Απόψε μάλλον δεν θα κοιμηθούμε.

Σε κάθε παιχνίδι που παίζω και καλούμαι να λάβω αποφάσεις, είτε άμεσες είτε έμμεσες, καταλήγω να επιλέγω αυτές που ίσως θα ακολουθούσα ο ίδιος αν όντως βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν μπορεί να υποστηριχτεί στο 100%, όταν μου δίνεται η δυνατότητα μόλις 2 επιλογών, με αποτέλεσμα να επιλέγω την απόφαση που θεωρώ πως είναι πιο κοντά σε εμένα, όσο αυτό είναι εφικτό. Αυτή πιστεύω πως είναι και για εμένα η γοητεία των interactive movies. Ξεκάθαρες επιλογές με άγνωστες συνέπειες, που από δέντρο σε δέντρο καταλήγουν να δημιουργούν ένα ολόκληρο δάσος. Ένα τεράστιο ερώτημα που ίσως ταλανίζει όλους όσους ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος, είναι αν πρόκειται για ταινίες ή video games, με την απάντηση να μην έχει βρεθεί ακόμα, αλλά ποιος νοιάζεται.

Μία από της εταιρείες που κρατάνε ψηλά τη σημαία του είδους είναι η Supermassive Games. Το βρετανικό στούντιο, μετά την επιτυχία του Until Dawn, δεν χάνει ευκαιρία να προσπαθεί να την επαναλάβει με παρόμοιο τρόπο. Μάταια όμως, καθώς ό,τι έχει αγγίξει μετά από το PS4 διαμάντι της δεν κατάφερε να στεριώσει για πολλούς λόγους. Ή μήπως τα κατάφερε; To The Quarry αποτελεί το πιο πρόσφατο εγχείρημα της και αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την 2K, ενώ φαίνεται πως αγγίζει τα ίδια ή υψηλότερα επίπεδα παραγωγής με το αποκλειστικό παιχνίδι της Sony.

ΣΚΩΤΣΕΖΙΚΟ ΝΤΟΥΖ

Μία ομάδα από νεαρούς ομαδάρχες αποφασίζει να περάσει τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού στην κατασκήνωση Hackett's Quarry. Φθάνοντας σιγά-σιγά στο τέλος της θητείας τους, αφού το καλοκαίρι έχει σχεδόν τελειώσει ετοιμάζονται να φύγουν και να επιστρέψουν στην καθημερινότητα τους. Το βαν όμως που θα τους μετέφερε εκτός της κατασκήνωσης παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα, με τα μέλη της ομάδας να αναγκάζονται να περάσουν ακόμα μία νύχτα στην κατασκήνωση. Αυτή η νύχτα όμως έχει κάτι που οι υπόλοιπες δεν είχαν. Μη υπακούοντας τις εντολές του διευθυντή τους, αποφασίζουν να γιορτάσουν την τελευταία τους μέρα με ένα πάρτι κοντά στη λίμνη. Τότε παράξενα συμβάντα αρχίζουν να συμβαίνουν, με τα μέλη της παρέας να προσπαθούν να επιβιώσουν από μία άγνωστη απειλή.

Οι συγκεκριμένες εμπειρίες βασίζονται καθαρά στη γραφή του σεναρίου, στην πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και στο στήσιμο της ατμόσφαιρας, έχοντας ως βασικό μέλημα την αληθοφάνεια. Το The Quarry -με εξαίρεση την εισαγωγή- στην προσπάθεια του να χτίσει τους χαρακτήρες, ξεκινάει με ένα πολύ αργό τέμπο, με τα γεγονότα που τραβάνε την προσοχή να είναι τα καλοκαιρινά φλερτ που υπάρχουν. Από τη μία, αυτό βοηθάει στην κατανόηση των μηχανισμών -που είναι όμως ελάχιστοι- και στο δέσιμο που πιθανώς θα νιώσουμε για μερικούς από τους χαρακτήρες. Από την άλλη όμως, η ολοκληρωτική απουσία των horror στοιχείων στα πρώτα κεφάλαια, εκτροχιάζει το spooky mood, ρίχνοντας κατακόρυφα το ενδιαφέρον μας.

ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΕΣ ΕΚΑΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ

Η υπομονή είναι αρετή λένε, με όσους υπομένουν τα πρώτα κεφάλαια να ανταμείβονται για τα καλά στο κομμάτι της ιστορίας. Μόλις τα μεταφυσικά και παραφυσικά γεγονότα κάνουν την εμφάνισή τους, το σενάριο αρχίζει να δείχνει τα δόντια του. Οι θηρευτές αλλά και οι εξωγενείς παράγοντες, δημιουργούν ένα πέπλο μυστηρίου που ξεσκεπάζεται αργά και βασανιστικά, αγκιστρώνοντας την προσοχή μας. Μοναδικός σκοπός και στόχος, να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι και με τους εννέα χαρακτήρες ζωντανούς ή για είμαστε και πιο ρεαλιστές, με όσους περισσότερους γίνεται. Αυτό δημιουργεί μεγάλο φορτίο στους πρωταγωνιστές, με ολόκληρο το ενδιαφέρον μας για το παιχνίδι να βασίζεται στο κατά πόσο έχουμε δεθεί/ταυτιστεί με αυτούς. Το The Quarry ευτυχώς το γνωρίζει αυτό, επενδύοντας σε αυτούς και μέσω της γραφής και μέσω του καστ των ηθοποιών. Αν και πολλές φορές κλισέ, οι χαρακτήρες στην πλειοψηφία τους καταφέρνουν να μας κάνουν να νοιαζόμαστε και να δημιουργούμε συναισθήματα για αυτούς. Σε αυτό συνέβαλε και το οπτικό μέρος, αφού γραφικά, μοντέλα χαρακτήρων και lip sync -πέρα από μερικές στιγμές- ή αν σε αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο.

Κάτι που παρατήρησα και μέσω του δικού μου playthrough, αλλά και μέσω της αναζήτησης που πραγματοποίησα στη συνέχεια, είναι πως οι αρχικές επιλογές έχουν πιο μικρή επίπτωση στην τελική έκβαση της ιστορίας. Με τις επιλογές που προέκυπταν προς το τέλος να αποκτούν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Κάτι τέτοιο αν και φαντάζει λογικό, εφόσον το μεγαλύτερο κομμάτι της δράσης εντοπίζεται προς το τέλος, δεν το θεωρώ απόλυτα λειτουργικό, αφού μειώνει κατά πολύ ένα σημαντικό μέρος των επιλογών αλλά και την ίδια τη σημασία τους. Έχοντας παίξει ή δει τα περισσότερα δυνατά endings του παιχνιδιού, δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος από τον αριθμό των πιθανών τρόπων που μπορεί να τελειώσει κάποιος το playthrough του. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να επιβεβαιώσω τα 186 διαφορετικά endings που είχε δηλώσει η Supermassive Games, καθώς μάλλον συμπεριέλαβε και πολύ μικρές λεπτομέρειες που δεν προσφέρουν κάποια σημαντική διαφορά, απλά ίσως εξυπηρέτησαν το μάρκετινγκ.

ΓΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ

Το αμέσως πιο σημαντικό κομμάτι του gameplay μετά τις επιλογές, είναι τα quick time events (QTEs), τα οποία και αυτά με την σειρά τους καθορίζουν σε ένα βαθμό την εξέλιξη της πλοκής. Πέρα από αυτά, εντοπίζεται και ένας νέος μηχανισμός, ο οποίος επιτρέπει να κρατάμε την αναπνοή μας σε στιγμές που κρυβόμαστε από κάποιον, με σκοπό να μην γίνουμε αντιληπτοί. Τέλος, η τελευταία δυνατότητα gameplay που μας παρέχεται στο The Quarry είναι η εξερεύνηση. Σε συγκεκριμένες στιγμές καλούμαστε να χειριστούμε τους παίκτες, βλέποντας τους σε τρίτο πρόσωπο, με την κάμερα σε σημεία να είναι εντελώς ελεύθερη, ενώ σε κάποια άλλα να είναι fixed. Η εξερεύνηση βοηθάει στο να μαζευτούν τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την ιστορία, κάτι που γίνεται με εξαιρετικό τρόπο για τους πολύ παρατηρητικούς, αλλά και για να μαζέψουμε τις κάρτες ταρώ. Τα ταρώ είναι στην ουσία τα collectables του παιχνιδιού, μέσα από τα οποία μπορούμε να δούμε κάποια από τα μελλοντικά γεγονότα που θα συμβούν, κάτι που υπάρχει και σε προηγούμενα παιχνίδια της εταιρείας, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Αν και η εξερεύνηση με βοήθησε να μπω στο κλίμα ενός βιντεοπαιχνιδιού, δεν έμεινα και πολύ ευχαριστημένος, αφού δεν ένιωσα την αίσθηση της ελευθερίας, αλλά πως κάθε φορά εκτελούσα ένα προκαθορισμένο δρομολόγιο.

