Αλητείες και παρανομίες σε έναν γαλαξία πολύ μακρινό!

Είμαι μεγάλος λάτρης των sci-fi/space fantasy ιστοριών. Θεωρώ πως είναι ένα είδος καμβά πάνω στον οποίο μπορούν να ειπωθούν αμέτρητες ιστορίες, τόσο για το μέλλον της ανθρωπότητας και άλλα μεγάλα, παναθρώπινα θέματα, όσο και για τα πιο απλά καθημερινά προβλήματά μας. Αυτή μου η λατρεία, φυσικά, ξεκίνησε από τον κόσμο του Star Wars. Η κυκλοφορία των prequels και το αποτύπωμα που άφησαν στην ποπ κουλτούρα, ήταν ένα σημείο καμπής για μένα, καθώς μου γέννησαν έναν θαυμασμό για το απέραντο του σύμπαντος και των ιστοριών που μπορεί να περιέχει. Το ίδιο ισχύει και για τον θαυμασμό μου για τον κόσμο των video games, μιας και το Star Wars franchise ήταν από τα πρώτα “οχήματα” που με έκαναν να εντρυφήσω στη βιομηχανία. Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, όμως, ο χρόνος κυλάει, εμείς μεγαλώνουμε και το Star Wars δεν αποτελεί τη μοναδική πηγή έμπνευσης πλέον, αλλά παραμένει ένα σημαντικό σημείο ενδιαφέροντος για μένα. Συνεπώς, είναι μεγάλη μου χαρά να σας μιλήσω για το Star Wars Outlaws. Για το πρώτο open-world παιχνίδι του σύμπαντος. Ένα παιχνίδι στο οποίο η Ubisoft ποντάρει πολλά, με το κοινό να ποντάρει εξίσου τα ίδια. Πάμε λοιπόν να δούμε αν αυτά τα πονταρίσματα απέφεραν καρπούς.

IT’S JUST BUSINESS… NOTHING PERSONAL

Από τότε που ξεκίνησα να αρθρογραφώ και γενικότερα να γράφω, μία από τις πρώτες ερωτήσεις που μου γεννήθηκαν ήταν: “Πως γράφεις μία ιστορία στο σύμπαν του Star Wars;”. Μία πολύ ωραία απάντηση που βρήκα ήταν ένα σχόλιο στο Reddit, το οποίο μιλούσε για τη θεματολογία των ταινιών και το πώς η νέα τριλογία και γενικότερα το “Disney’s Star Wars” δεν καταφέρνει να φτάσει στα επίπεδα των πρώτων ταινιών. Εν συντομία, αυτό που ανέφερε και με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, είναι το γεγονός πως οι πρώτες έξι ταινίες και η σειρά The Clone Wars, είναι καλύτερες και πιο προτιμητέες από το κοινό, διότι οι δημιουργοί τους μιλούν για θέματα που βιώνουμε γύρω μας (η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, η διαφθορά, ελευθερία, δημοκρατία, μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος για να σώσει αυτούς που αγαπά, κλπ.), χρησιμοποιώντας το σύμπαν του Star Wars και το περιεχόμενό του σαν φόντο. Εν αντιθέσει, οι νεότερες ταινίες και σειρές, κατά την πλειοψηφία τους προσπαθούν να περάσουν μηνύματα που αφορούν σχεδόν αποκλειστικά το σύμπαν και όχι τη ζωή μας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό για όλους, καθώς επεκτείνουν με έναν πιο φυσικό τρόπο το lore, ωστόσο λόγου αυτού -και φυσικά λόγω απουσίας σωστού προγραμματισμού και στόχων- είναι πιο πιθανό τα νέα “προϊόντα” του franchise να μην είναι τόσο καλά, ποιοτικά και αρεστά στο κοινό.

