Prepare To Die.

Soulslike Metroidvania. Αν έπρεπε να περιοριστώ σε μόνο δύο gaming genre για την υπόλοιπη ζωή μου, αυτά τα δύο θα επέλεγα, χωρίς κανένα δισταγμό. Βέβαια, ενώ θεωρώ πως ο όρος Soulslike χρησιμοποιείται αρκετά επιπόλαια τα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου όταν ένα τέτοιο παιχνίδι προσγειώνεται στα χέρια μου για review. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε το ταξίδι μου μέσα στο πιο δύσκολο παιχνίδι που έχω βιώσει και, ευτυχώς, το χειριστήριό μου είναι ακόμα ζωντανό.

Το Souldiers λαμβάνει χώρα στον 2D pixel-art κόσμο της Terragaya, στον οποίο οδηγούνται ο πρωταγωνιστής και μία ομάδα στρατιωτών, από μία βαλκυρία, μετά τον θάνατό τους. Σκοπός τους να βρουν το παντοδύναμο όν που κυριαρχεί εκεί ώστε να γυρίσουν πίσω στη ζωή και να βοηθήσουν τον βασιλιά τους να κερδίσει έναν ενεργό πόλεμο.

ΠΙΞΕΛΙΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Από τη πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο γρασίδι καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε έναν τεχνικά όμορφο κόσμο. Το pixel art είναι απίστευτα ποιοτικό, με δυνατά χρώματα και λεπτομέρειες που δεν συνηθίζονται σε τέτοιου είδους art styles. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα animations, με την fluid λεπτομερή φύση τους και την αίσθηση βάρους πίσω από τις κινήσεις του χαρακτήρα.

Η πραγματική ομορφιά του Souldiers, όμως, βρίσκεται στο art direction του. Όταν προσπεράσει κανείς το πρώτο επίπεδο, γεμάτο συνηθισμένες σπηλιές με γκρίζες και καφέ αποχρώσεις, ξεδιπλώνεται μπροστά του ένα υπέροχο fantasy σκηνικό. Πράσινα πυκνά δάση, ενεργά ηφαίστεια, ναοί και μία πόλη που είναι γεμάτη με NPC’s. Αυτή ποικιλία των fantasy races σε συνδυασμό με τις αξιολάτρευτες προσωπικότητές τους δίνουν μία ζωντάνια στην ήδη όμορφη Terragaya και, παρόλο που δεν κρύβουν πολύπλοκες ιστορίες, κάθε συνάντηση με νέο χαρακτήρα ήταν πάντα ευχάριστη.

GIT GUD

H gameplay formula του Souldiers είναι σχετικά απλή. Dodge, block, attack. Αυτό που την διαφοροποιεί από δημοφιλείς Soulslike τίτλους όπως το Blasphemous, είναι η αδιανόητη απουσία αντίληψης ως προς την ισορρόπηση των στατιστικών των εχθρών σε σχέση με τον παίκτη. Οι πρώτοι κιόλας εχθροί σε κάνουν να νομίζεις πως ξέχασες να κάνεις level up, ακόμα και όταν τα stats σου ανεβαίνουν αυτόματα μαζί με τα levels. Έχουν τεράστια HP pools, combos που, ειδικά στο τέλος του παιχνιδιού, διαγράφουν κυριολεκτικά την ζωή σου από το UI και ο μόνος τρόπος να αντιδράσεις είναι να χτυπήσεις τα τέρατα με επιθέσεις που κάνουν το σπαθί σου να μοιάζει ψεύτικο. 

