Το Astral Chain έφαγε downgrade.

Βασική ερώτηση προτού ξεκινήσουμε: Πόσο ανοικτοί είστε στα υπερβολικά ιαπωνικά games; Αγνοώ ανούσιες τοποθετήσεις του τύπου «τι πάει να πει πολύ ή λίγο ιαπωνικό», διότι οι fans των JRGPs γνωρίζετε πολύ καλά τι πραγματεύομαι με το παραπάνω γκάλοπ. Οπότε απαντήστε μου σε αυτή την ξεκάθαρη απορία που σας παραθέτω και αν είστε κάτω από 30% δεκτικοί αποχωρήστε ησύχως. Οι υπόλοιποι, τόσο οι ελαφρώς πιο υπομονετικοί στα της ιαπωνικής κουλτούρας, όσο και οι hardcorάδες otakus που διαβάζουν -δικαιολογημένα- τον τίτλο του παιχνιδιού ως «Sukaretto Nekusasu» καθίστε σιμά μου για να αναλύσουμε ένα ιαπωνικό role playing που στηρίχθηκε από αξιοσέβαστο marketing και άντεξε κάτω από τους εξαιρετικά φωτεινούς προβολείς της gaming βιομηχανίας.

Για όσους δεν το είχαν στην υπόληψή τους ή δεν έπεσαν θύματα μίας ακόμα ισχυρής διαφημιστικής καμπάνιας, φανταστείτε τι κονεδιά πρέπει να έπαιξαν εκεί στη Bandai Namco για να έχουν το Scarlet Nexus να ντεμπουτάρει στη third party παρουσίαση του Xbox Series X. Δεν είναι και λίγο πράγμα για ένα παιχνίδι έστω να καταφέρει να παραστεί ανάμεσα σε ένα τόσο σημαντικό line-up, μολονότι σίγουρα τοποθετεί βαρύτερο άχθος στις πλάτες του έως ότου κυκλοφορήσει. Είχε βέβαια θετικό απόηχο, δίχως να είναι κάτι το συγκλονιστικό ή τρομερά next-gen στο μάτι και -όπως αποδείχθηκε στην πράξη- πράγματι τηρεί πολλές από τις υποσχέσεις των developers, κάτι που σίγουρα δεν θεωρείται δεδομένο στις μέρες μας. Βιάστηκε, από πολλούς, να συγκριθεί με το φανταστικό Astral Chain και παρόλο που το απόλαυσα, δεν σας κρύβω πως αυτός ο χαρακτηρισμός απέχει πολύυυυυυυ από την πραγματικότητα…

OMAE WA MOU ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ

Πείτε μου πως δεν σας βρωμάει Japanίλα από χιλιόμετρα..Και δεν το λέω για κακό, ίσα-ίσα, γουστάρω όταν ένα video game μεταφέρει ατόφια την ταυτότητα των developers, απλά οι Ιάπωνες δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα πια, σε βαθμό που χρήζει σαρκασμού η όλη κατάσταση. Αντίστοιχη ροή ακολουθεί και το στήσιμο ολόκληρου του concept του Scarlet Nexus. Ασιατικά μοντέλα χαρακτήρων με τεράστια μάτια (και όχι μόνο), αλλεπάλληλοι διάλογοι μέσα από σελίδες manga και ένα story που είναι λίγο all over the place, μπλέκοντας την εφηβεία με το υπερφυσικό ή και τη στροφή με τη διαστροφή. Υπάρχει μία γοητεία στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα γεγονότα του παιχνιδιού, μόνο που θα εκτιμηθεί αποκλειστικά από όσους έχουν διδαχθεί να διαβάζουν από τα δεξιά προς τα αριστερά και ο νοών νοείτο. Ακόμα και έτσι όμως…δεν είσαι και Persona.

