Πιάστε τα πινέλα σας και μερικά χαρτομάντηλα.

To Chicory είναι ένα φιλοσοφικό πορτρέτο της δημιουργικής διαδικασίας συμπιεσμένο σε ένα υβρίδιο videogame-playspace-software art και φέρνει στην επιφάνεια τον πιο ψυχαναγκαστικό και τον πιο απελευθερωμένο εαυτό μου ταυτοχρόνως. Αυτό το videogame ψαρεύει αντίστροφα. Το παραμυθένιο του παρουσιαστικό είναι ένα δόλωμα που επιπλέει στην επιφάνεια, και το καλάμι βρίσκεται πολύ βαθιά, στον πάτο του ωκεανού. Αν είναι σημαντικό για σένα να εκφράζεσαι, αν έχεις μια επίμονη δημιουργική φαγούρα, τότε το Chicory είναι φτιαγμένο για σένα.

Αυτός ο δισδιάστατος ανθρωπόμορφος σκύλος έχει πιο τρισδιάστατη ψυχολογία από πολλούς υπαρκτούς, τρισδιάστατους λομπίστες και με έκανε να κλάψω. Κάθε χαρακτήρας που κατοικεί τον πολυ(ά)χρωμο κόσμο του εκφράζει με τον τρόπο του κάποια πτυχή του δημιουργικού άγχους. Μια κεντρική από αυτές είναι ένα άγχος που πιθανώς έχει κάτσει στο σβέρκο οποιουδήποτε έχει επιχειρήσει να φτιάξει οτιδήποτε οποτεδήποτε: το σύνδρομο του απατεώνα. Ο όρος επινοήθηκε το 1978 από τις κλινικούς ψυχολόγους Dr. Pauline R. Clance και Suzanne Α. Imes και αναφέρεται σε φιλόδοξα άτομα που χαρακτηρίζονται από αδυναμία να εσωτερικεύουν τα επιτεύγματά τους και έναν επίμονο φόβο ότι θα εκτεθούν ως απάτη παρά τα εξωτερικά αποδεικτικά στοιχεία (thanks Wikipedia).

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΩ

Έχετε ιδέα πόσες φορές έχω αναβάλει τη δημοσίευση αυτού του review και πιθανώς όλων των κειμένων που έχω δημοσιεύσει στη ζωή μου; Πραγματικά φοβάμαι πολύ να εκτεθώ, γιατί φοβάμαι ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος θα συνειδητοποιήσει ότι δεν αξίζω το χρόνο του, ότι δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάω και απλά αυτοσχεδιάζω. Καλύτερα να διαβάσετε κάποιον που είναι πραγματικά καταρτισμένος, που είναι πιο έξυπνος, πιο ταλαντούχος και τέλος πάντων είναι τεκμηριωμένα εξοπλισμένος να εκφέρει άποψη για ένα τόσο περίπλοκο θέμα. Όπως και να έχει, συνεχίζω.

Το story του έχει τις ρίζες του σ’ αυτό το ψυχικό φαινόμενο. Η περιπέτεια ξεκινά με κατά λάθος πλαστοπροσωπία, όταν η πρωταγωνίστρια («ο/η» δηλαδή, γιατί δεν προσδιορίζεται το φύλο, αλλά εγώ ένιωθα πως είναι «η») σηκώνει Το Πινέλο, το εργαλείο ενός Wielder. Ο Wielder είναι πάντα ένας και μοναδικός και ο τίτλος κληροδοτείται από δάσκαλο σε μαθητή. Το να είσαι Wielder σημαίνει να είσαι η απόλυτη εικαστική αυθεντία, ένας ζωντανός θρύλος που καθορίζει με τα ίδια του τα χέρια την αισθητική κατεύθυνση της περιόδου του. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου πάντα υπάρχει ένα μόνο κυρίαρχο και ολοκληρωτικά προσωποκεντρικό καλλιτεχνικό ρεύμα, ώσπου να το διαδεχτεί το επόμενο. Το πρόβλημα είναι ότι η πρωταγωνίστρια ούτε δάσκαλο είχε, ούτε τέχνη. Είχε δηλαδή, την τέχνη της φασίνας, ως επιστάτρια του Wielder Tower. Η Chicory, η επίσημη Wielder, είναι άφαντη και μαζί της φαίνεται να έχει εξαφανιστεί και κάθε ίχνος χρώματος από τον κόσμο. Με το Πινέλο στα χέρια και ένα ολόκληρο open world για καμβά ξεκινάει η ταραχώδης καλλιτεχνική σας περιπέτεια.

