Τα indies ανεβαίνουν επίπεδο.

Δεν υφίσταται πιο ζεματιστή σκηνή από αυτή του πρώτου PS5 showcase για να παραστεί ένα video game. Ολόκληρη η υφήλιος συγκέντρωσε τα βλέμματά της στην εν λόγω παρουσίαση, αναμένοντας να αποστομωθεί από «το μέλλον του gaming», περιμένοντας να αντικρίσει οφθαλμολουτρικούς τίτλους νέας γενιάς, τους καλύτερους των καλυτέρων, την elite της gaming βιομηχανίας. Στη θεωρία, ένα indie studio που μετρά μόλις 14 δημιουργούς και μηδέν gaming projects στο βιογραφικό του θα ήταν αδύνατο ακόμα και να κόψει εισιτήριο για να δώσει το «παρών», πόσο μάλλον να κρατήσει σφιχτά το μικρόφωνο στα χέρια του, μπροστά στο πιο απαιτητικό κοινό που θα καλούταν ποτέ να ικανοποιήσει.

Ακριβώς επειδή όλες οι πιθανότητες στέκονταν εναντίον του, η αποκάλυψη του Kena: Bridge of Spirits ήταν από μόνη της μία πελώρια νίκη για την Ember Lab, εφόσον έκλεψε -κατά πολλούς- την παράσταση από first-party μεγαθήρια, AAA παραγωγές και ιστορικά IPs, με αποκλειστικό λάβαρο τη γοητεία του. Σχεδόν 500 ημέρες μετέπειτα της αξέχαστης γνωριμίας όλων με την Kena και ύστερα από δύο ανησυχητικά delays, τα αδέρφια Grier και η ομάδα τους πραγματοποίησαν και επισήμως την ονειρεμένη -όπως αποδείχθηκε- μετάβασή τους, από τα animated shorts και τις διαφημίσεις, στον πολυστόχαστο κόσμο του gaming. Το πρώτο video game της Καλιφορνέζικης εταιρείας λανσαρίστηκε και όσο ενθουσιασμένος κι αν ήμουν για να ξεφυλλίσω το περιεχόμενό του, δεν περίμενα ποτέ να με επανασυνδέσει με το αγνό gaming των παιδικών μου αναμνήσεων.

ΕΝΑ PLAYSTATION ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Η μέθοδος με την οποία το Kena: Bridge of Spirits απέκτησε αυτή την απερίγραπτη αναγνωρισιμότητα, όπως περιγράφηκε παραπάνω, ξεκίνησε από νωρίς να θέτει στιβαρές βάσεις για ένα πρωτόγνωρο happy ending. Και αν ο τρόπος που ξεπρόβαλε στους δέκτες μας και εντυπωσίασε το κοινό είναι μία αυτόνομη, αξιέπαινη ιστορία, η πραγματική γραφή του παιχνιδιού αντιστοίχισε ποιοτικά το reveal του. Δεν ξοδεύτηκαν πολλά από τα εναρκτήρια λεπτά του παιχνιδιού για να εμβολιαστούμε με τη γνώση ακρογωνιαίων πληροφοριών και το πρώτο αρμονικό transition από τις πρώτες animated σκηνές στον χειρισμό της Kena. Η γλυκύτατη πρωταγωνίστρια, διαδέχεται τον πατέρα της στο ρόλο ενός Spirit Guide, βάσει το οποίου φροντίζει να προστατεύει και να φέρει σε γαλήνια κατάσταση τα πνεύματα που μεταφέρονται στον άλλο κόσμο. Δεν είναι ο χάρος η κοπέλα, προς Θεού, αφού το setting παρουσιάζει μία πολύ πιο εύπεπτη ιδέα της μετά θάνατον ζωής. Η μεταφυσική αποστολή της γίνεται δύσκολα επιτεύξιμη, όταν ο κόσμος στον οποίο περπατά προσβάλλεται από το Corruption και τις κακόβουλες οντότητες, που εγκλωβίζουν τα άμοιρα πνεύματα σε μία κατάσταση αμόκ.

