Gotta recruit 'em all!

Μερικές φορές τα πράγματα μπορεί να είναι παραπλανητικά. Μπορεί να βιαστούμε να βγάλουμε πρώιμα συμπεράσματα για κάτι, μόνο για να διαπιστώσουμε ότι οι αρχικές μας υποθέσεις ήταν εντελώς αβάσιμες και τελικά εσφαλμένες. Άλλες φορές, ωστόσο, απλώς συναντάμε κάτι που είναι ακριβώς όπως φαίνεται. Το Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes είναι μια τέτοια περίπτωση, καθώς μοιάζει απελπιστικά σαν old-school RPG από το 16-bit era και εν τέλει αυτό είναι, καλώς και κακώς.

Το Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes μας έρχεται από τη Rabbit and Bear Studios που αποτελείται κυρίως από βετεράνους του Suikoden, συμπεριλαμβανομένου του δημιουργού της σειράς Yoshitaka Murayama, υπηρετώντας ως game designer και συγγραφέας για τελευταία φορά πριν από τον πρόωρο θάνατο του νωρίτερα φέτος. Κατευθείαν από την τεράστια επιτυχία της καμπάνιας του στο Kickstarter ως το τρίτο βιντεοπαιχνίδι με τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση στην πλατφόρμα, το Eiyuden υπόσχεται μια τεράστια περιπέτεια ανάλογη των Suikoden ως πνευματικός διάδοχος και ίσως το παρακάνει.

Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Νowa, του νεότερου στρατηλάτη μισθοφόρου του Eltissweiss Watch, ο οποίος άθελά του ωθείται να κρατήσει τα ηνία των υπολειμμάτων ενός ολόκληρου έθνους σε μια προσπάθεια να ηγηθεί μιας ομάδας αντίστασης ενάντια στους καταπιεστές του. Πρέπει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, να δημιουργήσει συμμαχίες, να στρατολογήσει νέα μέλη στην αντίσταση και να αποκαλύψει τα ύπουλα κίνητρα της αυτοκρατορίας που ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, αυτό είναι πράγματι όπου κολλά το "Hundred Heroes" στον τίτλο αυτού του βιντεοπαιχνιδιού, κυριολεκτικά. Καθώς η κύρια ιδιορρυθμία αυτού του παιχνιδιού είναι να έχουμε πάνω από 100 συμμάχους που μπορούν να στρατολογηθούν, η πλειοψηφία των οποίων υπηρετούν απευθείας ως μέλη του combat party μας, ενώ άλλοι αναλαμβάνουν διάφορους άλλους ρόλους στην κεντρική βάση της αντιστασιακής μας ομάδας.

Ο τεράστιος αριθμός των ανθρώπων και των υβριδίων ζώων που μπορεί να μας συνοδεύσουν σε αυτό το ταξίδι είναι πραγματικά συγκλονιστικός, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ως επί το πλείστον η πλειονότητά τους έχει ενδιαφέρον λόγω σχεδιασμού η προσωπικότητας και σε ένα αξιοπρεπές ποσοστό των περιπτώσεων και από τα δύο. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι πιθανοί σύμμαχοι δημιουργήθηκαν ίσοι. Υπάρχουν μερικοί που ξεχνιούνται πολύ περισσότερο από άλλους, έχοντας πολύ πιο ελάχιστη συμμετοχή ή συμβολή στα γεγονότα που εκτυλίσσονται ή γενικότερα πιο ασθενές χαρακτηρισμό, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς είναι πολύ πιο ανεπτυγμένοι από ό,τι περίμενα.

Αυτό φυσικά φαίνεται άμεσα στον ρόλο τους στο combat όπως θα έπρεπε σε κάθε RPG. Οι μάχες είναι turn-based και περιλαμβάνουν έξι από τους συμμάχους μας, χωρισμένους σε δύο σειρές των τριών. Σε κάθε party member εκχωρείται μια συγκεκριμένη θέση, ιδανικά με βάση το αποτελεσματικό εύρος των επιθέσεων και των ικανοτήτων του. Από εκεί και πέρα, κάθε μέλος διαθέτει μοναδικά abilities καθώς και ορισμένες ικανότητες που αρμόζουν στο class του. Όσο ανεβαίνουν τα level των χαρακτήρων μας, ξεκλειδώνουν επιπλέον ικανότητες διαθέσιμες αποκλειστικά σε εκείνους και μπορούμε παράλληλα να τους κάνουμε equip τα λεγόμενα Rune Lenses που τους απονέμουν επιπλέον abilities και spells.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥ HOMEWORK

To combat του Eiyuden, ένα οριακά carbon αντίτυπο των Suikoden, ξεχωρίζει αρκετά επιδέξια στην πελώρια θάλασσα των turn-based JRPGs. Ο πρώτος λόγος είναι δομικός. Έχουμε ουσιαστικά front και back σε κάθε μάχη, αναγκάζοντας μας να σκεφτούμε στρατηγικά τη σύνθεση του party μας. Τα πιο tanky units ιδανικά ανήκουν μπροστά και το backline μας πρέπει να υπηρετήσει τους υπόλοιπους ρόλους.

