Εκτός στο πρώτο round..

Θα ήθελα κάποιον να μου εξηγήσει με συνέπεια το πώς έχουν συνδεθεί τα καγκουρό με το μποξ. Προσωπικά έχω μείνει στα pop culture references των Αυστραλών και στον Roger του Tekken, αλλά συνεχίζω να νιώθω πως έχω χάσει επεισόδια. Το Kao the Kangaroo ασπάζεται τη φιλοσοφία που συνδέει τα αγαπημένα μαρσιποφόρα με τη σύγχρονη πυγμαχία, σε βαθμό που χτίζει όλο το σύμπαν του γύρω της. Το αποτέλεσμα; Ένας ακόμη 3D Platformer χαρακτήρας που ευελπιστούσε να γίνει μασκότ, αλλά τελικά βρέθηκε knocked out στα σχοινιά του ring της gaming αγοράς. Ο χαρακτήρας που ξεκίνησε την καριέρα του στο μακρινό 2000, αποσύρθηκε πρόωρα το 2005 και περίμενε 17 ολόκληρα χρόνια για να ξεκρεμάσει τα γάντια του, ελπίζοντας να κάνει ηρωική επιστροφή με το παρόν reboot.

About that.. τα πράγματα δεν πήγαν ιδανικά, αφού το συγκεκριμένο video game είναι μία τίμια μεν, καταϊδρωμένη δε προσπάθεια για να επανέλθει σε αγωνιστικούς ρυθμούς. Και όλα ξεκινάνε από τον καθόλου αρεστό πρωταγωνιστή. Ο Kao (που διαβάζεται K.O.) είναι μία μορφή με πολύ λιγότερα πλέον πολύγωνα στο παρουσιαστικό της, που δυστυχώς όμως διαθέτει την ίδια επίπεδη προσωπικότητα με τα παλιά games. Και αν οι original δημιουργοί έβρισκαν διαφυγή στην αδυναμία του τότε hardware να φιλοξενήσει κάποια πλοκή (GB Advance και Dreamcast), σήμερα δεν μπορεί να εξηγηθεί το πόσο flat και άχρωμος μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής. Ο Kao εκπέμπει ένα trope εφηβείας και ενθουσιασμού για περιπέτεια που έχει ξεπεραστεί πολλά χρόνια τώρα στο gaming ή τουλάχιστον δεν αποδίδεται ικανοποιητικά, οδηγώντας στη γραφή ενός story γεμάτου ερωτηματικά.

Για την ιστορία (pun intended), ο Kao ρίχνεται σε ένα ταξίδι αναζήτησης της χαμένης αδερφής και του πατέρα του, εφόσον αυτοί αγνοούνται, τη στιγμή που η μάνα του ασχολείται με.. μπουγάδες και τις ανησυχίες του χωριού. Με την πνευματική συνοδεία του κοάλα-δασκάλου του, αλλά και την εύρεση του υπερδύναμου σετ γαντιών του πατρός, ψάχνει εξήγηση στο σίριαλ της προαναφερθείσας διπλής εξαφάνισης. Αυτή δεν έρχεται με άνεση, αφού μοχθεί για να συλλέξει πληροφορίες από ένα σωρό αλλόκοτες καρικατούρες όλου του ζωικού βασιλείου, η τραγικότητα των οποίων παρατηρείται στο backstory τους, την εμφάνιση και το voice acting τους. Ειδικά για το τελευταίο, ακόμα και το 0-6 TV είναι ικανό να τους βάλει το βρακί στο κεφάλι, εφόσον η προχειρότητα των διαλόγων και της ομιλίας τους δεν θα συγκινήσει ούτε ανήλικο.

Ομολογώ πως όταν παίρνουμε τον έλεγχο το παιχνίδι έχει μία παραδοσιακή 3D platformer καρδιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, που ταιριάζει πολύ στα γούστα μου. Πατροπαράδοτο double jump action σε challenging πλατφόρμες, περιστροφικό melee combat με καλοζυγισμένα κροσέ σε διαφορετικούς τύπους εχθρών, πυγμαχικά dodges με έμφαση στο timing, πράγματα που όλοι γνωρίζουμε, αγαπήσαμε, αλλά και συνηθίσαμε όλα αυτά τα χρόνια με τους Sonic, Crash, Banjo και ούτω καθεξής. Τα name drops καθόλου τυχαία, εφόσον ανάμεσα σε αυτά θα ήλπιζαν στην Tate Multimedia να πάρει πρόσκληση ο Kao, μία πρόσκληση που σκίστηκε όμως εξαιτίας του πόσο στάσιμο είναι το reboot του 2022. Ακόμα και αν ανήκω σε αυτούς που υπερασπίζονται remakes και επανεκδόσεις για “διατήρηση της αίσθησης” και “πιστές μεταφορές”, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Kao δεν έχει το στάτους καμίας από τις παραπάνω μασκότ, άρα χρειαζόταν απεγνωσμένα να πρωτοτυπήσει.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΖΑΛΙΖΩ, ΔΕΞΙ ΣΚΟΤΩΝΩ

