Fly me and my Kaiju to the moon.

Eν Bayonet-τει 2022, λίγα game studios μπορούν να δημιουργήσουν υπερπαραγωγές στο επίπεδο της  Platinum Games. Θεαματικά, φανταχτερά και γεμάτα ενέργεια, τα παιχνίδια της είναι πάντα ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του Bayonetta 3, μόνο που αυτή τη φορά, δόθηκε ακόμα μεγαλύτερο βάρος στο μέγεθος του θεάματος. Τόσο μεγάλο, που για να υποστηριχθεί αυτό το νέο σκέλος του combat έπρεπε δυστυχώς να ζοριστούν άλλοι τομείς του παιχνιδιού. Είναι όμως αυτό το ζόρισμα αρκετό για να χάσει την ισορροπία της η Bayonetta;

THESE BOOTS AREN'T MADE FOR WALKING

Η περιπέτεια ξεκινάει όπως θα έπρεπε να ξεκινάει ένα παιχνίδι της Platinum: βυθισμένο στην υπερβολή και στο θέαμα. Ενώ καταστρέφεται η Νέα Υόρκη από εξωγήινες δυνάμεις (κρατάμε σκορ: Εξωγήινοι - Νέα Υόρκη : 24329 - 0), η Bayonetta μας ανταλλάζει κλωτσομπουνίδια πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο, το οποίο με τη σειρά του σερφάρει πάνω σε ένα τσουνάμι. Όλα αυτά ενώ για μουσική υπόκρουση έχουμε μια απίστευτα απολαυστική διασκευή του Moonlight Serenade που δεν έχω σταματήσει να ακούω από τη πρώτη φορά που την άκουσα. Αν είσαι άνθρωπος με μάτια και αυτιά, το βρίσκω βιολογικά αδύνατο να παίζεις έναν τέτοιο πρόλογο και να μην έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Αυτή η χαρωπή ενέργεια και το θέαμα συνεχίζει να σε εκπλήσσει καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.  Πιο συγκεκριμένα, το ύφος του παιχνιδιού συντηρείται αφενός από τις υπερβολικές καταστάσεις στις οποίες θα σας βάλει το παιχνίδι και αφετέρου από την μαγνητική προσωπικότητα της Bayonetta και της νέας πρωταγωνίστριας, Viola. Ακόμα και το combat έχει τις εντυπωσιακές εκπλήξεις του, με τα δημιουργικά του όπλα και την ικανότητα να κάνετε summon τους πιο περίεργους δαίμονες που θα μπορούσατε να φανταστείτε στη μάχη. Α, και μιας και είπαμε δαίμονες...

EXOYME ΚΑΙJUK ΛΟΥΚΟΥΜ ΓΙΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ

Η βασικότερη νέα προσθήκη στο combat είναι η δύναμή σας να ελέγχετε γιγάντιους δαίμονες. Καλούνται με το πάτημα ενός κουμπιού και, καθώς η Bayonetta χορεύει για να τους ελέγξει, οι χειρισμοί του παιχνιδιού μεταφέρονται πλήρως σε αυτούς. Από την άλλη, όταν καλείτε τον δαίμονα της Viola, αυτή χάνει το σπαθί της και συνεχίζει το combat με κλωτσομπουνίδια . Οι δαίμονες που καλείτε έχουν όλοι διαφορετικό playstyle μεταξύ τους, μιας και έχουν τα δικά τους skill trees, combos και mechanics. Όλοι είναι το ίδιο ευχάριστοι και απολαυστικοί στο gameplay. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς σας θα συναντάτε καινούριους δαίμονες, οι οποίοι θα προστίθενται στο ρεπερτόριο σας.

Η μορφή τους ποικίλει από αναμενόμενη (πχ.  kaiju-δεινόσαυρος), μέχρι και πλήρως εξωφρενική (τι εννοείς ότι μπορώ να κάνω summon ένα τρένο;). Επιπλέον, οι δαίμονες δεν είναι απαραίτητο να αντικαθιστούν πάντα τις πρωταγωνίστριες, μιας και μπορείτε να τους καλείτε την στιγμή που τελειώνετε ένα combo, έτσι ώστε να εμφανιστούν για μία τεράστια αποτελειωτική φάπα. Αυτή η επέκταση στα combo σας είναι πολύ απολαυστική, μιας και θα νιώθετε σαν να δίνετε assist στους δαίμονες για να φυτέψουν τους εχθρούς σας στο πάτωμα.

