιο ποιοτικό περιεχόμενο από τις αγκαροδουλειές που έχετε συνηθίσει στα side quests των RPGs. Αποτελούνται από μικρά side stories ενδιαφερόντων χαρακτήρων με το δικό τους character arc, cutscenes και πλήρες voice acting.

Μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας τους οι heroes προσφέρονται να σας ακολουθήσουν στο ταξίδι σας. Ακόμα, τελειώνοντας το εκάστοτε quest, ξεκλειδώνεται μόνιμα το class του νεοσύλλεκτου hero σε έναν από τους 6 πρωταγωνιστές. Τα quests αυτά αποτελούν μια πολύ ιδιαίτερη προσθήκη στην φόρμα των open-world RPGs και σίγουρα αξίζει να εξερευνήσετε τον κόσμο για να τα συναντήσετε.

IMMORTAL COMBAT

Περνώντας στο combat system, ο κάθε χαρακτήρας κάνει level up το δικό του class, το οποίο είναι ανεξάρτητο από το γενικό level του χαρακτήρα. Το καθένα έχει την δική του ενδυμασία, όπλο, καθώς και τις δικές του ικανότητες (arts), που έχουν τα εφέ που περιμένουμε από ένα RPG: healing, damage, AOE ,stun, κτλ. Αυτά τα arts χρησιμοποιούνται με βάση cooldown και συνδυάζονται μεταξύ τους, είτε για να κάνουν παραπάνω ζημιά είτε για να ακινητοποιήσουν τους αντιπάλους με κάποιον ειδικό τρόπο. Ακόμα, υπάρχουν και τα chain attacks, που σας επιτρέπουν να σταματήσετε τον χρόνο και να δώσετε ξεχωριστές εντολές στους χαρακτήρες του party σας, χωρις να προλάβει να αντιδράσει ο αντίπαλος σας.

Τα απολαυστικά sound effects, τα smooth animations και η εξαιρετική εναλλαγή πλάνων της κάμερας εντός των μαχών, κάνουν το combat άκρως διασκεδαστικό. Στην αρχή μπορεί να σας παραξενέψει λίγο το πως λειτουργεί ή μπορεί και να σας προκαλεί πανικό το UI του combat από το παρακάτω screenshot, αλλά μην ανησυχείτε. Τα tutorials του παιχνιδιού είναι ξεκάθαρα και χτίζουν σιγά-σιγά τις γνώσεις που απαιτούνται για τους μηχανισμούς. Ευτυχώς, εφόσον συνεχίσετε να έχετε απορίες, μπορείτε να τα ξαναδείτε όποτε θέλετε στο menu. Να σημειωθεί ότι παρόλο που υπάρχουν μάχες με πολλούς εχθρούς, όπου θα περίμενε κανείς να πέφτει η απόδοση του παιχνιδιού, το Switch βάσταξε γερά και τα frames έμειναν σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια της περιπέτειας.

Το ξεχωριστό στοιχείο του combat system είναι το εξής: το κάθε class δεν είναι αποκλειστικό σε έναν χαρακτήρα. Με το πέρασμα του χρόνου, αποκτάτε τη δυνατότητα να αλλάξετε class, χωρίς κόστος, σε αντίθεση με άλλα RPGs όπου πρέπει να κάνεις αίτηση στα ΚΕΠ για να αλλάξετε playstyle. Ακόμα, κάθε φορά που ένα class φτάνει στο μέγιστο επίπεδο, ξεκλειδώνονται ικανότητες (παθητικές ή ενεργητικές) που μπορούν να μεταφερθούν σε άλλα classes του ίδιου χαρακτήρα. Για παράδειγμα, αν κάνετε max level ένα healer class ως Taion, όταν ξεκινήσετε να χρησιμοποιείτε ένα επιθετικό class με τον ίδιο χαρακτήρα, θα έχετε και την ικανότητα να healάρετε.Όταν ένα class κάνει level up με έναν χαρακτήρα, το level του δεν διατηρείται όταν το επιλέξουμε με έναν άλλον. Το παιχνίδι θα σας σπρώχνει συχνά στο να πειραματιστείτε με τα classes των χαρακτήρων σας, μιας και κάθε φορά που φτάνει κάποιο σε μέγιστο level σας υπενθυμίζεται πως μπορείτε να αλλάξετε σε κάποιο καινούριο για να μην πηγαίνουν χαμένα τα class points που κερδίζετε στο τέλος κάθε μάχης.