Ενώ έπαιζα με το game και το πινέλο του, ο Γιάννης (φίλος μου και ιδρυτικό μέλος του site) έκανε ένα σχόλιο αναφερόμενος στον ίδιο του τον ψυχαναγκασμό. Καθώς δημιουργούσα τα αυθαίρετα σύνορα μεταξύ κίτρινου και μωβ σχεδόν ακριβώς στο κέντρο της οθόνης μου, είπε, μέσες άκρες, πως "αν έπαιζε αυτός δε θα μπορούσε με τίποτα να το αφήσει έτσι λίγο στραβό". Πρόσθεσε ότι θα τον "είχε τρελάνει" και αφιέρωσα μια στιγμή νεκρικής σιγής στη συνειδητοποίηση πως μάλλον δεν υπερέβαλε καθόλου. Εμένα από την άλλη δε με ένοιαζε καθόλου που το αποτέλεσμα δεν ήταν συμμετρικό. Όχι ότι δεν υπέφερα με το δικό μου μοναδικά παράλογο τρόπο. Την ίδια στιγμή σκεφτόμουν ότι, εφόσον η παλέτα χρωμάτων που έχεις σε κάθε περιοχή - η οποία αλλάζει κάποιες φορές αυτόματα- είναι προεπιλεγμένη από αληθινούς καλλιτέχνες και όχι από απερίσκεπτους ερασιτέχνες σαν εμένα, και εφόσον επέλεξαν επίσης τη σύνθεση των αντικειμένων κάθε "οθόνης", υπάρχει ένα κρυμμένο μεταπαιχνίδι, ένα παιχνίδι εντός του παιχνιδιού που πρέπει να κατακτήσω.

Μπορεί να μη γίνω ποτέ "επαγγελματίας" καλλιτέχνης αλλά ίσως γίνω επαγγελματίας παίκτης Chicory. Μπορεί να γίνω ο καλύτερος παίκτης Chicory στον κόσμο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να διαβάσω την Αισθητική του Χέγκελ ή κάτι τέτοιο και να τελειοποιήσω μια διαδικασία επιλογής των κατάλληλων χρωμάτων για κάθε παλέτα σε κάθε σύνθεση αντικειμένων. Τότε θα παίζω όχι απλώς το τέλειο, αλλά το αληθινό Chicory. Θα είμαι ένας αληθινός παίκτης ενός αληθινού παιχνιδιού. Με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται το άγχος αυτό, αυτό το videogame είτε ηθελημένα είτε όχι φέρνει στη επιφάνεια ένα θεμελιώδη φόβο αποτυπωμένο σε ψυχαναγκαστικά μοντέλα συσχέτισης με το παιχνίδι. Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία δημιουργεί την αγχωτική μου σχέση με αυτό που βιώνω. Προτιμώ να αποτύχω, να είμαι λιγότερος, πιο κοντός, πιο χαζός, πιο μικρός από αυτό που απαιτείται από μένα, παρά να μην ξέρω τι ακριβώς απαιτείται από μένα.