Στην αρχή θα κληθείτε να ακολουθήσετε το μονοπάτι του Yuito ή της Kasane, δηλαδή των σχιστομάτηδων Alexios και Kassandra και σε αντίθεση με το AC Odyssey που διάλεξα τη θηλυκή εκδοχή, εδώ πήρα το μάγκα (pun not intended). Ενώ αρχικά παρακολουθούσα με προσοχή και ενδιαφέρον τις συγκυρίες του κόσμου που πρωταγωνιστεί ο Yuito, με την εισβολή από τους μεταλλαγμένους Others, το παιδομάζωμα του οργανισμού OSF και την σταδιακή προαγωγή του στις ανώτερες σκάλες εκτίμησης ανάμεσα στους υπερδύναμους στρατιώτες, στη πορεία κάπου με έχασε. Στο Scarlet Nexus ένιωσα πως κάποιος άρπαξε το setting του The Last of Us, το βούτηξε μέχρι πνιγμού σε ένα μπολ με σάκε, spamάροντας Devil Trigger και όλα τα κομμάτια του DMC στο background. Αυτό διότι οι Others μοιάζουν με Clickers που κατάπιαν ντεπόν με ανθοδέσμες, η OSF είναι η αυτοαποκαλούμενη «τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας» και τρώει μούτζα ακόμα και από τους Firefiles, ενώ το hack ‘n’ slash πάει σύννεφο όσο και αν αποφεύγουν να το εντάξουν και σε αυτό το genre.

Υπάρχει μία σύγχρονη προσέγγιση στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, στα references και τους διαλόγους τους, όμως φαίνεται η επιτηδευμένη προσπάθεια των developers να αντιγράψουν τη δομή των Persona, αποστολή που πέραν από τολμηρή είναι και μη υλοποιήσιμη απ’ ότι φαίνεται. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με το εν λόγω βιντεοπαιχνίδι, εφόσον το Scarlet Nexus σφύζει από spreads στα πρότυπα της Shonen Jump, που δεν συνοδεύονται από μία engaging πλοκή και καταλαμβάνουν και μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού, κλέβοντας σημαντικό χρόνο από το -κατά τα άλλα- διασκεδαστικό gameplay, που είναι και το μεγαλύτερο χαρτί στην τράπουλα της Bandai Namco, αποδεδειγμένα.

Ο Yuito και οι psychokinetic δυνάμεις του συμπρωταγωνιστούν στον πολυδιάστατο ρόλο ενός ήρωα που μπλέκεται με τις παράξενες τεχνολογίες της OSF και ανακαλύπτει παράλληλα με τον παίκτη τις κρυφές αλήθειες που κρύβονται πίσω από το αφιλόξενο περιβάλλον τριγύρω του, τους γενετικά ενισχυμένους στρατιώτες και τις εγκεφαλικές αστάθειες που αναπόφευκτα καλείται να αντιμετωπίσει, εξαιτίας των δυνάμεων που κατ’επιλογή του ρίσκαρε να αποκτήσει. Έχει λίγα vibes από Cloud Strife και το θεσμό των Soldiers στο Final Fantasy, όμως σε αυτή την περίπτωση έχουμε έναν τύπο που εθελοντικά συμμετείχε σε αυτή την παράνοια και είναι μία εμφανώς πιο ανάλαφρη περιπέτεια από αυτή του κατάξανθου θρύλου, οπότε σίγουρα δεν υλοποιήθηκε με ανάλογη ευστοχία. Storywise δεν εντυπωσιάστηκα και να σκεφτείτε πως είχα προσγειώσει τον πήχη, ελπίζοντας σε κάποια έκπληξη που δεν ήρθε ποτέ και σε κανένα σημείο, μένοντας μόνο με την ψευδαίσθηση ότι διάβαζα κάποιο μετριότατο manga.

