Μάλλον κάτι ξεχάσαμε.

Παρά πολλές φορές έχουμε γίνει μάρτυρες μίας απροσδόκητης επιτυχίας, μίας έκπληξης από το πουθενά, είτε αυτό αφορά παραδείγματος χάρη τον αθλητισμό, τον κινηματογράφο ή στη δική μας περίπτωση τα game studios, η οποία εν τέλει αποδεικνύεται πυροτέχνημα και δεν έχει την ανάλογη συνέχεια. Θα ήταν πολύ σκληρό να τοποθετήσουμε την Supermassive Games σε αυτή την κατηγορία, πάντως η αλήθεια είναι πως παρά τις επίδοξες προσπάθειές της, λίγες φορές έχει πλησιάσει κοντά στη πρώτη της επιτυχία η οποία και την ανέδειξε σαν studio.

Για όσους δεν κατάλαβαν ή δεν γνωρίζουν, πράγμα απόλυτα κατανοητό καθώς πάνε σχεδόν 8 χρόνια από τότε, αναφέρομαι στο Until Dawn το οποίο φαίνεται να περιστρέφεται σαν την άδικη κατάρα γύρω από τους τίτλους που ακολούθησαν και ιδιαίτερα αυτόν που κλείνει τη πρώτη σεζόν του The Dark Pictures Anthology. Φυσικά, δεν θα ήταν πολύ σοφό να μπούμε σε αυτόν το φαύλο κύκλο σύγκρισης αυτών των δύο παιχνιδιών. Θα ήταν καλύτερο το καινούριο αυτό μέλος της οικογένειας της Supermassive να κριθεί για αυτό που είναι.

THE SHOW MUST GO ON

To παιχνίδι ξεκινάει με ένα ζευγάρι που ετοιμάζεται να περάσει το μήνα του μέλιτος στο ξενοδοχείο World’s Fair Hotel. Εκεί γνωρίζουν έναν τύπο με αλλόκοτη όψη, ο οποίος τους οδηγεί στο εντυπωσιακό δωμάτιό τους και έτσι νιώθουν δικαιωμένοι για την επιλογή τους. Βέβαια, δεν θα είχαν την ίδια γνώμη αν γνώριζαν ότι το ξενοδοχείο ήταν εξοπλισμένο με θανατηφόρες παγίδες και πως το διεύθυνε ένας serial killer. Τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά για το ζεύγος και αμέσως μετά από αυτή την εισαγωγή μεταφερόμαστε στο παρόν. Γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές μας οι οποίοι είναι παραγωγοί μίας σειράς ντοκιμαντέρ, με το τελευταίο να είναι αφιερωμένο στον πρώτο Αμερικανό serial killer της Αμερικής, Henry Howard Holmes. H σειρά όμως δεν πηγαίνει όπως αναμενόταν και η παραγωγή φοβάται πως θα ακυρωθεί. Τη στιγμή που οι χαρακτήρες μας είναι απεγνωσμένοι, ένας άγνωστος, ονόματι Granthman Dumet, σαν «από μηχανής» θεός τους εξηγεί πως έχει στην κατοχή του έγγραφα και αντικείμενα του δολοφόνου και τους προσκαλεί στο ξενοδοχείο του, πιστό αντίγραφο εκείνου που άνηκε στον Holmes, ώστε να γυρίσουν εκεί την εκπομπή. Αν και τα ερωτήματα για αυτόν τον άγνωστο είναι πολλά, οι χαρακτήρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν την πρόσκληση. Μία μυστηριώδης λιμουζίνα τους μεταφέρει στο ξενοδοχείο και εκεί γνωρίζονται με τον οικοδεσπότη. Κανονίζουν το βράδυ να δειπνήσουν μαζί ώστε να συζητήσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες όμως προς έκπληξή τους, όταν έρχεται η ώρα αυτός είναι άφαντος και οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Σύντομα διαπιστώνουν την άσχημη θέση στην οποία βρίσκονται και η μάχη για την επιβίωση έχει μόλις ξεκινήσει.