Για να μην σκοτώνονται όμως τα πάντα με μία φάπα από τον εκάστοτε γιγάντιο δαιμονικό υπηρέτη σας, η Platinum αναγκάστηκε να εξισορροπήσει τη νέα δύναμη αυτή με τη δύναμη των εχθρών. Έτσι, η πλειοψηφία των πλασμάτων με τα οποία θα έρθετε αντιμέτωποι δεν είναι ανθρωπόμορφα όντα στο ύψος των πρωταγωνιστριών, αλλά γίγαντες ύψους διώροφης πολυκατοικίας. Αυτό ακούγεται εντυπωσιακό, αλλά υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: το να πολεμάτε διώροφα τέρατα δεν είναι τόσο διασκεδαστικό όσο το να πολεμάτε εχθρούς στο ύψος σας.

ΚΑΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΝΑ(;)

Ας το πιάσουμε από τα βασικά. Το να βαράς επί 1 λεπτό το γόνατο ενός εχθρού επειδή δεν χωράει όλος στη κάμερα, ήταν, και θα είναι, αδιάφορο. Θα μου πείτε, “μα βαράς το γόνατο μέχρι να γεμίσει η μπάρα για να καλέσεις τον δαίμονα, και μετά δέρνεις το τέρας με αυτόν”. Αλλά ακόμα κι όταν ο δαίμονας βαράει τον γιγάντιο εχθρό, η κάμερα αυτομάτως προσπαθεί με το ζόρι να κεντράρει και την Bayonetta/Viola και τον δαίμονα, καταλήγοντας έτσι με μια πολύ zoomed out οπτική του πεδίου μάχης.

Γιατί είναι κακό αυτό; Γιατί σχεδόν σε κάθε μάχη, πέρα από έναν γίγαντα, υπάρχουν και 3-4 μικροί εχθροί στο ύψος της Βayonetta/Viola, και αν αυτοί σας χτυπήσουν την ώρα που είναι ενεργός ο δαίμονας σας, τον ακυρώνουν. Λόγω του zoom out, είναι πολύ πιο δύσκολο να δείτε τα animations των εχθρών, και τελικά τρώτε ένα ωραιότατο σκαμπίλι. Ως αποτέλεσμα, ό,τι και να κάνετε, πέρα από το να παλεύετε με τους εξωγήινους εχθρούς,  θα παλεύετε και με την κάμερα του παιχνιδιού.  Αν παίζεται ως bayonetta/viola θα σας ενοχλεί που αρκετοί εχθροί είναι τόσο μεγάλοι που δεν χωράνε ολόκληροι στην  οθόνη, με αποτέλεσμα να σας χτυπάνε επιθέσεις που δεν ξέρετε από που σας ήρθανε. Από την άλλη,  αν ελέγχετε τους δαίμονες σας, δεν θα καταφέρνετε να βλέπετε τους μικρότερους εχθρούς που θα έρθουν να σας επιτεθούν.

ΤΟ ΒΑΥΟΝΕΤΤΑ 3 ΛΑΛΕΙ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ

Δεν είναι όμως τόσο άσχημα τα πράγματα. Τις περισσότερες φορές, τα αστέρια ευθυγραμμίζονται, η κάμερα συνεργάζεται, και το combat κυλάει με έναν πραγματικά μαγευτικό τρόπο. Είναι μαγευτικό, σε βαθμό που θα ήθελα κι εγώ να μπορώ να κάνω τις κωλοτούμπες και πιρουέτες της Bayonetta όσο αβίαστα όσο αυτή. Τα animations των επιθέσεών είναι πραγματικά σαν χορευτικές κινήσεις και αν τις συνδυάσετε κατάλληλα, δημιουργείτε μια πανέμορφη αλληλουχία από combos που πάντα έχουν μια απίστευτα ικανοποιητική αίσθηση όταν ολοκληρώνονται πλήρως. Ακόμα, στον ηχητικό τομέα, το κάθε πιστολίδι, η κάθε μπουνιά κι η κάθε κλωτσιά έχει εξαιρετικά πλούσιους ήχους, καθιστώντας την αίσθηση του κάθε χτυπήματος ακόμα πιο δυνατή. Σε όλα τα παραπάνω, τον ρυθμό δίνει το υπέροχο και ανυψωτικό soundtrack του παιχνιδιού, που με έκανε να χαίρομαι όλες τις μάχες, ακόμα και τις φορές που η κάμερα δεν ήταν με το μέρος μου (highlights του soundtrack: Moonlight Serenade, Al Fine, Gh()st, Night Shadows Dancing).

