Όταν το κινεζικό gaming παίρνει τα πάνω του!

Είναι αρκετός ο κόσμος που έχει έρθει σε επαφή με ιστορίες ή θέματα που εμπνέονται από το Journey to the West, δίχως καν να το γνωρίζει. Dragon Ball και American Born Chinese είναι μόλις δύο από τα αμέτρητα mainstream παραδείγματα προϊόντων ψυχαγωγίας που απορροφούν στοιχεία από τον επικότερο μύθο που γράφτηκε ποτέ στην Κίνα. Παρόμοια πρωτοβουλία πήρε και η αυτόνομη Game Science, μόνο που το συγκεκριμένο εγχώριο game studio θέλησε να διηγηθεί τμήματα του ίδιου του μυθιστορήματος και να προσθέσει στη θρυλική του λαογραφία, χρησιμοποιώντας ως «όχημά» της ένα action-RPG που βγάζει στη φόρα τις θεϊκές δυνάμεις του Sun Wukong ως μέσο εντυπωσιασμού και θέλξης προς τους λάτρεις των combat-heavy τίτλων.

Όλοι οι αστέρες έδειξαν να ευθυγραμμίζονται κατά την αποκάλυψη του Black Myth: Wukong εκείνο το καραντινάτο καλοκαίρι του 2020. Μπήκε απευθείας στη λίστα των «πολύ καλό για να είναι αληθινό» video games με Unreal Engine 5 υπόβαθρο, αυτών δηλαδή που πραγματοποιούν ένα αποστομωτικό ντεμπούτο σε YouTube και social media, και οδηγούν το κοινό στο να παραληρεί γύρω από τις πιθανότητες να λάβουμε όντως κάτι τόσο φαινομενικά φιλόδοξο/ολοκληρωμένο στην τελική του κυκλοφορία, πάντα με μία επιφύλαξη (ότι η ομάδα που το φτιάχνει είναι περισσότερο γνωστή για τα mobile games της) να μας βασανίζει. 

Ταχεία μετάβαση στο σήμερα, που έχω ασχοληθεί ενδελεχώς με το Black Myth: Wukong και μπορώ να ισχυριστώ ότι το παιχνίδι είναι η κατά γράμμα τήρηση των (με εικόνες και πλάνα) υποσχέσεων της Game Science, κάτι που εγώ προσωπικά αναγνωρίζω κυρίως προς τιμήν του, αλλά λειτουργεί συγχρόνως και εναντίον του.

Νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως τη νο. 1 θέση των όσων μας έταξαν οι developers του Black Myth: Wukong κατείχαν ανέκαθεν οι υπερβάλλοντος δράσης και διαστάσεων μάχες του. Δεν εκπλήσσομαι καθόλου – και πιστεύω κανείς δεν θα εκπλαγεί – που πράγματι τα highlights του παιχνιδιού συναντώνται σε καθένα από τα πολλά σημεία όπου ο «Destined One», η μαϊμού που ελέγχουμε, στήνεται μπροστά από κάποια ισχυρή εχθρική οντότητα και ξεκινά μία σύγκρουση. Οπλίζοντας το Ruyi Jingu Bang, τη ράβδο που βάσει του μύθου επιμηκύνεται, ο «εκλεκτός μας» συγκεντρώνει όλη του τη δύναμη και ξεκινά τις αστραπιαίες του κινήσεις σηματοδοτώντας και τη δική μας… επιμήκυνση…

Ως διάδοχος – I guess – του Monkey King, ο Destined One, πέραν από εξαιρετικός πολεμικοτεχνίτης, βαράει με το bō staff του, χρησιμοποιεί ξόρκια, μεταμορφώνεται, καλεί πνεύματα από elite mobs που σκότωσε και συνδυάζει κάθε μαχητική ικανότητά του για να διαλύσει τα πλάσματα που στέκονται εμπόδιο στο πεπρωμένο του. Μόνο για το combat θα επιτρέψουμε την παρομοίωση του Black Myth: Wukong με τα Souls, από την άποψη ότι υιοθετεί μία stamina-based προσέγγιση και βασίζεται σε μία dodge-necessary υποχρέωση. Όλες οι αποφάσεις που παίρνουμε για λογαριασμό του Destined One κοστίζουν αντοχή και mana, οπότε χρειάζεται να είμαστε συνετοί.