FORWARDS COMBAT-IBILITY

Εδώ όμως το τερμάτισαν. Ααααα, όλα κι όλα. Ήδη από το demo του Scarlet Nexus είχα πολύ καλό προαίσθημα για το γρήγορο combat system του, κάτι που κορυφώθηκε στην τελική κυκλοφορία. Διασκεδαστικό, σε βαθμό που δεν καταντά ποτέ βαρετό και ούτε συζητά με αυτό το ενδεχόμενο. Γρήγορο, σε σημείο που εναλλάσσετε με ρυθμούς και ένταση πυροτεχνήματος τις σούπερ-ντούπερ επιθέσεις ξιφομαχίας, με kinetic abilities και ρίψεις αντικειμένων λες και παίζετε fuckin’ Control. Φαντεζί, εφόσον όλα παρουσιάζονται με συντριπτικά εφέ και απεικονίσεις, πωρώνοντάς μας να σφάξουμε μέχρι και τον τελευταίο προαιρετικό Other. Η μάχη είναι εθιστική και ποντάρω χρήματα πως όποιος καταφέρει να συνθλίψει τα μεγάλα bosses θα βρυχάται «an-Other one» περισσότερο και από τον DJ Khaled και με ιαπωνικό γρέζι. Όσο πραγματοποιείτε πρόοδο και ξεκλειδώνετε νέες δυνατότητες θα φτάσετε σε ένα overwhelming στάδιο από τις επιλογές που θα ξεδιπλώνονται μπροστά σας σαν καπαρντίνα ρολογά στο Σύνταγμα.

Παύω τις παρομοιώσεις -προσωρινά- για να εξηγήσω πιο λιανά τι κάνει ξεχωριστή τη χρήση του Yuito ή της Kasane, αναλόγως με το πόσο φαλλοκράτης είστε. Ο πρώτος, που εγώ επέλεξα, είναι ικανότατος swordsman (ή Kenshi για να είμαστε πιο ακριβείς), ενώ έχει επηρεαστεί από τις psionic hormones που εισήχθησαν στον οργανισμό του για να στρατολογηθεί από την OSF. Αυτή η ελαφρώς hentai διαδικασία ξεκλείδωσε τις προαναφερθείσες psychokinetic abilities του, που το επιτρέπουν να αλληλεπηδρά τηλεπαθητικά με τα αντικείμενα του χώρου προς όφελός του. Το αποτέλεσμα; Εκεί που βρίσκεστε στη μέση του ξεκοιλιάσματος ενός Other, μπορείτε να ασκήσετε δύναμη στο κατάλληλο trigger, ώστε να δημιουργήσετε ένα combo που συνδυάζει κοφτερές επιθέσεις με τη συντριβή και το armor breaking που ενδέχεται να προκαλέσει ένα επερχόμενο κομμάτι τσιμέντο που βρέθηκε παραδίπλα ή και ένα ολόκληρο τρένο, κατά περιπτώσεις. Το potential των συνδυασμών είναι κάπως πεπερασμένο, αλλά κυμαίνεται στα όρια του ιδανικού.

Θα σκεπαστείτε από ενέργεια ικανοποίησης όταν δείτε τα 4 slots των SAS effects να είναι διαθέσιμα προς χρήση, βάσει των οποίων μπορείτε να δανειστείτε τις δυνάμεις των NPCs που συμμετέχουν στην εκάστοτε αποστολή, δίνοντάς σας badass power ups, όπως φλογερές επιθέσεις, ενισχυμένη προστασία ή κίνηση, clairvoyance και άλλα. Αν συνυπολογίσουμε και την επιλογή των brain drive και brain fields, είναι ευαντίληπτο το ότι ο Yuito μετατρέπεται στον πιο μοχθηρό κηπουρό του σύμπαντος, εφόσον κάθε υπερανθισμένος Other δεν έχει στον Ήλιο μοίρα. Props στη Bandai που μας επέτρεψε να νιώθουμε τόσο over-powered όσο χρειάζεται, ούτως ώστε να εκδιωχθεί η όποια αίσθηση υπερβολικής ευκολίας. Η μόνη αναποδιά που παρατηρήθηκε από μέρους μου σε ό,τι αφορά τη μάχη αυτή καθαυτή ήταν στο skill tree. Πολλές αναβαθμίσεις, ελάχιστες από αυτές όμως φέρουν ουσία ή εξελίσσουν ριζικά το outplay potential του πρωταγωνιστή. Είναι κρίμα, καθότι φαντάστηκα πως αν το swordplay και τα abilities έχουν τέτοια σχεδιαστική οξυδέρκεια στα πρώτα κιόλας chapters, το skill tree θα τα εκτίνασε στα ουράνια, κάτι που δεν συνέβη ποτέ.

