My God! My Sun!

Ανά τα χρόνια, η σειρά Total War μας έχει ταξιδέψει σε αρκετά και ενδιαφέροντα σημεία της ανθρώπινης ιστορίας. Από τους Shogun της Άπω Ανατολής και τα Τρία Βασίλεια της Κίνας, στον Αττίλα τον Κατακτητή, στη άνοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στη Μεσαιωνική Ευρώπη μέχρι τις μεγάλες ναυμαχίες του 18^ου αιώνα και τη δημιουργία του Αμερικανικού έθνους. Όμως, ποτέ δεν είχε επισκεφθεί την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Μέχρι τώρα όμως, καθώς το Total War: Pharaoh λαμβάνει χώρα στο τέλος της Εποχής του Χαλκού και στην Αίγυπτο, όπου ο Αιγυπτιακός πολιτισμός βρίσκεται σε αναβρασμό λόγω εσωτερικών διαμαχών, της ανόδου των πολιτισμών της Μεσοποταμίας και τις αναταραχές που προκάλεσε ο μυστηριώδης Λαός της Θάλασσας. Οι παίκτες, ως είθισται, καλούνται να ενώσουν τις εσωτερικές και πολλές υποομάδες του βασιλείου, να κατακτήσουν αν θέλουν νέες περιοχές στις αυτοκρατορίες των Χετταίων και των Χαναάν και να είναι αυτοί που θα φέρουν ξανά την ευημερία στην περιοχή. Ένα premise που ακούγεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον τόσο για τους λάτρεις της ιστορίας και δη για τους λάτρεις των RTS (real-time strategy) παιχνιδιών. Ένα premise που καλύπτεται υπέρ του δέοντος από το παιχνίδι όπως διαπίστωσα με χαρά. Πάμε να δούμε πως.

KING OF KINGS!

Η μοίρα του Αιγυπτιακού βασιλείου μπορεί να διαφέρει από campaign σε campaign. Εκτός του ότι οι παίκτες μπορούν να διαλέξουν έναν από τους 10 ηγέτες του παιχνιδιού (4 Αιγύπτιοι, 2 Χετταίοι και 2 από τη Χαναάν), μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε 19 Θεούς από τους οποίους θα λαμβάνουν «καλούδια» με κάθε level of faith, αλλά και την κληρονομία που θα αφήσουν στο τέλος και που θα συνάδει με ένα από τα 4 μονοπάτια υστεροφημίας που θα κληθούν οι παίκτες να διαλέξουν. Οι τρεις αυτές δυνατότητες αποτελούν τους κύριους πυλώνες του παιχνιδιού, από τους οποίους εξαρτώνται οι μηχανισμοί του και που στα μάτια μου καθιστούν το Total War: Pharaoh ένα πλήρες παιχνίδι στρατηγικής. Αργό και challenging σύστημα μάχης, εκτενής και αρκετά hands-on διαχείριση της αυτοκρατορίας και φυσικά μία καλή ποικιλία από campaigns και επιλογές μέσα σε αυτές.

Ξεκινώντας με το σύστημα μάχης, δε νομίζω ότι χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μνεία για το γεγονός ότι τα Total War φημίζονται για τις μεγαλειώδεις μάχες όπου η τακτική παίζει μεγάλο παράγοντα στην έκβαση του αποτελέσματος. Το Pharaoh δεν πέφτει έξω από την επιτυχημένη συνταγή. Κάθε ένας από τους ηγέτες του παιχνιδιού, διαθέτει τη δική του πνοή μέσα στο πολεμικό γίγνεσθαι. Ειδικά attributes και διαφορετικές ομάδες πολεμιστών διαφοροποιούν τόσο όσο χρειάζεται κάθε νέο campaign, προσφέροντας παράλληλα νέους «πονοκεφάλους» τακτικής, οι οποίοι διατηρούν το ενδιαφέρον των μαχών σε υψηλά επίπεδα. Επιπλέον, αυτή η ποικιλία στους mini πολιτισμούς προσφέρει και τη δυνατότητα δημιουργίας μίας πραγματικά πολυεθνικής αυτοκρατορίας, η οποία βασίζει τις πολεμικές και επεκτατικές της προσπάθειες πάνω σε έναν ποικιλόμορφο πυρήνα.

