Φανταστικό τρίδυμο από άλλη διάσταση.

Η εξίσωση που σχετίζεται με την ομάδα ανάπτυξης της Insomniac Games έχει δύο βασικές ακρογωνιαίες παραμέτρους. Άφθονο ταλέντο και quirky αίσθηση του χιούμορ. Το εξαιρετικό momentum και η υγιής αύρα που εκπέμπει το studio με έδρα στην Καλιφόρνια ολοένα και ενισχύεται, μετατρέποντας ραγδαία το status της στα μάτια των gamers από απλά decent σε top-class developer. Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως όταν εξαγοράστηκε από τη Sony το 2019 πολλοί ανίδεοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το εν λόγω deal «ανούσιο», μη έχοντας τη διορατικότητα να φανταστούν πως η ταμπέλα των PlayStation Studios θα της άνοιγε τα φτερά, με το Ratchet & Clank: Rift Apart να αποτελεί την πιο πρόσφατη, πολυτελέστατη «πτήση» της. Προσδεθείτε και απολαύστε μαζί μας ένα διαγαλαξιακό ταξίδι δράσης και αστείρευτης διασκέδασης.

Οι πρόσφατες καταχωρήσεις στο portfolio της Insomniac μιλάνε από μόνες τους για το βεληνεκές του έργου της. Δύο Spider-Man games, system-sellers, γιγαντιαίοι τίτλοι και τώρα επιστροφή στο franchise που την ανέδειξε περισσότερο από όλα ενδεχομένως. Είναι εφικτό όμως ένα καρτουνίστικο Lombax και το social awkward ρομποτάκι του να ξεπεράσουν -δια μαγείας- το θρυλικότερο χαρακτήρα της Marvel; Στη θεωρία ίσως ακούγεται απίθανο, στην πράξη όμως το θαύμα πραγματοποιήθηκε με το Rift Apart, αποδεικνύοντας πως όταν υπάρχει πάθος, φαντασία και τόλμη, ακόμα και η πιο πρόσφατη «υιοθεσία» της Sony μπορεί να βάλει τα γυαλιά σε τιτάνες τύπου Naughty Dog και Santa Monica. Η Insomniac τοποθέτησε το PS5 στον πυρήνα της δημιουργικότητάς της και -όπως ήταν αναμενόμενο- το Ratchet & Clank: Rift Apart προσφέρει πράγματα που δεν έχει ξαναδεί το gaming.

Ο,ΤΙ ΦΥΛΛΟ ΚΙ ΑΝ ΤΡΑΒΗΞΩ ΒΓΑΙΝΕΙ RIVET

Ο δακρύβρεχτος και τρεμάμενος εαυτός μου είχε μία ανησυχία κατά την αποκάλυψη του νέου Ratchet & Clank: χωρεί στους δύο τρίτος; Και αν ναι, τι ποσοστό του παιχνιδιού αναλογεί στη νέα συμπρωταγωνίστρια; Αλίμονο να μην είχε δυσυπόστατη λύση η Insomniac που, όχι μόνο φρόντισε να της προσφέρει ένα δικαιότατο 50% στην πλοκή και το gameplay, αλλά απεικόνισε το στυλ, την προσωπικότητα της με έναν τόσο χαριτωμένο και συμπαθητικό τρόπο που την αγαπήσαμε ευθέως και άνευ δισταγμού. Αυτό οδηγεί σε ένα αποτελεσματικό τρίγωνο συνεργασίας ανάμεσα στα δύο Lombaxes και τον Clank, που εξελίσσει την ιστορία του παιχνιδιού με σταθερό pacing και ιδανικές εναλλαγές. Η περιπέτεια των τριών ηρώων του γαλαξία -ή των αμέτρητων διαστάσεων στη προκειμένη περίπτωση- τικάρει όλα τα κουτιά μίας επιτυχημένης πλοκής.

