Τα Πνεύματα είναι κάπου εδώ…

Τα survival-horror παιχνίδια, το έχουμε πει πολλές φορές, προσπαθούν να φτάσουν έναν πήχη πολύ υψηλό και δύσκολο. Κάποια το επιδιώκουν ως ρετρό τρομο-εμπειρίες, άλλα πάλι προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με γραφικά και φωτισμούς που θα κάνουν τον παίκτη να κλάψει - ή να γελάσει. Το Pneumata παίρνει την πιο οπτικά φιλόδοξη προσέγγιση και δοκιμάζει να μας πει μία ιστορία απόκοσμου τρόμου και ντετεκτιβίστικης δουλειάς. Οπότε το μόνο που μας έμεινε να εξετάσουμε είναι αν ο μοναδικός solo dev πίσω από αυτό έπιασε τον πήχη που έθεσε με τα τρέιλερ του παιχνιδιού.

ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ

Το Pneumata, λοιπόν, μας συστήνεται ως ένα first-person παιχνίδι επιβίωσης και τρόμου στο οποίο θα κάνουμε αστυνομική έρευνα και θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει στο Μιζούρι της Αμερικής. Κάπως έτσι ξεκινάει ο πρωταγωνιστής μας να ερευνήσει τα συμβάντα του Clover Hill, αφού πιστεύει ότι εκεί θα βρει πληροφορίες για την γυναικά του, Jamie, που έχασε σε ένα ναυάγιο.

Όλα ξεκινούν με την παράδοση μίας βιντεοκασέτας που εμπεριέχει φρικαλέα πλάνα από το Clover Hill, από όπου και μεταβαίνουμε στην ιστορία του David. Αυτό που διαβάσατε πιθανότατα πιθανότατα θα το έχετε ξαναδεί σε πολλές ακόμα υποθέσεις. Και δυστυχώς δεν συνάντησα ποτέ στο παιχνίδι την έρευνα που μας υπόσχεται η περιγραφή του Pneumata, παρά μόνο μία συλλογή εγγράφων και διάβασμα e-mails, τίποτα εκ των οποίων δεν έδωσε βάθος ή ιδιαίτερη φώτιση στα γεγονότα που γίνονται του Clover Hill ή στη σέκτα παρανοϊκών που το έχει καταλάβει.

ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΩ ΜΑΛΛΟΝ!

Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ο παραγωγός παιχνιδιού ήτανε μόνος του σε όλο αυτό, κάτι που δυσκολεύει από μόνο του πάρα πολύ τα πράγματα, ειδικά αν έχεις θέσει τον πήχη ψηλά και ελπίζεις να φτιάξεις μία εμπειρία που πραγματικά θα «γονατίσει» τον παίκτη. Η δομή του Pneumata ήταν αρκετά καλή σε επίπεδο level design, εφόσον υπήρχε ένα μεγάλο hub που όλο και άνοιγε όσο προχωρούσαμε, ενώ μας κυνηγούν τα εκτρώματα των εχθρών σε κάθε γωνιά του παιχνιδιού και εμείς προσπαθούμε να επιβιώσουμε.

Όπως είπαμε, είναι πρώτου προσώπου το παιχνίδι, οπότε είναι αναμενόμενο να έχουμε όπλα (συγκεκριμένα καραμπίνα και πιστόλι, κλασικά survival-horror πράγματα), αλλά και ρόπαλα ή λοστούς για να αμυνθούμε. Ενώ η ίδια η χρήση των guns/όπλων ήταν αρκετά τίμια για το μέγεθος παραγωγής, τα melee όπλα δεν ήταν τόσο πετυχημένα, αφού βασιζόμουν αναγκαστικά στο σπαμάρισμα του δεσμευμένου κουμπιού για να σκοτώσω τον αντίπαλο. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη δυσκολία βέβαια στη μάχη, αφού ακόμα και οι πιο μεγάλοι εχθροί παλεύονται.

Το Pneumata μας υπόσχεται τρόμο, μας υπόσχεται ότι δεν θα είμαστε ποτέ ξανά ίδιοι μετά από αυτό, αλλά δυστυχώς ανακυκλώνει τρόπους που έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές-πολλές φορές στο παρελθόν για να το καταφέρει. Παρότι ατμοσφαιρικά είναι πολύ καλό, κατά διαστήματα προκύπτουν προβλήματα, αφού η ευκολία αντιμετώπισης της απειλής που αναφέραμε και τα τεχνικά του προβλήματα το κρατούν πίσω.