Κάπου βαθιά στα ενδότερα ερεβώδη διαμερίσματα του είναι μου τρέμω αντιμέτωπος με μια υπαρξιακή πιθανότητα: αν δεν ετεροπροσδιορίζομαι δεν υπάρχω. Δεν είναι απλώς ότι είμαι ελαττωματικός, είμαι ψεύτικος. Δεν είναι ότι δεν είμαι αρκετά καλός, αλλά ότι δεν είμαι αληθινός. Όταν η πρωταγωνίστρια βγαίνει από το Wielder Tower με το Πινέλο στα χέρια, όλοι υποθέτουν κατευθείαν πως είναι η νέα διάδοχος και παρά τις ενστάσεις της, αργά ή γρήγορα θα υποκύψει. Είναι δελεαστικό να είσαι ο ένας και μοναδικός, να γίνεσαι είδωλο. Αλλά είσαι εσύ πραγματικά αυτός που θαυμάζουν;

Παρακάτω αναφέρω ότι το Chicory μου έφερε στο νου το Celeste. Σας παρακαλώ, παίξτε το Celeste. Όταν το έγραψα αυτό δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι και τα δύο games έχουν μουσική επένδυση από Lena Raine. Το soundtrack είναι εκπληκτικό. Με 56 διαφορετικά tracks, και μόνο ο όγκος της μουσικής παραγωγής είναι συνταρακτικός. Φυσικά όμως ένα καλό άλμπουμ δεν είναι απλά ένα μεγάλο άλμπουμ, και ένα soundtrack δεν είναι απλώς ένα άλμπουμ. Η Raine ξεπερνά τον εαυτό της με την εφευρετικότητα και την ποικιλία των διαθέσεων που εξερευνούν οι συνθέσεις της. Το χρωματικό φάσμα της μουσικής παλέτας καθρεφτίζει τέλεια τους συναισθηματικούς κυματισμούς του Chicory. Αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει στο συγκεκριμένο soundtrack είναι η αφοσίωση που δείχνει στην εξερεύνηση των δύο άκρων του φάσματος, όπως ακριβώς κάνει και η αφήγηση. Η Raine φαίνεται πραγματικά να έρχεται με τελείως διαφορετική προσέγγιση στην αρνητική διάσταση του κόσμου του Chicory απ’ ότι στη θετική. Αισθάνομαι ότι όπως ακριβώς ένα φωτογραφικό αρνητικό, τα σκοτεινά κομμάτια του άλμπουμ είναι αντεστραμμένες συνθέσεις. Είναι ο υπόκοσμος του άλμπουμ ως αυτοτελή κόσμου.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Το ταλέντο είναι ένα δίκοπο μαχαίρι και η μία του όψη κόβει πάντα αυτόν που το κρατάει. Ένας άλλος φίλος μου άνοιξε ένα ενδιαφέρον θέμα ενώ παίζαμε Chicory στον καναπέ μου. Δηλαδή, όταν λέω παίζαμε εννοώ ότι εγώ έπαιζα, και όταν λέω ότι έπαιζα εννοώ ότι ζωγράφιζα το φόντο του αρχικού μενού για μισή ώρα. Ο φίλος μου, ο οποίος ζωγραφίζει φανταστικά στην πραγματικότητα, μου εξηγούσε πως καμια φορά βρίσκει ενοχλητικό το κοπλιμέντο περί ταλέντου. "Το ταλέντο είναι σημαντικό, αλλά από μόνο του δεν κάνει τίποτα", γκρίνιαξε δικαίως. Mου εξέφρασε τη θλίψη του για το γεγονός ότι σπάνια αναγνωρίζεται ο κόπος και ο χρόνος που καταβάλλει για να πετύχει ένα αποτέλεσμα με το οποίο αισθάνεται ικανοποιημένος. Ακόμα λιγότερης αναγνώρισης χαίρει ο χρόνος που αφιερώνουμε να σκεφτόμαστε σχετικά με αυτά που φτιάχνουμε. Είναι κάτι σαν ψευδοαδράνεια. Σαν τη φαινομενική αδράνεια της μαγιάς που φουσκώνει για να γίνει το ψωμί. Κάπως σαν τη δική μου ψευδοαδράνεια εκείνη τη στιγμή στο Chicory. Εκείνη τη στιγμή στον άξονα της προόδου, φαινομενικά, δεν κάνω τίποτα.