Μπαίνοντας, λοιπόν, στο Star Wars Outlaws υπό αυτό το πρίσμα, μπορώ με χαρά να πω πως η ιστορία, η πλοκή και -κυρίως- οι χαρακτήρες του παιχνιδιού στέκονται επάξια δίπλα στις καλύτερες ιστορίες του σύμπαντος. Η ιστορία του Outlaws μιλάει για τη φιλία, την οικογένεια και τον αγώνα για επιβίωση σε ένα περιβάλλον που δε συγχωρεί λάθη και απροσεξίες. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την πρωταγωνίστρια μας, Kay Vess, μία scoundrel από το Canto Bight που δεν αποτελεί κάποια “δεσποσύνη σε κίνδυνο” (damsel in distress) ούτε την καλύτερη κλέφτρα του σύμπαντος με εξωπραγματικές ικανότητες. Αντιθέτως, είναι ένας “ανθρώπινος” χαρακτήρας με λάθη, πάθη, ανάγκες, δεξιότητες, συναισθήματα και στόχους που πηγάζουν και εξηγούνται φυσικά από το περιβάλλον της, το παρελθόν της και -πάνω από όλα- από τα λεγόμενα και τις πράξεις της. Είναι ένας χαρακτήρας που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις δυσκολίες και κακουχίες της Αυτοκρατορικής περιόδου -το παιχνίδι διαδραματίζεται μεταξύ των The Empire Strikes Back και Return of the Jedi- κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλά: Να κλέβει. Ή μάλλον όχι και τόσο καλά, καθώς κάποιες λανθασμένες επιλογές την φέρνουν σε μία αρκετά απειλητική θέση, από την οποία για να ξεφύγει θα πρέπει να πραγματοποιήσει την μεγαλύτερη κλοπή του σύμπαντος. Φυσικά, σε αυτή της την προσπάθεια δεν θα είναι μόνη καθώς, όπως κάθε καλή heist ιστορία, έτσι και το Outlaws περιλαμβάνει μία εξίσου καλογραμμένη ομάδα από χαρακτήρες, που συμπληρώνουν και βοηθούν την Kay να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της. Προσωπικά, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα την προσπάθεια και το γράψιμο της Massive Entertainment, η οποία έχει φτιάξει μία δεμένη πλοκή, με κάποια αναμενόμενα μεν, ευχάριστα δε plot twists, και με μία σχετικά σύντομη διάρκεια για open-world τίτλο (το main story είναι γύρω στις 20 ώρες), που αναδεικνύει τους χαρακτήρες και δένει αρμονικά με το περιβάλλον της. Ένα περιβάλλον αρκετά διαδραστικό για τους παίκτες, το οποίο αποτελεί κατ’ εμέ ένα από τα καλύτερα Star Wars settings, αλλά ίσως να είναι απλά καλό για τα Ubisoft standards.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ… ΣΤΟΝ TATOOINE

Όπως ήταν ήδη γνωστό, το Star Wars Outlaws διαδραματίζεται σε τέσσερεις πλανήτες, στο διάστημα που τους περιβάλει και σε κάποιες έξτρα τοποθεσίες. Θεωρώ πως αυτή ήταν μία σοφή επιλογή εκ μέρους της Massive, μιας και ο κόσμος -ή απλά εγώ, για να μην γενικεύουμε- προτιμάει λίγες, καλοφτιαγμένες και γεμάτες τοποθεσίες, παρά ένα αχανές σύμπαν που δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις. Η επιλογή αυτή συμβάλλει επίσης και στη δημιουργία μίας μοναδικής αίσθησης κάθε φορά που πατάς το πόδι σου σε έναν πλανήτη, ακόμα κι αν τον εν λόγω πλανήτη τον έχουμε δει ένα εκατομμύριο φορές -κοιτάω εσένα Tatooine. Το εικαστικό είναι πανέμορφο, ειδικά στο Photo Mode, η επιλογή του cinematic view είναι αρκετά καλή, ενώ υπάρχει μία ισορροπία μεταξύ open-world και πιο linear καταστάσεων που προσφέρει τα μέγιστα στο exploration και στην ιστορία. Η μουσική είναι εξίσου εξαιρετική, αλλά αυτό goes without saying γιατί η Star Wars-related μουσική πάντοτε ήταν καλή. Όμως, το selling point του κόσμου, δεν είναι το οπτικό, αλλά το διαδραστικό κομμάτι, κάτι στο οποίο συμβάλει πολύ η ύπαρξη των συνδικάτων.