Σημαντικό ρόλο παίζει και η ποικιλομορφία των εδαφών της Αιγύπτου και των βορειότερων περιοχών της, η οποία συνδυάζεται όμορφα με την hands-on διαχείριση του εκάστοτε βασιλείου. Πολύ όμορφα terrains, με εξαιρετικό φωτισμό και με dynamic weathers κατά τη διάρκεια των μαχών, τα οποία ενισχύουν σημαντικά το battle experience, απαιτώντας από τους παίκτες μία έξτρα προσοχή κατά τη διάρκεια διαμόρφωσης της στρατηγικής τους. Μία στρατηγική που φυσικά καθορίζεται και από τα χαρακτηριστικά και φυσική κατάσταση των διαθέσιμων πολεμικών μονάδων. Επιπλέον, αυτή η μορφολογία έχει σημαντικό αντίκτυπο και σε μάκρο επίπεδο. Οι παίκτες, θα πρέπει να λαμβάνουν συνέχεια υπόψη τους τις διαδρομές που πρέπει οι στρατιές τους να διασχίσουν για να φθάσουν στον προορισμό τους, καθώς μπορεί να επηρεαστούν από την άγονη γη της ερήμου που οδηγεί σε κακουχίες, θανάτους και αργές κινήσεις ή την εύφορη γη στις ακτές Νείλου που προσφέρει ταχύτητα αλλά και τον κίνδυνο ενεδρών. Στοιχεία τα οποία μπορούν να μετριαστούν αν γίνει και η ανάλογη σωστή διαχείριση των outposts, που κάνουν ντεμπούτο στο παιχνίδι και δίνουν μία ακόμα διάσταση στη διαχείριση των περιοχών, ενώ παράλληλα συμβάλλουν στο immersion των αρχαίων πολιτισμών, όπου τα πάντα ήταν αρκετά απομακρυσμένα μεταξύ τους. Στο δικό μου playbook, τα στοιχεία αυτά είναι και με το παραπάνω αρκετά ώστε να με κρατήσουν στο παιχνίδι πολλές ώρες, όμως δεν απουσιάζουν και τα μικρά προβληματάκια.

EGYPT IS PEACE. OR IS IT?

Η Creative Assemble Sohpia δεν έδωσε όμως μόνο έμφαση στα battle mechanics, που αυτά θεωρούνται δεδομένα για ένα Total War παιχνίδι, αλλά και στην «πολιτική» του. Μου αρέσει που το παιχνίδι σε αναγκάζει σε κάθε γύρο να διαχειρίζεσαι τις σχέσεις σου με τους άλλους ηγέτες και κυρίως τις εμπορικές, οι οποίες αποτελούν σημαντικό κομμάτι της διαβίωσης του επιλεγμένου σου πολιτισμού. Αυτό συμβαίνει διότι στην αρχή, καμία ομάδα δεν μπορεί να συντηρηθεί μόνο με τις δικές της πηγές πλούτου, επομένως πρέπει να διαχειριστεί τις σχέσεις της με τους άλλους πολιτισμούς, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει απευθείας κατάκτηση. Υπάρχει μία ισορροπία μεταξύ του warmonger και φιλειρηνιστή που πρέπει να κρατήσουν οι παίκτες. Παράλληλα, πρέπει να διαχειριστούν ή να προσπαθήσουν να αποκτήσουν και τη θέση τους στην «αυλή» του Φαραώ, έχοντας βλέψεις να γίνουν και οι ίδιοι χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δολοπλοκίες, ίντριγκες, άτυπες συμμαχίες, εμφυλίους πολέμους αλλά και προσωπικές αξιώσεις για το θρόνο αποτελούν τον πυρήνα των σχέσεων του παίκτη με τους άλλους πολιτισμούς. Σχέσεις που όμως θα μπορούσαν να προσφέρουν και το κάτι παραπάνω. Δυστυχώς, αν και η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα, η εκτέλεση είναι αρκετά απλοϊκή, μένει μόνο στις 6 βαθμίδες εξουσίας της αυλής και δεν προσφέρει κάποιο extra ενθουσιασμό, σε σχέση με τον ενθουσιασμό που προσφέρει η κατάκτηση περιοχών ή οι μηχανισμοί άλλων παρόμοιων παιχνιδιών.