Αφενός, η ευελιξία αλλαγών κι ο πειραματισμός αυτός επιτρέπει στο combat να παραμείνει φρέσκο καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά έχει και μια άλλη, πιο κρυφή και εξίσου σημαντική επίπτωση στο παιχνίδι την οποία θα εξηγήσω με παράδειγμα: έστω ότι σας αρέσει πολύ το επιθετικό class του Νoah με το εντυπωσιακό σπαθί του, αλλά έφτασε πλέον μέγιστο level. Θα αναγκαστείτε να βάλετε το class αυτό σε έναν άλλο χαρακτήρα, όπως η Mio, με την οποία δεν παίζατε τόση ώρα γιατί δεν σας άρεσε το class της. Με το πάτημα ενός κουμπιού, εντός η εκτός combat, (ναι, τόσο απλά, δεν ανοίγετε κανένα menu), αλλάζετε χαρακτήρα για να συνεχίσετε να παίζετε με το αγαπημένο σας class. Έτσι, ξεκινάτε να δένεστε μέσω gameplay και με την Mio. Αυτή η αλλαγή ελεγχόμενου παίκτη θα γίνει πολλές φορές στο παιχνίδι και θα σας φέρει πιο κοντά με όλους τους πρωταγωνιστές, χωρίς καν να το καταλάβετε.

THE ETERNAL “MEH”

Δυστυχώς όμως, όπως αναφέρθηκε και στον πρόλογο, οι εχθροί δεν έχουν πάρει την ίδια προσοχή και αγάπη σχεδιαστικά. Οι ανταγωνιστές που θα συναντήσετε αποτελούνται κυρίως από τσιράκια του “μεγάλου” κακού της ιστορίας, και είναι όλοι ίδιοι: χαιρέκακοι, θέλουν τον έλεγχο του κόσμου και την εξόντωση των πρωταγωνιστών. Το μόνο που αλλάζει είναι η στολή τους και το πόσο γρήγορα ο διάλογος θα πάει από το “Δεν θα με νικήσετε ποτέ!” στο “μΑ πώΣ ΕίΣτε ΤόσΟ ΔυΝΑτΟί?!?”.

Από τον κανόνα αυτό εξαιρούνται μόνο 2-3 εχθροί που είναι στενά δεμένοι με το party, οι οποίοι αποτελούν και το βασικό μυστήριο του παιχνιδιού. Πάνω σε αυτούς, βασίζεται η κορυφαία συναισθηματική κλιμάκωση που έχει να προσφέρει το παιχνίδι, η οποία έρχεται στα ¾ του παιχνιδιού. Το voice acting τους είναι εκπληκτικό και ήταν οι μόνοι που είχαν βάθος σεναριακά.

Ακόμα και στις στιγμές που οι χαρακτήρες τους λάμπουν, το παιχνίδι θεωρεί απαραίτητο να λέει ρητά τα υπονοούμενα του διαλόγου, σε σημείο που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για ποιον είναι ουσιαστικά γραμμένο. Είναι για ενήλικες που μπορούν να καταλάβουν το βάθος των χαρακτήρων από το character design και τις άριστες ερμηνείες των ηθοποιών ή για παιδιά που χρειάζονται καθαρότερες εξηγήσεις; Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί το Xenoblade Chronicles 3 έχει, κατά τα άλλα, διαχειριστεί φανταστικά τους χαρακτήρες, τους διαλόγους και την αφήγησή του. Υπάρχουν σκηνές που με έκαναν να κλάψω. Υπάρχουν δε σκηνές στις οποίες έκανα pause στη μέση του cutscene αποσβολωμένος από τη χαζομάρα που μόλις άκουσα.

