Η γητεύτρα των συναισθημάτων.

Όταν το αίσθημα γίνεται συναίσθημα ξεπερνιέται το όποιο προαίσθημα και οι άνθρωποι επικοινωνούν σε μία γλώσσα που καμία λέξη δεν μπορεί να εκπροσωπήσει. Κάτι που φυσικά γνωρίζει πολύ καλά η Deck Nine, εφόσον βασίζει τις δημιουργίες της σε σκέψεις, σχέσεις, ανθρώπινες ιδέες και κάθε μορφής ψυχοσωματική ερμηνεία της φύσης μας. Το -σίγουρα όχι- εξωπραγματικό Before the Storm ήτο το πρώτο βήμα της reformed ομάδας Idol Minds προς την ανεξαρτητοποίηση και την εκπλήρωση των φιλοδοξιών της, αναπληρώνοντας τη Dontnod στο τιμόνι του γειωμένου πια Life Is Strange franchise. Όσο η τελευταία αφιέρωσε έτη, χρήματα και αμέτρητα resources στα όχι και τόσο καινοτόμα Twin Mirror, Tell Me Why και το πραγματικό sequel του Life Is Strange, η Deck Nine στρώθηκε για τέσσερα έτη στο -κατά τη γνώμη μου- αποτελεσματικότερο project τοιαύτου του genre που δείχνει να μην αποχωρίζεται ούτε με παρακάλια.

Το True Colors έταξε να προκαλέσει άπειρες χημικές αντιδράσεις στο εσωτερικό μας και να αγγίξει τις συναισθηματικές μας ευαισθησίες με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που χρησιμοποίησαν οι Max, Chloe και Sean στα περασμένα installments. Όσοι έχουν βάλει λίγο Life Is Strange στη ζωή τους γνωρίζουν πως τα games της σειράς κινούνται παράλληλα από κάθε στερεοτυπικό graphic adventure, καταπιάνοντας ισχυρά θέματα που χαράζουν και χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες. Το True Colors μου πρόσφερε τη γόρδια σύνδεση που κανένας εκ των ομοίων του δεν πυροδότησε, ηλεκτρίζοντας το περιβάλλον εντός της κονσόλας μου, αλλά και ολόκληρου του χώρου τριγύρω μου. Εφόσον χρόνια τώρα τα Life Is Strange ποντάρουν στα συναισθήματα που επιδιώκουν να μας ξυπνήσουν, έφτασε η ώρα μίας συνέχειας που κεντράρει στην κυρίευση και την αντιμετώπιση των έντονων συναισθημάτων.

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗΣ

Η Alex Chen είναι καταραμένη στα μάτια μου. Ο Θεός ή μάλλον τα τραγικά παιδικά της χρόνια και τα ψυχολογικά τραύματα της πρόσφεραν ένα “χάρισμα”, που στη δική μου ιδιοσυγκρασία μπορεί να αποτρελάνει τον όποιο εκλεκτό. Η αντίληψη των συναισθημάτων, η ανάνγωση της σκέψης των πλησίων και πόσο μάλλον η παθητική μετάδοσή τους στον ξενιστή είναι μία υπερδύναμη που -στα χαρτιά- φαντάζει πολυπόθητη, ωστόσο εγώ δεν θα την επέλεγα ούτε ως έσχατη λύση ενός would you rather. Προς υπεράσπιση της γνώμης μου, ούτε η όμορφη πρωταγωνίστρια νιώθει ευλογημένη, εφόσον πριν καν ξεκινήσει το ταξίδι της για το Haven, τη βλέπουμε να αγωνιά στον αποχωρισμό της ψυχιάτρου που την περιθάλπτει, or so we think…

Κάτι που επιτυγχάνει δίχως φλυαρία το True Colors είναι το bonding με το άτομο που χειριζόμεθα, δίνοντάς μας δωρεάν εισιτήριο προς την ενσυναίσθηση του πόνου και των διλημμάτων της ψυχής της. Επανασυνδεόμενη με τον Gabe, το μεγαλύτερο αδερφό της που αποχωρίστηκε προ 8ετίας, η Alex ήλπιζε να πραγματοποιήσει μία νέα αρχή στην ενήλικη ζωή της και πράγματι, οι προοπτικές βρίσκονταν εκεί. Η marketing καμπάνια του παιχνιδιού όμως μας είχε προδώσει -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- την ανατροπή στα δρώμενα και την απώλεια του τελευταίου στηρίγματος της Alex για ένα καλύτερο αύριο.