Το πρόβλημα με την ιδέα του ταλέντου είναι ότι πολλές φορές απεικονίζεται σαν μια ιδιότητα που παρακάμπτει τη δυσκολία. Κάπως έτσι το ταλέντο κλέβει την αναγνώριση από τον ιδιοκτήτη του. Γεννιέται αντιληπτικά ένα παράλληλο άτομο, στο οποίο αποδίδονται οι τιμές για κάτι που δεν έκανε, και χαίρει εκτίμησης ακριβώς επειδή δεν ίδρωσε για να πετύχει. Γίνεται επίσης ένα φαντασιακό άτομο που υπερβαίνει το ίδιο του δοχείο και ρίχνει τη σκιά του στους πάντες. Υπό αυτή την έννοια, χωρίς να αμφισβητώ την ειλικρινή πρόθεση πίσω από όλα αυτά τα κομπλιμέντα, ασυνείδητα αποτελούν υπεκφυγές και κενές συναλλαγές. Όλως τυχαίως στα αγγλικά χρησιμοποιουμε το ρήμα "pay" για τα κομπλιμέντα, προφανώς γιατί αισθανόμαστε ότι κοστίζουν. Κοστίζουν γιατί αντιστοιχούν σε μια παραχώρηση εδάφους. Επαινώντας το ταλέντο γλιτώνουμε τα έξοδα: ο Σπύρος ζωγραφίζει καλύτερα από μένα αλλά χαίρω πολύ, αν είχα κι εγώ ταλέντο θα ζωγράφιζα εξίσου καλά, συνεπώς παραμένουμε ίσοι. Το ταλέντο του είναι ένα DLC που δεν έχω, γιατί το παίρνεις μόνο με λοταρία. Στο base game δεν είναι καλύτερος από μένα. Δε λέω να σταματήσει κανείς να επιβραβεύει το ταλέντο, απλά λέω.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ DESIGN ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Όσον αφορά το design του, δεν υπερβάλλω όταν λέω πως αυτό το videogame πλησιάζει με πολλούς τρόπους την τελειότητα. Είναι πραγματικά συγκλονιστικά καλοσχεδιασμένο μέχρι το κόκαλο. Είναι σχεδόν αμέτρητες οι λεπτομέρειες που θα μπορούσα να αναφέρω. Μ’ αρέσει πολύ όταν ένα game έχει πολλές ιδέες. Πολλές μη συστημικές, ξεχωριστές ιδέες που μου δίνουν μια μοναδική και ανεπανάληπτη απόλαυση στο πρώτο playthrough. Το Chicory έχει πάρα πολλές τέτοιες ιδέες. Οι ιδέες του, όπως σε κάθε εξαιρετικό game, απορρέουν φυσικά από τα συστήματά του αλλά δεν περιορίζονται σε αυτά.

Παρομοίως, το open world του Chicory λειτουργεί άψογα, ειδικά όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο σε καθοδηγεί. Η εμπειρία είναι τόσο ομαλή που είχα προχωρήσει ήδη πολύ στο παιχνίδι όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν markers στο χάρτη, δεν υπάρχουν quest logs, δεν υπάρχει κανενός είδους ενοχλητικό GPS γιατί θα ήταν απλά περιττό. Ο κόσμος και οι χαρακτήρες που τον γεμίζουν σε καθοδηγούν με απολύτως οργανικό τρόπο, όπως υποσχέθηκε κάποτε ότι θα έκανε το Red Dead Redemption 2. Προφανώς και δε θα έκανα μια άμεση σύγκριση γιατί θα ήταν δυσανάλογη, όμως υπάρχουν πολλά στοιχεία στο quest design και στο open world design του Chicory για τα οποία πρέπει να γίνει ένα industry-wide σεμινάριο. Όλες αυτές οι ποιότητες αφορούν κυρίως τον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι επικοινωνεί τους στόχους και τους κανόνες του. Η φιλοσοφία του είναι αυτή που έχει κι ένας καλός γονιός: Σου δείχνει εμπιστοσύνη πως θα καταφέρεις να βρεις το δρόμο σου, αλλά είναι πάντα εκεί όταν τον χρειαστείς. Δεν κάνω τυχαία τη γονική αναλογία: κυριολεκτικά μπορείς να πάρεις τηλέφωνο τη μαμά σου για να ζητήσεις τη συμβουλή της.