Αυτή την αίσθηση της αδικίας ενισχύουν και τα “εργαλεία” που έχουν στην διάθεση τους οι εχθροί. Θες τηλεμεταφορά από οποιοδήποτε σημείο του χάρτη ακριβώς πάνω στον χαρακτήρα σου; Το έχει. Θες projectiles που περνάνε μέσα από τοίχους και πατώματα αλλά και ταυτόχρονα εστιάζουν στην τοποθεσία του παίκτη; Επίσης το έχει. Θες τον εχθρό να μπορεί να αποφεύγει τις επιθέσεις σου κάνοντας παράλληλα και damage; Φυσικά και το έχει. Η ποικιλία των εχθρών είναι πάντα ένα θετικό στα video games, αλλά στο Souldiers σημαίνει άλλη μια τελείως overpowered επίθεση που, κατά πάσα πιθανότητα, θα σε στείλει στο Shadow Realm. Και τυλίγοντας όλα τα προαναφερθέντα σε ένα υπέροχο πακέτο, ο θάνατος στο Souldiers σημαίνει πλήρη διαγραφή της προόδου σου από το προηγούμενο checkpoint/save. Upgrades, currency, ακόμα και side quests χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Τα checkpoints ενεργοποιούνται σε τελείως τυχαίες τοποθεσίες και ο μόνος τρόπος να κάνεις save είναι να τρέξεις πίσω στο τελευταίο αντίστοιχο των “bonfires” που ανακάλυψες. Ναι, το παιχνίδι είναι πιο δύσκολο από το Dark Souls, το Elden Ring, το Hollow Knight, το Celeste και, πιθανότατα, από κάθε παιχνίδι που έχεις παίξει μέχρι τώρα.

ΕΤΟΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ

Πολύ εύλογα κάποιος θα είχε την απορία, “Καταλαβαίνω τη σύγκριση με τα υπόλοιπα αλλά με το Celeste γιατί;”. Και η απάντηση είναι πως το Souldiers επιδιώκει να υλοποιήσει platforming δοκιμασίες στα levels του, παρόλο που δεν έχει τα εργαλεία για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Η κίνηση του χαρακτήρα είναι αργή και της λείπει η ακρίβεια που έχουμε συνηθίσει στα 2D platformers. Παρόλα αυτά, το level design επιμένει να απαιτεί συνδυασμούς από wall jumps, dashes και double jumps και οδηγεί την ήδη αργή εξερεύνηση του τεράστιου κόσμου στα όρια του εκνευριστικού. Πόσο μάλλον όταν οι developers έχουν ξοδέψει χρόνο και ενέργεια για να δημιουργήσουν αρκετά ικανοποιητικά puzzles μέσα στον κόσμο μόνο και μόνο για να τα εγκλωβίσουν πίσω από platforming challenges που σε κάνουν να θες να ξεριζώσεις το μοχλό από το χειριστήριό σου.

Η έως τώρα κατεύθυνση του review σίγουρα οδηγεί στο συμπέρασμα πως το Souldiers είναι εκνευριστικό. Όχι απαραίτητα βαρετό ή συνηθισμένο αλλά απροσδόκητα και φανερά εκνευριστικό, σε βαθμό που με κάνει να αναρωτιέμαι αν ήταν ο σκοπός του παιχνιδιού να στείλει τον παίκτη σε μαθήματα διαχείρισης θυμού. Ε λοιπόν, το κερασάκι στην τούρτα της οργής είναι τα bugs. Πολλά, θανατηφόρα bugs. Από μηχανισμούς, απαραίτητους για τη συνέχεια του παιχνιδιού, να παραμένουν απενεργοποιημένοι σε μαύρες οθόνες μετά από boss fights, η εικόνα ενός πλήρως τεσταρισμένου και ολοκληρωμένου τεχνικά Souldiers φαντάζει μακρινό όνειρο. Χρειάστηκε να περάσω μία περιοχή ΤΡΕΙΣ φορές, καθώς αν τολμούσα και έτρωγα damage από καρφιά τυχαία τοποθετημένα ως  “platforming challenge”, το χτύπημα συνέχιζε και μείωνε το HP μου ακόμα και όταν είχα απομακρυνθεί από το έδαφος. To Souldiers, σκόπιμα και μη, έχει σκαρφαλώσει τη σκάλα της δυσκολίας σε επίπεδα που σπάνε κόκκαλα, και αδυνατώ να το προτείνω, παρά μόνο στο μικρό μέρος της gaming κοινότητας που ψάχνει απεγνωσμένα μία ανελέητη και πραγματικά σκληρή δοκιμασία.

Many thanks to Retro Forge for providing us with the review copy!