Το "spin-off" το υποτιμά.

Παρά την ιδιαίτερη αγάπη που θρέφω προς τα αναψυκτικά και κάθε είδους αφέψημα, αλλά και την αδιάκοπη κατάποση αυτών, αδυνατώ να χωνέψω πως πέρασαν κιόλας 16 ολόκληρα έτη από την κυκλοφορία του πρώτου Monster Hunter στην Ευρώπη. Ξέρετε τώρα… PS2 εποχές, οι developers είχαν πάρει το κολάι με την κονσόλα και οργίαζαν με τα μεγέθη των κόσμων και το σκέλος των projects τους… Ωραίες εποχές γαμώτο. Ιδανική περίοδος για έναν τιτάνα του gaming όπως η Capcom να πειραματιστεί και να μας σερβίρει κάτι που -κακά τα ψέματα- ευρίσκετο πιο κοντά στην ασιατική της ταυτότητα, συγκριτικά με τα αμερικανοποιημένα τότε Resident Evil ή Devil May Cry. Fast forward στο σήμερα, όπου η σειρά Monster Hunter έχει γιγαντοποιηθεί, σε σημείο που ακόμα και τα spin-offs της φέρουν βαρύτητα ανάμεσα στις gaming κυκλοφορίες, πόσο μάλλον στο άδειο καλεντάρι του καλοκαιριού.

Μολονότι το πρώτο Monster Hunter Stories πέρασε και δεν ακούμπησε, αφού δεν εντοπίστηκε από το αγοραστικό ραντάρ της πλειοψηφίας των gamers, το sequel αυτού πήρε -όπως αποδείχθηκε- δίκαια το πράσινο φως, ώστε να επανέλθει μία πενταετία ύστερα από την εμφάνισή του στο 3DS. WARNING: το παρόν video game σίγουρα δεν ακολουθεί το καθιερωμένο καρμπόν που έχει προ-εγκατασταθεί στους εγκεφάλους των fans ως default Monster Hunter εμπειρία και η ευθύνη γύρω από αυτό το φαινόμενο ανήκει στον πάταγο που προκάλεσε το Monster Hunter: World. Αντιθέτως το συγκεκριμένο αυτοαποκαλείται περήφανα spin-off του JRPG franchise που, ενώ παραμένει εντός των ορίων αυτού του genre, σκεπάζεται από πολλαπλά φίλτρα και παραμετροποιήσεις. Και παρότι επιδιώκει να αποστασιοποιήσει τον εαυτό του από το action gameplay, ο όρος “spin-off” το αδικεί, εφόσον κάθε άλλο παρά δευτερεύον ή υποδεέστερο μπορεί να χαρακτηριστεί. Στα δικά μου μάτια και όπως θα σας αναλύσω μετέπειτα, ανοίγει πλατιούς διαδρόμους προς νέους κυνηγούς τεράτων.

ΕΙΝΑΙ ΚΛΙΣΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ

Δεν το πολυσκέφτηκαν ούτε ταλαιπωρήθηκαν ιδιαίτερα στις Capcom και Marvelous για να γράψουν σενάριο. Ποιος κάθεται τώρα να τυπογραφεί κειμενάρες, κατεβατά διαλόγων και ευφάνταστη πλοκή εν μέσω πανδημίας…Βγάλ'το μωρέ το ρημάδι να έχει κάτι να παίξει ο κόσμος το καλοκαίρι, σωστά; Δεν ξέρω αν είμαι εγώ αυστηρός ή αν έχω ώρα να πιω το αναψυκτικό μου (check την πρώτη πρόταση του κειμένου), αλλά come on… Περιμένω περισσότερα στο storytelling από τους δημιουργούς των DMC, RE, Dino Crisis, Okami και η λίστα goes on. Και δεν έχω κάποιο θέμα ή απέχθεια προς τα γεγονότα του Wings of Ruin, αλλά στην πλειονότητά τους παρίστανται ελαφρώς flat ή κλισέ. Προσωπικά, έχω βαρεθεί να ακούω για προφητείες, chosen ones, προκαταλήψεις και πεπρωμένα, στοιχεία που όχι μόνο αναφέρονται σε αυτό το Monster Hunter, αλλά και κατ’ επανάληψη. Ας όψεται που αυτή η ροή επιτρέπει στον ναρκισσισμό μου να βγει στη φόρα δίχως ντροπή, αλλιώς θα ομιλούσαμε για μεγάλο L.