Τα puzzles εισάγονται με ιδανικό Ρυθμό, ισορροπώντας με χάρη το γνωστό και το καινούριο. Οι νέοι μηχανισμοί που προστίθενται στην πορεία δεν προορίζονται μόνο για καινούριες προκλήσεις αλλά δρουν και αναδρομικά αλλάζοντας την αλληλεπίδραση με το μεταφορικό και κυριολεκτικό έδαφος που έχεις ήδη καλύψει. Ένα πολύ μεγάλο θετικό στο design του Chicory είναι τρόπος που χειρίζεται την κινητικότητα. Καθώς ανακαλύπτεις όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του χάρτη, αναπόφευκτα αυξάνεται και το backtracking κι έτσι η μετάβαση από οθόνη κινδυνεύει να γίνει όλο και λιγότερο συναρπαστική. Το Chicory λύνει αυτό το πρόβλημα αναβαθμίζοντας, επιταχύνοντας και επεκτείνοντας τους τρόπους που κινείσαι μέσα στον κόσμο του, στις κατάλληλες στιγμές. Κατά συνέπεια, ούτε μια φορά δε δυσανασχέτησα με την επόμενη διαδρομή μου. Ακόμα κι όταν ήξερα ακριβώς τι με περιμένει, ήθελα να δω πώς θα φτάσω εκεί με τις νέες μου δυνατότητες, ποια κρυφά δρομάκια και εκπλήξεις μου ανοίγονται ή πόσο πιο γρήγορα θα φτάσω αυτή τη φορά.

Όλο το βασικό design του Chicory έχει τη φιλοσοφία του εξαιρετικού UI design. Αποτελεί ένα μεταφραστή πρόθεσης σε δράση. Οι "μηχανισμοί" είναι απλά μέσα. Και είναι πολύ καλό στο να αντιλαμβάνεται την πρόθεση, ώστε να κάνει την υλοποίησή της όσο πιο άνετη και ανεμπόδιστη γίνεται. Ιδανικό παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο η κίνηση του Πινέλου, που ελέγχετε πάντοτε με το δεξί μοχλό, προσαρμόζεται για να εξυπηρετήσει αυτό που μαντεύει πως σκοπεύετε να κάνετε. Κολλάει στο περίγραμμα ενός σχήματος για να ζωγραφίζετε αποκλειστικά εντός του, επιταχύνει όταν μεγαλώνετε το μέγεθος του πινέλου και επιβραδύνει όταν το κάνετε πιο μικρό για λεπτοδουλειές και όχι μόνο. Οι developers έχουν δουλέψει σκληρά για να προβλέψουν κάθε πιθανό καλλιτεχνικό καπρίτσιο σας και να ενσωματώσουν στο χειρισμό και τη λογική του παιχνιδιού κάποιο σύστημα διευκόλυνσης. Αν αυτό δεν είναι game design κορυφαίας διαλογής, τότε δεν ξέρω τι είναι.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ

Αφηγηματικά το Chicory μου έφερε στο νου το Celeste. Και τα δύο αυτά αριστουργηματικά indies είναι εξαιρετικά παραδείγματα του τρόπου με των οποίο τα indies γενικότερα τείνουν να αγγίζουν πολύ βαθύτερα από τα κολοσσιαία ΑΑΑ ξαδερφάκια τους. Η παρακάτω ιστορία επεξηγεί το επιχείρημά μου καλύτερα από την εξήγηση που θα δώσω ύστερα.