Η Ember Lab αποτυπώνει επιτυχώς την αίσθηση του πραγματικού ελέγχου μίας θαρραλέας ηρωίδας, η οποία χρησιμοποιεί τη μαγεία της φύσης της και τη βοήθεια των συμμάχων της προς την πολυπόθητη θεραπεία της χλωρίδας και της (κυριολεκτικότατης) πνευματικής σταθερότητας. Παρέα με τα πασιφανή ρίσκα που πάρθηκαν για να αποκτήσει θήκη και δίσκο* το Kena ( *το σάρκα και οστά equivalent των games ), η ομώνυμη πρωταγωνίστρια μας συγκίνησε με το τεράστιο ρίσκο ζωής και ατομικής ευθύνης, που κατάπιε για να διασώσει την καταραμένη γη. Από την αρχή μέχρι το τέλος της, η πλοκή του παιχνιδιού στηρίζεται στα εδραιωμένα πρότυπα περιπετειών των Disney και Dreamworks και όση βιασύνη και αν παρουσιάζει στην κατακλείδα της, μας αποχαιρέτησε με μία συναισθηματική πληρότητα. Από την άλλη, όσο προσωποκεντρικός και αν είναι ο τίτλος του παιχνιδιού, το όλο μαγευτικό ταξίδι και η ολοκληρωμένη αφήγηση δεν θα ήταν ποτέ ικανά να μας καλύψουν, δίχως το σύνολο των χαρακτήρων που υποστηρίζουν την Kena στην πορεία της, πολύ απλά γιατί μόνο μονάχη της δεν είναι σε αυτό.

Ο,ΤΙ ΠΙΟ KAWAIIIIIIIIIIIIIIIII

Από νωρίς στο παιχνίδι ερχόμαστε σε επαφή με τους συμπρωταγωνιστές του Kena: Bridge of Spirits, την ύστατη αιτία που ξετρελαθήκαμε όλοι κατά την αποκάλυψή του, το μεγάλο χαρτί της marketing καμπάνιας της Ember Lab, που έλιωσε τις καρδιές των fans από day-1. Ο λόγος για τα αξιολάτρευτα Rot, τα πιο γλυκά πλάσματα στην ιστορία του gaming (και όχι μόνο), που παίζουν το ρόλο των αξιόπιστων companions. Τα χνουδωτά αυτά είδη φέρονται ωσάν ευκίνητα pugs που έχουν αποφοιτήσει από το Hogwarts, εφόσον διαθέτουν πολλά μαγικά κόλπα στη φαρέτρα των ικανοτήτων τους, πέραν του αξεπέραστου charm τους. Με τον άκρως τσουπιχτικό τρόπο που ξεπροβάλλουν κάτω από πέτρες και φύλλα, με τη χαριτωμένη κίνησή τους στο χώρο και με την αδιάκοπη υποστηρικτική τους διάθεση, θα αρκούσε η ολιγόλεπτη συμμετοχή τους για να ξεχωρίσουν στο παιχνίδι.

Φανταστείτε -λοιπόν- την εκστατική μου αντίδραση όταν συνειδητοποίησα πως ολόκληρη η (συνεχώς αυξανόμενη) Rot-οπαρέα που συγκέντρωνα με ακολουθούσε μέχρι και τα credits. Τα αγγελικά αυτά mini πνεύματα πάσχουν από το σύνδρομο Baby Yoda, που καθιστά τουλάχιστον απολαυστική την ύπαρξή τους, προσφέροντάς μας μία αδιάκοπη συντροφιά στο ήδη διασκεδαστικό playthrough. Ενώ παίρνουν με άνεση το στέμμα της ευθύνης στον τομέα της ευχαρίστησης που προκαλούν στον παίκτη, εξίσου ταιριαστό είναι το σύνολο των χαρακτήρων, αλλά και των δραστηριοτήτων (βασικών και μη) που απλώνονται στο χάρτη των points of interest. Η εξερεύνηση ήταν στρατηγική-μονόδρομος σε όλη τη διάρκεια του Kena: Bridge of Spirits, εφόσον δεν μπόρεσα στιγμή να αντισταθώ στο να εντάξω όλο και περισσότερα Rot για να παρελαύνουν από πίσω μου. Και δεν είναι μόνο η συλλογική προσπάθεια του πράγματος που με άγγιξε, αφού αφήνουν εξίσου το μικροπατούσικο στίγμα τους και στο πεδίο της μάχης.