Στο παρελθόν τα Ratchet & Clank games -με εξαίρεση το A Crack In Time- περιστρέφονταν γύρω από αδιάκοπους αστεϊσμούς και τίποτα παραπάνω. Το μεταβατικό στάδιο ελαφριάς ωρίμανσης που πέρασε το studio με το Marvel’s Spider-Man βοήθησε και το σενάριο του Rift Apart, που μας έφερε επιτυχώς πιο κοντά στους χαρακτήρες, εμβαθύνοντας στις σκέψεις, τα όνειρα και τους φόβους τους. Το Rift Apart δεν είναι μόνο εκρήξεις, κουτοπονηριές και βίδες. Είναι ένα θαυμάσιο παραμύθι με τις ηρωικές δράσεις δύο θρύλων του PlayStation, που όταν αποπειράθηκε να είναι αστείο κατέληξε να είναι ξεκαρδιστικό και όταν επιδίωξε να με συγκινήσει με άγγιξε σε κάθε συναισθηματική χορδή. Είναι αποτελεσματικά ανεξάρτητο από κάθε προηγούμενη κυκλοφορία, αλλά εμπεριέχει πολλά γεγονότα και references που θα εκτιμήσουν εγκάρδια όλοι οι long-time fans του franchise. Ας όψεται που με αυτοπεριορίζουν πιθανά spoilers, καθότι τα προηγούμενα games δεν το βλέπουν ούτε με κυάλια σεναριακά.

RIFT YA A NEW ONE

Το μεγαλύτερο στοίχημα του Rift Apart παρόλα αυτά δεν ήταν το γράψιμο του, αλλά το άκρως φιλόδοξο concept του. Η Insomniac θέλησε να flexάρει την ιδιαίτερη δημιουργική της προσέγγιση, μεταφράζοντας την τεράστια δύναμη που κρύβει ο τάχιστος SSD του PS5 σε μία πρωτόγνωρη υλοποίηση. Η ιδέα των δημιουργών να βασίσουν ολόκληρο το παιχνίδι στα rift portals, τα οποία επιτρέπουν την αστραπιαία αλλαγή των levels σε βαθμό που δεν τα προλαβαίνουν τα ανθρώπινα βλέφαρα, ακουγόταν τρομακτική κι όμως εφαρμόστηκε αριστουργηματικά. Αυτό που βίωσα με τις απρόβλεπτες διαστατικές πύλες δεν έχει προηγούμενο, στέφοντας το Rift Apart με τον τίτλο ενός τεχνολογικού επιτεύγματος στον κόσμο των gaming κονσολών. Η μεταπήδηση του Ratchet από το ένα περιβάλλον στο άλλο μετατράπηκε από ουτοπική σκέψη σε feature ρουτίνας, τη στιγμή που πριν λίγους μήνες τα κορυφαία PlayStation exclusives χρειάζονταν εκατοντάδες δευτερόλεπτα για να φορτώσουν το παραμικρό..

Αυτή η εμπειρία από μόνη της είναι ικανή να εξηγήσει τι εννοεί τόσα χρόνια η Sony με το «greatness awaits», εφόσον η παραπάνω λειτουργία είναι ένα ολοκληρωμένο μεγαλείο. Δυσκολεύτηκα να αφουγκραστώ τι αντίκριζα κάθε φορά που ένα rift portal με ταξίδευε σε μία άλλη διάσταση, αλλάζοντας εξ ολοκλήρου τις πίστες τις οποίες καλούμουν να οργώσω με το πληρέστερο weapon arsenal όλων των εποχών. Ακόμα πιο εντυπωσιακό το γεγονός το ότι κάθε τομέας του Rift Apart καταφέρνει, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, να αξιοποιήσει αυτή τη -μέχρι πρότινος- ανήκουστη επιλογή game designing. Το σενάριο φερ ‘ειπείν μας παρουσίασε εναλλακτικές μορφές χαρακτήρων, αγαπημένων κόσμων και νέες, αξέχαστες στιγμές, που μόνο μία απρόσμενη τρύπα στο σύμπαν μας μπορούσε να προσγειώσει. Στα του gameplay από την άλλη, οι ρωγμές των διαστάσεων ξετυλίγουν μία πληθώρα επιλογών στη μάχη, ενώ τεχνικά δεν περιγράφεται η βαθιά υπογραφή τους με next-gen ανεξίτηλο μελάνι. Απίστευτη ιδέα προς διαφήμιση των PS5 δυνατοτήτων.