«Αν θέλαμε περιγραφή του παιχνιδιού θα διαβάζαμε developer blogs» σας ακούω να φωνασκείτε. Sorry κιόλας που προσπαθώ να σας προετοιμάσω καταλλήλως για αυτό που σας περιμένει: 81 «bosses», λόγου χάριν για κάθε εχθρό με τεράστιο health bar, χωρίζουν τον πρωταγωνιστή από την εκπλήρωση της αποστολής του, όλα εκ των οποίων ομολογώ πως έκαναν skill-check απάνω μου με διαφορετικό τρόπο. Εμπνεόμενο από τις 81 δοκιμασίες που πέρασε ο Sun Wukong για να φτάσει στη θέωση, το Black Myth: Wukong προσφέρει αυτό τον μουρλό αριθμό από συγκλονιστικοφανταστικά boss fights, που μόνο τα μαθηματικά μας αποτρέπουν από το να χαρακτηρίσουμε «ένα κι ένα».

Σοκ και δέος κάθε φορά που δημιουργείται ένα καραλουστραρισμένο σκηνικό αντιμετώπισης ενός μεγάλου (είτε σε μέγεθος, είτε σε impact) αντιπάλου. Κάθε σοβαρό encounter φροντίζει να περικυκλώνεται από ένα ιδανικό περιβάλλον γύρω από τη «σέντρα». Κάθε boss είναι μεγαλοπρεπές και όσο intimidating χρειάζεται. Και ξαφνικά, ο Destined One αφινιάζει σαν ελεύθερη μαϊμού σε ζωολογικό κήπο. Αχρείαστο να αναφέρω το πόσο εκθαμβωτικά είναι τα αποτελέσματα αυτών των συγκρούσεων. Εξαιτίας της σαφούς ρώμης κάθε τέτοιου εχθρού, η καρδιά μου προσπερνούσε χτύπους κάθε φορά που τους έβλεπα να παίρνουν φόρα και να στέλνουν το «σινιάλο» ενός τρομερού χτυπήματος. Στο Black Myth: Wukong πρέπει να είστε έτοιμοι να αποφύγετε τον οχετό από απρόβλεπτες επιθέσεις, και δεν αποκλείεται να νιώσετε αβοήθητοι δεχόμενοι την πρώτη καλή καρπαζιά που θα σας σκορπίσει στον χώρο και θα κόψει τη ζωή σας στο μισό, (αν είστε τυχεροί). Παλεύοντας με όλο σας το είναι - γιατί είναι και σχετικά δυσκολούτσικο - θα πάρετε την απόλυτη ικανοποίηση από το photo finish της εκτέλεσης ενός «Yaoguai», νιώθοντας παντοδύναμοι x81 φόρες.

SHOW 'EM WHO'S THE BOSS

Ακόμα και ο ίδιος ο Βούδας θα γονάτιζε να προσκυνήσει αυτό το video game κάθε φορά που η βαρύτητα πέφτει στο εκτιναγμένο action του. Εικόνα, ήχος και απότομα damages βρίσκονταν in sync σε κάθε boss fight, ούτως ώστε καθεμία από τις μεγάλες μάχες του παιχνιδιού να αφήνει κάτι στον παίκτη, πέραν από πλούσια λάφυρα. Ευγνωμονώ την Game Science που μου επέτρεψε να παίξω ακριβώς αυτό που έβλεπα στα τρέιλερ επί 4 χρόνια και σκεφτόμουν «δεν παίζει να είναι έτσι». Ε είναι έτσι! Ασυνείδητα, βγήκα νικητής από μάχες όπου ο Destined One συγκέντρωνε όλη του την τεχνική στο staff του και διέλυε τον εχθρό, χορεύοντας ανάμεσα σε κεραυνούς, σε ζαλιστικά υψόμετρα, με την πίστα να συντρίβεται και τα μάτια μου να μην μπορούν να clockάρουν όλα όσα συνέβαιναν στην οθόνη μου, πόσο μάλλον σε τέτοιο σκέλος και οπτικοακουστική αποδοτικότητα. Δεν πα να πολεμάτε mobs, elite mobs, mini bosses ή super bosses, το Black Myth: Wukong θα βρει τρόπο να γεμίσει με θαυμαστικά όλα αυτά τα σενάρια.