Πέρα από το θεματάκι των διαλόγων με τα υπόκρυφα νοήματα, υπάρχουν κι άλλα σεναριακά προβλήματα. Μετά τα ¾ του παιχνιδιού, χάνεται το μεγαλύτερο κομμάτι του μυστηρίου και της αγωνίας. Οι 10-15 ώρες που απέμειναν πέρασαν ευχάριστα, μιας και είχα δεθεί με τους χαρακτήρες, μου άρεσε ο κόσμος, το combat παρέμενε φρέσκο και υπήρχαν ακόμα κάποια μυστήρια άλυτα. Όμως, η πλοκή έπαψε πλέον να είναι ένα τόσο προσωπικό ζήτημα, και καταστάλαξε στο “Πρέπει να σταματήσουμε τον μεγάλο κακό”.

Όταν όμως ο “μεγάλος κακός” παρέμεινε μονοδιάστατος από την πρώτη μέχρι την τελευταία φορά που τον είδα, δεν ήμουν πολύ αποφασισμένος να τον σταματήσω. Σίγουρα θα μπορούσε κάτι να είχε κοπεί στην ιστορία, γιατί πέραν από το τελευταίο αυτό κομμάτι, υπήρξαν αρκετές φορές που ένιωσα ότι οι διάλογοι επαναλαμβάνονται χωρίς να μαθαίνω κάποια καινούργια πληροφορία για τη πλοκή ή τους χαρακτήρες. Παρόλα αυτά, εξεπλάγην από τη θεαματική τελευταία μάχη. Ο συνδυασμός της μουσικής, του οπτικού τομέα και του gameplay, ήταν αρκετός ώστε να νιώσω ότι η περιπέτειά κλείνει ικανοποιητικά, παρά την απουσία συναισθηματικής έντασης. Μιας και είπαμε μουσική...

Δύο λόγια για τη μουσική: ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ.

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΠΟΝOAH

Ακόμα και όταν θα έχετε δει τους τίτλους τέλους, υπάρχουν κάποια αρκετά σημαντικά ερωτηματικά που αφήνει η πλοκή ως προς το power scaling. Αρκετά boss fights έχουν πολλή παραπάνω ζωή απ’ όση χρειάζονται, μιας και ήμουν 10 επίπεδα παραπάνω και τα πολεμούσα 12 λεπτά (μετρημένα με το ρολόι) για να πεθάνουν. 

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να κλείσω το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΚΚΙΝΟ objective marker του main quest. Παρόλο που το παιχνίδι έχει αρκετές ρυθμίσεις για το UI (minimap, damage numbers κτλ.) παραλείπεται μια τέτοια απλή δυνατότητα. Είναι κρίμα για δυο βασικούς λόγους: πρώτον, διότι το μάτι μας πάει στο objective marker και όχι στον κόσμο γύρω μας, με αποτέλεσμα να απορροφούμε πολύ λιγότερο το περιβάλλον και να μην βυθιζόμαστε περισσότερο στην εμπειρία. Δεύτερον, ελαττώνονται οι εκπλήξεις. Για παράδειγμα, έστω ότι υπάρχει ένας μόνο δρόμος για τον πολύ ξεκάθαρο στόχο σας. Όταν εμφανίζονται objective markers στη διαδρομή προς τον στόχο αυτό, τότε γνωρίζετε με βεβαιότητα ότι κάτι θα προκύψει. Συνεπώς η έκπληξη έχει αποδυναμωθεί ουσιαστικά. Η μόνη λύση που βρήκα για να μην υπάρχουν quest markers στην οθόνη είναι να έχω για active quest ενα side quest που δεν μου δείχνει ακριβώς πού πρέπει να πάω (πχ collectible side quest).

Παρόλα αυτά, κανένα απά τα σεναριακά ή σχεδιαστικά λάθη δεν θα σας αποτρέψουν από το να ευχαριστηθείτε αυτή την 60ωρη περιπέτεια στο έπακρο. Παντρεύοντας τα mechanics και τον κόσμο του με την αφήγηση, το Xenoblade Chronicles 3 καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να μας κάνει να δεθούμε και να αγαπήσουμε τους 6 εξαιρετικούς πρωταγωνιστές του. Μαζί τους θα γελάσετε, θα κλάψετε και θα παθιαστείτε, ακόμα και αν οι αντίπαλοι που πρέπει να πολεμήσετε στην ιστορία του είναι στην πλειοψηφία τους αδιάφοροι.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!