Οριακά στο βάθρο.

Το νεοαποκτηθέν στούντιο ανάπτυξης από την EA, ξεσκόνισε το ράφι με τα franchise του και αποφάσισε να φέρει ξανά στο προσκήνιο μία σειρά με μεγάλη προϊστορία. Η σειρά GRID ξεκίνησε το 2008, και αποτέλεσε τον διάδοχο της σειράς TOCA. Από το 1997 δηλαδή μέχρι και σήμερα το αγγλικό στούντιο ανάπτυξης επενδύει στην arcade προσέγγιση, στοχεύοντας στα διασκεδαστικά κομμάτια της οδήγησης. Με αυτό τον τρόπο καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα από επιμέρους κατηγορίες του είδους, αποδεικνύοντας την ποικιλία που μπορεί να προσφέρει. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, το GRID Legends προσπαθεί να φρεσκάρει την συνταγή με την εισαγωγή ενός storyline mode. Με την περισσότερη προσοχή να είναι στραμμένη εκεί, κάτι που διαπιστώνεται εύκολα και από τα πρώτα trailers, αλλά και από το εξώφυλλο του παιχνιδιού.

CRINGE LEGENDS

Δεν θυμάμαι φορά που να έχω παίξει ένα παιχνίδι που χρησιμοποιεί live-action ηθοποιούς για τα cinematics και να μην έχω αισθανθεί άβολα ή περίεργα. Δεν ξέρω αν ποτέ θα δούμε μία σωστή υλοποίηση, εφόσον νομίζω πως το πρόβλημα σχετίζεται με το πάντρεμα δύο στοιχείων: της πραγματικότητας και του παιχνιδιού δηλαδή. Βγαίνω εντελώς από το immersion όταν αντικρίζω ανθρώπους να κοιτάνε και να σχολιάζουνε CGI αυτοκίνητα που τρέχουνε στην πίστα. Στα της ιστορίας, βλέπουμε μία προσπάθεια ώστε να παρουσιαστούν τα όσα γίνονται πίσω από τις κάμερες, πριν ή μετά τις συνεντεύξεις και εντός των επαγγελματικών ομάδων της αυτοκίνησης. Τώρα στο κατά πόσο πετυχαίνει αυτά που θέλει τα πράγματα είναι απλά. Κανένα ρίσκο, καμία περίτεχνη ανατροπή, παρά μόνο ένα βατό σενάριο που πάτησε σε όλα τα κλισέ που θα μπορούσε.

Χαρακτήρες προβλέψιμοι, με το κλασσικό "ο καλός, ο κακός, ο πλακατζής, ο αδικημένος" και όλα τα συναφή, μηδενίζοντας κατακόρυφα το όποιο ενδιαφέρον για το παιχνίδι εκτός πίστας. Με θυμάμαι πολλές φορές να αγνοώ κάποια cinematics, περιμένοντας να πιάσω ξανά το τιμόνι. Αντιλαμβάνομαι πως το παιχνίδι δεν δημιουργήθηκε αναγκαστικά για να πατήσει πάνω σε μία άψογη και άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, όταν όμως ολόκληρη η εικόνα του παιχνιδιού πλασάρεται γύρω από αυτό, οφείλεις να κάνεις μία σεβαστή προσπάθεια.

Παρόλα αυτά, υπήρχε ένα σημείο μέσα στο campaign στο οποίο εντυπωσιάστηκα. Διαπίστωσα πως υπάρχει κάτι παραπάνω από ένα τυπικό πάντρεμα μεταξύ ιστορίας και gameplay. Κάθε οδηγός λοιπόν που πρωταγωνιστεί στο παιχνίδι, έχει δική του οδηγική συμπεριφορά, πράττοντας τα ανάλογα βάσει του χαρακτήρα του. Για παράδειγμα, ο κακός της υπόθεσης είχε ένα επιθετικό στυλ, εκτοπίζοντάς με κάθε φορά που τον πλησίαζα για να τον προσπεράσω. Δεν μιλάμε για απύθμενο βάθος, όμως για μία προσπάθεια, που έστω κατάφερε να αποφέρει μία ταύτιση των χαρακτήρων εντός και εκτός της ασφάλτου. Επίσης, ένα ακόμη θετικό είναι πως το Road to Glory λειτουργεί ως ένα τεράστιο tutorial, 8 -περίπου- ολόκληρων ωρών, στο οποίο θα δοκιμάσετε όλες τις κατηγορίες αυτοκινήτων, αλλά και όλα τα modes που σας περιμένουν. Εκτός αυτού, θα συλλέξετε ένα ικανοποιητικό αριθμό χρημάτων και όταν με το καλό δείτε τα credits της ιστορίας, θα έχετε τίμιο ποσό για να ξεκινήσετε την περιήγηση σας στο υπόλοιπο παιχνίδι.