ΑΠΟΛΥΤΟ MAYHEM ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ

Καλά όλα αυτά τα υπερφανταχτερά, αλλά μετά το reboot του 2016 υπήρχε η αίσθηση πως το gameplay έπιασε ένα απροσπέλαστο πλαφόν που δεν μπορούσε να υποδεχθεί ιδιαίτερη ανάπτυξη. Πράγματι, ακόμα και στο Rift Apart, το combat gameplay δεν άλλαξε ριζικά, αλλά υπέστη ένα τόσο υπερβολικό polishing που τελειοποίησε τις ήδη υπάρχουσες τεχνικές που αναμασούσε η σειρά τόσα χρόνια. Όταν η Insomniac μας μοίραζε τα υποδείγματα του platforming με γυμνά χέρια, αδύναμο hardware και second party συμφωνίες, φανταστείτε πως μεταμορφώθηκε το Rift Apart όταν τοποθέτησε στην φαρέτρα της ένα μεγάλο budget, δυσθεώρητο horsepower και την ασφάλεια των PlayStation Studios. Αν ένα Fusion Grenade μπορούσε να προκαλέσει χαμό μία και δύο γενιές πίσω, φανταστείτε τι καταστροφές και εκατομμύρια particles μπορεί να σκορπίσει το Shatterbomb του 2021.

Στο Rift Apart θα ξανασυναντηθείτε με μία λίστα από αγαπημένα όπλα που κουβαλούσε ο Ratchet στις περασμένες περιπέτειές του, καθώς και νέα αξεσουάρ πολέμου που φέρουν όλη την καφρίλα και τη διαστροφή των εγκεφάλων που εργάζονται στην Insomniac. Επιστρέφει συνεπώς το γρήγορο στυλ παιχνιδιού που χαρακτηρίζει το λατρεμένο δίδυμο, μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει όριο στο πόσοι αναθεματισμένοι Goons θα σας στοχεύουν, πόσες συνδυαστικές εκρήξεις θα συμβούν ή στο πόσα εργαλεία έχετε στη διάθεσή σας για να κατατροπώσετε κάθε απειλή, με style παρακαλώ. Το Rift Apart μας ενθαρρύνει να πάρουμε περισσότερες αποφάσεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και να πειραματιστούμε με κάθε σουρεάλ, συντριπτικό μηχάνημα που κοσμεί το weapon wheel μας. Ο μόνος τρόπος να απαντήσετε επάξια στα πολυάριθμα ρομποτικά projectiles ή τα ξίφη αποτυχημένων πειρατών είναι να αξιοποιήσετε όλα τα όπλα που έφερε η κα. Zurkon στη μαύρη αγορά.

Τόσο ο Ratchet όσο και η Rivet κινούνται με ευπρόσδεκτη ευκινησία, που προκύπτει επί το πλείστον ξανά από δύο νέες προσθήκες. Αμφότερα τα phantom dash και η χρήση του rift tether μετατρέπουν τα levels του Rift Apart σε ένα λούνα παρκ με all inclusive εισιτήριο, που μας επιτρέπει να συνδυάσουμε το mobility των χαρακτήρων με την ξαφνική διαφυγή των rift portals. Εκεί ίσως κρύβεται και το μεγαλύτερο παράπονό μου από το παιχνίδι και αναφέρομαι στο γεγονός το ότι οι κίτρινες πύλες που ξεπροβάλουν στη μέση της μάχης -και όχι μόνο- είναι κάπως scripted, δεν είναι καθόλου τυχαίες και δεν σας κρύβω πως τις οραματιζόμουν λίγο πιο randomly generated. Ακόμα και έτσι μπορείτε να προχωρήσετε σε τρελά outplays και over-the-top συνδυασμούς, όμως πιστεύω ακράδαντα ότι άξιζε τον κόπο να τα βλέπαμε να spawnάρουν λίγο πιο απρόβλεπτα. Μην παρεξηγηθώ όμως, εξακολουθεί να είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που λειτουργούν.