Ο δεύτερος λόγος που ξεχωρίζει το combat είναι αριθμητικός. Έχουμε κυριολεκτικά χιλιάδες πιθανούς συνδυασμούς που μπορούμε να εξερευνήσουμε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού όσο αφορά τη σύνθεση του party μας και ακόμη πιο πέρα, την εξατομίκευση του. Είναι στατιστικά απίθανο το τελικό party ενός παίκτη να μην διαφέρει ουσιαστικά από ενός άλλου. Σίγουρα κάποιοι χαρακτήρες θα έχουν μεγαλύτερη απήχηση από άλλους, όμως με 80 χαρακτήρες αποκλειστικά για το combat και έξι μόνο θέσεις, ο κάθε παίκτης θα δείξει προτίμηση σε διαφορετικούς συνδυασμούς.

Ένας επιπλέον λόγος που το combat είναι διασκεδαστικό είναι ο τρόπος που χειρίζεται το turn-based μέρος του. Αντί να παίρνει την τυπική μορφή “σειρά μου, σειρά σου” μας αναθέτει να εισάγουμε εντολές για κάθε μέλος της ομάδας ξεχωριστά και στη συνέχεια αναπαράγει σερί τις ενέργειές τους, μαζί με τις ενέργειες των εχθρών που αντιμετωπίζουμε.

Αυτό δίνει την εντύπωση ότι ολοκληρώνουμε έναν γρίφο ή λύνουμε μια εξίσωση όταν οι ενέργειές μας πάνε ομαλά και μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε τα πραγματικά εκπληκτικά καλά «animated» sprites του.

Το pixel art δεν με εντυπωσιάζει συχνά, αλλά αυτή είναι μια πραγματικά λεπτομερής και μελετημένη εφαρμογή του. Τα animations είναι ομαλά, αλλά η συνολική αίσθηση παραμένει αυθεντική. Αυτό που είναι μια παρέκκλιση από την εποχή, είναι η χρήση τρισδιάστατων περιβαλλόντων και φανταχτερών εφέ. Αυτά θα μπορούσαν εύκολα να αποσπάσουν την προσοχή, αλλά αισθάνθηκα πως δρουν συμπληρωματικά με το pixel art. Αυτό οφείλεται πιθανώς σε ένα βαθμό στο προσεγμένο art style που διαθέτουν, αλλά και στον φωτισμό που ανακλάται και στα sprites, κάνοντας τα να αναμειγνύονται πιο φυσικά με το περιβάλλον.

Tο τμήμα ήχου δεν υστερεί επίσης. Τα ηχητικά εφέ αντηχούν υπέροχα στη μάχη και ανέφερα ότι και οι 100+ ήρωες που συλλέγουμε είναι πλήρως voice acted; Και οι 100+ ήρωες είναι πλήρως voice acted. Το επαναλαμβάνω γιατί δεν θα το πίστευα ποτέ αν δεν είχα παίξει το παιχνίδι. Η μουσική είναι επίσης αρκετά απολαυστική, με μερικά πλήρως συμφωνικά κομμάτια που συνοδεύουν ακόμη και τις πιο μικρές δραστηριότητες και mini-games.

100/100 FOR EFFORT

Εδώ που τα λέμε, υπάρχουν αρκετά από τα τελευταία και θα έλεγα ότι αυτά που αναγκαζόμαστε να συμμετάσχουμε μέσω της ιστορίας είναι και τα πιο ευχάριστα. Το πρώτο είναι ένα tactical mode όπου κουμαντάρουμε τάγματα απάνω σε ένα grid, αλλά είναι τα duels που είναι πιο ενδιαφέροντα. Όχι μηχανικά όμως. Είναι κάπως οδυνηρά απλό σε αυτό τον τομέα. Αυτό που τα καθιστά ενδιαφέροντα είναι πως επί τις ουσίας δρουν ως το ισοδύναμο των big budget pre-rendered CG cutscenes αυτού του παιχνιδιού, όντας πιο διαδραστικά όμως.

