Το "ξεσκόνισμα" ενός μύθου.

Ζούμε στην εποχή που η απότομη προσγείωση ενός free-to-play παιχνιδιού Silent Hill στο PS Store αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα. Εκεί μας έφτασε η Konami, οι κουλοχέρηδές της και τα καβγαδάκια της με τον Kojima. Οι δε ημερήσιες διαρροές βιντεοπαιχνιδιών μείωσαν ακόμα περισσότερο τη μεγάλη έκπληξη του πιο πρόσφατου State of Play, αφού προχειρογνωρίζαμε εκ των προτέρων τόσο την ιδέα πίσω από το Silent Hill: The Short Message όσο και το μεταμεσονύκτιο shadowdrop του στο PS5. Εδώ που φτάσαμε οφείλουμε να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε σε SH, ακόμα και αν αυτό είναι ένα «πείραμα», που ναι μεν φτάνει σε ολοκλήρωση και συμπέρασμα, αλλά με αρκετές παρενέργειες στο ενδιάμεσο.

Το The Short Message είναι όντως μία μικρότερου budget απόπειρα, κονσεπτικά διαφοροποιημένη από αυτό που οι περισσότεροι σκέφτονται ως «Silent Hill». Τα δρώμενά του δεν εξελίσσονται στην ομώνυμη πόλη, αλλά σε ένα εγκαταλελειμμένο, μεταφυσικά παραλλασσόμενο κτήριο της γερμανικής Kettenstadt. Η πρωταγωνίστριά μας, Anita, αποφασίζει να επισκεφτεί την πηγή του κακού, έχοντας λάβει νωρίτερα ύποπτα μηνύματα από μία φίλη της. Σε αυτές τις μη ανακαινισμένες εγκαταστάσεις (εξαιτίας του COVID), όμως, η νεαρή δέχεται ειδοποιήσεις και αντικρίζει θεάματα που βγάζουν γρήγορα στη φόρα τον προσωπικό της αγώνα για επιβίωση σε ένα σώμα και έναν νου που έχουν κλονιστεί από βία, bullying και κατακραυγή σε δημόσιο επίπεδο.

ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΚΤΗΡΙΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΡΥΖΙ ΟΜΙΧΛΗ;

Είναι αρκετά σύγχρονο και επίκαιρο στον τρόπο που απεικονίζει τη σκοτεινιά των social media. Στο The Short Message εικονοποιούνται σωστά μερικές κοινωνικές αλήθειες του σήμερα, όπως η βλαβερή επιρροή που μπορεί να έχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στους ανθρώπους. Όχι τα applications αυτά καθαυτά, αλλά οι χρήστες τους. Όλα όσα συμβαίνουν στο The Short Message θέλουν απλά να κάνουν τον παίκτη να «καταλάβει» την Anita και να επικοινωνήσει με πλάνα και εικόνες τη φρενική της αστάθεια. Δεν το επιτυγχάνει σε επίπεδο Hellblade, αλλά προλαβαίνει μέσα σε 1.5-2 ώρες να ξύσει την επιφάνεια των θεμάτων ψυχικής υγείας.

Μέχρι ένα βαθμό επηρεάστηκα συναισθηματικά από την ιστορία της Anita. Δεν πρόκειται για ένα κορίτσι που περνά την Evanescence emo-φάση της, αλλά για ένα άτομο που οι δημιουργοί του παιχνιδιού φρόντισαν να προωθήσουν ως βαθιά πονεμένο ψυχοσωματικά. Θα έλεγα ότι είναι μία μπερδεμένη ιστορία διαφυγής σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο. Υπάρχει μία καλλιτεχνική πινελιά στο πώς σκηνοθετείται η πάλη της Anita με τα φαντάσματα της ψυχοσύνθεσής της, αλλά η συνολική γραφή δεν καλύπτει τη σοβαρότητα των προβλημάτων της.

*P*OOR *T*HINGS

Ελέγχοντας την προαναφερθείσα θα κινείστε σε πρώτο πρόσωπο και θα έχετε μονίμως ένα smartphone ενεργοποιημένο, μία συσκευή που εξυπηρετεί gameplay-ακούς σκοπούς φακού και ραντάρ, αλλά και αφηγηματικό διαμεσολαβητή. Δεν συμβαίνουν πολλά σε κανονική ροή παιχνιδιού, ούτε θα κληθείτε να προβείτε σε σύνθετες αποφάσεις/εντολές, παρά να ερευνήσετε τα κατεστραμμένα δωμάτια της εφιαλτικής τοποθεσίας. Δυστυχώς ήταν λίγα τα δευτερόλεπτα που ένιωσα πως έπαιζα, ότι ήμουν δηλαδή ο πραγματικός χειριστής. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν κάνουμε τίποτα άλλο πέραν του να ενώνουμε τις προκαθορισμένες τελίτσες του σεναρίου, ψάχνοντας από εδώ και από εκεί τα interactable αντικείμενα που θα τραβήξουν την επόμενη horror σκανδάλη. Δεν διαθέτει γρίφους όπως άλλα παιχνίδια του franchise, ούτε χρειάζεται σκέψη. Μονάχα περπάτημα και texting.