REALLY GOOD STAFF

Μιας και αναφερθήκαμε στα combat scenarios, να ευχαριστήσουμε την Ember Lab που δεν κατέβαλε κάποια αχρείαστη υπερπροσπάθεια σε αυτό τον τομέα, αντιθέτως απέφυγε ευφυώς να φλυαρήσει με τους μαχητικούς μηχανισμούς. Το σύστημα μάχης παρίσταται ζυγισμένα απλό, τόσο σε χρήση όσο και σε εμφάνιση, αποφεύγοντας να μας πονοκεφαλιάσει με combo potentials ή τρελά menus αντίστοιχα. Απλά, λιτά, κατανοητά, ξεδιπλώνονται μπροστά μας παραδοσιακές gameplay επιλογές, που δεν ξεφεύγουν ριζικά από συγκεκριμένες melee και ranged επιθέσεις, εναλλασσόμενες με shields και dodges. Η αρχή των πάντων για τις δεξιότητες της Kena είναι το υπερτούμπανο δόρυ της, που δρα ως φορτίο διοχέτευσης και αναδιανομής των υπέρμετρων δυνάμεών της. Στην πορεία διδασκόμεθα περισσότερες quality of life ικανότητες, κορυφαία εκ των οποίων είναι η μετατροπή του staff σε τόξο. Από τη στιγμή που μας αξίωσε ο Θεός να τιθασεύσουμε αυτή την ικανότητα, άνοιξαν τεράστιοι δρόμοι στο διάβα μας, ενώ το immersion ενισχύθηκε σημαντικά, χάρις στην εξαιρετική εφαρμογή των adaptive triggers στο DualSense του PS5.

Ειλικρινά, λυπάμαι όσους θα το δοκιμάσουν σε PC ή PS4, γιατί χάνουν ένα εξαιρετικό τεχνολογικό τέχνασμα, που σίγουρα κάνει το Horizon Forbidden West και την Aloy να τρέμουν για το αν θα μπορέσουν να το matchάρουν.. Όλα τα παραπάνω δέχονται upgrades μέσα από ένα -κακά τα ψέματα- λειψό skill tree που, ναι μεν δυναμώνει αποτελεσματικά και εφετζίδικα τα abilities της Kena, αλλά συγχρόνως προλαβαίνει να ανακυκλωθεί στις μόλις 14-15 αναβαθμίσεις, επομένως τσιγγουνευτήκαμε φανερά λίγο εδώ. Ακριβώς επειδή η Kena μπορεί να υλοποιήσει πολύ συγκεκριμένα πράγματα υπό την πίεση εχθρών, η Ember Lab φρόντισε να αξιώσει στο έπακρο τα αγαπημένα Rot των περασμένων παραγράφων, επιτρέποντάς τους να ενώσουν τις μικροσκοπικές γροθιές τους και να δημιουργήσουν κάτι σαν Spiritual Megazord.

Για εμάς η παρουσία τους είναι σκέτη λατρεία, για τους εχθρούς είναι ενοχλητικά ζιζάνια και άκρως επικίνδυνα, επομένως μην τα υποτιμήσετε εξαιτίας των άκακων ματακίων τους. Αν έχετε παίξει games που σφύζουν από μαχητικές επιλογές και overwhelming καταστάσεις στα action buttons σας, δεν θα μου κάνει καθόλου εντύπωση αν αισθανθείτε πως το Kena: Bridge of Spirits δεν προσπαθεί πολύ. Εκεί όμως κρύβεται ένα ισχυρό κομμάτι της επιτυχίας του, στο ότι πιάνει την fun-to-play ουσία, ακολουθώντας τα πρότυπα παλαιότερων games, προηγούμενων γενεών, όπου δεν υπήρχαν τα σημερινά αναρίθμητα αποτελέσματα για κάθε συνδυασμό κουμπιών ή πλήκτρων. Αντιθέτως, παίζει safe στο combat system και σας καλεί να ακολουθήσετε αυτή τη νοοτροπία, αφού υπάρχει απότομη κλιμάκωση μεταξύ των επιπέδων δυσκολίας.

Ολοκληρώνοντας το παιχνίδι στο Expert Spirit Guide και προλαβαίνοντας να ρίξω μία ματιά στο ξεκλειδωμένο πια Master Spirit Guide, σας προειδοποιώ πως θα χρειαστεί να οπλιστείτε με υπομονή και τόλμη, καθώς με εξέπληξε ευχάριστα το πόσο challenging μπορεί να γίνει σε μερικά σημεία, πυροδοτώντας θετικά τον πόθο μου για την επικείμενη κατάκτηση του platinum trophy. Το άλμα μεταξύ των difficulty settings είναι παραπάνω από οφθαλμοφανές και οφείλουμε να αποδώσουμε ξανά τα εύσημα στους δημιουργούς που μερίμνησαν για να εισάγουν ένα σεβαστό enemy variety, ώστε να έχουμε συχνά κάτι καινούριο να γνωρίσουμε με τη βία. God of War και Santa Monica, μήπως να πάρετε κανένα μάθημα από τους 10 νοματαίους; Και επειδή έχουμε ίσα με 1-2 reviews να συμπληρώσουμε το μετρητή συγκρίσεων με το Dark Souls, θα αναφέρω συνοπτικά ότι τα boss fights στο Kena: Bridge of Spirits δανείζονται από τη βαρύγδουπη αυτή σειρά το ανησύχαστο rampage που προκαλούν τα bosses έως ότου το health bar μας φτάσει υπό το μηδέν.