Τα υπόλοιπα, ωστόσο, είναι λιγότερο αστρικά, που κυμαίνονται από εντάξει έως εντελώς αδιάφορα. Και αυτό δεν θα ήταν πολύ πρόβλημα αν δεν είχαν μερικούς χαρακτήρες που μπορούμε να τους συγκεντρώσουμε, αναγκάζοντάς μας ουσιαστικά να συμμετάσχουμε σε αυτούς αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε το ρόστερ.

Κατά ειρωνικό τρόπο, η άλλη μεγάλη κριτική που έχω για το παιχνίδι πηγάζει από κάτι που δεν κάνει άσχημα, αλλά υπερβολικά καλά. Αυτή είναι η προσπάθειά του να είναι αυθεντικό στα JRPG της εποχής των 16 bit και πιο συγκεκριμένα στο Suikoden. Το κάνει απίστευτα καλά, σε σημείο να αντιγράφει και τα αρνητικά τους χαρακτηριστικά. Εκτός από τη δυνατότητα αυτόματης αποθήκευσης και το ότι το EXP είναι δυναμικό παρά σταθερό (καθιστώντας ευκολότερο το level-up των πιο underleveled και νέων μελών της ομάδας μας) δεν νομίζω ότι υπάρχουν αλλά ίχνη από QoL.

Η πλοήγηση στα μενού είναι απίστευτα αργή και σε ένα RPG με πάνω από 100 χαρακτήρες για προσαρμογή και διαμόρφωση, αυτό αποτελεί τεράστια παράλειψη. Επιπλέον, ενώ εκτιμώ ότι ορισμένοι χαρακτήρες είναι άρρηκτα και οργανικά συνδεδεμένοι με ορισμένες λειτουργίες του παιχνιδιού (όπως το fast travel που γίνεται διαθέσιμο μόνο αφού βρούμε έναν χαρακτήρα που μπορεί να τηλεμεταφερθεί γύρω), αυτό έχει το κόστος να θυσιάζουμε πολύ χρόνο στο να επιστρέφουμε  πίσω στη βάση ακόμα και για τα πιο δευτερεύοντα πράγματα.

Επιπλέον, είναι δύσκολο για μένα να μην αισθάνομαι ότι του λείπει κάποια πρωτοτυπία. Ενώ οι θαυμαστές του Suikoden μπορεί να το λατρέψουν το Eiyuden για την αφοσίωσή του στο να είναι de facto διάδοχος του franchise, το κάνει δίχως να καινοτομεί ουσιαστικά. Το Suikoden (και ακόμη περισσότερο το Suikoden 2) είχε επίσης πάνω από 100 συμμάχους προς συγκομιδή, την ίδια δομή μάχης, Runes που αποτελούσαν ζωτικό μέρος της κύριας ιστορίας καθώς και duels, τακτικές μάχες με τάγματα και άλλα παρόμοια mini-games. Κάποια πράγματα έχουν βελτιωθεί, όπως η κινηματογραφία των duels και το pixel-art, τα υπόλοιπα όμως είτε παραμείνανε στάσιμα ή παραδόξως κατηφόρισαν.

Η αφήγηση έρχεται κατά νου, κυρίως λόγου του τόνου της. Είναι αρκετά ανάλαφρο και συχνά έρχεται σε σύγκρουση με την εγγενή φύση του πολέμου που αυτή τη στιγμή κατακλύζει την ήπειρο του παιχνιδιού. Σίγουρα δεν καταστρέφει τη συνολική εμπειρία, και δημιουργεί μερικές διασκεδαστικές και αστείες στιγμές, αλλά υπονομεύει τα πιο σοβαρά γεγονότα που εκτυλίσσονται.

Μην με παρεξηγείτε, πέρασα καλά με τον Eiyuden. Απόλαυσα το ρόστερ, παρά τους υποχρεωτικούς περιορισμούς στον χαρακτηρισμό, και την παρουσίασή του. Τα RPG χαρακτηριστικά του αντήχησαν με νοσταλγικό τρόπο και ένιωσα μια ουσιώδης οικειότητα με το game. Κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι το Eiyuden είναι λίγο καταρρακωμένο από την επιτυχία του. Είχε μια μνημειώδη καμπάνια στο Kickstarter. ‘Επρεπε συνεπώς να προσφέρει αυτό που περίμεναν οι θαυμαστές και έκανε ακριβώς αυτό κατά γράμμα με ελάχιστη απόκλιση. Έσπασε λίγο το καλούπι σε ορισμένα στοιχεία, αλλά τις περισσότερες φορές τα έβρισκα άσκοπα και ακόμη χειρότερα βαρετά. Αυτό περιλαμβάνει ένα ολόκληρο arc που επικεντρώνεται γύρω από ένα mini-game περί μονομαχιών με beyblades. Το ότι κατάφεραν να το κάνουν κουραστικό είναι αρκετά εντυπωσιακό.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!