Κατά τα άλλα και για να μπούμε σιγά-σιγά στα θετικά του πράγματος το ίδιο προβλέψιμο story αποκρύβει -παραδόξως- ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον, όντας παράλληλα πιο βατό, στρωτό, πιο νιανιά και κυριλάτο, ανοίγοντας τις αγκάλες του προς μεγαλύτερο κοινό και συνθέτοντας ένα αντικειμενικά καλύτερο entry point για όσους θέλουν να γνωρίσουν το τεράστιο σύμπαν των παιχνιδιών Monster Hunter. Όλα αυτά δίχως να εγκυμονεί ο κίνδυνος να αποροφηθούν από την κινούμενη άμμο των εκατοντάδων ακαταλαβίστικων όρων ή των ραγδαία μεταβαλλόμενων γεγονότων. Μόνο και μόνο οι πρώτες επαφές με θρυλικά πλάσματα τύπου Rathalos είναι αρκετές για να ρευματίσουν τους νευρώνες των σταθερών fans, πόσο μάλλον κάποιου ψάρακα που θα συμμεριστεί το όραμα του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα να γίνει ένας τρομερός Monster Rider της ανθρώπινης φυλής. Για το λόγο του αληθές, η Capcom έχει θεσπίσει ένα ακριβό δόλωμα στο πρόσωπο των μεγαλοπρεπών τεράτων και εμείς αναπόφευκτα τσιμπάμε και κρεμόμαστε από τις ιστορίες που έχει να ξεδιπλώσει σε κάθε Monster Hunter πια.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ

Όσο ντόρο και αν προκάλεσε ο ερχομός του φιλόδοξου Monster Hunter: World στις κονσόλες, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως μερικά quests του επικού αυτού action RPG απαιτούσαν άθλια περιττό χρόνο για να διεκπεραιωθούν κατά περιπτώσεις. Το Wings of Ruin διαφοροποιείται επιτυχώς και σε αυτό τον υποτομέα, εφόσον επιλέγει να χρησιμοποιήσει μία turn-based προσέγγιση, δανεισμένη από τα κλασικά JRPG, προσφέροντας σωστική λέμβο προς όλους όσους αδυνατούσαν να συμβαδίσουν με το ρυθμό του World ή των ομοίων προκατόχων του. Σε αυτή την ιδέα κρύβεται και η πεμπτουσία της εναλλακτικής κατεύθυνσης που ακολουθούν τα Monster Hunter Stories. Αν το φρενήρες pacing των έτερων Monster Hunter στεκόταν ως τροχοπέδη στο να ευχαριστηθείτε αυτό που παίζατε ή ακόμα και στο φτάσατε στην ιερή διαδικασία αγοράς του, μπορώ άνετα να σας καθησυχάσω πως εδώ υπογράψατε για κάτι πιο casual και chillαριστό.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, μερικοί απλά γουστάρουν να εκτρέφουν τερατόμορφες παρουσίες, δίχως διάθεση συναισθηματικής σύνδεσης ή επένδυσης χρόνου προς εκπαίδευση γύρω από το gameplay. Και εδώ το Wings of Ruin αριστεύει, διότι όσο ωμό και αν ακουστεί, στέκεται χωρίς ντροπή ως καθαρόαιμο Pokemon game, που έχει όμως πολλές στρώσεις περιτυλίγματος από τα στοιχεία που βοήθησαν τη σειρά Monster Hunter να ακμάσει ανά τα έτη. No joke, εδώ δεν έχουμε κυνήγια και σφαγές, αλλά κανονικότατο δεινο-μάζωμα, με στόχο τη στρατολόγηση ενός ισχυρού line-up από Monsties, για να σας βοηθήσουν στη μάχη, αλλά και στην εξερεύνηση του σημαντικά μεγαλύτερου κόσμου του. Νόμιζα πως με βάρεσε η ζέστη όταν συνειδητοποίησα το πόσο εκτενής είναι ο χάρτης του Wings of Ruin, κατουρώντας μέχρι πνιγμού τον original τίτλο του 3DS. Όταν δε μελέτησα την ποικιλία τεράτων που είναι διαθέσιμα για να ιππεύσω(;) ξεγελάστηκα προσωρινά πως επρόκειτο για ηλίαση.