Κάθε φορά που η Anita πλησιάζει σε ένα πόρισμα, μπαίνει ο παράγων «μπαμπούλας» στο παιχνίδι, μόνο που και αυτός δυστυχώς αποτυγχάνει να ανατρέψει τα δεδομένα. Εκεί που απλά περπατάγαμε και περπατάγαμε μέχρι να διαβάσουμε κάποιο γράμμα ή κάποιο απόσπασμα εφημερίδας, το «τέρας» του παιχνιδιού μας ωθεί απλά στο να τρέξουμε πανικόβλητοι μακριά του, μπλέκοντάς μας σε άχαρα κυνηγητά χωρίς ουσία και αντίκτυπο. Βέβαια, η μοιρασιά του τρόμου στο The Short Message μοιράζεται δίκαια στον εκφοβιστή και στο θέμα του. Όσο εύκολα ενδέχεται να σας κατέβουν τα κακάκια στην όψη του φρικιαστικού αυτού πλάσματος, τόσο μπορεί να σας πειράξουν οι ευρύτερες αποκρουστικές του εικόνες, οι αναφορές στον αυτοτραυματισμό και όλη αυτή η φαινομενικά αθεράπευτη κατάσταση.

ΣΕ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ

Στο gameplay, άρα, μην περιμένετε καμία ανάκαμψη. Καλύτερα αναζητήστε τις διάσπαρτες καλές ιδέες του The Short Message στα νοήματά του και στα λίγα σημεία που αντιλαμβάνεται το βάρος του ονόματός του. Διαφημίζει τη μοναχικότητα ενός Silent Hill. Προβάλει την προσωπική τραγωδία ενός Silent Hill. Ο κεντρικός χαρακτήρας σκεπάζεται από τον πόνο και την ενοχή των πρωταγωνιστών ενός Silent Hill. Και όλα αυτά τα συνδυάζει παραποιώντας τον ορισμό «Silent Hill», στη συγκεκριμένη περίπτωση ως μία αποπνικτική κατάσταση/ασθένεια που μας ακολουθεί και μας κρατά παγιδευμένους μεταξύ των εσωτερικών δαιμόνων μας. Το φαινόμενο της ομίχλης εδώ είναι πιο μεταφορικό και έρχεται για να θολώσει τον προορισμό της και την αλήθεια. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, όμως, το The Short Message δοκιμάζει να καθρεφτίσει την πεμπτουσία του τίτλου του, αυτή τη δυσεύρετη SH αύρα, αλλά το είδωλο εμφανίζεται σε αναστροφή.

Σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχωρίζουν θετικά οι δύο μοναδικοί τομείς που επιμελήθηκαν οι βετεράνοι devs, οι θρύλοι των παλαιότερων Silent Hill παιχνιδιών. Ο Masahiro Ito ενεπλάκη μαεστρικά στον σχεδιασμό του τρομακτικού πλάσματος και το αποτέλεσμα είναι μία φλοράλ κούκλα βουντού αξιέπαινης διαστροφής. Αντιστοίχως, η μουσική του Akira Yamaoka ακολουθεί τα βήματά μας όπως ο κακός λύκος την κοκκινοσκουφίτσα και ψεκάζει με τρομο-λίπασμα κάθε στιγμή του The Short Message. Την ανάδειξη της καταπληκτικής τους δουλειάς επηρέασε από την άλλη η μικρότητα και η απειρία της HexaDrive και των συμμετεχόντων προγραμματιστών. Όταν ο μπαμπούλας αρχίσει το κυνήγι ξεκινούν οι τεχνικές αδυναμίες, αρκετές εκφράσεις της Anita είναι οφσάιντ, ενώ τα φοβερά ακούσματα επισκίαζαν αρκετές φορές τα voice overs με πολύ ερασιτεχνικό τρόπο.

ΟΣΟ ΔΕΡΜΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΤΑΞΕΙΣ, KONAMI ΕΙΣΑΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ

Ας κλείσουμε δίνοντάς τους και μερικά τελευταία εύσημα που δεν μπήκαν στο τρυπάκι να γεμίσουν τα δημιουργικά τους κενά με άγαρμπα jumpscares, όπως έχω βαρεθεί να βλέπω στο μέσο indie horror game. Δεν είναι έτσι τα Silent Hill. Ούτε το The Short Message μιμείται το P.T. πουθενά. Είναι ένα παιχνίδι ψυχολογικού τρόμου, που πιο πολλές φορές θα προσπαθήσει να σας ταράξει με τη θλιβερότητα του σεναρίου του, παρά να σας ανεβάσει απότομα τους παλμούς με ξαφνιάσματα. Είναι ένα σύντομο video game που δίνει έμφαση στο «short», βασικό του μήνυμα, με φόντο τα «long», βαθύτερα υπονοούμενά του. Και επειδή δεν έχει καμία gameplay-ακή αρετή, τουλάχιστον διαλέγει να βάλει την τελεία του στο σωστό σημείο. Αν το δούμε ως «ένα δωρεάν, μικρού σκέλους Silent Hill», είναι πολύ ευπρόσδεκτο, αν ήταν το «επόμενο μεγάλο Silent Hill» θα μιλούσαμε για πραγματική αυτοκτονία.