«Ένας ιππότης καβάλα σε ένα καλοθρεμμένο, μυώδες άλογο καταφθάνει σε ένα χωριό γεμάτο φτωχούς και κατατρεγμένους χωρικούς. Η πανοπλία του φαίνεται αδιαπέραστη και το σπαθί του αντανακλά εκτυφλωτικά τον ήλιο όταν ξεπροβάλλει από τη δερμάτινη θήκη του, λες και θα έκοβε και το ίδιο το σκοτάδι. Η ασπίδα του φέρει το ένδοξο σύμβολο του βασιλιά, δηλώνοντας πέραν αμφιβολίας πως ο νεαρός πολεμιστής ανήκει στους επίλεκτους υπερασπιστές της επικράτειας. Τίποτα από αυτά δεν ενδιαφέρει τους χωρικούς. Ποτέ δεν τον είδαν να σκοτώνει ένα δράκο.»

 Λένε ότι μια καλή ταινία είναι δυο πλευρές ενός επιχειρήματος. Δύο αντικρουόμενα επιχειρήματα επί ενός θέματος. Καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται, τα γεγονότα μιλούν και απεικονίζουν μια πραγματικότητα. Ό,τι συμβαίνει ερμηνεύεται πάντοτε, ασυνείδητα, ασταμάτητα. Αλλά όπως ακριβώς είναι κουραστικό να ακούμε κάποιον να μονολογεί ασταμάτητα ενώ έχουμε καταλάβει ήδη τι λέει, είναι και βαρετό να ακούμε τα γεγονότα να μονολογούν. Θέλουμε αντίφαση, γιατί η αντίφαση δημιουργεί αβεβαιότητα και η αβεβαιότητα παράγει ένταση. Τι θα γίνει; Ποιος έχει δίκιο; Γιατί το είπε αυτό; Τελικά, θα τα καταφέρουν; Αυτές οι ερωτήσεις γραπώνουν την προσοχή μας, με αποτέλεσμα να κρεμόμαστε από τα χείλη των γεγονότων. Χρειαζόμαστε σύγκρουση για να παράγουμε αβεβαιότητα και γι’ αυτό χρειαζόμαστε καλά επιχειρήματα. Ένα κομμάτι της δουλειάς του σεναριογράφου είναι να αμφισβητήσει τον εαυτό του και τις πεποιθήσεις του. Είναι υποχρεωμένος να το κάνει αυτό, αν θέλει να γεννήσει αποτελεσματικές και ενδιαφέρουσες συγκρούσεις. Αν η ιστορία θέλει να «πει κάτι» και να έχει σημασία, τότε πρέπει να πει και το αντίθετο, κι ας νικήσει ο καλύτερος.

Καμιά φορά, μάλιστα, το ζήτημα δεν είναι η αποδόμηση αλλά η αποδοχή. Δεν αρκεί απλά να κάνεις το δικηγόρο του διαβόλου: πρέπει να γίνεις ο διάβολος. Πρέπει να συνδεθείς με τα χειρότερα κομμάτια του εαυτού σου για να δεις ότι η προσπάθειά σου να τα αποσιωπήσεις είναι ανάλογη του να σκεπάζεις μια χειροβομβίδα με το μαξιλάρι σου. Η αρνητική πλευρά της ζωής δεν επινοήθηκε από τους απαισιόδοξους. Αντιθέτως, είναι αβάσταχτα πραγματική και οποιοσδήποτε ανέλαβε αφελώς να ζωγραφίσει το συλλογικό υπαρξιακό πορτραίτο του ανθρώπινου είδους οφείλει το δέοντα σεβασμό στην αρνητικότητά της. Το Chicory, όπως και το Celeste, όπως το Undertale, αγκαλιάζουν το αρνητικό, ενώ τόσα άλλα videogames παλεύουν να το αγνοήσουν, να το παρακάμψουν και εν τέλει να το απωθήσουν.