Το Star Wars Outlaws πέτυχε αυτό που στόχευε το όραμα του ακυρωμένου Star Wars 1313, αυτό στο οποίο απέτυχε η σειρά Bobba Fett και αυτό που ξεκίνησε το Rogue One. Μας έβαλε πραγματικά μέσα στον κόσμο του underworld Star Wars. Τέσσερα συνδικάτα, το ένα εξίσου επικίνδυνο με το άλλο, που δεν αφήνουν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, γνωρίζουν τα πάντα και τους πάντες και που έχουν επικίνδυνες δουλειές για όποιον και όποια ενδιαφέρεται. Κοινός παρανομαστής; Φυσικά, η φήμη που έχουμε μαζί τους. Ανάλογα με τις δουλειές και κυρίως με τις επιλογές που κάνουν οι παίκτες, αυξομειώνεται και το reputation που έχουμε μαζί τους, το οποίο αν είναι θετικό μπορεί να οδηγήσει σε εύκολη πρόσβαση στις περιοχές τους και σε rewards κι αν είναι αρνητικό σε περιορισμένη πρόσβαση και death squads που μας κυνηγούν για να συλλέξουν το bounty. Η επιλογή του πόσο καλά θα τα έχουμε με τους Hutts, του Pykes, τους Crimson Dawn ή τους πρωτοεμφανιζόμενους στο σύμπαν Ashiga Clan είναι δική μας, κάτι το οποίο επεκτείνεται και στο επίπεδο της ιστορίας, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό που να αλλάζει πλήρως τη ροή ή τα ίδια τα γεγονότα. Το οποίο εν μέρει το θεωρώ και μία μικρή χαμένη ευκαιρία, καθώς θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον κάποια κομβικά σημεία της ιστορίας να άλλαζαν αλά Mass Effect ανάλογα με τις σχέσεις μας με τα συνδικάτα. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα, το οποίο λειτουργεί ευεργετικά τόσο στην εξέλιξη των χαρακτήρων όσο και στην εξερεύνηση του κόσμου.

ΜΗΝ ΚΛΕΒΕΙΣ ΚΛΕΦΤΗ!

Εκεί που θεωρώ ότι υστερεί κάπως το Star Wars Outlaws είναι σε κάποια σημεία του moment-to-moment gameplay. Το parkour είναι σημαντικό κομμάτι των μετακινήσεων μας στους χώρους, το gun combat είναι στιβαρό με ικανοποιητική ποικιλία όπλων που κάθε ένα έχει τη δική του αίσθηση, ενώ το grappling hook είναι μία ωραία προσθήκη που δίνει έναν πιο περιπετειώδη χαρακτήρα. Φυσικά, τα παραπάνω συμπληρώνουν το speeder που διαθέτει η Kay για πιο γρήγορο traversal, καθώς και το Trailblazer για τις διαστημικές μας περιπέτειες. Ωστόσο, με εξαίρεση το space combat και traversal, τα υπόλοιπα προαναφερόμενα στοιχεία θεωρώ πως εκτελούνται καλύτερα σε άλλα παιχνίδια της Ubisoft. Το parkour και τα stealth mechanics δεν φτάνουν τόσο σε φυσικότητα και σε animation όσο ενός Assassin’s Creed, το grappling hook δεν φαίνεται το ίδιο φυσικό με αυτό του Uncharted 4, ενώ το speeder bike έχει έναν αρκετά απλοϊκό χειρισμό που όμως δεν λειτουργεί ικανοποιητικά. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά τα στοιχεία μαζί είναι αρκετά βαριά για ένα παιχνίδι και πως η Massive καταπιάνεται πρώτη φορά με πολλά από αυτά, ωστόσο είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι την πλειοψηφία αυτών μπορούσε να ήταν πιο κοντά στα standards που έχει θέσει η ίδια η Ubisoft με παλαιότερους τίτλους της. Εκεί πάντως που πετυχαίνει σίγουρα τον στόχο η εταιρεία είναι στην αξιοποίηση του μικρού μας φίλου, του Nix. Ο περισσότερο παρτενέρ της Kay, παρά κατοικίδιο, λειτουργεί άψογα και πολυεπίπεδα. Από τη μία είναι μέρος του combat καθώς μπορεί και επιτίθεται, λειτουργεί ως αντιπερισπασμός και διαισθάνεται τους κοντινούς εχθρούς μας, από την άλλη αποτελεί σημαντική βοήθεια και για τα puzzles που αρκετές φορές καλούμαστε να λύσουμε για να προχωρήσουμε. Puzzles τα οποία εκτός από τον “φυσικό” χώρο περνούν και στον ψηφιακό, όπου η Kay και κατ’ επέκταση κι εμείς καλούμαστε να δείξουμε τις ικανότητές μας.