ROCK – PAPER – DINOS

Γέρασα λίγο για μάχες με γύρους, μάλλον προτιμώ να τους τρώω πια, η Capcom όμως εδώ με κάθισε στα αυγά μου με μία καθόλου ριζοσπαστική, αλλά πλήρως λειτουργική επιλογή στο combat system. Αντί για κάποια στεγνή, αποστειρωμένη ανταλλαγή επιθέσεων, το ‘ριξαν στο τζόγο, χτίζοντας όλη τη βάση του turn-based combat τους στην τύχη ενός κυριολεκτικότατου πέτρα-ψαλίδι-χαρτί. Τι εννοώ; Αν δεν σε αξιώσει ο ύψιστος να επιλέξεις τον κατάλληλο τύπο επίθεσης (Power-Speed-Technical) πιθανό να γαμ… πάει στράφι όλη η στρατηγική που αδικαιολόγητα άνθισε στο νου σου. Θα μου πείτε, μπάστα ρε μπρο, σιγά μη πάρουν και nobel του game designing για κάτι τόσο υπεραπλουστευμένο, κι όμως ταιριάζει «γάντι»  στο feeling και την μεθοδικότητα που θέλει να προβάλλει το εν λόγω sequel.

Ενώ περίμενα κακά μαντάτα από το combat gameplay, αποδείχθηκε σωτήριος παράγοντας ώστε να αφιερώσω περιττά περισσότερες ώρες στο παιχνίδι, κάτι από το οποίο προσπάθησε με αξιώσεις να με αποτρέψει το καμπυλωτό quest progression. Ένας και ένας δυο, μου τα κάνανε πουτ…χάλια στο ρυθμό και την ποικιλία που προσφέρουν οι αποστολές του παιχνιδιού, σε βαθμό χαζομάρας. Τα αυγά που σύλλεγα στο παιχνίδι μία χαρά εκκολαπτόντουσαν, η προοπτική προόδου όμως ήθελε κάτι να την κλωσήσει όπως αντιλαμβάνεστε για να ξεπροβάλει. Κρίμα, γιατί το παιχνίδι περιθάλπει και αξιοποιεί το βαθύ customization που έχει να σερβίρει. Το σύμπαν με έπεισε, άσχετα το ότι μπήκα προϊδεασμένος και με έντονο bias, επομένως ικανοποιήθηκα πολλαπλά και δεν συμβιβάστηκα με το προσδόκιμο περιεχομένου του Wings of Ruin. Κατόπιν κατάκτησης της νοοτροπίας του θα βρείτε δεκάδες λόγους να περιηγηθείτε στα περιβάλλοντα του και να εντρυφήσετε στο φανταστικό κυνηγητό του.

MONSTER HUNTER WINGS OF THE WILD

Zeldίσαμε λίγο Capcom; Τα πάμε καλά με τη Nintendo; Πώς γένεν ατό και δανείστηκες τόσα στοιχεία; Αν το gameplay του Wings of Ruin μοιάζει ξεδιάντροπα με αυτό των Pokemon, τότε το εικαστικό του ιδίου δεν τηρεί τα καν τα προσχήματα ως προς την ομοιότητά του με τα τελευταία installments του The Legend of Zelda. Αν παίξατε πρόσφατα MH: World ή MH Rise και θυμάστε το direction του τεχνικού τομέα, screw it, εδώ έχουμε ιστορίες να πούμε. Παρότι όμως φεύγουμε από την απαιτητική κλίμακα του ρεαλιστικού, υλοποιώντας κυβίστηση προς μία πιο cartoony διάσταση, το τελικό προϊόν παρίσταται ανεξήγητα όμορφο σε ό,τι έχει να κάνει με χαρακτήρες, περιβάλλοντα, εφέ (εντός και εκτός μάχης) και ούτω καθεξής. Δεν τρολλάρω στην αρχή της παραγράφου, είναι προ-φα-νής η επιρροή από τα Nintendo IPs και ας μην είναι αποκλειστικότητα του Switch. Και μιας που το αναφέραμε, δόξα σοι κύριε που υπάρχει και η επιλογή δοκιμής στα PC, γιατί το performance του παιχνιδιού στο Switch, είναι λίγο να το φτύσεις. Framerate από τα LIDL, δίχως να έχω τίποτα με την αλυσίδα.