Συγκινητικό το ότι στο Rift Apart υπάρχει κάτι για όλους όσους αγάπησαν τα προηγούμενα games. Από ανοικτές, ελαφρώς open world περιοχές που χρήζουν εξερεύνησης έως τα ευφάνταστα solo puzzles του Clank, όλα εκ των οποίων είναι και skippable, αν δεν αρέσκεστε σε τέτοιου είδους mini games. Η επιστροφή των μαχών στην αρένα χρειαζόταν μία ελαφριά περιποίηση παραπάνω, αλλά μόνο και μόνο που τις ξαναβιώσαμε -και μάλιστα σε αυτή τη ξεχωριστή μορφή με σπικάζ Zurkon Jr- δεν μπορώ να ζητήσω κάτι περαιτέρω. Υπήρχε μία σχετική διαφάνεια ως προς το πόσο old-school επιθυμούσε η Insomniac να το κάνει να φαίνεται και εκτιμώ πως το ζύγισε παραπάνω από ικανοποιητικά. Είτε παίζετε ως Ratchet είτε ως Rivet, σας διαβεβαιώ πως θα καλλιεργήσετε αισθήματα ενθουσιασμού κάθε φορά που θα κληθείτε να ορμήσετε ανάμεσα στους δεκάδες τραγελαφικούς μισθοφόρους του Dr. Nefarious.

ΜΗΠΩΣ ΒΓΑΛΑΤΕ ΤΟ DUALSENSE;

Ποιο Astro Bot και ποιο Returnal μου λέτε… Παρότι είχα απογοητευτεί με την άκρως τυπική ενσωμάτωση των μηχανισμών του Spider-Man: Miles Morales στο χειριστήριο του PS5, έχω πειστεί πως οι developers φύλαξαν όλες τους τις στρατηγικές για το Rift Apart. Διότι ειλικρινά και δίχως καμία υπερβολή το DualSense χτίστηκε για ένα τέτοιο καρα-action video game και για studios που μπορούν να εξελίξουν μαζί του την δυσπρόσιτη έννοια του immersion. Αντικειμενικά, μπορέσαμε να νιώσουμε τι ακριβώς βιώνει ο Ratchet με το πάτημα της σκανδάλης σε κάθε υπεργαλαξιακό όπλο, εφόσον το DualSense μεταφράζει αξιοπρεπέστατα την εκάστοτε αλληλεπίδραση. Το πόση παραπάνω διασκέδαση μπορεί να προσφέρει το τρέμουλο ενός πολυβόλου ή το τράνταγμα ενός laser shotgun είναι απερίγραπτο και δεν θα μπορέσω να σας μεταφέρω αυτή την τρομερή αίσθηση αν δεν σας πασάρω το χειριστήριο ή αν δεν το αγοράσετε, οπότε κάντε τη χάρη στους εαυτούς σας.

Φυσικά, όλα αυτά τα features δεν περιορίστηκαν αποκλειστικά στη μάχη, εφόσον υπάρχουν στιγμές ακόμα και σε cinematics που χρησιμοποιήθηκαν τέτοιες διακριτικές πινελιές, αλλά ουσιώδεις στην τελική. Σχεδόν 20 χρόνια τώρα φιγουράρουμε πάνω σε rails σε κάθε, μα κάθε Ratchet & Clank, όμως ποτέ δεν υπήρχε τόση επικότητα σε αυτή τη διαδικασία, μέχρι σήμερα. Όλα αυτά είναι τρανές αποδείξεις της αγάπης που θρέφει η Insomniac για αυτό το franchise, αφού απέτρεψε ακόμα και λειτουργίες που έχουμε δει σε 10+ games μέχρι τώρα από το να λειτουργούν κατασταλτικά ή εξουθενωτικά για τον παίκτη, χάρις στην βελτίωσή τους με πολλαπλές -μερικές φορές αποστομωτικές- αναβαθμίσεις ή έστω με τέτοια μικρά αλλά θαυματουργά gimmicks.

