Χάρτινο το φεγγαράκι, άστα πια τα υδραυλικά...

Η Nintendo έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζει με απόλυτη σοβαρότητα την αναδημιουργία των “legacy” τίτλων της προς ενίσχυση της βιβλιοθήκης του Switch. Ειδικά όταν ένα remake τυγχάνει να αφορά τον Mario δεν χωρούν ρίσκα και πειραματισμοί, αντ’ αυτού περιορίζεται σε πιο πιστές -πιο ασφαλείς αν θέλετε- επανεκδόσεις, ευνοημένες φυσικά από εκατοντάδες quality-of-life προσαρμογές και απότομες τεχνικές βελτιώσεις κάθε φορά, για να αξιοποιηθεί το τωρινό hardware ως είθισται.

Όλες, λοιπόν, οι επανακυκλοφορίες στο Switch βασίζονται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην προϋπάρχουσα ποιότητά τους για να κριθούν άξια επιστροφής και ισοδύναμα των σύγχρονων Switch games, γι’ αυτό και το remake του Paper Mario: The Thousand-Year Door δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από τις παραπάνω τυπικές επεμβάσεις.

Όπως είπαμε, η Nintendo δεν θα στραγγάλιζε ποτέ τις καλλιτεχνικές της προθέσεις, ειδικά στοχεύοντας στην αναβίωση ενός τόσο αγαπημένου Gamecube classic 20ετίας. Δεν μας ξαφνιάζει επομένως που η νέα μορφή του Paper Mario: The Thousand-Year Door διατηρεί τη γλυκιά της όψη, αλλά επιτρέπει στον εαυτό της και στους χαρακτήρες της να εκφράζονται πολύ περισσότερο. Είναι ένα παιχνίδι ορατά πιο ευπαρουσίαστο, πολύ πιο πηχτό σε χρώματα και με παραπανίσια λεπτομέρεια σε κάθε χαρτοτεχνία του.

ΔΕΝ ΧΑΡΤΑΙΝΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ

 Όλα αυτά επιτυγχάνονται χωρίς να λοξοδρομήσει ποσώς από τη χάρτινη κατεύθυνσή του και τα αναδιπλούμενα animations του, εφόσον και αυτά φιλτραρίστηκαν από το τεχνικό στάνταρ του Switch προς το πολύ καλύτερο. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως η Intelligent Systems που ανέλαβε το remake φρόντισε όλα τα σχέδια να έχουν σύγχρονη κινούμενη ομορφιά, βελτιώνοντας τα πάντα οπτικά και όχι οτιδήποτε.

Να αναγνωρίσουμε βέβαια πως το The Thousand-Year Door δεν γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία των Mario (J)RPG’s εξαιτίας της αισθητικής του, πολύ απλά γιατί δεν ήταν το πρώτο Paper Mario. Ο κόσμος το θυμάται περισσότερο για το υψηλό επίπεδο και την ανατρεπτικότητα της γραφής του. Στημένο μέσα σε ένα interactive κουκλοθέατρο, το Paper Mario: The Thousand-Year Door βάζει το στοιχείο «περιπέτεια» σε πολύ μεγαλύτερη προτεραιότητα από ό,τι θα το κάνει το ένα 2D/3D Mario. Μία περιπέτεια στην οποία ο στόχος μας δεν ξαναείναι ντε και καλά η διάσωση της Peach… ή μάλλον είναι, αλλά με τη μέγιστη δυνατή εμμεσότητα. Μία περιπέτεια που ο κακός της υπόθεσης δεν ξαναείναι ντε και καλά ο Bowser… ή μάλλον είναι, αλλά με τη μέγιστη δυνατή εμμεσότητα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί και στο The Thousand-Year Door να συναντήσετε γνωστά Super Mario στερεότυπα, αλλά εδώ όλες οι σχεδιαστικές αποφάσεις που έχουν παρθεί εξυπηρετούν το παραμύθι και όχι τόσο το gameplay.

Με το remake του The Thousand-Year Door οι παίκτες ενεργούν και πάλι ως χειριστές κάθε ψηφιακής μαριονέτας, όπως και ως θεατές σε μία θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστή τον Mario. Ο πασίγνωστος και κατά τα δρώμενα του παιχνιδιού υδραυλικός-ήρωας του Mushroom Kingdom αυτή τη φορά παίζει σε κυνήγι θησαυρού, ύστερα από την εξ αποστάσεως παράκληση της Peach.

Στην ίσως μοναδική εξέλιξη που θα μπορέσετε να προβλέψετε, το παιχνίδι δημιουργεί μία χιονοστιβάδα από αναποδιές για να καθυστερήσει την επανένωσή τους, αφού η εύρεση των 7 Crystal Stars αποδεικνύεται πολύ πιο επείγουσα. Όλο αυτό που μεσολαβεί είναι ο λόγος που εξυμνούταν ο original τίτλος και δικαίως θα επιτρέψει και στο remake να διατηρήσει τις επευφημίες. Το χιούμορ του The Thousand-Year Door παραμένει ως τώρα υπνωτικό, ταξιδευτικό, ολίγον φαρσοκωμικό.