Ακόμα και αν καταφέρετε να βαρεθείτε ένα όπλο της Βayonetta, η ποικιλία των όπλων είναι τεράστια. Όπως και με τους δάιμονες, το καθένα είναι εξίσου δυνατό, ξεχωριστό και εντυπωσιακό. Το άλλο  καλό με τα όπλα είναι ότι όλα έχουν τα ίδια inputs για τα combo τους. Ως εκ τούτου, με το που μάθετε τα inputs για ένα όπλο, μπορείτε να μεταφέρετε τις γνώσεις σας σε ότι άλλο όπλο ξεκλειδώσετε. Τα combos του οποιοδήποτε όπλου μπορεί να είναι πρακτικά διαφορετικά, άλλα αυτό το κοινό “λεξιλόγιο” χειρισμών σας επιτρέπει να πειραματιστείτε με όλα χωρίς δυσκολία και να αλλάξετε το playstyle σας όποτε επιθυμείτε.

 Αν μετά από όλη αυτή τη ποικιλία καταφέρετε πάλι να βαρεθείτε το combat, πρώτον, να το κοιτάξετε και δεύτερον, το παιχνίδι σας έχει για άλλη μια φορά καλυμμένους. Το παιχνίδι σας αλλάζει την Bayonetta με την Viola ανά 2-3 πίστες. Η Viola είναι η νέα χαρακτήρας στον κόσμο του Bayonetta και μπορώ με μεγάλη χαρά ότι ταιριάζει τέλεια. Επαναστατική, με ωραίο punk rock στυλ και αποφασισμένη να αποδείξει τον εαυτό της, στέκεται ισάξια δίπλα στη Bayonetta ως συμπρωταγωνίστρια σε ένα franchise χαοτικού hack-and-slash.

Στο gameplay, τώρα, έχει μόνο ένα όπλο, άλλα το playstyle της είναι αρκετά διαφορετικό μιας και δεν μπορεί να προκαλέσει ένα slow-motion effect όπως η Bayonetta κάνοντας dodge.  Για να το καταφέρετε αυτό, θα πρέπει να αποκρούσετε με τέλειο συγχρονισμό τις επιθέσεις των εχθρών σας με το σπαθί της. Έτσι για άλλη μια φορά αναγκάζεστε να μάθετε καινούρια combos και να αντιμετωπίσετε τους εχθρούς σας με διαφορετικούς τρόπους, δίνοντας νέα ζωή  στις αναμετρήσεις που μπορεί μέχρι πρότινος να θεωρούσατε ότι είχατε μάθει.

GIVE ME A FACE TO PUNCH

Το moment to moment combat θα ήταν ακόμα καλύτερο εάν δεν υπήρχε ένα μικρό αλλά σημαντικό θεματάκι. Είναι μια απώλεια, η οποία δεν περίμενα ότι θα με ενοχλήσει όταν είχα ξεκινήσει το παιχνίδι, αλλά όσο πέρναγαν οι ώρες συνειδητοποιούσα πόσο αισθητή ήταν. Το πρόβλημα είναι με τους εχθρούς (Πάλι). Είναι όλοι ανέκφραστοι, χωρίς καθόλου αντιδραστικότητα. Είτε είναι κυριολεκτικά απρόσωποι άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφραστούν, είτε είναι μονόφθαλμα τέρατα που με το ζόρι μουγκρίζουν μια φορά μετά από 500 μπουκέτα στο μάτι. Περιστασιακά πολεμάτε εχθρούς από τα προηγούμενα παιχνίδια και εκεί είναι πραγματικά αισθητή η διαφορά. Σίγουρα, εικαστικά, όλοι τους είναι εντυπωσιακοί, αλλά σε τέτοια παιχνίδια δράσης προτιμάω να δοθεί βάρος στην λειτουργικότητα τους.