DESIGN ΔΙΧΩΣ KENA

Ξέρετε τι άλλο μοιράζεται η Ember Lab με τη FromSoftware; Το φανταστικό και στοχευμένο level design. Ντάξει, απέχουν κάτι εκατομμύρια μην κοροϊδευόμαστε, όμως να θυμίσω κάπου εδώ πως μιλάμε για -κατά βάση- 14 flippin’ εργάτες, εκ των οποίων δεν είναι όλοι designers. Αυτό είναι τελικά το κομμάτι του Kena: Bridge of Spirits που με αποτελείωσε. Βάρεσε το σφυρί και η δίκη με έκρινε ερωτευμένο με το σύμπαν και το feeling που μεταδίδει ο κόσμος του. Τα vibes του PS2 era με ταξίδεψαν χρόνια πριν, σε μία εποχή όπου έκανα τα πρώτα μου βήματα στο gaming και γεννήθηκε ο βιντεοπαιχνιδολάτρης του εσωτερικού μου κόσμου. Όσο εξερευνούσα τις πεδιάδες και τα όρη του, ο πραγματικός χώρος γύρω μου χρωματιζόταν, μεταφέροντάς μου νοσταλγικά τη μακροχαμένη ανάμνηση του πόσο ανέμελλα ευχαριστιόμουν το gaming τότε, μη ενδιαφερόμενος για τεχνικά, υπολεπτομέρειες και κριτικές, παρά μόνο για την αγνή, βραχυπρόθεσμη διασκέδαση. Η ανοιχτή-linear προσέγγισή του επιβραβεύει εμφατικά κάθε εξορμιτική απόπειρα προσωρινής απόσπασης από το storyline, γιατί ποιος δε θέλει να ψωνίσει καπελάκια στα Rot του;

Κατόπιν λίγων ωρών στο πλάι του θα διαπιστώσετε ασυνείδητα πως η Ember Lab χειρίζεται απίθανα το pacing του παιχνιδιού, πολύ απλά αφήνοντάς το στο έλεος μας. Εμείς καθορίζουμε ή προσαρμόζουμε το gameplay και την αναζήτηση στους δικούς μας ρυθμούς, ώστε να βιώσει έκαστος την εμπειρία που πραγματικά ονειρεύτηκε πληρώνοντας τα 40€. Το παιχνίδι από μόνο του ξυπνά και ιντριγκάρει συνεχώς το χειριστή να λοξοδρομήσει, δίχως να τον αναγκάζει σε καμία ενέργεια. Η παντρειά με στοιχεία της σειράς The Legend of Zelda ως προς το pathing είναι αδιαμφισβήτητη, ενώ κάποιου είδους κουμπαριά κανονίστηκε με το Ori. Οι developers δεν κρύβονται και μαρτυρούν τα πόσα στοιχεία απορρόφησαν από ένα σωρό αγαπημένους τίτλους, αριστεύοντας μάλιστα στο αρμονικό δέσιμό τους, με αποκορύφωμα τα άψογα τοποθετημένα και δημιουργικά puzzles που, για άλλη μια φορά, είναι τόσο…όσο!

ΑΔΙΚΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΛΛΑ INDIES

Εκεί όμως που δεν υπολόγισαν την παραμικρή προσθήκη με το σταγονόμετρο, αλλά άφησαν το ταλέντο και τη μαεστρία τους να οργιάσουν είναι (surprise, surprise…) ο τεχνικός τομέας. Holy moly… Δεν μπορώ να διανοηθώ το πόση ομορφιά συσσώρευσε σε έναν τίτλο η ταπεινή Ember Lab. Πρέπει υποθέτω να ευλογήθηκε με το μαγικό ραβδί της Disney ή τουλάχιστον αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να σκαρφιστώ για το πώς ένα τόσο μικρό studio γέννησε ένα indie game ως graphical showcase του PS5. Αυτός είναι φυσικά και ο πρωταρχικός παράγοντας απορρόφησης της προσοχής μας κατά τη διεξαγωγή του PS5 event, αλλά όσο εθισμένος και αν έγινα στην παρακολούθηση κάθε trailer του, δεν πίστεψα ποτέ μου πλήρως πως το τελικό προϊόν θα με δικαιώσει. Ε λοιπόν έσφαλα, εφόσον το Kena κυκλοφόρησε όπως το οραματίστηκα, δηλαδή με αποστομωτικά animations στα cinematics, ανάλογης τάξης με τα συγκλονιστικά shorts του παρελθόντος της, όπως το χαρακτηριστικό σποτάκι του Majora’s Mask. Ατέλειες όπως η προσγείωση των frames στα cutscenes και η περιορισμένη ποικιλία του περιβάλλοντος, εξαλείφθηκαν με μιας στην όψη της λεπτομέρειας και στην τίμηση του art direction που επιλέχθηκε.