Το game συνεχίζει με τη κλασσική συνταγή των προηγούμενων παιχνιδιών: μία παρέα ατόμων τοποθετείται σε ένα τρομακτικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο καλούνται να πάρουν αποφάσεις που μπορεί να στοιχίσουν τη ζωή τους ή ακόμα και αυτή των φίλων τους. Επομένως, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των χαρακτήρων, όπως είναι φυσικό, παίζουν σημαντικό ρόλο τόσο για την εξέλιξη της πλοκής όσο και για το πόσο θα δεθούμε μαζί τους. Δυστυχώς, είναι κάπως «αδύναμοι» στο σύνολό τους και δύσκολα μπορείς να δεθείς ψυχολογικά με αυτούς. Πολύ καίρια προϋπόθεση καθώς αν δεν ενδιαφέρεσαι για την τύχη ενός χαρακτήρα, τότε «σκοτώνεται» η ένταση και η αγωνία, ιδιαίτερα στις σκηνές δράσης ή όταν καλείσαι να πάρεις μία απόφαση μέσα στο παιχνίδι. Δεν πιστεύω όμως ότι οι συγκεκριμένη παρέα είναι η χειρότερη από αυτές στους προηγούμενους τίτλους. Υπάρχουν συγκεκριμένοι χαρακτήρες, όπως ο Charlie ή ο Mark για παράδειγμα, που κάνουν μία αξιόλογη προσπάθεια να επικοινωνήσουν με τον παίκτη. Στα θετικά συγκαταλέγεται το γεγονός πώς οι χαρακτήρες, πλην κάποιων εξαιρέσεων, έχουν ρεαλιστικές αντιδράσεις σε σχέση με τα γεγονότα που εκτυλίσσονται. Κάτι το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί θετικά, αλλά δυστυχώς απογοητεύει, είναι το character development. Υπάρχουν όλα τα εργαλεία ώστε οι πρωταγωνιστές να αποκτήσουν βάθος και να προχωρήσουν μπροστά σαν προσωπικότητες αλλά, πέραν από την εισαγωγή, σαν να φαίνεται ότι αυτή η σκέψη ξεχάστηκε στη πορεία. Δεν βλέπουμε κάποια δραματική διαφορά μέχρι το να έρθει το ending και μας πει ο αφηγητής ότι τους άλλαξε η εμπειρία. Αναμφίβολα, είναι πάντοτε προτιμότερο σε τέτοιες περιπτώσεις να δείξεις αυτό που θες να περάσεις παρά να το πεις.

ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Το The Devil In Me είναι ένα αμιγώς κινηματογραφικό παιχνίδι το οποίο βασίζεται αρκετά σε cutscenes. Ακόμα και το gameplay έχει έντονα αυτό τον χαρακτήρα. Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας το να τα πηγαίνεις καλά στον τεχνικό τομέα ώστε να μην χαλάσει η εμπειρία του παίκτη. Δυστυχώς, εκεί το game υστερεί μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που οι χαρακτήρες φαινόντουσαν να κοιτούν στο κενό ή οι εκφράσεις του προσώπου να φαίνονται off. Αυτό όμως που δεν δικαιολογείται ήταν το απότομο κόψιμο από gameplay σε cutscene. Ομολογουμένως, ήταν πολύ εμφανές ως μετάβαση και έμοιαζε με φτηνή παραγωγή ταινίας. Από την άλλη όμως, και το περιβάλλον περιμετρικά του ξενοδοχείου όσο και το ίδιο το ξενοδοχείο, ήταν προσεγμένα. Κατά τη διάρκεια της νύχτα φαινόταν πολύ τρομακτικό και την ημέρα, λόγω και των αντανακλάσεων του ήλιου, έμοιαζε πολύ όμορφο ενώ τα textures των χαρακτήρων ήταν επίσης ρεαλιστικά.

ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΑΛΑΤΙ

Όσον αφορά στο gameplay, η αλήθεια είναι ότι έχει ενδιαφέρον το οποίο όμως χάνεται κάπως από τη μέση και μετά. Ενώ έχει κάποιες ωραίες προσθήκες, όπως το inventory που το χρησιμοποιείς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ή τη μετακίνηση αντικειμένων για να μπορέσεις να αναρριχηθείς κάπου (Nathan Drake style), δεν μπορώ να πω πως συναρπάζει. Αρκετές φορές γίνεται επαναλαμβανόμενο και δεν έχει τόση ποικιλία με το παιχνίδι να φαίνεται να επικεντρώνεται περισσότερο στα cutscenes όπως και στα προηγούμενα games, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Εκεί που χωλαίνει σε τεράστιο βαθμό είναι η έλλειψη του horror στοιχείου. Πέρα από δύο-τρία πολύ καλά jumpscares στην αρχή, το game γίνεται τόσο προβλέψιμο που όταν έρχεται η στιγμή να φοβηθείς, δεν ξαφνιάζεσαι σχεδόν καθόλου και είναι πολύ κρίμα. Ειδικά το βράδυ, όταν περιφέρεσαι στους διαδρόμους μέσα στο ξενοδοχείο και το σκοτάδι έχει καταπιεί τα πάντα, άνετα θα χωρούσαν να προστεθούν τρομακτικές σκηνές. Κοινώς υπήρξαν πολλές χαμένες ευκαιρίες να μας φέρει σε δύσκολη θέση.