Το πρόβλημα αυτό είναι αρκετά σημαντικό γιατί από τη στιγμή που δεν αντιδρούσαν ικανοποιητικά στις κινήσεις μου, ένιωθα σαν να έπαιζα ξύλο με έναν σάκο του μποξ. Δυστυχώς, περίμενα  πολλές ώρες για να εμφανιστεί κάποιος εχθρός με ισάξια φανταχτερή προσωπικότητα με τις πρωταγωνίστριες, αλλά αυτός ήρθε τελευταία στιγμή, ως το τελευταίο boss. Όλα τα υπόλοιπα boss-και εχθροί- που πολεμάτε είναι απλά γιγάντια εξωγήινα πλάσματα που ναι μεν θα χαρείτε να τα δέρνετε επειδή το move-set της Bayonetta/Viola είναι υπέροχο, αλλά μην περιμένετε να σας έρθει ένα ρίγος ικανοποίησης με το που τα νικήσετε. Μάλλον δεν θα σας νοιάξουν καθόλου ως υπάρξεις και θα ξεχάσετε τις μάχες τους στο επόμενο λεπτό.

A LUK(A)-WARM STORY

Ας μιλήσουμε τώρα για κάτι άλλο που πιθανότατα δεν θα σας κρατήσει καθόλου: η πλοκή και οι χαρακτήρες του παιχνιδιού. Παρόλο που ως παρουσίες, μόνες τους, η Bayonetta και η Viola είναι απολαυστικές και χαιρόμουν να τις ενσαρκώνω, όταν πρέπει να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ή με άλλους χαρακτήρες, το παιχνίδι πραγματικά χάνει τον μπούσουλα. Δεν εξελίσσονται καθόλου, εκτός από τα σημεία που το παιχνίδι θυμάται ότι πρέπει να γίνουν πράγματα για να εξελιχθεί  η πλοκή. Τότε αποφασίζει να δώσει επιτόπου ό,τι αλλαγή αρμόζει στον χαρακτήρα για να λυθεί το πρόβλημα που έχει εμφανιστεί εκείνη τη στιγμή.

Σαν να μην έφτανε αυτή η απουσία ουσιαστικού σεναρίου, όταν το παιχνίδι αποφασίζει, εν τέλει, ότι ήρθε η ώρα να μάθουμε τι γίνεται με τους χαρακτήρες μας, αποφασίζει να δώσει το exposition με ατελείωτους φλύαρους μονολόγους. Εν ώρα boss fight. Ενώ χύνετε αίμα και ιδρώτα για να μην πεθάνετε από τις ανελέητες επιθέσεις του εκάστοτε boss. Προσπαθώντας λοιπόν να είστε συγκεντρωμένοι και παίξετε σωστά το παιχνίδι, προφανώς, δεν θα καταφέρετε να συγκρατήσετε ούτε λέξη από αυτά που λέγονται. Ως αποτέλεσμα, όταν τελειώσει η μάχη, η εξελίξεις της πλοκής σας φαίνονται ακόμα πιο αδικαιολόγητες.

Πέρα από τα παραπάνω, ακόμα και μετά από-πλέον-3 παιχνίδια Bayonetta, δεν νοιάζομαι για τον Luka. Ο επίμονος, ταυτοχρόνως εμετικός και αδιάφορος πέφτουλας της σειράς, επιστρέφει κι αυτή τη φορά η Platinum περιμένει από εμάς να πιστέψουμε ότι η Bayonetta νοιάζεται για αυτόν (Γ Ε Λ Α Ω). Στις προηγούμενες περιπέτειες τις, τον απέρριπτε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη (όπως και του αξίζει), και τώρα τον κυνηγάει. BAYONETTA ΜΗΝ SIMPΑΡΕΙΣ! Το ακόμα καλύτερο;

Platinum περιμένει να νοιαστούμε και εμείς για αυτόν (ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ ΟΛΟΙ). Αυτή τη φορά παίζει πιο σημαντικό ρόλο στη πλοκή, αλλά πραγματικά δεν πρόκειται να σας αγγίξει καμία “συγκινητική” σκηνή, αφού απουσιάζει το οποιοδήποτε βάθος στους χαρακτήρες. Οι υπόλοιποι, παλιοί, πιο συμπαθητικοί, χαρακτήρες του cast (Rodin, Enzo) δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο, εκτός από την Jeanne, που έχει τα δικά της 2D sneaking missions κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το έχω παράπονο ότι δεν χτίστηκε περισσότερο η σχέση της με τη Bayonetta. Οι πίστες της δεν θα σας ξετρελάνουν, άλλα είναι άλλη μια κάρτα στη τράπουλα του παιχνιδιού ώστε γεμίσει τη περιπέτεια με μια μπόλικη ποικιλομορφία στον τομέα του gameplay.

