Self-drowned.

Με μια πρώτη μάτια στο reveal trailer, μπορεί εύκολα κάποιος να συσχετίσει το Silt με το Limbo και δεν θα έχει και άδικο. Αρτιστικά, είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το ασπρόμαυρο φίλτρο που χρησιμοποιείται καθ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων του παιχνιδιού, ενώ το ύφος και η όλη αύρα της υπόθεσης φέρνει αρκετά σε εκείνο το indie που κυκλοφόρησε το μακρινό – πλέον - 2015. Εχθρός του καλού, το καλύτερο λέει μία παροιμία, παίρνοντας μου αρκετό χρόνο να καταλάβω σε ποιο μέρος της πρότασης θα έπρεπε να τοποθετήσω αυτόν το τίτλο και ακόμα αναρωτιέμαι αν έκανα τη σωστή επιλογή.

ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗ

Ξεκινώντας από τα πρώτα δευτερόλεπτα και χωρίς καν foreplay, το παιχνίδι μας τοποθετεί μέσα στον αχανή κόσμο του, δίχως κανένα στοιχείο. Εμείς καλούμαστε να χειριστούμε έναν δύτη – με κάποιες πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες – καθώς ανακαλύπτει τα μυστικά της θάλασσας και έρχεται αντιμέτωπος με κάθε λογής πλάσμα. Μακάρι να μπορούσα να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες – όχι για λόγους spoil – αλλά γιατί όντως δεν υπάρχουν. Σας εξήγησα ακριβώς τι συμβαίνει μέσα σε 24 λέξεις και αυτό είναι το στενάχωρο της υπόθεσης.

Ειδικότερα, όταν η διάρκεια ενός τίτλου είναι πολύ μικρή, συνετό είναι να προκαλεί στον χρήστη το αίσθημα πως γίνεται maximize το σύνολο μολονότι θα φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα λίαν συντόμως. Στη περίπτωση του Silt, όχι απλά δεν επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος αλλά δεν πλησιάζει καθόλου κοντά. Αντίθετα, μία «ιστορία» 5-6 ωρών την έκανα 12 από τα pauses του κορεσμού και της «βαρεμάρας» χωρίς να ασχοληθώ με το κυνήγι των τροπαίων. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο με τον τίτλο, είναι πως, «ρέει» μία αύρα ότι συμβιβάζεται με το μέτριο και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο turn off.

ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΤΥΦΟ

Πολλές φορές σκεπτόμενος τον τομέα του gameplay, μου ερχόταν στο μυαλό η περιβόητη φράση του Gordon Ramsay ‘IT’S F*****G RAW’ από το σόου Hell’s Kitchen. Πραγματικά δεν πίστευα πως θα μπορούσα να συνδυάσω κουζίνα και gaming σε review μου αλλά δεν είχα γνωρίσει το Silt. So, thank you Fireshine Games. Ειλικρινά όμως, το παιχνίδι πάσχει στο gameplay του καθώς οριακά βρίσκεται εκεί. Κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεων σας στα βάθη των ωκεανών, θα χρησιμοποιήσετε μονάχα ένα μηχανισμό που θα σας πάει από την αρχή μέχρι το τέλος και φυσικά αν περιμένετε combat ξεχάστε το. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μου πει: « Μα Χριστόφορε ούτε το Limbo έχει σύνθετους μηχανισμούς και combat» και θα απαντήσω πως τουλάχιστον έχει ζουμί στην ιστορία του ακόμα και με λειψό το gameplay κομμάτι.

Πιο συγκεκριμένα, συναντάς μια ποικιλία 10-12 εχθρών – που δεν είναι ακριβώς εχθροί – και 4-5 bosses και κάπου εκεί «τελειώνει το παραμύθι». Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω πως τα bosses έχουν μία δυσκολία παραπάνω και αυτό με χαροποίησε γιατί με κρατούσε εν ζωή, όσο ένιωθα την αποσύνθεση στα υπόλοιπα μέρη του παιχνιδιού. Πέρα από δύσκολα, ήταν και πολύ μοναδικά στον τρόπο που έπρεπε να τα νικήσεις και ειδικά το τελευταίο section του παιχνιδιού είχε αρκετή δράση. Όχι τόση όμως για να μπορέσει κάποιος να αγνοήσει τα βασικά μέρη. Η φύση των υπόλοιπων «εχθρών» ήταν βασική και «άψυχη» και δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να σχολιάσεις, μιας και όπως αναφέρθηκα πιο πάνω, δεν είναι ακριβώς εχθροί. Περισσότερο λειτουργούν σαν σύμμαχοι σου, παρά σαν εχθροί, αλλά εδώ ο σκοπός δεν αγίασε τα μέσα.