PIXAR ΠΑΤΩΝΕΙΣ;

Φαντάζομαι πως μέχρι τώρα έχει πιστοποιηθεί το ενδιαφέρον και η λατρεία που καλλιεργώ για το Ratchet & Clank με αποτέλεσμα να έχω πάντα πίστη σε κάθε νέο entry. Ακόμα και εγώ ο ίδιος όμως θα γύμναζα κοιλιακούς από γέλωτα αν κάποιος ισχυριζόταν πως σε λίγα χρόνια το νεότερο παιχνίδι Ratchet & Clank θα ήταν ό,τι πιο όμορφο κυκλοφορούσε στο εμπόριο της gaming βιομηχανίας. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Το κάλλος αυτού του παιχνιδιού δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, ούτε σε ένα review. Η Insomniac, ακόμα και με ένα animated παιχνίδι, θέτει νέα standards για τις γραφικές απεικονίσεις των video games ανεβάζοντας τη μπάρα σε ένα ύψος που πολλοί θα ταλαιπωρηθούν να εστιάσουν, ακόμα και πολύ βαθύτερα στη νέα γενιά. Προς έκπληξη όλων, αποτελεί μία από τις υπερσπάνιες περιπτώσεις όπου το τελικό προϊόν είναι εμφανώς ποιοτικότερο από ότι έδειχνε στα trailers και τις παρουσιάσεις. Το “downgrade” δεν υπάρχει ως όρος στο λεξικό της Insomniac.

Από πού να το πρωτοπιάσουμε; Από το τεράστιο σχεδιαστικό βάθος όλων των πλανητών του παιχνιδιού; Από την μαεστρική εναλλαγή της λεπτομέρειας και των φωτισμών κάθε φορά που το απαιτούν οι συνθήκες ή κάποια απότομη σύγκρουση; Ή μήπως από τα υπεργυαλισμένα textures σε βαθμό κακουργήματος; Όποια επιλογή και αν ακολουθήσουμε θα αδικήσουμε κάποια άλλη, οπότε ας συνοψίσουμε το σκέλος αυτού το οφαλμόλουτρου σε έναν τυχαίο χαρακτηρισμό: Rivet-ing. Γιατί πραγματικά το Rift Apart είναι καθηλωτικό σε κάθε γωνία του, είτε έχουμε τον έλεγχο, είτε στα cutscenes pixarικών διαστάσεων, το transition μεταξύ των οποίων δίνει bi*ch slap μέχρι και στο God of War. Η διαφορά ανάμεσα στον πλανήτη Sargasso, ένα περιβάλλον που μου πρωτοσυστήθηκε μία 10ετία πίσω και στην τωρινή alternate, έντονα χρωματισμένη μορφή του στέκεται ως παράδειγμα της τεράτιας ανοδικής πορείας που σημείωσε η Insomniac όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και του πόση μαγκιά φόρτωσε τις ψυχολογίες των δημιουργών η ενασχόληση με το Spider-Man.

Μιας και το φέραμε ξανά στη συζήτηση, η επαναφορά των graphic modes που έκαναν ντεμπούτο στο Spider-Man: Miles Morales έδωσαν πνοή αναγέννησης και δικαίωσης σε ένα franchise που πραγματικά χρειαζόταν όσο ολίγα το αυξημένο frame rate. Έτσι θα βρεθείτε αναπόφευκτα σε ένα δύσκολο τρίλημμα: α) Να κουμπώσω 4Κ ανάλυση με κορυφαία textures, προοδευτικό ray-tracing, αλλά να φάω τη μαχαιριά των 30FPS, β) Να διατηρήσω το ακατέβατο 4K με επίσης ακλόνητο 60άρι στα frames αλλά να ξεχάσω το RT ή γ) Να παραβιάσω το άσυλο του σταθερού 4K για να έχω ένα cocktail από 60FPS και RT; Προσωπική μου γνώμη (όχι ότι διαβάζετε το review μου τόση ώρα) τόσο στον άνθρωπο-αράχνη όσο και σε αυτό το masterpiece επέλεξα την τρίτη επιλογή που έχει λίγο από όλα. Μη σκάτε όμως γιατί πραγματικά και οι τρεις λύσεις είναι…μουά (chef kiss).

