Η αρχή του τέλους.

Αρχικά, είναι σημαντικό για το όλο concept του review να τονίσω πως είμαι μεγάλος fan του franchise της Ubisoft. Στην κατοχή μου έχω σχεδόν κάθε τίτλο AC και όσους δεν έχω οφείλεται στο ότι τους νοίκιαζα τις καλές εποχές των video-clubs. Τώρα που τελειώσαμε με αυτή την αναδρομή στο παρελθόν, έφτασε η δύσκολη ώρα να μιλήσουμε για το πολυαναμενόμενο DLC του Valhalla.

THE END IS NEAR

Για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει την υπόθεση της ιστορίας και της όλης ύπαρξης ενός DLC 35 ωρών περίπου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει τερματίσει το βασικό μέρος του παιχνιδιού και ειδικότερα τα side missions που αφορούν το μυθολογικό κομμάτι. Εφόσον έχουν ικανοποιηθεί τα παραπάνω κριτήρια, το νέο περιεχόμενο ξεκινάει ακριβώς εκεί που σταματήσαμε με τον/την Eivor. Βρισκόμαστε στο μυθικό βασίλειο του Svartalfheim, γενέτειρα του γένους των νάνων. Εδώ και αρκετό καιρό γίνεται πολιορκία στο σπίτι των νάνων από τον Surtr, o οποίος έχει βλέψεις να κατακτήσει και τα εννέα βασίλεια της νορβηγικής μυθολογίας. Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Odin, προσπαθώντας να σώσουμε τον γιο μας, που έχει πέσει στα χέρια του μοχθηρού θεού της φωτιάς. Οι δυσκολίες όμως του βασιλιά όλων των θεών δεν θα σταματήσουν εκεί, καθώς ταυτόχρονα υποβόσκει και το πως θα αποτρέψει το δικό του τέλος αλλά και όλου του κόσμου. Το Ragnarök πλησιάζει. Παρότι αυτή η οπτική είναι κάτι το διαφορετικό, αδυνατώ να βρω τον σκοπό να ξοδευτεί τόσος πολύς χρόνος ώστε να μας δοθεί κάτι, που στη τελική δεν μετράει καθόλου στο κανονικό timeline του παιχνιδιού. Πραγματικά, μου φαίνεται αδιανόητο πως δεν είχε καμία επαφή με τη ροή της actual Assassin’s Creed ιστορίας. Ναι, οι προοικονομίες και οι πράξεις στα μυθικά βασίλεια αντικατοπτρίζουν τους ήρωες μας στο περιβάλλον του Eivor, αλλά κάπου εκεί σταματάει η οποιαδήποτε ομοιότητα.

Με τα DLCs του Odyssey να είναι πραγματικά πολύ αξιόλογα, ειδικά τo Fate of Atlantis, είχα ανάλογες φιλοδοξίες και για το Ragnarök, διότι και τα δύο DLCs του season pass που είχαν κυκλοφορήσει στέκονταν πολύ καλά. Σαφώς και δεν είναι εφικτό κάθε φορά να υπάρχουν εναλλαγές για τη φύση όλου του τίτλου αλλά τουλάχιστον ας υπάρξει μία προσπάθεια. Μάλιστα, με τη τιμή που έχει, καλύτερα να λεγόταν σκέτο Dawn of Ragnarök, παρά Assassin’s Creed, γιατί είναι όλα τα άλλα εκτός από αυτό.