Το background της Ember Lab έλαμψε στο παρουσιαστικό του Kena, καταρρίπτοντας κάθε ισχυρισμό πως τα indies δεν ενδείκνυνται στο να πρωτοτυπήσουν ή να εντυπωσιάσουν με τα γραφικά και το σχεδιασμό τους. Και ναι, μπορεί να είναι λίγο unpolished σε μερικά σημεία και να μην πειραματίζεται σε βάθος με physics ας πούμε, όμως οι αντιστρόφως ανάλογοι παράγοντες του μεγέθους της εταιρείας και τους σκέλους το project, δικαιολογούν σχεδόν καθετί που παρέμεινε ως ζωγραφιά από ότι σαν μονάδα. Δεν χωρά αμφιβολία πως τα πάντα στο Kena: Bridge of Spirits έχουν χτιστεί με αγάπη, από τους χαρακτήρες και τον αρτιστικό ορίζοντα, μέχρι τη μουσική που σκεπάζει κάθε δράση της νεαρής πρωταγωνίστριας. Και θα αξιοποιήσω το segue για να διατυπώσω το πόσο εύστοχα θεσπίστηκε το soundtrack του παιχνιδιού, τιμώντας το μακρινό Bali setting που προϋπήρχε ως εμπνευστική οδός για την Ember Lab. Ο απαλός ήχος του αυλού, κυρίαρχου οργάνου στη συνολική ακουστική επένδυση, μου παρείχε μία ακόμα πιο γαλήνια διαδρομή στο in-game ταξίδι μου.

ΕΝΑ VIDEO GAME ΑΠΟ ΑΚΜΑΖΩΝ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Περνώντας ατέλειωτες ευχάριστες στιγμές με το Kena: Bridge of Spirits άργησα να παρατηρήσω το μόνιμο χαμόγελο που είχε κατασκηνώσει στο πρόσωπό μου εξαιτίας της ομορφιάς και της γλύκας αυτού του παιχνιδιού. Παρά τα όποια πτέσματα, ήταν μία απολαυστική interactive εμπειρία για εμέ και ευελπιστώ πως θα δούμε την Ember Lab να καθιερώνεται στο χώρο του gaming, με ακόμα πιο φιλόδοξα projects στο λαμπερό -ως φαίνεσθαι- για αυτή μέλλον. Εξακολουθώ να αδυνατώ να πιστέψω πως είναι το πρώτο video game που βγάζουν στην αγορά σαν ομάδα και αν αυτή είναι μόνο η αρχή, δύσκολα θα μείνει τόσο μικρή ή ανεξάρτητη για πολύ καιρό ακόμα.

Η “μπάρα” των όσων είναι εφικτό να δούμε στα indies σκαρφάλωσε πολλά σκαλοπάτια και σέβομαι ιδιαίτερα την Ember Lab, διότι μας απέδειξε πως όσο περιοριστικό κι αν είναι το μικρό δυναμικό, δεν είναι ποτέ ικανό να εξουδετερώσει το πάθος και το ταλέντο των ανθρώπων. Το Kena δεν κρύβει καθόλου παγίδες, είναι ακριβώς αυτό που διαφήμισε, χτυπώντας διάνα στη σχέση marketing και τελικού προϊόντος. Ενώ στα χαρτιά του λείπουν άτομα, χρήματα, εμπειρία και αναπτυξιακός κύκλος, κάπως καταφέρνει να είναι υπερπλήρες και να δικαιώνει τη Sony που της φύλαξε μία θέση για το τεράστιό της show. Η Ember Lab μας υποσχέθηκε ένα χαριτωμένο video game που θα διαρκεί ένα Σαββατοκύριακο, η διασκέδαση που μου πρόσφερε όμως διήρκησε πολλές περισσότερες ημέρες και οι αναμνήσεις μου από αυτό θα διαρκέσουν για μία ζωή.

Many thanks to Ember Lab for providing us with the review copy!