Μία ακόμη ορθή επιλογή από την πλευρά της Massive είναι και η επιλογή των shoot & cover και stealth συστημάτων κατά τη διάρκεια του combat. Μην ξεχνάμε πως η Kay και η παρέα της είναι είναι απλοί κλέφτες και όχι Jedi ή troopers. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως σε open-world περιοχές, υπήρχε μία σύγκρουση συστημάτων. Θα δώσω μερικά παραδείγματα: Λόγω κάποιων συγκεκριμένων επιλογών μου κατέληξα να μην τα πάω καλά με τους Pykes. Πως τα φέρνει η τύχη -και η ιστορία- και για ένα mission πρέπει να εισέλθω στην περιοχή τους. Ε λοιπόν, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην ευρύτερη περιοχή τους, η παρουσία μου γινόταν συνεχώς γνωστή από μέλη του συνδικάτου, τα οποία με έπαιρναν στο κατόπι για να με διώξουν ή να με σκοτώσουν, με αποτέλεσμα να πρέπει πρώτα να τους ξεφύγω και μετά να πάω στην τοποθεσία του mission. Για να τους ξεφύγω όμως είτε έπρεπε να καταφύγω σε κατά μέτωπο λύσεις ακόμα κι αν ήμουν στο speeder, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα του combat εν κινήσει, είτε έπρεπε να καταφύγω στην “ευφυΐα” της A.I., η οποία δεν έβλεπε μετά από μία συγκεκριμένη απόσταση ή αν καθόμουν στο πλάι δεν θα γυρνούσε κεφάλι για να με δει. Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη συχνά σαν σενάριο, όμως ακόμα και σε missions που απλώς κατέληγα σε stealth λύσεις, αυτές ήταν αρκετά εύκολες και δεν διακρίνονταν από κάποιο “εύρηκα” στιγμή από μέρους μου. Ακολουθούσα λίγο πολύ την πεπατημένη, χωρίς όμως να ήταν βαρετό αυτό που έκανα. Απλά όχι τόσο πρωτότυπο. Επιπλέον, σε άλλο mission στο οποίο έπρεπε να μιλήσω με ένα contact μου, έπρεπε να εισέλθω σε περιοχή που διοικούνταν από τους Crimson Dawn με τους οποίους τα πήγαινα καλά. Ωστόσο, το εν λόγω άτομο ήταν τοποθετημένο σε restricted area οπότε έπρεπε να κάνω μανούβρες για να περάσω όλους τους φύλακες μόνο και μόνο για να του μιλήσω για 5 δευτερόλεπτα. Ευτυχώς κι αυτό το σενάριο δεν είχε επανάληψη, όμως δείχνει ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν συνδυάζονται αρκετά πολύπλοκα συστήματα μεταξύ τους, όπως είναι αυτό του reputation system και του stealth.