Τα ερωτηματικά που αναπόφευκτα τη βασανίζουν μετά από το δυστύχημα του Haven ξεκινούν ένα μυθιστόρημα που δεν φρενάρει σε καμία φάση της διάρκειάς του και μας υπερφορτώνει τους ψυχολογικούς κάλυκες. Όλο το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από το συναίσθημα και η Alex γεφυρώνει αποτελεσματικά τις νοητικές καταστάσεις των NPCs με τη δική μας ψυχοσύνθεση, αφού θα νιώσετε πως ούτε εσείς μπορείτε να κρατηθείτε στις περιπτώσεις θυμού ή άφθονης ευχαρίστησης.

Η αρχική αδυναμία που παρουσιάζει η Alex στο να ελέγξει τις δυνάμεις που ποτέ δεν ζήτησε είναι τόσο ανθρώπινα αποδομένη και ρεαλιστική, προμηνύει όμως την καταστροφή και τις συγκρούσεις που ακολουθούν. Και εφόσον η Deck Nine έβαλε ολόκληρη τη διαστροφή της στις σεναριακές στήλες του παιχνιδιού τα όσα βίωσα στο True Colors με άγγιξαν αποκλειστικά μέσω του narrative. Το ερασιτεχνικό exposition του πρώτου μισού μου τα χάλασε λίγο, δικαιώθηκα όμως για την υπομονή μου στο δεύτερο σκέλος, όπου το αντίστοιχο τέχνασμα τεντώνει τους παλμούς ενός ειλικρινέστατου ψυχολογικού θρίλερ.

ΕΠΙΡΡΟΗ ΑΠΟ DAVID CAGE

Δεν τον γνωρίζετε τον κύριο; Ο man του μεσοτίτλου είναι ο εγκέφαλος πίσω από τα αριστουργηματικά -για εμένα- Heavy Rain, Beyond: Two Souls και Detroid: Become Human. Η Deck Nine δείχνει να σεβάστηκε το έργο και τις ψυχωτικές προσεγγίσεις του, υιοθέτησε ξανά τη νοοτροπία της Telltale και δημιούργησε ένα True Colors που δεν χρειάζεται το gameplay για να επιτύχει ως video game, αλλά ίσα που το ξοδεύει για να γεννήσει κόμβους ανάμεσα στη δράση και την εξέλιξη των γεγονότων. Είναι δεδομένο πως αυτά τα games και ακόμα περισσότερο το True Colors δεν απευθύνονται σε άτομα που έχουν τα shooters και τα arcades ως πρότυπο βιντεοπαιχνιδιού, αλλά σε αυτούς που οραματίζονται να ψυχαγωγηθούν με ένα διαδραστικό, τρισδιάστατο αφήγημα.

Προτείνω να αναγκάζετε την Alex να αλληλεπιδρά με κάθε πιθανό αντικείμενο των μικροσκοπικών levels στα οποία περιφέρεται, καθότι μπορούν να προκύψουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες, σκέψεις και διάλογοι, που όχι μόνο θα πάνε στράφι και θα ζήσετε μία πιο λειψή ιστορία αν αγνοήσετε, αλλά θα σας φέρουν πιο κοντά με την πρωταγωνίστρια και τους Ryan, Steph ή οποιονδήποτε άλλο ελπίζει να την κρεβατώσει μέσα από τις in-game επιλογές. Δεν είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρο κατά πόσο οι αποφάσεις σας επηρεάζουν την έκβαση της πλοκής (προσωπικά δεν πείθομαι ιδιαίτερα), ακόμη και έτσι όμως το True Colors μοιράζει απλόχερα την αίσθηση της συνέπειας κάθε φορά που κάνετε την 50-50 επιλογή σας στο πιεστικότατο prompt. Ειδικά τα memories λειτουργούν φανταστικά στο True Colors, εφόσον ενισχύουν το υπόβαθρο αρκετών χαρακτήρων, εμβαθύνοντας στις ανησυχίες και τα πάθη τους.

ΚΥΡΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ

Για ένα video game που προσπαθεί πολλαπλώς στη διάρκειά του να μας συγκινήσει και να πλήξει τον gaming ιδεαλισμό μας, είναι αλλόκοτο ότι μας στεναχώρησε περισσότερο με το performance του, παρά με τα όσα είχε να εξιστορήσει. Το παιχνίδι, ακόμα και στις next-gen κονσόλες, βρίσκεται συνεχώς σε μία κατάσταση ασταθούς framerate, όπου η απότομη στροφή της κάμερας προκαλεί αναταραχές στην ομαλότητα των pixels που χωρούν στις οθόνες μας, κάτι ιδιαιτέρως ενοχλητικό αν σκεφτείτε το πόσο προσεκτικοί πρέπει να είστε όταν περιεργάζεστε τα διαθέσιμα interactions του εκάστοτε χώρου. Παραδόξως η αλυσίδα αυτών των ανωμαλιών δεν οδήγησε σε game crushes, αλλά σίγουρα υποβάθμισε την όλη εμπειρία αφού θύμισε τίτλους και αποδόσεις μίας και δύο γενεών προ της τωρινής.

Ακόμα και το σύστημα των επιλογών παρουσιάζει της bugιές του όσον αφορά στην μετάβαση από τον ένα διάλογο στον επόμενο, παρόλα αυτά το True Colors έχει τόσα να πει και τα λέει φωναχτά, με έμφαση και πάθος, με αποτέλεσμα να ξεπερνά τους παράγοντες που θέλησαν να το κρατήσουν πίσω, ευτυχώς ανεπιτυχώς. Είναι ευχάριστο να βλέπουμε τέτοια games να ρισκάρουν και να εγκρίνονται, καθότι δίνουν άλλη αξία στο gaming, διαφοροποιώντας το περιεχόμενο και το ύφος τους από τη μέση κυκλοφορία στις βιβλιοθήκες των κονσολών μας. Η Deck Nine δείχνει να έχει συλλάβει καλύτερα το πνεύμα του Life Is Strange από τη δημιουργό Dontnod και σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα θα υποστήριζα τα δικά της μονοπάτια για το πώς θα ήθελα να συνεχίσει να εξελίσσεται ή έστω να παρίσταται το franchise στο μέλλον.

(ΥΠΕΡ)ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ

Σπάνια αντικρίζουμε games που δείχνουν πως εκτιμούν τόσο πολύ τις προσπάθειες των composers. Είναι φανερό μάλιστα πως δεν έγινε λόγω του υψηλού budget που χρειάστηκαν για την εξασφάλιση συμμετοχής των Angus, Julia Stone και Novo Amor, αλλά λόγω της συνειδητοποίησης του εξαιρετικού soundtrack που συντέθη για χάρη του Life Is Strange: True Colors. Παίχτηκαν και τρελά deals με licenses βεληνεκούς Kings of Leon, γενικότερα όμως αξίζει να εκτιμήσετε τη μουσική επένδυση κάθε στιγμής στο συγκεκριμένο video game. Κιθαρίτσα, γιουκαλίλια και απαλά άσματα, με κάλεσαν στο να χαζέψω τα πανέμορφα τοπία του Haven και εγώ μετά χαράς αποδέχτηκα την πρόσκληση, καθήμενος δίπλα στην Alex για να αφουγκραστούμε μαζί τις επιρροές των πράξεών μας.