Στα βαρετά του πράγματος τώρα, μπορεί να είμαι εγώ ο παράξενος, ο οπισθοδρομικός, ο ξενέρωτος ίσως, αλλά όσα games προσπαθούν να εξιστορήσουν κάτι ή να κρύψουν quests και λεπτομέρειες μέσα από κάποιο messages tab, ειλικρινά, νίπτω τας χείρας μου. Έχουμε φύγει από την εποχή του PS2 ή του πρώτου Xbox και υπάρχουν ένα σωρό τρόποι εν έτει 2021 για να αποφευχθεί η διακοπή του gameplay από μηνύματα και ειδοποιήσεις. Αχρείαστα μέχρι αηδίας, όπως συμβαίνει και στα items που θα βρείτε διαθέσιμα προς απόκτηση. Εξαιρώντας τα healing items, χωρίς πλάκα, μπορείτε να τερματίσετε το Scarlet Nexus αγνοώντας τη χρήση οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου. Δεν έγινε σε καμία περίπτωση σωστή εφαρμογή τέτοιων επιλογών. Η τελευταία μου γκρίνια γύρω από το gameplay αφορά την επανάληψη των levels, κάτι το οποίο οι developers προσπάθησαν να κρύψουν βάζοντάς μας να παίξουμε τις ίδιες διαδρομές από την αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που θα με ξεγελούσε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο, not today όμως. Σφαιρικά κοιτώντας το, το gameplay λάμπει όπου υπάρχει combat, ενώ όλα τα άλλα που το περιβάλλουν θα τα διέγραφα με ένα κουμπί και δίχως δισταγμό.

ΤΟ ‘ΠΑΙΖΑ ΚΑΙ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ

Μπορεί να μην είναι mangakas εκεί στην Bandai, όμως εδώ έχουμε ένα παιχνίδι που θα έλαμπε δια της ασπρόμαυρης προσέγγισης. I mean, εδώ το έκαναν οι Αμερικάνοι στη Sucker Punch, πως τους αφήσατε να σας βάλουν έτσι τα γυαλιά; Σας συγχωρώ πάραυτα, εφόσον εμφανώς και βασίσατε τεράστιο κομμάτι του παιχνιδιού και της παρουσίασης του στα έντονα χρώματα και τις οριακά επιληπτικές εικόνες. No joke, μερικά πιο ευαίσθητα μάτια ίσως tripάρουν λίγο όταν εγκλωβιστούν στα brain fields, οπότε δεν ξέρω αν είναι το ιδανικό παιχνίδι για όσους έχουν τέτοιο ιστορικό. Κάνοντας τα στραβά μάτια σε αυτό, γενικά υπάρχει μία ευχάριστη προσέγγιση του όλου εικαστικού, η οποία θα κλείσει το μάτι σε όσους ξημεροβραδιάζονται διαβάζοντας manga ή παρακολουθώντας την αγαπημένη τους σειρά anime. Έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις διαδεδομένες μορφές ψυχαγωγίας της Ιαπωνίας και θα διεγείρει τονωτικά τους αμφιβληστροειδείς όσων έχουν καταξοδευτεί στα OtakuStore ή AnimeHouse. Οι υπόλοιποι, άνευ εμπειρίας με αυτό το σύμπαν, ενδεχομένως να ξεριζώσουν τους οφθαλμούς τους, αλλά προς υπεράσπιση των δημιουργών, το Scarlet Nexus σίγουρα δεν απευθύνεται σε αυτούς.