Μην ελπίζετε σε κάτι τέτοιο, αντιθέτως προετοιμαστείτε για κάτι εντελώς γνώριμο, που από την άλλη σε μερικά σημεία λειτουργεί υπέρ του. Η εξερεύνηση μίας χρωματιστής ζούγκλας, τα grind rails, το side tracking για την εύρεση collectibles, δίνουν στο Kao the Kangaroo ένα ανάλαφρο ύφος, με retro προσέγγιση, ικανή να ξυπνήσει μνήμες από αντίστοιχες platformer εμπειρίες των 90’s. Κρίμα που για το 75% του παιχνιδιού θα γρονθοκοπείτε παθητικούς εχθρούς με τον ίδιο τρόπο, αφού τα όποια upgrades συναντώνται για την εξυπηρέτηση των απλούστατων puzzles. Θεωρώ χαμένη ευκαιρία τα “μαγικά” γάντια να δέχονται elemental ενισχύσεις με φωτιά ή πάγο και να μην αξιοποιούνται ουσιαστικά στο πεδίο της μάχης. Μέχρι και τα credits σας διαβεβαιώ πως δεν θα εκπλαγείτε από κάποιο gameplay mechanic.

Τουλάχιστον, το ανανεωμένο Kao the Kangaroo κουβαλάει μία Spyro Reignited αισθητική, σε βαθμό που ίσως ξεγελιόμουν πως επρόκειτο για alpha mode ενός Toys for Bob παιχνιδιού. Ειδικά αν έχετε παίξει τα προηγούμενα games του franchise, η διαφορά είναι οφθαλμοφανέστατη, δίχως αυτό να σημαίνει πως κοντράρει τα λοιπά games του genre στη σύγχρονη εκδοχή του. Υπάρχουν σποραδικές στιγμές ομορφιάς στο art direction, αλλά απέχει πολύ του ευφάνταστου, ειδικά με το πόσο έχει ανέβει ο πήχης στην εποχή μας ακόμη και από indies. Από το να χαζεύω την στραβοστόμικη φάτσα του Kao να συζητά, σίγουρα προτίμησα να παρατηρώ το βαθύτερα σχεδιασμένο Hopaloo Island που, by the way, θυμίζει πολύ το Sandover Village του πρώτου Jack & Daxter. Τα cartoons έχουν πια ξεφύγει, και με την Unreal Engine 4 σίγουρα υπήρχε ανεκμετάλλευτο περιθώριο για μεταμόρφωση του οπτικού αποτελέσματος στο Kao the Kangaroo.  

Ο MUHAMMAD ALI ΤΟΥ ΖΩΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Σαν να μην έφταναν οι μετριότητες, στεναχωρήθηκα βλέποντας το παιχνίδι να ταλαιπωριέται από πολλά bugs, δεκάδες νεκρά σημεία που εντοπίζονται εύκολα και ας μην είστε game testers, αντικείμενα να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται κατά βούληση και τραμπολίνα που επίσης λειτουργούσαν με αδικαιολόγητη ασυνέπεια. Δεν ξέρω αν φταίει το review build στο οποίο είχαμε πρόσβαση και αν θα υπάρξει βελτίωση στο launch, αλλά σπανίως συναντάω platform games που εγκλωβίζουν τον χαρακτήρα μου σε γωνίες του χάρτη τους τόσο συχνά. Προσεύχομαι -για λογαριασμό σας- προς κάποιο μεγάλο patch, ώστε να μη χρειαστείτε να πατήσετε ισάριθμα level restarts με μένα. Να δώσουμε όμως και credits στους δημιουργούς που είχαν την ευφυία να ασχοληθούν με το fail state. Κάθε φορά που χάνετε, το παιχνίδι επαναφέρει μόνο τα collectibles ενός επιπέδου, κρατώντας στην προσωρινή του μνήμη τα χρήσιμα αντικείμενα που συλλέξατε, τα ducats ή τους πεσόντες εχθρούς.

Πρώτο knockdown στη μονοτονία του, δεύτερο στην τεχνική του προχειρότητα και οι μποξόφιλοι αντιλαμβάνονται πως το Kao the Kangaroo φλερτάρει με το TKO. Το παιχνίδι διαθέτει λίγα, αλλά μεγάλα επίπεδα προς ολοκλήρωση και ένα αποκαρδιωτικό moveset 8 μόλις κινήσεων, τις οποίες είναι ακατόρθωτο να χρησιμοποιήσετε ακόρεστα σε διψήφιο αριθμό ωρών. Σωτηρία στη γραφή ή την animated απεικόνιση δύσκολα θα βρείτε, ιδίως αν έχετε καλομάθει πια στα next-gen θαύματα των Ember Lab, Hazelight ή Insomniac. Μπορώ κάλλιστα να προτείνω το συγκεκριμένο σε ενδιαφερόμενους που έχουν μπουχτίσει από την AAA πλημμύρα των περασμένων μηνών, σε hardcore λάτρεις των κλασικών 3D platformers και σε όσους αναζητούν δώρο για τον ανερχόμενο gamer της οικογενείας τους. Ευχάριστο, χαριτωμένο, αλλά έμεινε στην εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε και περίμενα πολλά περισσότερα δύο δεκαετίες ύστερα.

Many thanks to Tate Multimedia for providing us with the review copy!