Το σενάριο είναι αρκετά καλό αλλά ορισμένες φορές, ίσως και λόγω σκηνοθεσίας, φαίνεται κάπου να χάνει. Υπάρχουν plot conveniences, όπως συνηθίζεται εξάλλου σε αυτό το genre, αλλά σε γενικές γραμμές είναι τίμιο. Ενώνει πολύ όμορφα την ιστορία του serial killer του παρελθόντος με αυτόν στο παρόν, εξάπτοντας το ενδιαφέρον μας για την επικείμενη συνέχεια. Επιπλέον, μας δίνει με πολύ ωραίο τρόπο να μάθουμε το backstory του villain μετατρέποντάς μας σε detectives που πρέπει να κοπιάσουν ώστε να συλλέξουν σχεδόν όλα τα στοιχεία. Και τη λέξη 'σχεδόν' δεν τη χρησιμοποίησα τυχαία. Έχοντας παίξει διαφορετικά endings του παιχνιδιού διαπίστωσα πως αν δεν έχεις ένα συγκεκριμένο ending, δεν μαθαίνεις μία βασική πληροφορία για τη καλύτερη κατανόηση της ιστορίας. Φυσικά με το "σωστό" ending παίρνεις αυτή τη πληροφορία, αλλά και πάλι αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως θα έπρεπε κάπως να συμπεριληφθεί μέσα στον κορμό του παιχνιδιού. Εκεί που το πράγμα στραβώνει αρκετά, είναι η αίσθηση που σου προκαλεί το παιχνίδι πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι χαρακτήρες μπορούσαν να νικήσουν τον κακό. Υπάρχει μάλιστα μία σκήνη που χτυπά στο μάτι, στην οποία ο villain είναι πολύ ευάλωτος και όμως κανένας δεν προσπαθεί να τον ακινητοποιήσει. Αυτό το ένιωθες ακόμα παραπάνω σε περίπτωση που δεν είχες χάσει κάποιους από τους πρωταγωνιστές στη πορεία.

ΕΥΘΕΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΕΓΓΕΦΑΛΟΓΡΑΦΗΜΑ

Αυτό που έχει τεράστια σημασία για το τι γεύση θα σου αφήσει ένα παιχνίδι, είναι το τέλος του. Παρά τα οφθαλμοφανή προβλήματα του The Devil In Me, τα θετικά του χαρακτηριστικά ήταν σε ισορροπία με τα αρνητικά και ήμουν έτοιμος να τα δικαιολογήσω όλα για χάρη ενός καλού φινάλε. Δυστυχώς, όπως μαρτυρά κα η βαθμολογία, απέτυχε να χαρίσει αυτή τη κάθαρση στο τέλος. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση κακό, αλλά έδινε την εντύπωση πως ήταν flat και ποτέ δεν «χτύπησε» κόκκινο η δράση και αυτό ενδεχομένως οφείλεται στη χρήση slow motion κατά τη διάρκεια των quick-time events. Καταλήγοντας το παιχνίδι, ενώ είχε τη συνταγή και τα υλικά, τα χάλασε αρκετά στο μαγείρεμα αφήνοντας μας με μία πικρή γεύση στο στόμα. Παρόλο που η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο προς τα αρνητικά, θεωρώ πως για τους λάτρεις του είδους είναι μία καλή επιλογή καθώς και η ιστορία έχει ενδιαφέρον αλλά και το περιβάλλον μέσα στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα αξίζουν τον χρόνο σας. Το παιχνίδι σε καμία περίπτωση δεν χτυπά στο σύνολό του υψηλά στάνταρ, όμως μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο μάθημα για τα μελλοντικά παιχνίδια της δεύτερης σεζόν.

Ευχαριστούμε πολύ τη Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!