UBIBUGGED

Δυστυχώς, έχει γίνει παράδοση πλέον κάθε νέα κυκλοφορία AC να συνοδεύεται από μία σειρά από bugs. Το στενάχωρο της υπόθεσης είναι πως παραμένουν τα ίδια κάθε χρόνο, κάθε φορά, σε κάθε DLC και σε κάθε main entry. Δεν ξέρω πόσα ακόμα εκατομμύρια αντίτυπα πρέπει να πουλήσει το παιχνίδι για να σταματήσει επιτέλους αυτό το ασυγχρόνιστο mouth sync. Κυριολεκτικά, η εμπειρία του παιχνιδιού χάνεται σε μεγάλο βαθμό και όταν με μία τέτοια κυκλοφορία θέλεις ο κόσμος να επιστρέψει πίσω στο παιχνίδι, βελτίωσε τουλάχιστον τους βασικούς χαρακτήρες. Μισό παιχνίδι τα λόγια του χαρακτήρα μου συμβάδιζαν με τους υπότιτλους και στο υπόλοιπο μπορεί να μην άνοιγε καν το στόμα του *enter happy cry emoji*. Στους δε NPCs δεν θα σταθώ, μιας και όταν στον πρωταγωνιστή δεν μπορεί να υπάρξει συγχρονισμός, πως να ζητήσω να είναι καθώς πρέπει ένας τυχαίος νάνος που προσπαθεί να σωθεί από γίγαντες του Jotunheim. Να πω την αλήθεια μου, περίμενα πως δεν θα είχε βελτιωθεί το mouth sync οπότε αναρωτιόμουν τι άλλο θα συνέβαινε πέρα από τα γνωστά σε όλους εμάς, τους φίλους των Ubisoft games.

Και εκεί που λέω εντάξει αντιμετωπίζω τις γνωστές παθογένειες, μετά το δεύτερο ή τρίτο main quest τα μαλλιά του Eivor πέρναγαν μέσα από το κεφάλι του σε κάθε cutscene και αυτή ήταν η ρουτίνα μου μέχρι και το τελευταίο λεπτό που δαπάνησα στο εξτρά περιεχόμενο. Αστείο στην όψη μεν, απαράδεκτο δε, ύστερα από τα patches που έχει λάβει. Να τονιστεί πως το μεγαλύτερο μέρος του playtime ήταν μετά το day one patch, αφού λύθηκαν τα περισσότερα θέματα σύμφωνα με τους developers.

Ακόμη, προς το τέλος του campaign κανένας διάλογος δεν είχε ήχο. Όλοι οι χαρακτήρες, μαζί και ο δικός μου, συμπεριφέρονταν λες και είμαστε σε βουβή ταινία, cutscene και μη. Αν δε κάποιος δεν χρησιμοποιεί υπότιτλους, τότε είναι καταδικασμένος να βγάλει το υπόλοιπο του παιχνιδιού μαντεύοντας τι θέλει να πει ο ποιητής. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος της μάχης και του περιβάλλοντος και that’s it. Παρόμοιο πρόβλημα υπήρχε και τον περσινό Ιανουάριο στο βασικό παιχνίδι, με τον ήχο από το άλογο ή οποιοδήποτε mount χρησιμοποιούσε ο καθένας, να έχει χαθεί.

ΤΙ ΕΙΧΑ, ΤΙ ΕΧΑΣΑ

Την μεγάλη αλλαγή της φιλοσοφίας ολόκληρου του franchise που έγινε με το AC: Origins την αγκάλιασα όσο τίποτα και είμαι πολύ υπέρ της νέας συλλογικής πορείας. Open world, RPG elements και ελευθερία αποφάσεων είναι το βούτυρο και το ψωμί μου. Εκεί που πονάει όμως η όλη κατάσταση είναι το gameplay. Κανείς δεν μου υποσχέθηκε πως το νέο περιεχόμενο θα άλλαζε δραστικά τον συγκεκριμένο τομέα, αλλά προμοταρίστηκε τόσο πολύ που περίμενα κάτι παραπάνω. Καμία αλλαγή, καμία εξέλιξη, μονάχα η είσοδος ενός βραχιολιού σαν το Infinity Gauntlet, που απλά μας δίνει κάποια abilities και κάπου εκεί σταματάνε οι καινοτομίες. Σίγουρα σε κάποιον που θέλει να φτάσει στο 100% completion μπορεί να του φανούν χρήσιμες, αλλά οι ήδη υπάρχουσες φτάνουν και περισσεύουν. Δεν χρησιμοποίησα το νέο μηχανισμό πέρα από τα σημεία που ήταν ήδη χτισμένα για αυτόν και νομίζω πως αυτό τα μαρτυράει όλα. Κάθε θετικό και αρνητικό στοιχείο που έχει το βασικό παιχνίδι έχει μεταφερθεί και εδώ και νομίζω πως αν δεν ήμουν φαν της σειράς, θα το παρατούσα πολύ εύκολα, καθώς είναι μια ανακύκλωση ενός παιχνιδιού που έχω δαπανήσει πάνω από 190 ώρες.

ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

Κάτι το οποίο πάντα θαυμάζω στα νέα Assassin’s Creed είναι οι πανέμορφοι κόσμοι τους. Κυριολεκτικά, χάνεσαι μέσα σε αυτούς και μπορείς να κάνεις roam στην εξοχή για ώρες. Δίνεται μεγάλη βάση στη λεπτομέρεια και ας συναντάται πολύ συχνά το ίδιο μοτίβο δάση-χωριό-εχθρική βάση-δάσος-πόλη. Τα landmarks είναι πολύ καλοδουλεμένα και πραγματικά η χρήση του photo mode είναι απαραίτητη. Το immersion είναι σε άλλο level,νιώθεις πως περπατάς μαζί με τους θεούς της νορβηγικής μυθολογίας και ότι είσαι μέρος του κόσμου. Δεν ήξερα τι να πρωτοτραβήξω screenshot για να παραθέσω στο review.

Πάραυτα, δεν παύουν να είναι χαοτικοί. Όταν λέμε για χάος, μιλάμε για κανονικό Ragnarok. Πολλά ανούσια side quests, υπερβολικό looting και αδιάφοροι NPCs που δεν θα ξανασυναντήσω ποτέ είναι μερικά κομμάτια του χάους αυτού. Σε αυτό το σημείο θα εκφράσω την ευτυχία μου για το γεγονός πως εκμηδενίστηκαν τα fetch quests. Δεν θα άντεχα να ξαναφέρνω σακιά με πατάτες και να κάνω βόλτα το κάρο για να πάρω 200 XP. Την παρτίδα σώνει, όπως ανέφερα παραπάνω, το βασίλειο του Svartalfheim, όπου και διαδραματίζονται τα γεγονότα του εξτρά περιεχομένου.

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Νιώθω πως πλέον η σειρά έχει χάσει την επαφή της με το όνομα που φέρει μπροστά από κάθε τίτλο και κάθε φορά που αντικρίζω κάτι νέο θα πληγώνομαι όλο και περισσότερο, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις όπως το expansion του Valhalla. Πραγματικά ψάχνω κάποιο λόγο από μεριάς Ubisoft να κυκλοφορήσει και να προμοτάρει τόσο πολύ το Dawn of Ragnarök σαν κάτι απίστευτα νέο και καινοτόμο, που θα βγει το νέο full game και εγώ ακόμα θα ψάχνω. Δεν κατάλαβα ποτέ που αποσκοπεί αυτή η εμβάθυνση στη μυθολογία μιας και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στα γεγονότα της κανονικής ροής. Νομίζω η επιτυχία του κανονικού τίτλου δημιούργησε ένα αίσθημα πίεσης για νέο περιεχόμενο -που δεν ζήτησε κανείς- και που δημιουργήθηκε περισσότερο για αύξηση των εσόδων με τη χρήση λιγότερων πόρων. Γιατί αυτό είναι το DLC, μία βιαστική προσπάθεια να κερδίσει και άλλο κόσμο και να πείσει με τα φανταχτερά τοπία που δεν έχουν ουσία. Αν με ρωτάτε αν αξίζει να το αγοράσετε full price θα απαντήσω να κάνετε υπομονή σε κάποιο price drop. Αν από την άλλη βιάζεστε να δαπανήσετε 40€ καλύτερα να προτιμήσετε το βασικό μέρος του παιχνιδιού, που αποτελεί και έναν αξιόλογο τίτλο, ο οποίος φτάνει και περισσεύει.

Ευχαριστούμε πολύ τις Ubisoft και CD Media για την παροχή του review copy!