Εξίσου προσεγμένη είναι και η δουλειά στο audio design και στον τομέα της μουσικής. Το πρώτο κομμάτι εκμεταλλεύτηκε αλάνθαστα το 3D Audio και την ποικιλία των ηχητικών εφέ που λαμβάνουν χώρα στο παιχνίδι, δίχως να προκαλείται ίχνος σύγχυσης. Και με μία μεταγραφάρα ύψους Mark Mothersbaugh για τη σύνθεση, ήρθε και έδεσε η συνταγή. Το να βλέπουμε το μουσικό του Thor: Ragnarok να έχει την πλήρη επιμέλεια ενός τέτοιου project, πόσο μάλλον το αποτέλεσμα αυτού, μας γεμίζει αισιοδοξία για την τεράστια επέκταση του gaming. Αν δεν το καταλάβατε ήδη, το Ratchet & Clank: Rift Apart είναι ένα Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο τεχνικά βιντεοπαιχνίδι.

ΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ

Ο Marcus Smith και το team του τα κατάφεραν πάλι. Παρατηρώ καιρό τώρα μία Insomniac Games που δεν στραβοπατάει σε καμία προσπάθεια, ίσα-ίσα βασικά που όλο και βαραίνει την ταμπέλα της. Από μία περιστασιακή συνεργάτιδα της Sony, έχει εξελιχθεί σε μία εταιρεία που αφενός εμπλουτίζει τη βιβλιοθήκη των κονσολών της με φανταστικά games που θα πουλήσουν εκατομμύρια αντίτυπα και κονσόλες και αφετέρου κοιτάει στα μάτια και γεμίζει με πίεση τα υπόλοιπα μεγάλα studios της, πάντα στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας. Και αν αυτοί οι κριτικά διακεκριμένοι developers έχουν στρογγυλοκαθίσει στους μπλε θρόνους, καλό θα είναι να ταρακουνηθούν λιγάκι, καθότι η Insomniac δεν αστειεύεται πια και έρχεται με…φόρα, για να κατακτήσει τον τίτλο του «καλού παιδιού» ανάμεσα στα PlayStation Studios ή έστω του πιο κερδοφόρου.

Το σίγουρο είναι πως πάρθηκε ένα μεγάλο ρίσκο, δοκιμάστηκε ένα μεγαλεπήβολο concept και έτσι ήρθε η τεράστια αντάμοιβη, εφόσον το Ratchet & Clank: Rift Apart είναι μακράν το καλύτερο παιχνίδι στην ιστορία της Insomniac Games, το προσωρινό λάβαρο του PS5 και στέκεται ως κάτι μοναδικό, χάρις στο next-gen DNA που ρέει σε κάθε ψηφιακή αρτηρία του. Το συγκεκριμένο διαμάντι δεν θα μπορούσε να αποκτήσει πνοή σε οποιαδήποτε κονσόλα του παρελθόντος, ωστόσο έχω προβληματιστεί για το αν όλο αυτό τον καιρό μας περιόριζε το hardware ή αν απλά η Insomniac δεν γούσταρε να κάνει τέτοιες επιδείξεις. Το μέλλον αναμένεται λαμπρό, ειδικά μπροστά στο ενδεχόμενο ενός Spider-Man sequel, αλλά αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι πως το δίδυμο Ratchet και Clank έχει πλέον παρέα και κάνει πραγματοποιεί ένα φανταχτερό reset προς κάτι ολύμπιο.

Ευχαριστούμε πολύ τη Sony Hellas και το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!