MRS. WORLDWIDE

Ευτυχώς όμως, τα μέρη στα οποία θα σας πάει η πλοκή του παιχνιδιού, είναι πολύ όμορφα. Έρημοι, κατεστραμμένες πόλεις, ηφαίστεια, όλα με τις δικές τους γοητευτικές θέες και εικαστικές ταυτότητες. Τους προορισμούς αυτούς θα τους επιλέξετε μέσω ενός πολύ χαριτωμένου level selection screen, όπου ως Viola ρίχνετε darts πάνω σε έναν χάρτη ώστε να ξεκινήσετε την εκάστοτε πίστα. Στη κάθε μια, είναι κρυμμένα collectibles, secret encounters, δοκιμασίες και αναβαθμίσεις, τα οποία θα σας κάνουν να θέλετε να ψάξετε όλες τις γωνιές του map. Να σημειωθεί ότι οι μυστικές δοκιμασίες αξίζουν να ανακαλυφθούν, επειδή συνήθως σας διδάσκουν κάποιον ιδιαίτερο τρόπο να χρησιμοποιήσετε τα εργαλεία σας που μπορεί να μην είχατε σκεφτεί.

Στην εξερεύνηση του χώρου έρχεται και κολλάει άλλος ένας μηχανισμός, που δεν είχα αναφέρει νωρίτερα. Θυμάστε την μεγάλη ποικιλία όπλων; Σας έκρυψα μια χρήση που έχει το κάθε όπλο, εκτός του combat! Το κάθε όπλο επιτρέπει στη Βayonetta, όταν αυτή κάνει sprint, να πάρει μια δαιμονική μορφή (ας την πούμε persona για ευκολία) η οποία την βοηθάει να διασχίζει τον χώρο με μεγαλύτερη ευκολία. Πρακτικά, για όσους έχουν παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια, η Demon Persona παίρνει τη θέση που είχε προηγουμένως η μεταμόρφωση σε πάνθηρα/κοράκι.

Σε αντίθεση, όμως, με τις προηγούμενες μεταμορφώσεις, αυτές είναι πολύ άνετες στο χειρισμό και διασκεδαστικές στη χρήση. Με μορφές πεταλούδας, αετού και αράχνης, θα ανακαλύψετε πως κάθε Persona είναι διαφορετική σε όψη και σε χρήση.  Αφενός, θα σας προσφέρουν ιδιαίτερους τρόπους για να αλληλεπιδράτε με το περιβάλλον (πχ. περπατάτε σε τοίχους ενώ είστε αράχνη), αφετέρου, θα σας προσφέρουν ένα απίστευτα όμορφο και horny design να χαζεύετε ενώ περιπλανείστε στον κόσμο. Χάρη σε αυτές τις μορφές, βρήκα τον εαυτό μου να εξερευνά εκτενώς όλες τις περιοχές του παιχνιδιού, όχι μόνο για να γίνουν πιο δυνατές οι πρωταγωνίστριες, αλλά απλά επειδή απολάμβανα να διανύω αποστάσεις ως περίεργα δαιμονικά πλάσματα. Τα animation τους και τα γενικότερα design τους, είναι ένα προς ένα φανταστικά.

Στο τέλος της εξωφρενικής περιπέτειας του Bayonetta 3, μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ καλά. Σίγουρα, λόγω της κάμερας και των αδιάφορων εχθρών, δεν φτάνει τα 2 προηγούμενα παιχνίδια ως προς το combat. Παρόλα αυτά, καταφέρνει να χαράξει τη δική του ταυτότητα χάρις στην ποικιλία του στο gameplay, τον εξαιρετικό εικαστικό του τομέα και τις δικές του υπερβολικές στιγμές. Έτσι, παρά τις αναποδιές του, το παιχνίδι καταφέρνει να ορθοστατήσει. Όσο να’ ναι, εδώ και τρία παιχνίδια η Bayonetta πολεμάει εχθρούς που επιζητούν την καταστροφή του πλανήτη, ενώ φοράει τακούνια. Έχει συνηθίσει να κρατάει την ισορροπία της, ακόμα κι όταν γίνεται της τρελής.

ΥΓ: Δεν κατάλαβα καμία διαφορά μεταξύ της νέας και της παλιάς voice actress της Bayonetta.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!