Οι ήχοι του είναι τμήματα της απόπειρας του Pneumata να μας τρομάξει. Αλλά παίζοντας - αυστηρά με ακουστικά - το παιχνίδι παρατήρησα ότι, ενώ υπάρχουνε σποραδικά πολύ πετυχημένα ηχητικά εφέ, δεν είναι ρυθμισμένα σωστά, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να ακούγονται πάρα πολύ δυνατά και κάποιες φορές σχεδόν να μην ακούγονται. Με «χάλασε» επίσης το ότι κάθε φορά που περνούσα από ένα σημείο που προηγουμένως συνάντησα έναν φοβιστικό θόρυβο για κάποιον λόγο ακουγόταν ξανά και ξανά. Εύκολα, λοιπόν, χανόταν το νόημα, αφού επέστρεφα προετοιμασμένος σε αυτές τις θέσεις.

Ούτε στις φωνές των ηθοποιών τα πράγματα είναι ιδιαίτερα καλύτερα. Από τον πρωταγωνιστή μας μέχρι και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι ερμηνείες κυμαίνονται κάτω του μετρίου. Ο ηθοποιός που ενσαρκώνει το κεντρικό χαρακτήρα δεν πείθει ούτε στον τρόμο που εκφράζει τον τρόμο του, ούτε μπόρεσα να νιώσω την ανησυχία του. Έτσι το Pneumata αφήνει την αίσθηση μίας ταινίας τρόμου, στην οποία οι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες που ναι μεν προσπαθούν, αλλά το αποτέλεσμα δε φτάνει ποτέ στα αυτιά των θεατών-παιχτών. Ακόμα και κάποιος χωρίς μεγάλη εμπειρία μπορεί να διακρίνει την υπερβολή ορισμένων μονολόγων ή διαλόγων. Η έλλειψη υπότιτλων κατά την διάρκεια του παιχνιδιού δεν ήταν σύμμαχός μου σε αυτό.

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΗΤΑΝ ΣΩΣΤΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΟΜΩΣ…

Ο δημιουργός του Pneumata νομίζω πως ήθελε να φέρει στις οθόνες μας ένα μείγμα από το - εξαιρετικό - Condemned: Criminal Origins και το Amnesia. Να μας βάλει δηλαδή μέσα την αστυνομική έρευνα, αλλά απέναντι στον τρόμο του να είσαι εντελώς άοπλος. Στα μόνα σημεία που - ας πούμε - το πετυχαίνει είναι σε κάποιες μάχες που χρειάζεται να τρέξεις και να είσαι πολύ οξυδερκής για να μη σε περικυκλώσουν ή όταν μένεις μόνο με την κάμερα. Αυτά μπορώ να πω ότι ήταν από τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια του. Κάθε βήμα με την κάμερα, εκτός του ότι σου διαστρεβλώνει λίγο την οπτική, σε φέρνει σε μία μεγάλη ανασφάλεια, αφού η κάμερα σε ανύποπτα σημεία glitchάρει και φροντίζει να σε αγχώσει αρκετά.

Παρόλο που το παιχνίδι είναι αρκετά ζοφερό και οι εχθροί είναι σχεδιασμένοι με πολλή δόση σαπίλας, η συνολική εικόνα των γραφικών είναι μέτρια, φτάνοντας με το ζόρι επίπεδα δύο γενεών πίσω. Και να ήθελα να κάνω τα στραβά μάτια, δεν μπορούσα να αγνοήσω τα αντικείμενα (π.χ. παπούτσια, γλάστρες, κλπ) που εμφανιζόντουσαν μέσα σε τοίχους και σε άκυρα μέρη.

Έμεινα με τη μοναδική ικανοποίηση ότι στο κομμάτι των γρίφων διατηρείται το απολύτως απαραίτητο επίπεδο δοκιμασίας του μυαλού του παίκτη. Κατά τα άλλα, το Pneumata δεν πολύ-πετυχαίνει τον σκοπό του, ούτε πιάνει τον πήχη που είχε θέσει, αδυνατώντας να πιστέψουμε ότι θα είναι ένα indie horror game από αυτά που θα ξεχωρίσουν φέτος.

Να σημειώσω κάπου εδώ πως ήρθα αντιμέτωπος με ένα μεγάλο bug. Το «journal» είχε την τάση να μην εμφανίζει τα απαραίτητα έγγραφα που είχα μαζέψει, επιδεινώνοντας τη διαδικασία προόδου μου στο παιχνίδι. Ας ελπίσουμε πως θα υποδεχθούμε σύντομα ένα update που θα διορθώνει τέτοιες βασικές δυσλειτουργίες.

Ευχαριστούμε πολύ την Perp Games για την παροχή του review copy!