Κάτι που κάνει πολύ καλά το Scarlet Nexus, σε αντίθεση με τους περισσότερους ανταγωνιστές του, είναι η εισαγωγή ταιριαστού voice-overing και μάλιστα σε αμφότερες τις γλωσσικές διόδους. Για τη μέγιστη ποιότητα εμπειρίας συνιστώ τα ιαπωνικά, που είναι κομμένα και ραμμένα για τέτοιου είδους games, αλλά ας μην αδικήσω και το εγγλέζικο μονοπάτι που, αν και όχι τόσο εύστοχο, εξακολουθεί να είναι υπερdecent. Απρόσμενα θετικές εντυπώσεις μου δημιούργησε και η όλη μουσική υπόκρουση. Έχει ένα next-generation epicness που λειτουργεί σαν εμβατήριο στο πεδίο της μάχης, ενώ σε άλλες περιπτώσεις βοηθά στην απότομη εναλλαγή του ύφους από σκηνή σε σκηνή και όπου είναι αναγκαίο. Τρανή απόδειξη του ότι δεν χρειάζονται πάντα τεράστιες ορχήστρες και μαέστροι για να γραφεί ένα ικανοποιητικό score, αντιθέτως με απλά και λειτουργικά beats μπορεί να γίνει φανταστική δουλειά. Δεν μπορώ να πω ότι εξεπλάγην τεχνικά, όμως ο εν λόγω τομέας συναποτέλεσε στη βελτιωμένη εικόνα που σχηματίστηκε στον εγκέφαλό μου για το Scarlet Nexus ερχόμενος σε συνάντηση με τα credits.

ΜΠΡΑ ΝΤΕ ΦΕΡ ΕΚΠΛΗΞΗΣ-ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ

Προσπαθώντας να ζυγίσω μέσα μου το αν εντυπωσιάστηκα θετικά από το Scarlet Nexus ή αν στην τελική απογοητεύτηκα ήταν πολύ δύσκολο να απορροφήσω κάποιο πόρισμα από την όλη εσωτερική διαμάχη. Δεν είναι ότι είχα υψηλές προσδοκίες από αυτό, κάθε άλλο, απλώς έτυχε να μου κλείσει το μάτι σε τομείς που δεν του το ‘χα και να με αφήσει ξενερωμένο σε άλλα fields, που νόμιζα ότι θα ανήκουν στα συν. Επειδή όμως για μένα τα games οφείλουν πάντα να δίνουν μία χ,ψ βαρύτητα στο gameplay, νομίζω πως θα δηλώσω έστω ικανοπoιημένος από τις στιγμές που μου παρέδωσε απλόχερα το συγκεκριμένο JRPG. Αυτό διότι περιέχει ένα από τα πιο διασκεδαστικά συστήματα μάχης που έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό σε video games που, ενώ δεν εξελίσσεται ποτέ πρωτοποριακά, δεν κουράζει, δεν αναλώνεται σε αχρείαστους μηχανισμούς και επιλογές, απλά μου έδωσε μία λίστα από over-the-top συνδυασμούς για να εκτελέσω και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μέτρησε για εμένα.

Σε όλες τις άλλες υποκατηγορίες, βάσει των οποίων οφείλει να κριθεί, δεν εντυπωσιάζει, αντιθέτως έχει ένα πολύ basic status, μπλέκοντας πολλά uninspired στοιχεία μεταξύ τους και οδηγώντας το στο να μοιάζει με ασιατικό αχταρμά. Δεν τίθεται τόσο ζήτημα ποιοτικού ή μη παιχνιδιού, αλλά τι είδους παίκτης θα επιλέξει να το δοκιμάσει. Ταιριάζει «γάντι» στους λάτρεις των J-κόσμων, ιστοριών, παιχνιδιών και ό,τι αυτά εμπεριέχουν, εφόσον ακολουθεί πιστά τα στερεότυπα που έχουν θέσει μέσα στις δεκαετίες που υπάρχουν κονσόλες. Στην περίπτωση όμως όπου δεν ξέρετε τι θα πει One Piece, Death Note ή Persona και Final Fantasy, δύσκολα θα επιτύχετε να απολαύσετε όλα όσα έχει να δείξει, πει ή προσπαθήσει το Scarlet Nexus, εφόσον στοχεύει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο προηγούμενο από τα δύο κοινά. Astral Chain δεν θα το έλεγα σε καμία μα καμία περίπτωση, αλλά είναι η πιο κοντινή multiplatform επιλογή σε αυτό, για όσους δεν ψήθηκαν ποτέ να πάρουν Switch, αλλά «έλιωναν» στην όψη του θαύματος της PlatinumGames.

Ευχαριστούμε πολύ τη Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!