ΕΙΜΑΙ Ο HAMILTON ή Ο VERSTAPPEN;

Δεν θα κρυφτώ, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ξεκινήσει ένα παιχνίδι και το μεγάλο tutorial system με έχει αποτρέψει από το να συνεχίσω. Όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι φορές που απλά θέλω να χαλαρώσω και να μην σκέφτομαι υπερβολικά. Οπότε χαίρομαι όταν υπάρχουν εταιρείες σαν την Codemasters, που μπορούν να προσφέρουν ανάλαφρες εμπειρίες. Στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται ένα arcade σύστημα οδήγησης, που καταφέρνει να εντυπωσιάσει με την χρηστικότητα και την απλότητα του, και το αποτέλεσμα που αποφέρεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Ακόμα και ο πιο αδαής οδηγός, μπορεί σχετικά εύκολα όχι μόνο να τερματίσει την πίστα, αλλά και να έχει ευχαριστηθεί με την ψυχή του ακόμα και την πιο δύσκολη  στροφή, που σε πολλά παιχνίδια για κάποιους φαντάζει εφιάλτης.

Πολύ νωρίς το gameplay έγινε κτήμα μου, ενώ δεν άργησα να απενεργοποιώ ένα-ένα τα όποια assists υπήρχαν και να δυσκολέψω και το επίπεδο των αντιπάλων μου. Κάπου στα μέσα του campaign κατάλαβα τι θέλει το παιχνίδι από εμένα, με τα πράγματα να μην αργούν να γίνονται εντυπωσιακά. Υψηλές ταχύτητες, απότομα φρεναρίσματα, δυνατά χτυπήματα με τους αντιπάλους, διακόσια στην στροφή και όλα αυτά που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα γίνονταν σε μία κανονική πίστα. Ναι, με μεγάλη ευκολία μπορώ να πω πως ευχαριστήθηκα κάθε φορά που κλήθηκα να οδηγήσω, ανεξαρτήτως πίστας, αυτοκινήτου ή mode. Ακόμα και μετά από ώρες, δεν βαρέθηκα να παίζω, αφού το gameplay, η ραχοκοκαλιά δηλαδή ενός παιχνιδιού, με έκανε να περνάω τέλεια. Και αυτό είναι και το μεγαλύτερο θετικό ολόκληρου του παιχνιδιού, το fun-to-play στοιχείο λειτουργεί όπως ακριβώς θα έπρεπε να λειτουργεί.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΧΩ ΜΥΩΠΙΑ

Ύστερα από ένα χρόνο στην νέα γενιά, λογικό και επόμενο είναι να θέλω να βλέπω όμορφα γραφικά, όμορφα τοπία, σταθερά frames και μία γενική άνεση στον τρόπο που τρέχουν τα παιχνίδια. Το GRID Legends μου έδωσε την αίσθηση πως ακροβατεί ανάμεσα στην παλιά με την τωρινή γενιά, με το μεγαλύτερο αγκάθι να είναι τα περιβάλλοντα εκτός πίστας. Όποτε τα μάτια μου κοιτούσαν πιο μακριά, αντίκριζα συχνά μία έλλειψη προσοχής, ενώ όσο πλησίαζα στα πλαίσια εντός των αγώνων τα πράγματα γινόντουσαν εμφανώς καλύτερα.

Πιστά και όμορφα μοντέλα αυτοκινήτων, μεγαλεπήβολα και επιβλητικά κτήρια, ενώ το αποκορύφωμα του οπτικού τομέα επήλθε στις αντανακλάσεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που κλήθηκα να οδηγήσω βράδυ, υπό βροχερές συνθήκες, με τις σταγόνες τις βροχές να αντανακλούν κάθε σημείο του αυτοκινήτου, αλλά και της ασφάλτου. Εκεί το παιχνίδι φτάνει στα μέγιστα που μπορεί να προσφέρει σε επίπεδο ομορφιάς, αφήνοντας όμως και αρκετά περιθώρια που θα μπορούσαν να έχουν βελτιωθεί. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως δεν παρατηρήθηκε το παραμικρό framedrop, με το καρέ να είναι σταθερά στα 60, ενώ υπάρχει και δυνατότητα για 120FPS, αν υπάρχει συμβατή τηλεόραση βέβαια.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΕΛΟΣ

Εφόσον έχουμε αφήσει στην άκρη το μεγάλο tutorial, δηλαδή το campaign, μία ολόκληρη κατηγορία που ονομάζεται career κάνει ξεκάθαρο πως πρόκειται να αποτελέσει το μεγαλύτερο σημείο ενασχόλησης μας στο παιχνίδι από εδώ και πέρα. Τέσσερις μεγάλες κατηγορίες που ξεκλειδώνονται κλιμακωτά και με την προϋπόθεση πως έχουμε ολοκληρώσει όλα τα προαπαιτούμενα για να εισαχθούμε σε νέα. Εκεί θα συναντήσουμε όλες τις κατηγορίες αυτοκινήτων που υπάρχουν στο παιχνίδι, και θα κληθούμε να αγοράσουμε είτε να δανειστούμε -δίνοντας μερίδιο κερδών- αρκετά από τα 128 αυτοκίνητα που υπάρχουν κατά το λανσάρισμα του παιχνιδιού. Ο αριθμός δεν εντυπωσιάζει, βλέποντας και τα ανάλογα αυτοκίνητα που διατίθενται στα υπόλοιπα παιχνίδια της αγοράς, και ευελπιστούμε να αυξηθεί μέσα τους επόμενους μήνες.

Το συγκεκριμένο mode διαθέτει μία ντουζίνα από ποικίλα events που μπορούμε να κατακτήσουμε, με στόχο να ξεκλειδώνουμε συνεχώς νέα. Μία δυνατότητα που με χαροποίησε ιδιαίτερα, είναι πως μπορεί κάθε event μπορεί να παιχτεί και online, ενώ υπάρχει δυνατότητα cross-play, δείχνοντας τον δρόμο που πρέπει να ακολουθούν όλα τα σύγχρονα παιχνίδια. Αν κάτι απουσιάζει από το career mode, θα έλεγα πως είναι η αιτία και οι λόγοι που τρέχουμε, αφού δεν υπάρχει κάποια σύνδεση με τα events, με το sponsorship system να είναι το μόνο που μας δίνει αφορμή να δοκιμάσουμε πράγματα, με τα διάφορα challenges που χρησιμοποιεί. Επιπλέον στο παιχνίδι συναντάμε το race creator, μία προσθήκη που πάντοτε εκτιμώ, αφού είναι η στιγμή που δοκιμάζουμε να αναμείξουμε κάθε χαρακτηριστικό που προσφέρει το GRID Legends και να δημιουργήσουμε τον δικό μας αγώνα, που μπορούμε μάλιστα και να τον μοιραστούμε.

 Τα αυτοκίνητα διαθέτουν ένα ολόκληρο σύστημα καλλωπισμού της εξωτερικής τους εμφάνισης, ενώ μπορούν επίσης να αναβαθμιστούν εσωτερικά, ανάλογα με τα χιλιόμετρα που έχουμε κάνει με το καθένα. Οι επιλογές είναι αρκετές, όμως δεν μπορώ πως δέθηκα με κάποιο αμάξι ή πως ανυπομονούσα να ξεκλειδώσω κάποιο, δεν είχα τα απαραίτητα κίνητρα για να αφοσιωθώ σε μία κατηγορία, ενώ ό,τι γινόταν εκτός πίστας με άφηνε λίγο αδιάφορο. Σε κάποια στιγμή ψάχνοντας τα μενού, διαπίστωσα πως βρίσκεται μία ολόκληρη κατηγορία που ονομάζεται store, και φυσικά έχει να κάνει με μικροσυναλλαγές και season passes. Προφανώς και δεν είχα την διάθεση ούτε να δω τι κερδίζω από τα microtransactions, θέλοντας να τα αγνοήσω όσο μπορούσα, αλλά η αλήθεια είναι πως με ξενέρωσαν.

ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ

Το GRID Legends ξέρει τι προσπαθεί να περάσει εντός της ασφάλτου, όμως εκτός από αυτή ταλανίζεται με ένα παλιομοδίτικο μενού. Το φρεσκάρισμα της κλασικής συνταγής επιτυγχάνεται, αλλά με την μικρότερη επιτυχία που θα μπορούσε να έχει, καλύπτοντας μόνο τα τυπικά, χωρίς να εισχωρεί βαθιά στο νόημα της αφήγησης. Ευτυχώς το gameplay σώζει σχεδόν μόνο του κατά πολύ την κατάσταση, πετυχαίνοντας τον σκοπό του, που είναι να μας κάνει να περάσουμε καλά. Το περιεχόμενο που διατίθεται είναι μεν αρκετό, όμως βλέποντας τον χαμό που γίνεται με τους ανταγωνιστές του, αντιλαμβανόμαστε πως θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο πλούσιο. Εν τέλει, το GRID Legends κρίνεται ως μία τίμια προσπάθεια από το αγγλικό studio, από το οποίο όμως περιμένουμε περισσότερα.

Ευχαριστούμε πολύ τη Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!