Flashback 1992 was amazing...

Το 1992 το Flashback κυκλοφόρησε ως ένα 2D action-adventure platformer, που άφησε το δικό του αποτύπωμα στη βιομηχανία του gaming, αφού αφενός είχε μια πλοκή ζωγραφισμένη με cyberpunk/sci-fi ατμόσφαιρα και αφετέρου ξεχώριζε για το κινηματογραφικό platforming του. Το πόνημα του Paul Cuisset έγινε μια πολύ μεγάλη επιτυχία με πάνω από 2 εκατομμύρια πωλήσεις και με πολλά entries σε λίστες των καλύτερων παιχνιδιών ανά τα χρόνια. Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια και ο Γάλλος προγραμματιστής και δημιουργός επιστρέφει, θέλοντας με το Flashback 2 να προσφέρει τον ίδιο ενθουσιασμό και να “χτυπήσει” στη νοσταλγία μας. Αυτό – δυστυχώς – δεν πήγε καθόλου καλά.

Βρισκόμενοι στον 22ο αιώνα, η ειρήνη των Ηνωμένων Κόσμων εκτείνεται σε όλο το ηλιακό σύστημα, αλλά αυτή η ηρεμία απειλείται από την εισβολή των Morph, με επικεφαλής τον τρομερό στρατηγό Lazarus. Έτσι, λοιπόν, παίρνουμε ξανά τον ρόλο του Conrad Hart και του όπλου τεχνητής νοημοσύνης (A.I.S.H.A.), ξεκινώντας μία περιπέτεια προς τη σωτηρία του κόσμου. Σε αυτό τον δρόμο, όμως, τίποτα δεν θα είναι ευχάριστο για τον παίχτη.

Θα αναγκαστώ να ξεπετάξω πρώτα τα θετικά του Flashback 2, μόνο και μόνο επειδή είναι πολύ μετρημένα, αναφερόμενος αρχικά στην πλοκή που προσπαθεί (και ενίοτε καταφέρνει) να κεντρίσει το ενδιαφέρον του παίκτη. Αν και υπάρχουν σημεία που κάνει άλματα απότομα, δίνω ένα συγχωροχάρτι, τιμής ένεκεν του ονόματος του παιχνιδιού και του potential που είχε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρώτη μεγάλη αποκάλυψη του παιχνιδιού, στην οποία μας εξηγούνται πολύ γρήγορα και κοφτά τα όσα συμβαίνουν. Σίγουρα όχι το καλύτερο γράψιμο, άλλα όταν το κοιτάξουμε υπό το φάσμα και των δύο παιχνιδιών, και συγκεκριμένα με το φινάλε, βγάζει κάποιο νόημα.

Από εκεί και πέρα, ο ήχος σε κάθε τμήμα της εξέλιξης της πλοκής και του ευρύτερου παιχνιδιού ήταν γενικά πολύ generic και δεν είχε κάτι που θα κάνει τα αυτιά σας να συγκεντρωθούν στα ηχητικά εφέ ή τη μουσική. Τα δε voice overs, έκτος 2-3 χαρακτήρων, ήταν το λιγότερο άτυχα. Το art direction και τα comic τύπου cut-scenes είναι πάρα πολύ όμορφα. Με διαφορά τα πιο δυνατά σημεία του – αν όχι το μονό δυνατό σημείο του – μαζί με τα γραφικά που θυμίζουν ένα ωραίο indie game, ασχέτως που ο συγκεκριμένος όρος είναι ρευστός σήμερα! Θα προτιμούσα να μου το έδιναν σε graphic novel να το διαβάσω, γιατί αυτό που έπαιξα ήταν ένα βατερλώ.

FLASHBACK 2 IS MORE LIKE FAILBACK

Το παιχνίδι δηλώνει 2.5D action-adventure platformer. Αυτό στη θεωρία θα σήμαινε πολλά jumps από το ένα μέρος στο άλλο, γρήγορες μάχες και λύσεις γρίφων. Και όλα αυτά υπάρχουν, αλλά είναι υλοποιημένα όσο πιο λάθος μπορούσαν να γίνουν!