BE ORIGINAL

Είναι κρίμα εν έτει 2022 και με όλη τη πληροφορία στα χέρια μας, ακόμα να αντικρίζουμε προσπάθειες ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΙΔΙΕΣ με μία άλλη πριν επτά πλέον χρόνια. Γιατί με τέτοια περίπτωση έχουμε να κάνουμε εδώ. Με έλλειψη αυθεντικότητας. Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο ένα τέτοιο γεγονός, όταν αισθητικά το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι ένα παιχνίδι μίας άλλης εταιρείας. Don’t get me wrong, προφανώς και ΔΕΝ είναι το ίδιο παιχνίδι, απλά έχει αρκετά στοιχεία ταυτόσημα με παρόμοιους τίτλους. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα όταν δεν καταφέρεις να ξεχωρίσεις. Τότε είναι που αρχίζουν οι συγκρίσεις και εκεί ο χρόνος σε τιμωρεί.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα – ένα ξεκινώντας από τον κόσμο του παιχνιδιού. Αχανής, μελαγχολικός και ασπρόμαυρος. Πραγματικά σου προκαλείται ένα κοκτέιλ αρνητικών συναισθημάτων που κάνει self-destruct μόνο του τη στιγμή που καταλαβαίνεις τι εστί στο background. Ειλικρινά, δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσα πολλά μαζεμένα τρίγωνα και κάποια στιγμή νόμιζα πως βρίσκομαι σε Μασονική βάπτιση περιμένοντας το νέο μου εαυτό. Το concept δεν κολλάει καθόλου με το ύφος ολοκλήρου του παιχνιδιού, καθώς πολλά από αυτά τα υπέρογκα πράγματα που κυριαρχούν υποτίθεται είναι μηχανές, ενώ ο σκοπός μας έχει να κάνει με ένα προσωπικό ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας. Ναι εντάξει στα τελευταία λεπτά μας δίνεται μία εξήγηση αλλά πράγματι όμως, όχι και τόσο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χρησιμοποιήθηκαν και αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στο συγκεκριμένο τίτλο.

Ασπρόμαυρες φιγούρες, σχήματα κάθε λογής, φίλεχθρα πλάσματα σε μορφές θαλάσσιων οργανισμών είναι αυτά που αντικρίζουμε στο περιβάλλον του Silt και that’s it. Καμία καινοτομία, τίποτα πρωτόγνωρο και out of the ordinary με εξαίρεση τα boss fights. Ο κόσμος του και η αρχιτεκτονική του ήταν εκεί αλλά δεν αξιοποιήθηκαν σωστά έως καθόλου.

THAT’S A PITY

Δυστυχώς ή ευτυχώς η κατάσταση έχει ως έχει και μερικά αρνητικά λόγια από μεριάς μου δεν πρόκειται να αλλάξουν το γεγονός, πως πίσω από το παιχνίδι βρίσκονται ταλαντούχοι άνθρωποι που δώσαν το καλύτερο τους εαυτό για να κυκλοφορήσει αυτός ο τίτλος. Ωστόσο, καλούμαστε να ασκήσουμε κριτική όταν μας δίνεται ένας κωδικός και προσπαθούμε να μένουμε αμερόληπτοι όσο είναι εφικτό, μιας και το «σπορ» περιλαμβάνει αρκετή υποκειμενικότητα. Αλλά στο συγκεκριμένο τίτλο η πλειοψηφία των πραγμάτων μοιάζει να είναι rushed και χωρίς ξεκάθαρο σκοπό με ελάχιστες εξαιρέσεις. Επομένως, νιώθω προσωπική υποχρέωση να καταγράψω τη γνώμη και οπτική μου χωρίς ρομαντισμούς. Εν κατακλείδι, το Silt είναι παιχνίδι που θα σας πρότεινα να μην ποντάρετε όλα τα λεφτά σας, ακόμα και αν δεν υπήρχε κάτι άλλο στον ορίζοντα.

Many thanks to Fireshine Games and Spiral Circus Games for providing us the review copy!