Αυτό το videogame παίρνει το χρόνο να λουστεί στην αρνητικότητα, κυριολεκτικά. Η ιδέα της «σκιάς» (με τη Γιουνγκιανή έννοια) παίζει μεγάλο ρόλο και η αφήγηση τη μεταχειρίζεται με ευλάβεια. Στο ταξίδι σας πάνω σε ένα χάρτη-βιβλιαράκι ζωγραφικής, θα πειραματιστείτε με τις αποχρώσεις ενός πλήρους συναισθηματικού φάσματος στις δύο άκρες του οποίου βρίσκονται το Άσπρο και το Μαύρο. Το Chicory είναι ένα game αλλά και ένας χώρος ελεύθερου παιχνιδιού. Το ένα μισό της εμπειρίας δομείται από κανόνες και στόχους ενώ στο άλλο μισό απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει ο σωστός τρόπος να χρωματίσετε τον κόσμο σας εκτός από όταν απαιτείται να τον χρωματίσετε στρατηγικά για τη λύση κάποιου γρίφου.

Έχοντας αναλάβει να γράψω μια κριτική, βρίσκομαι κι εγώ διχασμένος μεταξύ της επιθυμίας μου να απολαύσω απλά το game και της δέσμευσής μου να το αξιολογήσω. Όταν απλώς ξεχνιέμαι και παίζω χωρίς να κάνω σημαντική πρόοδο νιώθω την προθεσμιακή ανάσα της ενοχής μου στο αυτί. Άλλες φορές κινούμαι βιαστικά από οθόνη σε οθόνη με ένα guide στο χέρι γιατί απλά δεν έχω το χρόνο να προσανατολιστώ αυτοδύναμα. Μην παρεξηγηθούμε: θέλω να γράψω για το Chicory, απλά όταν νιώθω ότι γράφω για σας και όχι για μένα αρχίζω να στρεσάρομαι. Ο Wielder δεν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο με σάρκα και οστά. Υπάρχει μόνο για τους άλλους. Όταν εσωτερικεύεις αυτή την ταυτότητα, οι προσδοκίες γίνονται αβάσταχτες.

Η δομή του αντανακλάται και από την αφήγησή του, υφαίνοντας έτσι το θεματικό σώμα του παιχνιδιού δια της αντίθεσης μεταξύ Ευθύνης και Ελευθερίας. Αυτό είναι το βάρος που κουβαλά ο Wielder, δηλαδή εσείς. Είναι σα να σου λένε: Όλος ο κόσμος στηρίζεται στους ώμους σου… αλλά μην ξεχνάς να περνάς καλά. Το Chicory είναι μεταξύ άλλων και μια αποτελεσματική παραβολή, ένας προειδοποιητικός μύθος για το τίμημα της φιλοδοξίας.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Μια σκοτεινή πρόποση για το σβήσιμο: Δεν υπάρχει σωτηρία. Τίποτα δε θα μας σώσει από τα προβλήματά μας. Είμαστε καταδικασμένοι να τα αντιμετωπίζουμε ξανά και ξανά, ευελπιστώ μόνο μέχρι το τέλος της ζωής μας και καθόλου παραπέρα. Κανένας ψυχοθεραπευτής, κανένα πνευματικό ταξίδι στο Θιβέτ, κανένας άνθρωπος, καμία ιδέα, γνώση ή οποιουδήποτε είδους επίτευγμα δε θα μπορέσει να μας απελευθερώσει από τον πόνο. Ίσως να είναι απαραίτητο να το αποδεχτούμε αυτό, γιατί πώς θα αντιμετωπίσεις το δράκο αν δεν τολμάς καν να τον κοιτάξεις; Games σαν το Chicory κάνουν τη διαφορά μέσα σε έναν ωκεανό διαδραστικών αφηγήσεων σε άρνηση.

Ευχαριστώ τους δημιουργούς τους που έχουν το θάρρος να εκτεθούν για χάρη μου. Όπως οι καλύτεροι συνομιλητές, ακόμη κι αν συνομιλούν με τον εαυτό τους, κοιτάνε πρώτα να ακούσουν. Αυτά είναι videogames που ξέρουν να αγαπούν.

Many thanks to Finji for providing us with review copy!