ΦΟΥΛΙ ΠΛΕΪΑΜΠΛ ΧΑΡΤΑΚΤΕΡ

Η μοναδικότητα της πλοκής του οφείλει πολλά στους συμμετέχοντες χαρακτήρες πέραν του προφανούς πρωταγωνιστή. Όλοι οι σύμμαχοι που θα γνωρίσει στην πορεία ο Mario, είτε πρόκειται για την Goombella, τον Koops, τη Vivian, τον Admiral Bobbery και για οποιονδήποτε, γίνονται μέλη του story, αλλά και του ενεργού traversal/combat party, συμβάλλοντας αφηγηματικά και μηχανικά αντίστοιχα.

Χάρις σε αυτούς προκύπτει στην πορεία του παιχνιδιού και κάθε εξέλιξη στις 3D platforming ιδιότητες του παιχνιδιού, όπως και στο turn-based σύστημα μάχης με real-time αντιδραστικότητα και εξηγούμε: Εκτός μάχης, ο companion που συνοδεύει τον Mario ανοίγει με διαφορετικό τρόπο νέα μονοπάτια εξερεύνησης στα levels και επίλυσης των puzzles. Εντός μάχης, ο καθένας ειδικεύεται σε διαφορετικά επιθετικά ή αμυντικά οφέλη, ανακατεύοντας διαφορετικά και πάλι το σύστημα γύρων. Παρά τις αμέτρητες αλλαγές στις επιλογές που προσφέρει το remake, ο ρυθμός και η μοιρασιά του χρόνου ανάμεσα στις δύο gameplay πτυχές του παραμένουν σε αρμονία.

Με τα παραπάνω και με μόλις τρία κύρια stats (HP/FP/BP) να αναπτύσσονται/λειτουργούν διαφορετικά για τον κάθε παίκτη, δεν μου κάνει εντύπωση που το The Thousand-Year Door δεν θέλησε ποτέ να ενταχθεί στη Super Mario RPG οικογένεια. Ούτε το remake φυσικά επιδιώκει κάτι τέτοιο, να ενισχύσει δηλαδή κάπως τη role-playing φύση του, αντιθέτως εστιάζει στο να φανεί πιο ευμεταχείριστο στους παλιούς και συνηθισμένο -αν όχι intuitive- στη νέα γενιά παικτών.

Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την πλοήγηση στα μενού και τα πινακάκια του, το νέο Paper Mario: The Thousand-Year Door είναι οριακά αγνώριστο του συνονόματού του. Ήταν από γεννησιμιού του ένα game με πολλά συννεφάκια διαλόγων, πολλά QTEs και συνεχείς ρυθμίσεις στην εν δυνάμει διάταξη των party members, οπότε χρειαζόταν να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα -και πάρθηκαν- ώστε να μην καθυστερούμε να παίξουμε όσο θα καθυστερούσαμε επί Gamecube, Θεός σχωρέσ΄ το.

ΠΟΛΛΑ ΝΕΑ ΧΑΡΤΑΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Οι περισσότερες πιο ανεπαίσθητες αλλαγές που υπέστη το remake πολύ λογικά θα περάσουν απαρατήρητες, αλλά στοιβάζοντάς τις καταλήγουμε να παρατηρούμε εκτόξευση στο γράφημα του εκμοντερνισμού του. Υπήρξαν δε και κομμάτια του αυθεντικού The Thousand-Year Door που για κάποιον λόγο παρέμειναν ανεπηρέαστα (π.χ. η από μνήμης περιήγηση στον χάρτη, οι παλαιικοί tutorial διάλογοι, κ.α). Αλίμονο, όμως, να υπονοούσαμε ότι το remake δεν γύρισε σελίδα.

Κατά τα άλλα το παιχνίδι γυρίζει διαρκώς προς το μέρος μας και σφίγγει τα “ποντίκια” του. Ο τρόπος που το The Thousand-Year Door εκμεταλλεύεται τις χάρτινες απεικονίσεις του και το γεγονός ότι όλα συμβαίνουν πάνω σε μακέτες εξακολουθούν να παρουσιάζονται αριστοτεχνικά. Αν ποτέ παρακολουθήσατε παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών και ονειρευτήκατε να ελέγξετε τις καρικατούρες από πίσω, αυτό είναι το κοντινότερο που θα φτάσετε στην εκπλήρωση της φαντασίας σας. Και όλα αυτά παίζοντας ένα Mario game. Ελέγχοντας έναν Mario από χαρτόνι. Έναν Mario που κινείται, μουρμουρά, φέρεται και δρα ως ο Mario που γνωρίζουμε, απλά μπορεί και να μεταμορθωθεί σε σαΐτα. Έχοντας και τη μουσική να κελαηδά και να κολακεύει περαιτέρω τις εικόνες του, το πακέτο ολοκληρώνεται.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!