I feel the need… the need for speed!

Θα ήθελα να ξεκινήσω το παρόν άρθρο με μία παραδοχή-εξομολόγηση. Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν είναι το φόρτε μου. Έχω παρακολουθήσει ελάχιστα Formula 1, καθόλου Moto GP και μέχρι να πάρω στα χέρια μου το TT Isle of Man: Ride on the Edge 3, δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει η εν λόγω διοργάνωση. Όμως, c’est la vie που λένε και οι Γάλλοι, καθώς μέσα από ένα μουντό και γεμάτο βουή trailer, μου κινήθηκε η περιέργεια του γιατί ο κόσμος παρακολουθεί και συμμετέχει σε αγώνες ταχύτητας. Είναι η ομορφιά των οχημάτων; Η έξαψη της ταχύτητας που δεν μπορούμε να πιάσουμε εμείς οι κοινοί θνητοί ή κάτι άλλο; Αν έχετε κι εσείς απορία, γιατί ο κόσμος θέλει να περνάει την ώρα του ακούγοντας ένα μόνιμο βουητό και να κοιτάει σε slow motion οχήματα που με γυμνό μάτι δύσκολα τα πιάνει, βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος. Φορέστε τα κράνη σας λοιπόν και ελάτε μαζί μου σε ένα μικρό ταξίδι, σε ένα ήσυχο νησί στην Ιρλανδική θάλασσα…

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ

Προτού εντρυφήσω στο ίδιο το παιχνίδι, θα ήθελα να ξεκινήσω με μερικά ιστορικά στοιχεία, καθώς πέρα από τους μυημένους, δεν είμαι σίγουρος πως πολλοί γνώριζαν την ύπαρξη της διοργάνωσης αυτής και κατ’ επέκταση του official παιχνιδιού. Το Isle of Man TT, αποτελεί την παλαιότερη διοργάνωση στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, με τον πρώτο αγώνα να γίνεται το 1907 και με εξαίρεση τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και την πανδημία του Covid-19, να συνεχίζει σε ετήσια βάση στους δημόσιου δρόμους του Νησιού Μαν. Η διοργάνωση χωρίζεται σε κατηγορίες μηχανών και διαρκεί δύο εβδομάδες, με την πρώτη να αποτελεί μία δοκιμαστική περίοδος και τη δεύτερη να είναι ο official αγώνας, ένα σχεδόν ολόκληρος γύρος του νησιού. Σε αντίθεση με άλλες διοργανώσεις, η εκκίνηση των διαγωνιζόμενων δεν είναι μαζική, αλλά σταδιακή και ο διαγωνιζόμενος με τον καλύτερο χρόνο κερδίζει.

Ένα στοιχείο για το οποίο είναι γνωστή η διοργάνωση, είναι το γεγονός ότι αποτελεί την πιο «θανατηφόρα» σε όλο το μηχανοκίνητο αθλητισμό, με τουλάχιστον 146 θανάτους και περισσότερα ατυχήματα, τόσο για διαγωνιζόμενους, όσο και για θεατές, κάτι το οποίο έχει οδηγήσει ανά τα έτη σε αρκετή κριτική, αλλά και στο σημερινό format της σταδιακής εκκίνησης. Όσον αφορά στην ονομασία της, τα αρχικά “TT” αντιστοιχούν στις λέξεις “Tourist Trophy”, διότι η διοργάνωση απευθυνόταν αρχικώς σε μηχανές εύκολα προσβάσιμες στο ευρύ κοινό. Τέλος, εξαιτίας και αυτών των «τουριστικών» καταβολών, κατά τη λεγόμενη “Mad Sunday” μεταξύ των δύο εβδομάδων της διοργάνωσης, επιτρέπεται σε όσους θέλουν να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι με τις μηχανές την τελική διαδρομή.

ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑ ;

Έχοντας τελειώσει με τα ιστορικά δρόμενα, επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα μου. Γιατί τόσος κόσμος συμμετέχει ή και παρακολουθεί -με ενίοτε θρησκευτική ευλάβεια- μηχανοκίνητους αγώνες ; Το TT Isle of Man: Ride on the Edge 3 ήταν και με το παραπάνω εδώ για να μου απαντήσει, κυρίως μέσα από το gameplay του. Σε ένα παιχνίδι ταχύτητας, ο χειρισμός του οχήματος είναι το Α και το Ω και στην περίπτωση του Ride on the Edge, οι μηχανές είναι και με το παραπάνω ικανοποιητικές. Γράψτε λάθος. Οι μηχανές είναι πολύ διασκεδαστικές στο χειρισμό τους και ειδικά στο PS5, όπου το DualSense μας δείχνει για ακόμη μία φορά τα δόντια του, προσφέροντας φρένα και γκάζια που αντιστέκονται ανάλογα με την ταχύτητα που τρέχεις. Παράλληλα, τα physics των μηχανών είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα όσον αφορά στη διεπαφή τους με το περιβάλλον, είτε παίζει κανείς στο Beginner, στο Intermediate, ή στο Realistic, κάτι που παίζει σημαντικό ρόλο στην στρατηγική που μπορεί να οδηγήσει στη νίκη. Συνδυάζοντας τα παραπάνω με την ποικιλία των «αγωνιστικών διαδρομών» που προσφέρει το νησί και στις δύο κατηγορίες του άτυπου career mode, αλλά και με το A.I. των αντιπάλων που μπορεί να αυξομειωθεί δημιουργώντας ένα προσωπικό επίπεδο δυσκολίας, έχουμε ένα ευχάριστο και challenging πακέτο που ανεβάζει όσο πρέπει την αδρεναλίνη. Ένα πακέτο όμως, που παραγκωνίζεται από άλλες πτυχές του παιχνιδιού.