Να σημειώσω κάπου εδώ πως κυρίως τα τριγύρω αποτελέσματα είναι που καθιστούν όλα τα encounters τόσο αξιομνημόνευτα και μοναδικά, γιατί δεν ισχύει το ίδιο για το πώς προσεγγίζουμε εμείς τη μάχη. Θέλοντας να πιστεύω ότι συλλογίζομαι βαθύτερα από το μέσο εξελικτικό ισοδύναμο ενός πιθήκου, διαπίστωσα ότι κανένα από τα «εργαλεία» ή τις μαγείες που ξεκλειδώνουμε στο παιχνίδι δεν είναι ισχυρότερο ενός light attack combo που βρίσκει στόχο από την αρχή μέχρι το τέλος του. Η αποφυγή, το counter attacking και η σωστή ξόφληση του συγκεντρωθέντος «Focus» σε ένα heavy attack, είναι όλα τους αποτελεσματικότερα από κάθε combo και αλλαγή «Stance» που βρίσκουμε στα skill trees.

Με αυτό εννοώ ότι το πρακτικό σύστημα μάχης αποδεικνύεται λιγάκι πιο ξεχειλωμένο από ό,τι χρειάζεται, αφού φανταστείτε ότι τερμάτισα το παιχνίδι όντας 95 level και είναι σίγουρα εφικτό για κάποιον να ξεπεράσει το level 300. Όλα αυτά, για να καταλήξουμε να επιστρέφουμε σε ένα απλό spamάρισμα των light attacks και στις πρώτες μαγείες μας, όταν δεν περιμένουμε recovery ή υπάρχει cooldown αντίστοιχα. Θέλω να καταλήξω ότι ναι μεν είναι η συμμετοχή σε όλα τα boss fights είναι μία σούπερ εμπειρία από μόνη της – ή μάλλον μία αλυσίδα σούπερ εμπειριών –, αλλά περισσότερο εξαιτίας του πώς μπορούν να μας βλάψουν τα bosses και όχι το αντίθετο.

Ίσως δεν ακουστεί ωραία, αλλά δυστυχώς το Black Myth: Wukong δεν είναι μόνο τα boss fights του. Μετά από τις λαίμαργες γουλιές δράσης σε κάθε boss fight αναγκαζόμαστε να γευτούμε το κατακάθι ενός πολύ αποσυναρμολογημένου level design. Εδώ είναι που το παιχνίδι χάνει κάθε δικαίωμα να γιορτάζει με τα Souls και Souls-like, αφού θέλει να σκέφτεται σαν αυτά, αλλά επικρατεί μία ανομία, ως προς τους κανόνες που έχει θέσει η FromSoftware και οι αντιγραφείς της. Τα λέγαμε και στο review του Stellar Blade, η δόμηση των τίτλων του Miyazaki εξυπηρετεί έναν μεγαλύτερο σκοπό, κάτι που ούτε στο Black Myth: Wukong δεν ακολουθείται, ούτε κατά διάνοια.

Η πλαγιοκόπηση από το, κατά τα άλλα, linear κεντρικό μονοπάτι βοηθά μόνο στο να οδηγηθούμε πιο "έτοιμοι" στο επόμενο boss, δείγμα της – προφανούς – boss rush φύσης του. Όλο αυτό το ενδιάμεσο κομμάτι κάνει το Black Myth: Wukong να αυτοκαταστρέφεται, σαν φίδι που κάνει κύκλους και κατά λάθος δαγκώνει την ουρά του. Λυπάμαι να πετάω τέτοιο προσβλημέντο σε μία ομάδα που προσπαθεί πρώτη φορά να φτιάξει κάτι τόσο μεγάλο, αλλά η ανορθογραφία που επικρατεί είναι ξεκάθαρη, και είναι για μένα ο λόγος που είναι άστοχο να χαρακτηρίζουμε το Black Myth: Wukong ένα «Souls» παιχνίδι ή ένα «Souls-like» παιχνίδι ή «τύπου Souls» παιχνίδι ή «μακρινός ξάδερφος από το σόι της μάνας του Miyazaki» παιχνίδι. Ας περιοριστούμε σε συγκρίσεις με πιο γραμμικά και προχείρως σχεδιασμένα action-RPGs.

Φανταστείτε, λοιπόν, να παίζετε το ένα υπέροχο boss fight μετά το άλλο, αλλά για κάποιον λόγο να μεσολαβούν μερικά ξώφαλτσα branching μονοπάτια, τεράστιοι αλλά αραιοκατοικημένοι χώροι, και να παρατηρείτε διαρκώς μία μαϊμού (🙉) απεραντοσύνη, με μοναδικό καταπέτασμα και κατευθυντική διάλεκτο να είναι τα invisible walls. Αν τα παιχνίδια της FromSoftware είναι καλοκουρδισμένοι λαβύρινθοι, το Black Myth: Wukong είναι μία πανέμορφη, αλλά γλιστερή ευθεία. Sure, το κάλλος του τυφλώνει σε κάθε πίξελ του, αλλά έχει περισσότερα να κοιτάξετε παρά να «δείτε», αν γίνομαι αντιληπτός.