Εκεί που θεωρώ πως διέπρεψε η Supermassive είναι το κομμάτι της σκηνοθεσίας. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο πλάνο που δεν το έχω screenshot στην κονσόλα μου. Σε αυτό βέβαια βοήθησε ο εξαιρετικός τεχνικός τομέας του παιχνιδιού, με τα τοπία να φαντάζουν πανέμορφα, τους χαρακτήρες να είναι αληθοφανείς και τέλος με την άψογη διάχυση του φωτός και την τρομακτική ομίχλη που εκτοξεύουν την ατμόσφαιρα. Κάτι άλλο που εκτίμησα υπερβολικά στο The Quarry είναι πως τιμάει την κατηγορία horror στην οποία ανήκει, τολμώντας να δείξει σκηνές που άλλοι στη θέση τους ίσως να τις απέφευγαν. Δεν θέλω να προβώ σε λεπτομέρειες για την αποφυγή κάποιου spoiler, όμως διαβεβαιώνω κάθε λάτρη των splatter πως θα λάβει μία γερή δόση από αίμα.

THE LIGHT PICTURES

Το κομμάτι του accessibility είναι κάτι που έχει αρχίσει να ριζώνει σταδιακά στα games, προσφέροντας παραπάνω επιλογές, κάτι που μόνο ως θετικό μπορεί να θεωρηθεί. Στο The Quarry θα βρούμε μία τεράστια γκάμα από επιλογές για να απολαύσουμε το παιχνίδι όπως εμείς θέλουμε. Πέρα από τον κλασικό τρόπο gameplay που περιέγραψα παραπάνω, συναντάμε το movie mode το οποίο, όπως δηλώνει, μετατρέπει ολόκληρο το παιχνίδι σε κανονικότατη ταινία. Δεν υπάρχουν πλέον τα QTEs, δεν χειριζόμαστε τους παίκτες, ενώ ακόμα και οι αποφάσεις είναι προκαθορισμένες, αναλόγως από την τροπή που έχουμε επιλέξει να πάρει η ιστορία στην αρχή. Βέβαια, η υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν είναι πετυχημένη στο 100%. Τα σημεία που χειριζόμαστε τον εκάστοτε χαρακτήρα δεν υπάρχουν, δημιουργώντας ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στα cinematics, ενώ δεν υπάρχουν καθόλου transitions, με την κάθε εναλλαγή από σκηνή σε σκηνή να είναι άγαρμπη. Δεν θα κρίνουμε αυστηρά τη συγκεκριμένη έλλειψη, παρόλα αυτά καλό θα ήταν εφόσον προσφέρεται αυτό το mode ήταν λίγο πιο καλοφτιαγμένο.

Το διάλειμμα της Supermassive Games από το The Dark Pictures Anthology φαίνεται πως της έκανε καλό. Είχαμε αρκετά χρόνια να δούμε ένα τόσο αξιόλογο παιχνίδι από το βρετανικό στούντιο. Με τη βοήθεια της νέας γενιάς το είδος των interactive movies πραγματοποίησε ένα μεγάλο άλμα, με την αληθοφάνεια των χαρακτήρων να προσδίδουν τα μέγιστα στο immersion, κάτι που στο παρελθόν αποτελούσε και το μεγαλύτερο αγκάθι. Αν και έχω τις ενστάσεις μου σε πολλά σημεία, θεωρώ πως το The Quarry επηρεάστηκε με το σωστό τρόπο από διάφορες horror ταινίες ορόσημα των περασμένων δεκαετιών, οι οποίες θα ήταν περήφανες βλέποντας το ή μάλλον παίζοντας το. Οι περίπου 10 ώρες που κλήθηκα να περάσω στην κατασκήνωση προσπαθώντας να επιλύσω ένα άλυτο μυστήριο, αλλά και να διασώσω ό,τι μπορώ, ήταν ιδανικές για να περάσω και εγώ με τη σειρά μερικές από τις νύχτες του καλοκαιριού. Νομίζω πως η περίοδος που κυκλοφόρησε είναι ιδανική και αν είστε φαν του είδους δεν έχετε παρά να μαζέψετε την παρέα σας, να πάρετε ό,τι σνακ και αναψυκτικό υπάρχει και να παίξετε ένα από τα καλύτερα teenager horror που υπάρχουν.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!