Στον ήχο από την άλλη, πάντα αμφιταλαντεύομαι σε κάτι τέτοια games. Αυτό γιατί από τη μία με τρώει η σουφρίτσα μου να επιλέξω τα αγγλικά voice overs χάρην πρακτικότητας, όμως πάντα η καρδιά μου γνωρίζει πως οι φωνητικές καταγραφές σε developers της ανατολής θα ακολουθούν στο 99% των περιπτώσεων το ιαπωνικό lip syncing. Εδώ πέσαμε στο ακραίο 1% όπου οι φωνές δεν ακολουθούν καμία απολύτως γλώσσα, οπότε οι εκφράσεις των χαρακτήρων κατά την ομιλία τους κοντράρουν το 0-6 TV. Ας όψεται που τερματίστηκαν άλλες ηχητικές προδιαγραφές όσον αφορά σε επικούς βρυχηθμούς των γιγαντιαίων τεράτων, κάνοντας το Switch να τρέμει λες και ξεπρόβαλε ο Godzilla. Δεν είναι το Monster Hunter που θα σας ερεθίσει τας άκρας με τη τεχνική του υπόσταση, αλλά εγώ βρήκα μία διαφορετική γοητεία από αυτή την οποία μου προσφέρει συνήθως ένα τέτοιο game.

ΣΠΑΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ

Αν και πίστευα πως θα μπουχτίσω από Monster Hunter ύστερα από τριψήφιο αριθμό ωρών στο Rise, που μετρά λιγότερο από τέσσερις μήνες κυκλοφορίας, το Wings of Ruin μου στάθηκε περίτρανα ως το φετινό παιχνίδι-έκπληξη που δεν ήξερα πως χρειαζόμουν. Στα φτερά του βρήκα ένα ευχάριστο συμπλήρωμα μετά το βαρβάτο actionίστικο gameplay του Rise και το άτιμο διαθέτει τόσα στοιχεία προς εξυπηρέτηση του fan service που κατέληξα να το απολαμβάνω ίσως περισσότερο από όσο έπρεπε ή χώραγε στο πρόγραμμά μου. Καλοκαιράκι τώρα, ήλπιζα να καλύψω ορισμένες ατασθαλίες του backlog μου, αλλά όχι μόνο δεν νιώθω πως επένδυσα αρκετές ώρες στο Wings of Ruin, τουναντίον, σκοπεύω να τις πολλαπλασιάσω, εξαιτίας της έμφυτης περιέργειας που μου προκάλεσε.

Τα spin-offs έχουν την διεστραμμένη τάση να ξεφεύγουν αρκετά από το κεντρικό concept ή το DNA ενός franchise, κάτι που ντρίμπλαρε βραζιλιάνικα το Wings of Ruin, εφόσον παρίσταται ταιριαστό στην πραγματική, χρόνια ταυτότητα που έχει χτίσει το franchise. Πέρασε στο επόμενο στάδιο το πόνημα “Monster Hunter Stories”, σε βαθμό που αξίζει την προσοχή αρκετά μεγαλύτερου κοινού από το διαφαινόμενο. Η επιτυχία εφαρμογής νέων επιλογών και προσαρμογών στην δοκιμαστική αυτή φόρμουλα δίνει πια το δικαίωμα στη spin-off σειρά να προχωρήσει σε τριλογία. Με αυτή τη νοοτροπία η Capcom μπορεί να σπρώξει εκθετικά το status του Monster Hunter Stories και να συνεχίσει το καλό σερί που τρέχει από το 2017. Η παλιά Capcom η ΠΑΣΟΚτίδικη ίσως επιστρέφει σιγά-σιγά.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!