WHERE'S MY FLYING NIMBUS?

Η μοναδική ωραία αίσθηση που αφήνει το exploration είναι αυτές η «σιγή πριν την καταιγίδα» στιγμές αναζήτησης ευρημάτων, γιατί τα side quests που εγώ συνάντησα ήταν στην καλύτερη «Made in China». Μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ δα και επίπονο το κενό ανάμεσα στα boss fights, αλλά σίγουρα δεν συμβαδίζει με το υπόλοιπο επιταχυμένο τέμπο του. Το νόημα των ενδιάμεσων υπο-περιοχών κάθε region βρίσκεται στο να σας διδάξει να σέβεστε κάθε εχθρό, είτε αυτός είναι ένας μικροσκοπικό και σιχαμένο έντομο, είτε ένα θεόμορφο πνεύμα, όπως και μερικά attack patterns που ενδεχομένως θα ξανασυναντήσετε με 10πλάσια ισχύ στο επόμενο boss.

Κάτι που επίσης λειτουργεί με εκ διαμέτρου διαφορετικό τρόπο από τα παιχνίδια της FromSoftware είναι η εξέλιξη του χαρακτήρα. Το Black Myth: Wukong είναι RPG και όντως χρειάζεται να ξοδέψετε ιδανικά το «Will» που συγκεντρώνετε για να προβείτε στην καλύτερη δυνατή αναβάθμιση δυνάμεων και εξοπλισμού, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία και δεύτερες σκέψεις. Κάθε τρεις και λίγο συναντάτε Keeper Shrines, όπου αναπληρώνετε τα πάντα και δημιουργείτε νέα checkpoints και fast travel σημεία, επαναφέροντας τους εχθρούς με τρόπο που φωνάζει «έλα να κάνεις over-level». Το «risk-reward» δίλημμα των Souls, στο Black Myth: Wukong είναι «'μπάτε σκύλοι, αλέστε», εφόσον το Will σας δεν απειλείται ούτε μειώνεται όσες φορές και αν σκοτωθείτε.

Όσο περίεργες μπορούμε να θεωρήσουμε τις επιλογές της Game Science για το τι θα κρατήσει και τι θα αγνοήσει από το genre από το οποίο αντλεί στοιχεία, τόσο σύμφωνος είμαι με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το setting του παιχνιδιού. Το Journey to the West είναι ένα πολύπλευρο μυθολογικό διήγημα αρκετών σελίδων, με πολυάριθμα μαθήματα και παραλληλισμούς. Το Black Myth: Wukong έχει το σθένος να συμπληρώσει πάνω σε αυτό, με χαρακτήρες (μοναχούς, κινεζικούς δράκους, θεότητες), σχέδια (ψηλόδεντρα δάση, ναοί), μουσική (νότες από erhu, pipa, xiao), FMVs, τοιχογραφίες και πάπυρους μεταξύ των chapters, που κάνουν αποτελεσματικό world-building σε έναν ήδη τεράστιο κόσμο κινεζικής κουλτούρας και αναφορών. Για να ζήσετε αυτά στο έπακρο και στην πιο αντιπροσωπευτική τους μορφή, επιλέξτε τη μητρική γλώσσα του παιχνιδιού για τους διαλόγους και θα με θυμηθείτε.

Θα κλείσω επιστρέφοντάς σας σε κάτι που σας είπα στην αρχή: όντως η Game Science παρέδωσε – σε ένα μεγάλο ποσοστό – αυτό που παραγγείλαμε και αναζητούσαμε: Ένα over-the-top WTF is happening OMG και 81 lol action game, που βάζει το μαχαίρι στα δόντια και παλεύει να μας σοκάρει με τα άρρωστα set pieces του. Ενστάσεις έχω, αλλά σε μία πραγματικότητα όπου το παιχνίδι θα ήταν μόνο boss rush θα ήταν οριακά άψογο. Καλώς ή κακώς δεν είναι, και τα όσα στριμώχνονται μεταξύ της εξόντωσης όλων των Yaoguai δεν στέκονται στο ίδιο επίπεδο. Παρόλα αυτά, ως φόρος τιμής στο Journey to the West και ως δείγμα του πόσο εκκωφαντικά μπορεί να λειτουργεί ένα action game του σήμερα, το Black Myth: Wukong είναι θεσπέσιο.