Πρώτο και κυριότερο: δεν έχουμε κανονικό jump, άλλα “action” κουμπί για την άνοδο σε πλατφόρμες, άρα κάπου εδώ τα στοιχειώδη του platforming τρώνε άκυρο. Κατά κύριο λόγο πηγαίνουμε από την μια περιοχή στην άλλη και πυροβολούμε εχθρούς, μόνο που συναντήσαμε μία επιλογή του design που θα χαρακτήριζα «ανατρεπτική». Ενώ (σε χειριστήριο) σημαδεύουμε με το δεξί αναλογικό και πυροβολούμε με το R2/RT, το σύστημα στόχευσης κάνει ό,τι του κατέβει. Μπορεί να σημαδεύει και από μόνο του να μην πετυχαίνει τον στόχο, είναι πολύ αργό και συμπεριφέρεται σαν να έχει μόνιμο input lag. Αυτά τα δύο πολύ βασικά πράγματα άρκεσαν ήδη για να καταστρέψουν λειτουργικά το παιχνίδι, άλλα σαν να μην έφταναν αυτά έχουμε glitches σχεδόν σε κάθε μέρος του. Οι εχθροί κολλάνε ή και χάνονται, κολλάμε εμείς, κολλάνε όλα. Τέτοιο πλουραλισμό σε bugs είχα χρόνια να δω! Ακόμα και λεπτομέρειες όπως η δόνηση του controller, που η περιγραφή του παιχνιδιού ξεκαθαρίζει πως διαθέτει, ξεχάστηκε να εγκατασταθεί.

Φανταστείτε όλα αυτά να τα αντιμετωπίζετε και με ένα frame rate που δεν κρατά τα 60FPS ούτε για πλάκα, ενώ υπήρξαν φορές που εμφανώς έπεφταν κάτω των 20 – οριακά ακατάλληλο για ανηλίκους – και έτσι έχασα κάθε ελπίδα που του έδινα να εξερευνήσω εκτενώς τον κόσμο του. Γενικότερα, βλέπουμε την εικόνα ενός τίτλου που δεν δείχνει να πέρασε κάποιο τεστ ποιότητας ή από QA διαδικασίες, άπλα το έβγαλαν στην αγορά ποντάροντας μονό στη νοσταλγία και στο όνομά του. Ήταν πολλές οι φορές που κακώς χρειάστηκε να ξαναπαίξω μέρη του παιχνιδιού για να μπορέσω να προχωρήσω την ιστορία, ενώ χρειάστηκε και post-launch ενημέρωση για να λυθεί ένα game-breaking bug, που άπλα σε άφηνε χωρίς να μπορείς να συνεχίσεις όσες φορές και να προσπαθούσες. Τουλάχιστον οι δημιουργοί του έδειξαν αντανακλαστικά πολύ νωρίς και ίσως μπορέσουν να συμμαζέψουν μερικά από τα ατέλειωτα προβλήματα του.

Βέβαια, ακόμα και αν διορθωθούν όλα αυτά, το Flashback 2 πάλι δεν θα γίνει ένα κάλο παιχνίδι. Απλά θα γίνει playable παιχνίδι και ο λόγος πηγάζει από το ότι έχει δομηθεί λάθος όλο του το gameplay. Ακόμα και στους γρίφους του, όπου βρέθηκαν βάσεις καλών ιδεών, η εκτέλεσή τους είναι πρόχειρη. Από τα δύο gadgets του Conrad, το ένα χρησιμεύει στο να ξεχωρίζετε τους εχθρούς από τους ανθρώπους και χρησιμοποιείται μόνο προς το τέλος του παιχνιδιού, για μία μόνο φορά. Το δεύτερο, ένα analyzer που αξιοποιείται για την εύρεση των nodes και για να βοηθηθείτε στη λύση των γρίφων, πρακτικά το ανάβετε να κάνει τη δουλειά του και στερεί κάθε εγκεφαλική πρόκληση. Ένα μεγάλο κρίμα.

THIS IS NOT A SEQUEL… IT’S A GLITCH-UEL

Δυστυχώς, το Flashback 2 είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορούμε να προτείνουμε ακόμα και αν σας το κάνουν δώρο. Το κάκιστο gameplay, μαζί με τα αναρίθμητα bugs και glitches το καθιστούν απαγορευτικό. Καλύτερα να παίξετε τον original τίτλο του 1992 που τουλάχιστον θα σας δώσει αρκετή ικανοποίηση ακόμα και γερασμένο. Όσο για τους fans του που θέλουν οπωσδήποτε να δουν τη συνεχεία της ιστορίας του Conrad, προτείνουμε τουλάχιστον να περιμένουν την κυκλοφορία όλων των patches, για να το παίξετε στην όσο γίνεται πιο playable κατάσταση. This Flashback is not recommended.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!