Κρίμα που είναι τόσο αδύναμο τεχνικά, εφόσον ο οπτικός τομέας ούτε καν πλησιάζει αυτόν του ήχου. Όχι πως υπάρχει κάτι που στραβώνει το όλο art direction, όμως λείπει αυτή τη περαιτέρω ενίσχυση του graphic design, κάτι στο οποίο έχουμε συνηθίσει πια, ύστερα από τόσα Life Is Strange. Μολονότι δεν με επηρέασε τόσο, θα ήθελα να δω τη Square Enix να επενδύει λίγο στο fidelity, εφόσον έχει βρει τις λύσεις για την πλειονότητα των επιμέρους κατηγοριών στο σχεδιασμό αυτού του τύπου παιχνιδιών. Η φαντασία απουσιάζει από το σχεδιασμό όλων των χαρακτήρων πλην της πρωταγωνίστριας, εφόσον η Alex είναι πέραν του αξιομνημόνευτου και 100% likeable. Το κλασικό pansexual στυλ που αφιερώνει στους πρωταγωνιστές της επανεμφανίζεται και στην περίπτωση της Alex, ώστε να αποφασίσουμε μόνοι μας την κατεύθυνση που τη θέλουμε να ακολουθήσει αφού, κακά τα ψέματα, πάντα υπάρχει ένα ρομάντζο στη μέση. Δεν θα αγοράσει πάντως κανείς το True Colors για να τρίβει τα μάτια του από το σκέλος της ευκρίνειας.

ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΑΡΑΞΕΝΗ

Η καταϊδρωμένη προσπάθεια της Deck Nine να αναγεννήσει τη σειρά Life Is Strange με κάλυψε και με το παραπάνω, εφόσον το True Colors είναι άνευ δεύτερης σκέψεως το αγαπημένο μου αλλόκοτο αποτέλεσμα. Οι developers μας έδωσαν την αίσθηση πως είχαν φτιάξει κάτι ξεχωριστό, είχαν διάθεση να κάνουν έρωτα με τα συναισθήματά μας, όμως κατέληξαν να μας τα βιάζουν, εξαιτίας ενός υπερμεγέθους συναισθηματικού roller-coaster, που ξεκινά από τον πυθμένα μίας τραγωδίας και φλερτάρει με την απόλυτη δικαίωση. Αυτά τα games ποτέ δεν αποτελούσαν φόβητρο για τους διεκδικητές του βραβείου GOTY, όμως το True Colors έχει κάθε δικαίωμα να καυχιέται για το καλογραμμένο narrative του, ιδίως όταν ασχολείται με τόσο ευαίσθητα θέματα όπως η ψυχική υγεία, η διαφορετικότητα και οι ανθρώπινες σχέσεις.

Με αυτό εννοώ πως στο True Colors συνάντησα το καλύτερο σενάριο ανάμεσα στα φετινά games και θα απογοητευτώ αν δεν δω τη γραφή και ορισμένες ερμηνείες να τιμούνται όπως τους αρμόζει. Η βασανιστική προσπάθεια της Alex για αποδοχή του εαυτού της, πρώτα από την ίδια και μετά από τους τριγύρω της, συνθέτει ένα πελώρια δύσβατο ταξίδι, στο οποίο θα υπάρξουν άφθονα διλήμματα, αμφισβητήσεις και ατυχίες. Το δε παρελθόν της, είναι μία ιστορία από μόνο του και χαίρομαι ιδιαίτερα που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμπάσχω και να υποδεχθώ τις ανησυχίες μίας πολύ ξεχωριστής πρωταγωνίστριας, κρατώντας απλά ένα controller. Από συναισθηματικής άποψης, το Life Is Strange: True Colors παίρνει άριστα και η αλήθεια είναι πως είναι το μόνο θέμα που μελέτησε για να εξεταστεί.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!