Μ.Ε.Θ. ΣΤΟ ΒΟΛΑΝ

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το gaming, έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου το γεγονός πως σχεδόν κάθε νέα κυκλοφορία ενός racing game αποτελούσε ένα showcase του τι μπορεί να κάνει μία κονσόλα. Grant Turismo και Forza Horizon είναι μόνο δύο από τα μεγάλα ονόματα που με κάθε κυκλοφορία τους δείχνουν στο κοινό που μπορούν να φτάσουν σε γραφικά, physics και performance τα βιντεοπαιχνίδια. Δυστυχώς, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για το Ride on the Edge 3, το οποίο παρά το ευχάριστο gameplay δεν κατάφερε να προσφέρει κάτι νέο στον κόσμο των γραφικών. Τουναντίον, το παιχνίδι θυμίζει περισσότερο εποχές PS3 παρά PS5. Αν και το performance του σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, με μόλις λίγα και σχεδόν ασήμαντα stutters, στο κομμάτι της εμφάνισης δεν περνάει τη βάση. Με εξαίρεση τους αναβάτες και τις μηχανές τους, η Νήσος Μαν και οι κάτοικοι της δεν απεικονίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διακρινόμενοι χαμηλή ποιότητα και από πολλά και συχνά pop-ups, που δε θα έπρεπε να υφίστανται τη σήμερον ημέρα. Αν και ευτυχώς δεν χαλάει σε μεγάλο βαθμό η εμπειρία του να τρέχεις με 200 σαν είσαι ο Alain Prost (pun intended), όμως δεν είναι και ότι καλύτερο να εμφανίζονται ξαφνικά στο βάθος του οπτικού σου πεδίου βουνά και λαγκάδια. Παρ’ όλα αυτά, το μεγαλύτερο αγκάθι του παιχνιδιού είναι το replayability του.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, το παιχνίδι έχει δύο άτυπα career modes, τις Supersport και Superbike Seasons. Λέω άτυπα, διότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο calendar που να δείχνει το πρόγραμμα όπως πχ στα F1 games. Oι παίκτες μπαίνουν κατευθείαν στο δρόμο και καλούνται να ολοκληρώσουν 17 δοκιμαστικά -16 unofficial και 1 official-, προτού περάσουν στον τελικό αγώνα που είτε κερδίσουν είτε όχι, απλώς τους ανακοινώνεται το πέρασμα στη νέα σεζόν. Πέρα από αυτές σεζόν, το παιχνίδι περιλαμβάνει challenges, multiplayer και τη δημιουργία custom events, modes τα οποία σαν δομή και ύφος προέρχονται από παλαιότερες εποχές, χωρίς αυτό να ήταν απαραίτητα κακό αν δεν υπήρχε μία έλλειψη ουσιαστικής ποικιλίας σε μηχανές και upgrades. Για να είμαι πιο ακριβής και δίκαιος, υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξετε μεταξύ 17 οδηγών στη μία κατηγορία και 21 στην άλλη, όμως δεν μπορείτε να επιλέξετε τη μηχανή που θα έχουν οι οδηγοί αυτοί. Αν πάλι επιλέξετε με βάση το όχημα, στην κατηγορία Supersport μπορείτε να επιλέξετε μόνο μεταξύ τριών μηχανών, ενώ στην Superbike μεταξύ έξι μοντέλων. Αν και είναι λογικό οι οδηγοί στην πραγματική ζωή να επιλέξουν το καλύτερο όχημα για εκείνους, στο μαγικό κόσμο του gaming αυτή η απουσία επιλογών είναι το λιγότερο δυσάρεστη.

Κλείνοντας, όσον αφορά τα upgrade που επιδέχονται οι μηχανές σε εξαρτήματα, αυτά αν και έχουν ένα ελαφρύ αντίκτυπο στην οδήγηση, είναι πανομοιότυπα σε όλα τα μοντέλα ανεξαρτήτου κατηγορίας και δεν αλλάζουν ουσιωδώς τη φύση της επιλεγόμενης μηχανής. Μία μηχανή η οποία στην τελική δεν διαφέρει και τρομερά από κάποιο άλλο μοντέλο της κατηγορίας στην οποία βρίσκεται.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!