MURDER IN THE NILE

«Καλά όλα αυτά μου ακούγονται ρε Πάνο, όμως γιατί τελικά 8.5 και όχι κάτι πιο κοντά στο 10;» Πολύ καλή ερώτηση φίλε/φίλη αναγνώστη/τρια, όμως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ένα από τα παράπονα που είχα με το παιχνίδι είναι το UI του. Αν και μπορείς πολύ εύκολα να περιηγηθείς δε σημαίνει ότι ξέρεις πάντα και τι κάνεις. Σίγουρα τα tutorials ήταν βοηθητικά, αλλά αρκετά επιδερμικά και χρονοβόρα, ενώ κάποιοι μηχανισμοί για τη διαχείριση του βασιλείου μου, δεν ήταν αρκετά προφανής με την πρώτη ματιά. Για παράδειγμα, μου πήρε κάποια ώρα να καταλάβω ότι τα κτήρια κάθε μικρής κωμόπολης δεν επηρεάζουν μόνο την ίδια, αλλά και την επαρχεία στην οποία ανήκει. Αν και δεν είμαι μεγάλος γνώστης των Total War, σίγουρα θα μπορούσα να αντιληφθώ αυτή την λεπτομέρεια αν γραφόταν κάπου ξεκάθαρα.

Επίσης, αν και το επίκεντρο της σειράς δεν είναι το management αλλά η μάχη, είμαι σίγουρος ότι αν η Creative Assemble μας προσέφερε λίγο πιο βαθύτερες επιλογές στη διαχείριση του βασιλείου μας και δη στο skill tree που πάσχει λίγο από έλλειψη ποικιλίας, θα μας είχε προσφέρει ένα πιο υπερπλήρης experience. Η προαναφερθείσα προσθήκη των outposts είναι παραπάνω από ευχάριστη και ευπρόσδεκτη, όμως θα ήθελα να κάνει και το ένα βήμα παραπάνω όσον αφορά τις πόλεις μας και δη την παρουσίαση των δυνατοτήτων τους. Σε αντίθεση με παιχνίδια όπως το Civilization, στο Pharaoh δεν ξέρεις με μία πρώτη ματιά του τι δύναται να παράξει συνολικά μία περιοχή σου, με αποτέλεσμα να χτίζεις μνημεία που βοηθούν την παραγωγή σίτου, ενώ είσαι στη μέση της ερήμου. Το γεγονός αυτό αποζητά μία extra και πιο meta προσπάθεια και κατανόηση των πραγμάτων από τους παίκτες, το οποίο αν και θεωρητικά έξυπνο, είναι χρονοβόρο και λίγο εκνευριστικό στην πρώτη επαφή των παικτών με το παιχνίδι.

Τέλος, αν και από τον τίτλο του παιχνιδιού καταλαβαίνουμε πως το επίκεντρο είναι η Αίγυπτος, θα ήθελα από το παιχνίδι να προσφέρει κάνα δύο ακόμα ηγέτες και στους δύο άλλους πολιτισμούς. Σίγουρα με τα DLCs που έρχονται θα δούμε και άλλους ιστορικούς πολιτισμούς, όπως στη Μεσοποταμία ή τη κεντρική Αφρική όμως θα ήθελα Χετταίοι και Χαναάν να ήταν λίγο πιο εμπλουτισμένοι, μιας και το έδαφος κυριολεκτικά και μεταφορικά έχει ήδη στρωθεί στις περιοχές τους.

THE GREAT PYRAMIDS OF PHARAOH

Αν και έχω ένα μοτίβο να κλείνω τα άρθρα μου με κάποιες αρνητικές σκέψεις στις τελευταίες παραγράφους, στην προκειμένη περίπτωση απλώς αυτές αποτέλεσαν μικρές αναποδιές παρά κάποιο μεγάλο πρόβλημα. Το Total War Pharaoh θεωρώ πως είναι ένας επάξιος συνεχιστής της σειράς, ο οποίος δένει όμορφα τα καλά στοιχεία προηγούμενων παιχνιδιών, ενώ προσφέρει κάποιες φρέσκες και ενδιαφέρουσες ιδέες. Είμαι σίγουρος, ότι με τον καιρό και με το έξτρα περιεχόμενο που έρχεται, το παιχνίδι θα μπορέσει να πείσει τους παίκτες να αφήσουν για λίγο τους προηγούμενους fantasy και μυθολογικούς κόσμους και να επιστρέψουν σε ένα πιο «ιστορικό» φόντο.

Ευχαριστούμε πολύ τη Zegetron για την παροχή του review copy!