Για να μην στέκομαι όμως στα αρνητικά που στην τελική δεν χαλάνε και το συνολικό experience, μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το space combat και traversal με το Trailblazer να μου θυμίζει αρκετά Millennium Falcon σε αίσθηση, ενώ ο χειρισμός του ήταν αρκετά spot-on θυμίζοντας παιχνίδια τύπου Star Wars Squadrons. Επίσης, μου άρεσε πάρα πολύ το progression system, το οποίο αποβάλει τα XPs, τα level ups και τους πόντους και επικεντρώνεται σε πιο οργανικές διαδικασίες που έδιναν ποικιλία στο περιεχόμενο. Δηλαδή, όταν ήθελα να αποκτήσω κάποιο συγκεκριμένο trait για την Kay, για τον Nix ή για τα οχήματά μου, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να εκπληρώσω κάποια challenges που μου έβαζαν διάφοροι χαρακτήρες που συναντούσα και βοηθούσα στις διάφορες περιοχές είτε κατά τη διάρκεια του main story, είτε σε κάποιο contract, είτε γενικά στον ανοικτό κόσμο. Συνεπώς, το “grind” κρυβόταν πίσω από την πραγματική εξερεύνηση του κόσμου και του περιεχομένου. Τέλος, ειδική μνεία αξίζει και για το εξαιρετικό wanted system αλά Grand Theft Auto, όπου άπαξ και μπεις στο στόχαστρο της Αυτοκρατορίας δύσκολα θα ξεφύγεις, είτε μιλάμε για τις επίγειες δυνάμεις της είτε για τις διαστημικές.

EYES ON THE SCORE

Μία ατάκα που επαναλαμβάνεται συχνά στο παιχνίδι είναι αυτή του “eyes on the score”, υποδηλώνοντας ότι σημασία έχει το αποτέλεσμα και όχι ο τρόπος που θα φτάσουμε εκεί. Προφανώς κι αυτό είναι μία γενίκευση, αλλά πράγματι στο Star Wars Outlaws σημασία έχει ότι το σύνολο είναι πολύ καλύτερο από τα μέρη που το απαρτίζουν. Έχουμε στα χέρια μας μία εξαιρετική ιστορία -την καλύτερη heist ιστορία στο σύμπαν θα πω εγώ-, με καλογραμμένους χαρακτήρες και νοήματα που περνούν και στην καθημερινότητα μας. Ένα gameplay σύστημα που λειτουργεί αλλά προσπαθεί να κάνει πολλά, έχοντας κάποιες επιτυχίες και κάποιες αστοχίες κι έναν κόσμο που όχι μόνο είναι πανέμορφος και γεμάτος από περιεχόμενο και ζωή, αλλά που μεταφέρει πολύ καλά αυτό που άλλα μέσα δεν μπορούσαν να κάνω έως τώρα. Να μας κάνουν να νιώσουμε ως ένας/μία scoundrel μέσα στον απέραντο σύμπαν του Star Wars. In my book, this is a win.

Υ.Γ. (αν και δεν το συνηθίζω): Κάτι που αντιλήφθηκα στα μισά του παιχνιδιού είναι το γεγονός πως το παιχνίδι βάζει στο επίκεντρο της ιστορίας και των interactions αρκετές γυναίκες. Το ευχάριστο της υπόθεσης να είναι πως δεν αισθάνθηκα σε καμία περίπτωση να είναι misplaced ή ότι υπάρχουν απλά και μόνο για λόγους ισότητας. Αντιθέτως, το Outlaws αποτελεί πρωτίστως μία ιστορία επιβίωσης και αγάπης για τους φίλους και την οικογένειά μας, στην οποία τυγχάνει να πρωταγωνιστούν γυναίκες, παρά μία ιστορία που έχει ως αυτοσκοπό να αναδείξει την ισότητα -που πρέπει να υπάρχει- χωρίς να σκέφτεται το δημιουργικό κομμάτι. Food for thought, διότι ζούμε σε περίεργους καιρούς, ειδικά οι fans του Star Wars.

Ευχαριστούμε πολύ την Ubisoft και τη CD Media για την παροχή του review copy!